65daysofstatic - We Were Exploding Anyway

1. Mountainhead / 2. Crash Tactics / 3. Dance Dance Dance / 4. Piano Fights / 5. Weak4 / 6. Come to Me / 7. Go Complex / 8. Debutante / 9. Tiger Girl / 10. Sawtooth Rising

26 April 2010 - Hassle Records

Και όταν κόπασε η μπόρα, δεν ήταν τα μάτια των ακροατών που άνοιξαν αλλά των δημιουργών. Το προϊόν είχε πουλήσει, είχε ντύσει τις πόλεις με αφίσες, είχε φορέσει σε πολλούς μπλουζάκια που αλληλοσχολιάζονταν στα πρέποντα συναυλιακά συμβάντα, είχε δώσει στους μουσικογραφιάδες νέο homework προκειμένου να είναι cool και in και hipsters, είχε κάνει τις εταιρίες πεταλιών για κιθάρες και οπτικών με κοκκάλινο σκελετό να πουλάνε όσο ποτέ άλλοτε και πολλές μικρές μπάντες να πάνε άπατες προσπαθώντας να κολυμπήσουν στο νέο ρεύμα. Η κατάσταση στον χώρο του post rock θύμιζε στρατιωτικό νοσοκομείο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ούτε τα απεγνωσμένα εφετζίδικα και σοφιστικέ μέτρα των απεγνωσμένων αυτών καιρών κατάφεραν να περισώσουν κάτι. Το πλοίο είχε βουλιάξει.

Τα περιοδικά δεν ασχολούνταν πιά με το post rock. Δεν ενδιέφερε πλέον κανέναν. Και σ' αυτή την κατάσταση είναι που αν δεις δίσκο του ιδιώματος να φιγουράρει σε στήλη κριτικών μπορεί να σημαίνει μόνο δύο πράγματα: α) έλλειψη θέματος απο μέρους του συντάκτη ή β) ότι το άλμπουμ ξετίναξε τον γράφοντα σε τέτοιο βαθμό που επιβάλλεται να το παρουσιάσει. Η περίπτωση αυτού του άλμπουμ είναι κλάσης βήτα.

Τον πρώτο πνευματικό οργασμό αυτό το άλμπουμ μου τον προκάλεσε ήδη από το εξώφυλλο και τον τίτλο. Μικρής σημασίας όποια περιγραφή αυτού του συναισθήματος θα επιχειρούσα να δώσω. Είναι όμως κάποιες περιπτώσεις που η ομορφιά του λόγου δεν είναι πρέπουσα για την αναπαραγωγή των ηδονών. Όταν ένα οπτικοακουστικό σύνολο είναι τέτοιος δυναμίτης θες να μιλήσεις γι' αυτό με τα πιό φτηνά λόγια, πρόστυχα, όμοια με τα λόγια που ξεφωνίζει κάποιος όταν βρίσκεται ενδιαμέσως των μηρών μιας γυναίκας.

Έτσι θέλω να το πω κι ας μην είναι πρέπον: το "We Were Exploding Anyway" είναι καύλα! Είναι ένα είδος άγριας χαώδους μουσικής, έκφραση μιας αφηρημένης διονυσιακής ορμής. Είναι μια πιο συμβατική καλλιτεχνική απόδοση της αίσθησης του να κάνεις σεξ στην μέση της Πανεπιστημίου, να εισβάλλεις με τσεκούρι στο χέρι στα έδρανα της βουλής, να χορεύεις μανιασμένος στα συντρίμμια ενός εμπορικού κέντρου. Είναι ένα ανισόπεδο πάτωμα από διαολεμένα beat στα οποία στρώνεις ενα κόκκινο χαλί κιθάρας. Εμπεριέχει την αίσθηση ότι τα πάντα είναι τόσο αυθόρμητα κι όμως τόσο μελετημένα. Δεν μπορείς να μην αναγγείλεις το άλμπουμ με ένα big beat που όλη η δεκαετία του 90 μαζί δεν κατάφερε να βγάλει. Δεν μπορείς να μην βάλεις τον Robert Smith των Cure να τραγουδήσει έναν φρενιτικό νεο-μποέμικο ύμνο αγάπης σαν το "Come To Me". Δεν μπορείς να μην ονομάσεις αυτούς τους μανιασμένους χτύπους - που φέρνουν στο μυαλό εικόνες από τις ηδονικές αυτοκινητιστικές συγκρούσεις του Ballard - "Crash Tactics". Δευτερόλεπτο πρός δευτερόλεπτο αυτός ο δίσκος δείχνει την σοφία με την οποία κατασκευάστηκε.

Πέρασαν πολλά χρόνια. Αυτό θέλω όμως να είναι το post rock. Εγκεφαλικότητα, ουσία, δύναμη. Θέλω η γλυκύτητα που βγάζει η φόρμα της κιθάρας να μην εξαναγκάζει την φόρμα της υπόλοιπης σύνθεσης. Η ταξιδιάρικη υψίσυχνη αυτή κιθάρα να μπαίνει και πάνω από γρήγορους και δυνατούς ηλεκτρονικούς ήχους και να δημιουργεί κάτι ανόμοιο με αυτά που έχουμε ακούσει ως τώρα. Post Drum 'n' Bass; Ένα από τα καταφατικότερα "ναι" που έχω πει στην ζωή μου. Βέβαια, δεν με κάνει να νιώθω την συγκίνηση που ένιωσα την πρώτη φορά που άκουσα post rock.

Με κάνει να νιώθω ακόμα μεγαλύτερη.

Rating: 9 / 10
Γιάννης - Ορέστης Παπαδημητρίου

 {youtube}7dDvpZvmZbk{/youtube}