Yann Tiersen - Dust Lane

1. Amy/ 2. Dust Lane/ 3. Dark Stuff/ 4. Palestine/ 5. Chapter 19/ 6.Ashes/ 7. Till the End/ 8. Fuck me

11 October 2010 - Mute

‘Let's live in an enormous world of sound we can use randomly, with no rules at all. Let's play with sound, forget all knowledge and instrumental skills, and just use instinct - the same way punk did'

Dust Lane ή αλλιώς ένα άλμπουμ για το θάνατο καθότι κατά τη διάρκεια της ηχογράφησής του, ο Yann έχασε τη μητέρα και ένα πολύ στενό του φίλο. Παράδοξο που ο συνθέτης του καθ' όλα γλυκύτατου soundtrack της ταινίας ‘Amelie' γράφει μουσική για το θάνατο? Περιμένετε μέχρι ν' ακούσετε το 'Dust Lane' για να πειστείτε περί της αξιοπρόσεκτης φιλοσοφίας ζωής αυτού του ανθρώπου, η οποία και αποτυπώνεται στις μουσικές αυτών των 8 κομματιών. Προσωπικά θαυμάζω τους ανθρώπους που εκφράζουν με τόσο δημιουργικούς τρόπους τον πόνο τους για πράγματα σε βαθμό που να μη δημιουργούν μοιρολατρία αλλά περαιτέρω σκέψεις και κινητικότητα. Σχεδόν τους εκτιμώ...

Ενώ λοιπόν πολλοί μάλλον θα δυσανασχετήσουν και μόνο στο άκουσμα της πρόθεσης οποιουδήποτε να δημιουργήσει ένα καλλιτεχνικό έργο για το θάνατο, πόσο μάλλον μουσική, δεδομένου ότι ειδικά σε αυτό τον τομέα τα έργα έχουν συνήθως ‘άρωμα' μελαγχολίας και ‘στασιμότητας'...στην προκειμένη περίπτωση ακόμα κι εγώ εξεπλάγην πολύ ευχάριστα καθότι το αποτέλεσμα, δεδομένου ότι ο συνθέτης του είναι ο Yann Tiersen, μόνο σε ταξίδι παραπέμπει ενώ η μελαγχολία ‘κρύβεται' με εξαιρετικό σχεδόν σαγηνευτικό τρόπο έτσι ώστε και ουσιαστικά αλλά και ως άκουσμα, να μην επισκιάζει το ταξίδι. Επομένως, όσο και αν το σενάριο ακούγεται αποτρεπτικό, σας παραπέμπω να δώσετε λίγο χρόνο στο άλμπουμ αυτό.

Αν η διαδρομή στον Αχέροντα προς τον Άδη με τη βαρκούλα και τα νομίσματα κάτω από τη γλώσσα ήταν μουσική, θα ήταν το ‘Dust Lane' ή αλλιώς η ‘Λεωφόρος της σκόνης'.

Επίσης αν με ρωτούσε κάποιος αν ακούγοντας αυτή τη μουσική οι συνειρμοί μου θα είχαν κάποια σχέση με το θνησιμότητα? ‘Φυσικά και όχι ...θα απαντούσα και ακριβώς εκεί έγκειται για' μένα η επιτυχία του άλμπουμ.

Για παράδειγμα το ‘Palestine'. Ένα κομμάτι που κάνει σαφές το σημείο αναφοράς του σε ένα τόπο ασύλληπτης σφαγής και καταπίεσης και ενώ στιχουργικά απλά επαναλαμβάνει ένα ένα τα γράμματα του ονόματος αυτής της αιμάτινης περιοχής, πραγματικά θα μπορούσε να αποτελεί κάτι σαν τη μουσική κινητήρια δύναμη του ‘ μη φανατισμένου κόσμου' της Παλαιστίνης. Δικαιολογώ την παραπάνω γνώμη μου με την εξέλιξη του ρυθμού κατά τη διάρκεια του κομματιού, η οποία προσωπικά με παραπέμπει αν όχι σε επιτάχυνση κίνησης, τουλάχιστον σε παρότρυνση κλιμάκωσης ... της ελπίδας. Είναι σα να πείτε σε κάποιον να σας ζωγραφίσει την πρώτη εικόνα που του έρχεται στο μυαλό με τη λέξη ‘θάνατος', κι αυτός να σας σχεδιάσει ένα χαρταετό την ώρα που ανεβαίνει προς τον ουρανό....δηλαδή μια εικόνα που απ' την αρχή παραπέμπει σε κάτι ευχάριστο έχοντας όμως μέσα της τις έννοιες της φυγής και του ταξιδιού.

Ο ίδιος ο Tiersen πάντως είπε: ‘I ended my last tour in Gaza City, and realized that even in the most unfair situation there is hope...It is when surrounded by mess and dust that everything comes to life again.'

Ίσως μόνο τα πρώτα λεπτά των ‘Amy' και ‘Ashes' δίνουν μια πιο θλιβερή νότα στην ψυχολογική ατμόσφαιρα αυτού του άλμπουμ.

Ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, διάφορα έγχορδα μεταξύ των οποίων και βιολί, πιάνο, μελόντικα, μπάσο, κρουστά, toy drums, vintage analogue synth , μαντολίνο, μπάντζο και μπουζούκι

Πρώτ' απ'όλα η ενορχήστρωση που έχει κάνει ο Tiersen είναι πολύ επιτυχής κι έτσι κάθε όργανο φαίνεται πως παίζει πολύ συγκεκριμένο ρόλο, ενώ τη φωνή του ίδιου την ακούμε σε πολύ καίρια σημεία των κομματιών ομολογουμένως και με μια χροιά που δίνει μια ισχυρή αίσθηση σοφίας. Δεύτερον δε φαντάζομαι πολλοί να αναγνώρισαν ή να περίμεναν ν' ακούσουν ήχους από τα διάσημα αναλογικά synth Prophet 5 και Moog (το οποίο και ‘διαφήμισαν' οι Kraftwerk στο παρελθόν).

Αναφέρθηκα ήδη στη μουσική του άλμπουμ η οποία όμως δε θα σήμαινε τα ίδια νοήματα χωρίς τα γυναικεία χορωδιακά φωνητικά στο background τα οποία ενισχύουν την ψυχολογική ένταση που δημιουργείται όταν συνοδεύονται από τη φωνή του Yann, αφήνοντας τελικά μια πικρόγλυκη διάθεση. Η κορύφωση του άλμπουμ έρχεται σχεδόν αμέσως με το δεύτερο κομμάτι, το ομώνυμο του άλμπουμ ‘Dust Lane' όπου αναπτύσσονται όλα τα στοιχεία από άποψη τεχνικής, εναλλαγής ρυθμών και έντασης, παιξίματος οργάνων, φωνητικών, ψιθύρων και ήχων παραμορφωμένων σα να προέρχονται από ντουντούκα. Το κομμάτι κλιμακώνεται και τελικά έχει τόση δύναμη μέσα του που ο ειλικρινά μη προκατειλημμένος ακροατής θα εκπλαγεί. Στη μελαγχολική μελόντικα στην αρχή του κομματιού, αναγνωρίζουμε ίσως στοιχεία από τη μουσική της Amelie. Εξαιρετική ατμόσφαιρα βάθους δημιουργεί το παίξιμο της ηλεκτρικής κιθάρας για περίπου μισό λεπτό ενώ η δραματοποίηση κορυφώνεται κοντά στο δεύτερο λεπτό με το ‘χρωματισμένο' παίξιμο πιάνου μαζί με ηλεκτρική κιθάρα, προσφέροντας μελωδίες που μέχρι πριν λίγο δε μπορούσαμε να προβλέψουμε. Πόσο μάλλον τα φωνητικά που ξεκινούν αλλοιωμένα και σχεδόν σπαρακτικά στο επόμενο λεπτό και τα οποία μαζί με τις χορωδιακές γυναικείες φωνές, δημιουργούν μια αίσθηση τραγικότητας από άποψη συναισθήματος...Νομίζω πως πρόκειται για το καλύτερο κατευόδιο που έχω ακούσει.

Προσπαθώ από την πρώτη ακρόαση να διώξω από το μυαλό μου την εικόνα ανθρώπων να σπρώχνουν μια βάρκα με ένα νεκρό μέσα σ' ένα ποτάμι. Είναι η πρώτη εικόνα που είχα με το άκουσμα των γυναικείων φωνητικών...και την οποία επανέφερε η μουσική εξέλιξη του ‘Ashes' μετά το δεύτερο λεπτό.

Χαρακτηριστικό είναι επίσης το τελείωμα των κομματιών και η αποφόρτιση που επιχειρείται ενώ οι ρυθμοί χαμηλώνουν οδεύοντας προς τη σιωπή και άρα τον κατευνασμό κάθε συναισθήματος. Σαν να δηλώνουν πως το ταξίδι είναι κάτι σαν τον ορίζοντα που τον βλέπουμε να ‘σβήνει' μέσα στη θάλασσα σαν δηλαδή ο προορισμός κάθε ταξιδιού να είναι μια προσωρινή ανάπαυλα πριν τη συνέχεια.

Τελευταίο κομμάτι και κάτι σα μηδενισμός...

Τι λέγαμε για όλο το άλμπουμ ως τώρα? Ξεχάστε το ή μάλλον ξεχάστε αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι! Ο ίδιος δίνει μια κλωτσιά και τα τινάζει όλα στον αέρα, ό,τι είπε, ότι εξέφρασε, ό,τι ήθελε να υπαινιχθεί και ό,τι δεν πρόλαβε να πει μουσικά ή στιχουργικά. Προσωπικά αισθάνθηκα σαν κάποιος να μου έδωσε μια δυνατή μπουνιά...Ο λόγος για το ‘Fuck Me'. Ας πω απλά ότι κατ' εμέ πρόκειται για κομμάτι που αρχικά σκεφτόμουν μήπως απλά ξέπεσε στην playlist και δεν είναι αυτού του άλμπουμ ούτε του Yann Tiersen. Σε μια ανεξήγητα χαρούμενη διάθεση ίσως με μια δόση ειρωνείας που σ' εμένα φαίνεται ακατανόητη σε σχέση με όσα έχουν προηγηθεί ακούμε τους παρακάτω στίχους: ‘...love me love me love me make me love again...' και στη συνέχεια ‘Fuck me fuck me make me come again'. Αφήνω σ' εσάς να με διαφωτίσετε ως προς το νόημα αυτού του κομματιού σε συνδυασμό με όλα τα προηγούμενα και ως προς τη σημασία της θέσης του ως τελευταίου κομματιού του άλμπουμ. Εγώ πια έχω μάθει να μην εκτίθεμαι όταν μένω άναυδη.

Και όλ'αυτά για να μην πω απλά ‘ορίστε ένα δείγμα ιδιοφυούς μουσικής αναρχίας πώς ακυρώνει κάθε είδους κατηγοριοποίηση στα υπάρχοντα (?) μουσικά είδη, το αποτέλεσμα του συνδυασμού τόσων μουσικών οργάνων στα χέρια ενός επαγγελματία μουσικού, ανθρώπου που εμπνέεται δημιουργικά από τη ζωή και το θάνατο...'

Σας αφήνω με τις λέξεις του ίδιου...

‘Not a sad thing, but a colourful thing - an experience sometimes painful, but also joyful...'

Rating: 7 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

  
{youtube}O0UpEgh3QWM{/youtube}