Interpol - Interpol

01 Success 02 Memory Serves 03 Summer Well 04 Lights 05 Barricade 06 Always Malaise (The Man I Am) 07 Safe Without 08 Try It On 09 All of the Ways 10 The Undoing

7 September 2010 - Matador

Πρώτα απ'όλα όταν βλέπω συγκρότημα να ονομάζει έναν δίσκο με το όνομα του group και δεν είναι ο πρώτος του, κάπως με αποπροσανατολίζει. Είναι κάτι σαν ορόσημο, κάτι πρέπει να συμβολίζει, και μάλιστα κάτι πολύ πιο στενά συνδεδεμένο με το συγκρότημα από ότι ένας οποιοσδήποτε άλλος  τίτλος. Να είναι ένα ξεκίνημα, ένα τέλος, μια αλλαγή, μια επιστροφή σε κάτι.  Φυσικά ο,τι κι αν ισχύει περιμένεις να τα δεις στη μουσική του, έτσι;  Ή τουλάχιστον να υπάρχει μια ωραία ιστορία από πίσω, ξέρω ‘γω, μια ασυμφωνία για τον τίτλο που να κατέληξε σε νοσοκομείο, μια τραγικά λάθος συνεννόηση με υπάλληλο της δισκογραφικής εταιρείας που παράκουσε, μια δήλωση «είχαμε υποσχεθεί στον Robert Smith να διαλέξει αυτός τίτλο για τον επόμενο δίσκο μας, και μας έκαψε ο κωλόγερος».   Αλλά οι Interpol παραείναι βαρετοί για οτιδήποτε απ'όλα αυτά. Ήθελαν απλά να μας θυμίσουν τι θα ξανακούσουμε; Λες και δεν το ξέραμε.

Με την υπέρμετρη φήμη που τους συνοδεύει από την πρώτη τους κυκλοφορία, το συγκρότημα απ'τη Νέα Υόρκη, έχει καταφέρει μεταξύ άλλων να βρίσκεται συχνά στην εξής κατάσταση.  Σε κάθε κυκλοφορία τους,  από τους φανατικούς φίλους τους, τα μουσικά μέσα, ακροατές, μουσικούς κλπ, ανακαλύπτονται νέες προσθήκες, διαφορές στον ήχο που κάνουν τον ένα δίσκο να παίρνει 5 και τον άλλο 10, τη μία κυκλοφορία να είναι radio friendly και τη άλλη πιο «δύσκολη», κι αν κάποιος άκουγε όλα τα άλμπουμ για πρώτη φορά με τη σειρά θα μπορούσε άνετα να πει ότι όλα ίδια είναι. Ή με τόσο μικρές διαφορές που σίγουρα δε δικαιολογείται όλη αυτή η ανάλυση -κι όλα αυτά για τέσσερις δίσκους. Δεν είναι μόνο η υπερπληροφόρηση και η ευκολία της διακίνησης των απόψεων που προσφέρει το διαδίκτυο. Φαίνεται σ'αυτές τις αντιδράσεις η αμηχανία του μουσικού κοινού μπροστά σε ένα συγκρότημα που κάνει ας πούμε «απλά τη δουλειά του», αλλά όλοι το προορίζανε για ένα σωρό διαφορετικά άλλα πράγματα. Υπάρχει μια προσμονή να βγάλει κάτι τρομερό αυτό το γκρουπ, που να μην είναι όμως όλο χιτάκια, ούτε να χάσει το ρετρό χαρακτήρα του, και φυσικά πρέπει αυτό να κυκλοφορήσει ΤΩΡΑ. Τι άλλο μας έμεινε άλλωστε για να ασχολούμαστε από το post -post-post-...- punk ξέσπασμα των αρχών των 00's;

Όχι ότι δε μ'αρέσουν οι Interpol, ή είναι κακό συγκρότημα. Το Turn on the bright Lights το είχα ευχαριστηθεί πολύ, θυμάμαι που πρωτοάκουσα σε μια απογευματινή εκπομπή του Εν Λευκώ με τον παραγωγό να λέει «κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και πάρτε αυτό το δίσκο». Σιγά την ατάκα θα μου πείτε, αλλά από πίσω έπαιζαν οι θλιμμένες κιθάρες κάποιου κομματιού του, πρώτη φορά που άκουγα και τη φωνή του Paul Banks που είναι μαγνήτης για όποιον έχει αγαπήσει κάτι απ'τα σκοτεινά κιθαριστικά 80's. Είχε δίκιο ο τύπος, ο δίσκος δεν ήταν αριστούργημα αλλά είχε τη δική του άποψη για την απλότητα στη μουσική, την ατμοσφαιρικότητα, τη μελαγχολία, έβγαζε μια ταξιδιάρικη ασφάλεια ο ήχος τους, χωρίς απομιμήσεις και σκοταδιασμένες φανφάρες. Μια ειλικρινής μουσική επιστροφή στο παρελθόν, πιο σύγχρονη και προσγειωμένη, που η επιτυχία του τους έχρισε βαριά υπεύθυνους για τη μουσική παραγωγή στο παρόν και το μέλλον. Δεν πιστεύω ότι επηρεάστηκαν πολύ απ'αυτό. Ο,τι κι αν ήταν το Antics, ήταν και ψύχραιμο. Όποια άποψη κι αν έχει ο καθένας για το δεύτερο και τρίτο δίσκο, με τον ίδιο τρόπο φτάσαμε και στο φετινό ομώνυμο album των νεοϋορκέζων. Ίδια συνταγή, ίδια εκτέλεση, ο καλύτερος, χειρότερος, αδιάφορος, πετυχημένος ,βαρετός, στριφνός, δίσκος τους.

Σχεδόν πριν προλάβουν να ακουστούν τα κομμάτια του Interpol, αποχώρησε ο μπασίστας του group, ο Carlos Dengler. Γενικά ο ήχος του Dengler έδινε νεύρο σε πολλά κομμάτια του γκρουπ, ήταν υπεύθυνος άλλωστε για το γρήγορο αυστηρό ρυθμό τους. Θα τη βρούνε τη λύση, ουρά θα κάνουν οι μπασίστες για να τον αντικαταστήσουν, αλλά είναι σίγουρα κάτι άσχημο για να συνοδεύει την κυκλοφορία του δίσκου. Δεν είναι και η ιδέα μου αλλά στο Interpol δε φαίνεται να συνεισφέρει όπως στις προηγούμενες δουλειές. Γενικά ο ήχος του νέου δίσκου δεν ξεφεύγει από τα παλιότερα, γνωστά 5λεπτα κιθαριστικά κομμάτια, με απλές μελωδίες που άλλοτε τα καταφέρνουν άλλοτε όχι, αρκετή ένταση και τη χαρακτηριστική ερμηνεία του Banks. Η συμμετοχή του Alan Moulder στον ήχο, εξαρχής καταδικασμένη να χαθεί στα στενά όρια του ήχου των Interpol δεν προσέφερε κάτι ιδιαίτερο, ίσως κάτι πιο αμβλύ και «ανοιχτό» σ'αυτόν, που οδηγεί σε όλο και πιο «επικό» αποτέλεσμα όσο περνάνε τα κομμάτια. Διαφορά που θα χαθεί εύκολα στα live τους ή στην ένταση του ήχου των club.

Εντυπωσιακότερες στιγμές, αυτές που κυρίως έγιναν απ'την αρχή γνωστές, όπως δηλαδή το εναρκτήριο Success με τον ωραίο ρυθμό στα drums, το αργόσυρτο Memory Serves που θύμισε το κλίμα του Antics. Στα ίδια και το single Barricade, όπου ο στίχος "thieves and snakes need homes" μας καθησυχάζει ότι στιχουργικά βρισκόμαστε πάλι στα...Julian Plenti επίπεδα. Ειδικά στο πρώτο μισό του Interpol θα ησυχάσουν πολλοί φαν, καθώς τίποτα δεν ξέφυγε απ'τον έλεγχο. Το Try it on είναι σίγουρα μια πιο ενδιαφέρουσα indie πλευρά των Interpol, με περισσότερη pop μελαγχολία που αξίζει πραγματικά να ακουστεί περισσότερο από κάποια απ'τα hit του δίσκου. Το All of the ways κάπου το χάνει και δεν αποτελεί την πιο ωραία μελοδραματική στιγμή απ'αυτές που πάντα σε κάποιο άκουσμα ξεχωρίζουν μεγαλειωδώς στα άλμπουμ τους, ενώ το κλείσιμο με το the Undoing ακούστηκε αναπάντεχα  όμορφο, και δε θυμάμαι άλλη φορά να ακούω ένα ωραίο κλείσιμο και να θέλω να ξαναβάλω μόνο αυτό και όχι όλο το δίσκο από την αρχή.

Δεν αξίζει να ψάχνεις κάτι εκεί που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να βρεθεί. Αυτό ακριβώς που ακούγεται σε όλες τις κυκλοφορίες τους είναι οι Interpol και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μας το εξηγήσουν. Σε συνδυασμό με τη φυγή του Dengler, ίσως κατρακυλήσουν άτσαλα από μια κορυφή που ούτως ή άλλως δεν τους ανήκε. Turn off the bright lights, και ίσως τότε βγει κάτι που πραγματικά να ξεχωρίσει στην καρδιά όσων τους ακολουθήσουν.

Rating: 7 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

  
{youtube}PYqzbnkhxPY{/youtube}