01.The
End  02.Radioactive  03.Pyro 
04.Mary  05.The Face  06.The Immortals  07.Back Down South  08.Beach Side 
09.No Money  10.Pony Up  11.Birthday 
12.Mi Amigo  13.Pickup Truck

 
15 October
2010 - RCA 

Για ένα πράγμα σίγουρα
δε μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους Kings of Leon - για  τεμπελιά.
Στα 7 χρόνια της ύπαρξής τους τα αδέρφια από το Tennessee έχουν προλάβει να βγάλουν πέντε κυκλοφορίες, δείχνοντας
ότι δεν αντιμετώπιζαν ποτέ πρόβλημα δημιουργικού οίστρου. Και αν μη τι άλλο, η δουλειά τους έχει βρει την
επιθυμητή ανταπόκριση: σήμερα θεωρούνται ένα από τα πιο καυτά rock acts παγκοσμίως,
απολαμβάνοντας sold out συναυλίες σε στάδια,
απεριόριστο airplay
σε μουσικά κανάλια και ραδιόφωνο, συνεντεύξεις και εν γένει όλο αυτό που με μία
λέξη περιγράφεται ως hype. Μεγάλο μερίδιο
ευθύνης για αυτό φέρει η αμέσως προηγούμενη κυκλοφορία τους Only By the Night,
που πραγματικά τους απογείωσε εμπορικά και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες προς μία
ευρύτερη βάση οπαδών. Εξέλιξη που ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν ακούγοντας
τις δύο πρώτες δουλειές τους, οι οποίες μπορεί να μην είχαν κάτι το
αξιομνημόνευτα εντυπωσιακό, αποτελούσαν όμως αρκετά αντιπρροσωπευτικά δείγματα Southern Rock, με κάποιες καλές και
κάποιες μετριότερες στιγμές, που διέθεταν έναν επαρκή βαθμό αυθεντικότητας (όσο
μεγάλη κι αν είναι αυτή η κουβέντα). Το Only By the Night,
λοιπόν, πριν δύο χρόνια,αποτέλεσε ένα εντυπωσιακό turning point στην καριέρα τους: Με
τη βοήθεια 2-3 ομολογουμένως πιασάρικων singles (Sex on Fire,
Crawl,
Use Somebody)
και μία αποτελεσματική προώθηση από την εταιρεία τους κατάφεραν να ακούγονται
πραγματικά παντού και ελάχιστοι έδωσαν σημασία στην εμπορική τους "μεταστροφή"
- δεν αποτελούσαν και την επιτομή του underground, άλλωστε, οπότε ποιος ο λόγος διαμαρτυρίας;

Και αφού πέρασαν τα δύο προηγούμενα χρόνια σε
περιοδείες ανά τον κόσμο, είπαν να επιστρεψουν με το sequel της πιο επιτυχημένης τους δουλειάς. Εγχείρημα εξ ορισμού
δύσκολο - η εμπορικότητα τους αναγκάζει αφενός να βγάλουν μια ισάξια από άποψη
ποιότητας κυκλοφορία, αφετέρου να συνεχίσουν να απευθύνονται σε ένα ευρύ κοινό
που θα τους εξασφαλίσει καλές θέσεις στα charts, πωλήσεις, εισιτήρια. Και από το πρώτο άκουσμα του Come Around Sundown
γίνεται σαφές ότι οι Kings of Leon κατάφεραν να πέσουν στις περισσότερες από τις παγίδες
που μπορούσαν να βρουν στο δρόμο τους. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα κρατούν
πατημένο το γκάζι, αλλά παρ' όλα αυτά καταφέρνουν να παρουσιάσουν μία εντελώς
προβλέψιμη, κοινότοπη και μετριότατη από κάθε άποψη δουλειά. Το Come Around... δίνει τη χαριστική βολή στα όποια στοιχεία
αυθεντικότητας είχαν οι πρώτες κυκλοφορίες των Kings of Leon, οι οποίοι δείχνουν να έχουν μετατραπεί σε κλώνοι του Lenny Kravitz
με μία νότα από αμερικάνικο Νότο. Η εισαγωγική τριπλέτα (The End, Radioactive, Pyro) προσπαθεί να
αιχμαλωτίσει από νωρίς τον ακροατή εμμένοντας σε σαφή εμπορικά πλαίσια, ωστόσο
η εντύπωση που μένει είναι μάλλον χλιαρή και σίγουρα δεν αγγίζει την πληρότητα
που είχαν τα προηγούμενα mega-hits τους (λέγε με Sex on Fire).
Μεγάλο βαθμό ευθύνης φέρει η άνιση ερμηνεία του Caleb, ο οποίος αν και διαθέτει αρκετά αξιοπρόσεχτη φωνή,
λειτουργεί μάλλον διεκπεραιωτικά και χωρίς ιδιαίτερο πάθος, ενώ όταν αποφασίζει
να ξυπνήσει λίγο, το κάνει σε μάλλον αδιάφορα κομμάτια (The Face,
Birthday)
που περνάνε σχεδόν απαρατήρητα. Όχι ότι η συνολική αποδοση της μπάντας είναι
κάτι το εξαιρετικό - ελάχιστες είναι οι φορές όπου μία μελωδία δείχνει
πρωτότυπη και αυτόφωτη, οι περισσότερες εμπνεύσεις τους είναι ασφαλείς,
χιλιοδουλεμένες και καταδικασμένες να ξεχαστούν μάλλον γρήγορα. Και τελικά
μένουν στη μνήμη 1-2 ευχάριστες στιγμές (όπως το σύντομο μεν αλλά ιδιαίτερα
καλοφτιαγμένο Beach Side)
μέσα σε μία θάλασσα μετριότητας και αχρείαστης επιδειξιομανίας που προσπαθούν
να σώσουν την παρτίδα. Το πρόσημο όμως παραμένει αρνητικό...

Το λάθος που έκαναν οι Kings of Leon είναι ότι έθεσαν ως αυτοσκοπό την εμπορική επιτυχία και
ξέχασαν σε τι είναι πραγματικά καλοί. Γιατί μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι
μουσικοί του κόσμου, ούτε οι καλύτεροι συνθέτες (πολύ περισσότερο...) ωστόσο
γνωρίζουν αρκετά καλά να σκαρώνουν ένα τραγούδι με δυναμική, με συναίσθημα, με
ξεχωριστό χρώμα. Το αποτέλεσμα του Come Around Sundown
τους τιμωρεί επειδή εμφανίζονται ενειλικρινείς απέναντι στο κοινό τους και
ασυνεπείς απέναντι στις προηγούμενες δημιουργίες τους - και όλα αυτά τα λέω
έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι πάντα τους θεωρούσα μικρομεσαίο συγκρότημα και δεν
λάτρεψα πραγματικά καμία δουλειά τους. Βέβαια, κάπου εδώ θα πρέπει να ορίσουμε
λίγο και τον όρο "τιμωρία": Η νέα τους δουλειά πρώτευσε σε κυκλοφορίες σε όλες
τις μεγάλες αγορές (Αγγλια, Αμερική, Γερμανία. Αυστραλία και πολλές ακόμα),
πούλησε τρελά αντίτυπα, έσπασε κάθε ρεκόρ σε digital downloading
και σίγουρα έκανε τους φίλους μας κατά πολύ πλουσιότερους. Η επικείμενη
περιοδεία τους θα τους φέρει πάλι μπροστά σε δεκάδες γεμάτα στάδια ενώ ο
επίζηλος τίτλος τους ως πιο ένα από  τα
πιο περιζήτητα γκρουπ ζει και βασιλεύει. Όχι, η πραγματικότητα δεν έχει καμία
απολύτως σχέση με τιμωρία για τους Kings of Leon. Μια χαρά τίμημα φαντάζει ο μουσικός συμβιβασμός στην
προσπάθειά τους να κατακτήσουν τον κόσμο.

Αυτό τελικά που με ενόχλησε περισσότερο στο Come Around Sundown
δεν ήταν ούτε η διάχυτη μετριότητά του, ούτε οι τεμπέλικες ερμηνείες, ούτε η
έλλειψη αυθεντικότητας (σιγά τους καουμπόηδες...). Είναι η διαπίστωση για μια
ακόμη φορά του πόσο εύκολα μπορεί κάτι το μέτριο όχι απλά να επιπλεύσει αλλά
και να επικρατήσει. Σε μία ολόκληρη χρονιά με δεκάδες τρομερές κυκλοφορίες οι Kings of Leon πήραν το σκήπτρο του εμπορικού πρωταθλητή, ενώ
εκατοντάδες πολύ καλύτεροι συνάδελφοι τους φυτοζωούν μεταξύ φθοράς και
αφθαρσίας. Στην εποχή της παντοδυναμίας του digital downloading,
των εκατοντάδων fanzines
και εξειδικευμένων μουσικών περιοδικών η αγορά μίλησε: "Ζήτω οι μέτριο!". Το Come Around δεν είναι το καλύτερο
άλμπουμ της χρονιάς, δεν είναι το καλύτερο rock ή alternative
άλμπουμ της χρονιάς, δεν είναι καν το καλύτερο cd των Kings of Leon. Κι όμως...

Περαστικά μας...

 {youtube}wPBbMbKSZrQ&ob{/youtube}