Brandon Flowers - Flamingo

01.Welcome To Fabulous Las Vegas   02.Only The Young    03.Hard Enough   04.Jilted Lovers And Broken Hearts  05.Playing With Fire   06.Was It Something I Said?   07.Magdalena  08. Crossfire  09. On The Floor  10.Swallow It   11.The Clock Was Tickin'   12.Jacksonville  13.I Came Here To Get Over You   14. Right Behind You

3 September 2010 - Island

Τι ειρωνικό πράγμα που σου είναι η ζωή... Δυο χρόνια πριν έκλεινα το review για το νέο τότε άλμπουμ των Killers με την ερώτηση: "Πόσοι (με το χέρι στην καρδιά) ξέρετε το επώνυμο του ψηλόλιγνου frontman των Killers; Μήπως δεν είναι τυχαίο;" Και, ω του θαύματος, δύο χρόνια μετά στα γραφεία του postwave και στη στοίβα με τα προς review cd βρίσκεται (σε deluxe edition, με 4 έξτρα κομμάτια, παρακαλώ) το αλμπουμάκι του Brandon Flowers περιμένοντας έναν καλό λόγο από εμένα τον αδαή που δε γνώριζα (άκουσον, άκουσον...) ούτε  το όνομά του. Ωραία πράγματα...

Ναι, λοιπόν, ο κύριος Flowers είπε για αλλαγή να ξεφύγει από το συγκρότημα μέσω του οποίου έγινε γνωστός και να δοκιμάσει μόνος του τις καλλιτεχνικές του δυνάμεις. Είχε βέβαια προηγηθεί μία περίοδος όπου τόσο ο ίδιος όσο και οι λοιποί Killers αρνούνταν το γεγονός μέχρι να επισημοποιηθεί η κυκλοφορία (περίοδος η οποία μάλιστα σημαδεύτηκε από την απώλεια της μητέρας του Flowers). Δεν αναφέρω τυχαία αυτές τις πληροφορίες: Πριν ακόμα το πρώτο άκουσμα του Flamingo, η ερώτηση που γυρόφερνε συνεχώς στο μυαλό μου ήταν: "Και γιατί άραγε solo άλμπουμ;"

Οι βασικές αιτίες που ένας καλλιτέχνης επιλέγει να ακολουθήσει τον "μοναχικό δρόμο" είναι λίγο πολύ γνωστές - και όμως, στην περίπτωση του Flamingo καμία δε δείχνει να έχει ισχύ. Κανένα ρεπορτάζ δεν αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να το διαλύσουν οι Killers. Ούτε καν για μια μεγάλου μεγέθους διαφωνία στους κόλπους της μπάντας ακούσαμε κάτι - η κυκλοφορία ανακοινώθηκε, εξάλλου, και στο επίσημο site τους. Ούτε οι οικονομικοί λόγοι αποτελούν αξιόπιστη δικαιολογία - τα Hot Fuzz, Sam's Town, Day & Age είχαν φτάσει μέχρι και την πρώτη θέση των αγγλικών chart. Οπότε, δια της εις άτοπον απαγωγής καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο φίλος Brandon ήθελε μετά από έξι χρόνια πορείας να διαφοροποιηθεί από το συγκρότημά του και να μας δείξει ότι ο ίδιος μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Bingo... Γιατί εδώ αρχίζουν τα προβλήματα...

Το Flamingo σίγουρα κατέχει μία αξιοπρόσεχτη πρωτοτυπία: Αποτελεί μια από τις σπάνιες περιπτώσεις solo δίσκων που κατορθώνουν να αποτελούν... την πιο αντιπροσωπευτική δουλειά της μπάντας από την οποία προέρχεται ο καλλιτέχνης. Ο Flowers κρατώντας πιστά το "Las Vegas" concept του Sam's Town, εμπλούτισε διακριτικά τον ήχο με λίγη από την glitter λάμψη του ντεμπούτου των Killers, ενώ η συμμετοχή του Daniel Lanois στην ομάδα των παραγωγών εγγυάται  ότι το αποτέλεσμα θα διαθέτει τη λάμψη και τον δυναμισμό που χρειάζεται κανείς για να χριστεί διάδοχος των U2. Και όμως, ενώ το σχέδιο είναι τόσο καλό, στην πράξη το πράγμα χωλαίνει. Το Flamingo εκτός του να κουβαλάει τα προτερήματα που αναφέραμε, καταφέρνει να εκθέτει ταυτόχρονα και όλες τις αδυναμίες του δημιουργού του (καθώς όλα τα νομίσματα, ως γνωστόν, έχουν δύο όψεις). Ο ακροατής κρατάει στα χέρια του μία δημιουργία μουδιασμένη, αποπροσανατολισμένη και, σε τελική ανάλυση, δυσανάλογα ανάλαφρη και ρηχή ακόμα και για τον frontman των Killers (δεν έφτιαχναν ποτέ και καμία ιδιαίτερα εγκεφαλική μουσική, για να μην παρεξηγηθώ). Οι προσπάθειες που γίνονται ώστε κάποια κομμάτια να ακουστούν γεμάτα και επιβλητικά καταλήγουν μετέωρες (Welcome to the Fabulous Las Vegas, Only the Young, Magdalena) ενώ ούτε και οι πιο αργές στιγμές (Playing With Fire, On the Floor) καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση. Μένουν λίγα μόνο σημεία  (Hard Enough, Was It Something I Said?, Swallow It, I Came Here to Get Over You) όπου κάτι ενδιαφέρον φαίνεται στον ορίζοντα και το πρόσημο γίνεται πραγματικά θετικό.

Οι θετικές μάλιστα στιγμές του άλμπουμ δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίες. Έχουν έναν σαφέστατο λόγο ύπαρξης: Ο κύριος Flowers γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο να σκαρώνει όμορφα, μελωδικά, λίγο αφελή μεν αλλά τεχνικά άρτια pop κομματάκια. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έκανε επιτυχία προ εξαετίας με τον στίχο "Somebody told me - you had a boyfriend - who looked like a girlfriend κλπ κλπ". Κανείς δε μπορεί αν αμφισβητήσει αυτή την ικανότητά του - πέραν ίσως από τον ίδιο. Δε μπορώ να βρω τίποτα το κακό στη δημιουργία τραγουδιών όπως το υπέροχο Was It Something I said?. Θα στοιχημάτιζα ότι μπορεί να τα γράφει με τις δεκάδες. Ποιος ο λόγος, επομένως, να βασανίζει τον εαυτό του και εμάς με τις επόμενες πέντε-έξι solo απόπειρές του μέχρι να καταλάβει πού πραγματικά βρίσκεται η κλίση του και να επιμείνει σε αυτή; Αν μη τι άλλο, έχει όλο το μέλλον μπροστά του με τους Killers για να παραστήσει τον νέο Bono. Με την ελευθερία που του παρέχουν οι προσωπικές του δουλειές, μπορεί πραγματικά να κάνει τη διαφορά και να πάψει επιτέλους να αναλώνεται σε ματαιοπονίες.

Δεν είναι τελικά κανένας κακός δίσκος το Flamingo. Προβλέπω όμως ότι ο επόμενος θα είναι, αν ο καλλιτέχνης δεν πάρει ορισμένες κομβικές αποφάσεις για την προσωπική του πορεία...

ΥΓ1: Ο οικονομικός λόγος πίσω από αυτή την κυκλοφορία ίσως τελικά να μην είναι και τόσο κακός σαν σκέψη. Αλλιώς είναι διά του τέσσερα και αλλιώς να είσαι μόνος, όπως και να το κάνουμε.

ΥΓ2: Όχι, το postwave δεν έχει γραφεία ή τουλάχιστον δεν έχω ιδέα που βρίσκονται..!

Rating: 6,3 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας

   {youtube}uBENjCPS8LI{/youtube}