Iris - Blacklight

01 - Closer To Real 02 - X-Wires 03 - Panic Rev 04 - The Marianas Depths 05 - Disintegrate 06 - Fighter 07 - Red Right Return 08 - Prophetic 09 - Cruel Silence  

3 September 2010 - Infacted

Σε εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, όταν κυκλοφορούσαν το πρώτο τους κομμάτι με τον τίτλο Annie Would I Lie To You ως Forgiving Iris σε μία συλλογή, μαζί με τους De/Vision και τους Seven Red Seven -το αγαπημένο τους γκρουπ- κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι 14 χρόνια αργότερα θα είναι ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της synth pop σκηνής. Ειδικά από την στιγμή που οι De/Vision έχουν «ξεχάσει» να βγάζουν καλές δουλειές μετά το Monosex, τους Mesh να αρμενίζουν σε άλλα μουσικά ύδατα, και τους Wolfsheim να μας έχουν αφήσει χρόνια τώρα -πάνω που μας είχαν ανοίξει και την όρεξη με το Casting Shadows-, το βάρος έπεσε στο ντουέτο από το Austin. Εκτός και αν έχετε απαιτήσεις από τους Perfidious Words...

Τώρα για να έχουμε και καλό ερώτημα, είναι πλέον οι Iris synth pop γκρουπ; Φυσικά και όχι, αλλά και εγώ κάτι έπρεπε να γράψω για εισαγωγή! Για να είμαι δίκαιος, η πρώτη τους δουλεία ήταν, και φυσικά παραμένει ένα δείγμα γραφής υψηλού επιπέδου στον χώρο του synth pop. Η συνέχεια, τους βρήκε να πειραματίζονται ή αν θέλετε καλύτερα, να διευρύνουν τους μουσικούς τους ορίζοντες, κάνοντας τον ήχο τους πιο «φυσικό», πιο άμεσο, για να προσελκύσουν και νέο κόσμο στους ήδη υπάρχοντες οπαδούς τους, οι οποίοι δεν φαίνεται να δυσανασχέτησαν με την εμφάνιση της κιθάρας και γενικότερα με την στροφή του συγκροτήματος. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, παίρνουμε ως μέτρο σύγκρισης τις αντιδράσεις των οπαδών των Depeche Mode, και έτσι μας δίνεται η δυνατότητα να αξιολογούμε και να κρίνουμε πολύ πιο εύκολα το feedback που έχει μία νέα πρόταση από την παρέα του Gore. Αντίστοιχες σκέψεις πιστεύω ότι γίνονται και από την πλευρά των εκάστοτε συγκροτημάτων. Καλή ώρα των Iris. Αν ο Martin Gore δεν είχε γράψει το I Feel You ή το Ultra, δε νομίζω ότι θα είχαμε ακούσει και το Wrath από την πλευρά των Iris.

Το νέο άλμπουμ λοιπόν των Iris έχει τον τίτλο Blacklight, και από το εξώφυλλο μπορούμε να υποθέσουμε κάποια πράγματα -ή δε μπορούμε; Αυτό το blacklight βγάζει μία πιο clubbing διάθεση, αλλά είναι όντως έτσι; Το άλμπουμ ανοίγει με τους ήχους του Closer To Real, ένα από τα πιο ηλεκτρονικά κομμάτια που θα ακούσει κανείς στα υπόλοιπα σαράντα λεπτά της ακρόασής του. Είναι ένα περισσότερο ατμοσφαιρικό κομμάτι σε mid tempo, που μας φέρνει στο μυαλό το Awakening, με όμορφο refrain, που δε θα δυσκολευθεί αφενός να πάρει τον χρόνο του σε διάφορα clubs, αφετέρου θα κερδίσει και το airplay που χρειάζεται στο ραδιόφωνο. Παρεμπιπτόντως, είναι και το πρώτο single τού άλμπουμ. Μερικές από τις δυνατές στιγμές του Blacklight είναι βεβαίως το Panic Rev με τον χορευτικό χαρακτήρα που του προσδίδουν τα πολλά bpm, σε συνδυασμό με την πολύ όμορφη φωνή του Reagan Jones -ε όχι και Reagan!!! Δε μπορούσατε να διαλέξετε κάποιο άλλο όνομα στο παιδί!! Αν όμως τα φωνητικά του Jones δίνουν μία άλλη χροιά στο χορευτικό Panic Rev, τότε το The Marianas Depths καταφέρνουν να το απογειώσουν, κάνοντας το συγκεκριμένο κομμάτι, την καλύτερη στιγμή του άλμπουμ -ειδικά για όσους από εσάς το Wrath έχει περίοπτη θέση, και βρίσκεται ανάμεσα στα αγαπημένα σας. Υπάρχουν φυσικά και στιγμές που το άλμπουμ κάνει κοιλιά. Όταν οι Reagan Jones και Andrew Sega, πέφτουν στην παγίδα της επανάληψης, προσπαθώντας να γράψουν ένα καινούργιο Wrath. Η μικρή διάρκειά του όμως, δεν κουράζουν τον ακροατή -όπως κουράζω εγώ με αυτά που γράφω ώρες ώρες- και έτσι αυτές οι «κακές στιγμές» υποσκελίζονται από την φρεσκάδα που απορρέεται από τα κομμάτια. Καλό θα είναι βέβαια, η επόμενη δουλειά τους να είναι ένα βήμα μπροστά, όπως μας έχουν συνηθίσει έως σήμερα, για να αποφύγουν τον κίνδυνο που λέγεται κορεσμός, οδηγώντας τους εν τέλει στην τελμάτωση.

Το Blacklight κλείνει όπως αρμόζει να κλείσει ένα άλμπουμ των Iris. To Cruel Silence έχω την εντύπωση ότι από μπαλάντα τούς βγήκε λίγο πιο γρήγορο -δε μας χαλάει όμως- με την ενορχήστρωση του Sega να δίνει για μία ακόμη φορά τα διαπιστευτήριά της, αποδεικνύοντας πως όταν η απλότητα επικρατεί του φανφαρονισμού, τα αποτελέσματα δικαιώνουν αυτόν, ή αυτούς στην προκειμένη περίπτωση, που την επιδιώκει, βγάζοντας απρόσκοπτα από μέσα μας συναισθήματα που δυσκολευόμαστε μερικές φορές να εξωτερικεύσουμε. Εδώ, η φωνή του Reagan Jones, έχει τον τρόπο να μας ωθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί να μην έχει την εκφραστικότητα και το χρώμα που έχει η φωνή του τραγουδιστή των Mesh ή αυτόν τον αθώο ερωτισμό των De/Vision με το γλυκό ψεύδισμα που την διακατέχει, αλλά αν μη τι άλλο έχει την δική της χροιά και είναι αξιοπρεπής. Όπως αξιοπρεπείς είναι και οι Iris, που δεν μας έχουν απογοητεύσει μέχρι σήμερα.

Υ.Γ.1. Πού είχα μείνει...; Κάτι έλεγα για Ultra, devotees κλπ κλπ... ναι ναι... Εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι στο καίριο ερώτημα που με ταλανίζει εδώ και μερικά χρόνια. Τι θα γινόταν αν οι Iris είχαν βγει από ένα talent show, εδώ στην Ελλάδα; Το X Factor φερ' ειπείν. Η δική μου εικόνα, είναι κάπως έτσι... Ο Sakis να διατρανώνει, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ό,τι τους θέλει στο Αθηνών Αρένα μαζί με την Άννα, τον Θεοφάνους να προσπαθεί να πείσει τον Andrew Sega ότι δεν χρειάζεται να γράφει άλλο μουσική, αφού πλέον θα τους τη γράφει αυτός, και μην διανοηθούν να σκεφτούν ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να το κάνει ο Φοίβος -ελάτε τώρα... τί ποιος Φοίβος!! Ο δε Λεβέντης να επιμένει ότι η Ελλάδα είναι μικρή γι' αυτούς και το Αμέρικα τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Τέλος η Γκαγκάκη να αναρωτιέται πως με ένα συμβόλαιο στην Heaven, ο δρόμος θα ανοίξει για μία «γνωριμία» με τον γλυκό παιδί που κρατάει το μικρόφωνο. Από εκεί και έπειτα η πορεία των Iris είναι γνωστή. Παίζουν κάθε χρόνο στα Mad Video Music Awards -αν και την πρώτη φορά προσπάθησαν να τους πασάρουν και μία συνεργασία Βουρλιώτη / Τάμτα. Έχουν για μία διετία σπόνσορες αναψυκτικών, τσιχλών, και κινητής τηλεφωνίας και εμφανίζονται συχνά πυκνά στην Μεγαλόνησο, όπως και στο «Καφές με την Ελένη».

Υ.Γ.2. Ευτυχώς που δεν βγήκαν από ελληνικό talent show...

Υ.Γ.3. Τα παραπάνω υστερόγραφα γραφτήκαν με χαλαρή, χιουμοριστική διάθεση και δεν είχαν σκοπό, ούτε να θίξουν τους Iris, ούτε τους επονομαζόμενους σε αυτά τα talent shows, παρά μόνο το πως λειτουργεί η μουσική βιομηχανία στην χώρα μας.

Υ.Γ.4. Το video clip του Closer To Real, είναι δυστυχώς από τα πιο άγευστα που έχω δει ποτέ. Παντελής έλλειψη ιδεών.

 {youtube}-PkBH5iucoI{/youtube}