Mogwai - Hardcore Will Never Die, But You Will

1.White Noise  2.Mexican Grand Prix  3.Rano Pano  4.Death Rays  5.San Pedro  6.Letters To The Metro  7.George Square Thatcher Death Party  8.How To Be A Warewolf  9.Too Raging To Cheers  10.You'Re Lionel Richie

14 February 2011 - Rock Action

Κλείνοντας πριν από  δύο και κάτι χρόνια το review της προηγούμενης δουλειάς των Mogwai με τίτλο The Hawk Is Howling είχαμε καταλήξει ότι αποτελούσε μία ικανοποιητική σύνοψη της μέχρι τότε μουσικής τους πορείας, έναν ιδιότυπο "σύντομο οδηγό προς νέους ακροατές". Καθόλου άκυρη η επιλογή τους - το όνομά τους και μόνο σημαίνει πάρα πολλά για ένα μεγάλο πλήθος οπαδών που τους παρακολουθούν πιστά επί 14 ολόκληρα χρόνια να γράφουν τις δικές τους σελίδες στη μουσική ιστορία. Δεν υπερβάλλουμε καθόλου, όσο και αν οι ίδιοι σιχαίνονται την post-rock κατηγοριοποίηση είναι σίγουρο ότι σημάδεψαν ανεξίτηλα το είδος, αντιγράφησαν όσο λίγοι αλλά παρέμειναν μία από τις σπάνιες περιπτώσεις συγκροτήματος που συνδυάζει τον δυναμισμό με το συναίσθημα, τα ξεσπάσματα της έντασης με εσωστρεφείς μελωδίες, τη νεανική οργή με την καλλιτεχνική ωριμότητα. Η νέα τους κυκλοφορία, λοιπόν, έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον για έναν και βασικό λόγο: Πρώτη φορά αποφασίζουν να διαφοροποιηθούν τόσο πολύ στον τρόπο γραφής τους.

Σε όλες τις προηγούμενες δουλειές τους λίγο - πολύ ξέραμε τι να περιμένουμε: Η ωμή δύναμη του ντεμπούτου Young Team έπαιρνε σιγά-σιγά μορφή και είτε παρέμενε αυτούσια (Come On, Die Young), είτε αποκάλυπτε την πιο "pop" πλευρά τους (Mr. Beast) ή, ακόμα καλύτερα, τις πολλές κρυμμένες πτυχές του συνθετικού τους ταλέντου (Rock Action). Η επιλογή του Paul Savage ως παραγωγού, μάλιστα, θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως μία επιστροφή στις ρίζες, δεδομένου ότι ο κύριος είχε υπογράψει την παραγωγή του ντεμπούντου. Οι Mogwai, όμως, γουστάρουν τις εκπλήξεις. Το Hardcore Will Never Die, But You Will σηματοδοτεί μια αρκετά σημαντική αλλαγή γραφής για τα δεδομένα τους και σε μία πρώτη ακρόαση μπορεί να ξενίσει το παραδοσιακό κοινό των Σκωτσέζων: Όχι τόσο για τη μικρή διάρκεια των περισσότερων κομματιών (αρχίζουμε και το  συνηθίζουμε αυτό στη μετά-Mr. Beast εποχή) όσο για το γεγονός ότι είναι με διαφορά το λιγότερο κιθαριστικό άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Και το πιο ήπιο σίγουρα - η μελωδική, "ώριμη" πλευρά  τους σαφώς κυριαρχεί, τουλάχιστον στο πρώτο μισό του δίσκου. Το εισαγωγικό White Noise μπορεί να είναι το πιο αδύναμο εναρκτήριο κομμάτι  της μέχρι τώρα δισκογραφία τους, διαθέτει ωστόσο αξιοσημείωτο βάθος, είναι ατμοσφαιρικό και, το βασικότερο, ακούγεται ευπρόσδεκτα "φρέσκο" και ζωντανό παρά το χαμηλό tempo του, όπως εξάλλου και το υφολογικά όμοιο Death Rays. Το Mexican Grand Prix είναι η πιο αξιομνημόνευτη αλλαγή πλέυσης που έχουν επιχειρήσει ποτέ, ένα γρήγορο, αρκετά ηλεκτρονικό track με διάχυτες τις Krautrock επιρροές των Neu! σε όλη του τη διάρκεια - και οι φίλοι μας έχουν διαβάσει πολύ καλά το μάθημά τους, δείχνοντας ότι κινούνται με αρκετή άνεση στα νέα τους μονοπάτια. Προσωπικά πιστεύω, ωστόσο, ότι κορυφαία στιγμή του Hardcore... είναι το αριστουργηματικό Rano Pano, που "πατώντας" πάνω στο γνώριμο, αγέρωχο ύφος των Mogwai περνάει τη βασική μελωδία από ένα στρώμα παραμορφώσεων, φίλτρων και στρωμάτων ήχων για να καταλήξει σε ένα ονειρικό αποτέλεσμα που παντρεύει εξαιρετικά το παρόν με το μέλλον τους - ένα πραγματικό, διαχρονικό highlight.

Την πορεία του δίσκου, η παρέα του Stuart Braithwaite γυρίζει σε πιο γνώριμα κιθαριστικά μέρη, τα οποία όμως και πάλι έχουν κάτι το ξεχωριστό είτε λόγω της σύντομης διάρκειας και της άνευ μεταπτώσεων ταχύτητάς τους (San Pedro), είτε λόγω των παραμορφωμένων, γκαζιάρικων φωνητικών (George Square Thatcher Death Party). Και για ρέστα, έχουμε ένα δυο αριστοτεχνικά low-tempo γεμίσματα και το μοναδικό κλασσικό Mοgwai-κό κομμάτι, το οκτάλεπτο You 're Lionel Richie, που παρασέρνει τον ακροατή σε μια νωχελική, απλή μελωδία και κλείνει όπως πραγματικά αρμόζει τα 53 λεπτά του δίσκου: Φωναχτά, υπερήφανα και μεγαλόπρεπα, μην ξεχάσουμε και τις ρίζες μας... Η παραγωγή βάζει το χεράκι της για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα, βγάζοντας έναν ήχο ομοιογενή και καθαρό παρά τις αισθητές ηχητικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των κομματιών ενώ φροντίζει το άλμπουμ να ακούγεται λιγότερο "γυαλισμένο" και περισσότερο "βρώμικο" σε σύγκριση με την αμέσως προηγούμενη δουλειά τους, κάτι που μάλλον θετικά μπορεί να κριθεί.

Σε γενικές γραμμές, το δισκάκι μου άφησε μια ευχάριστη γεύση με κάποιες στιγμές πραγματικού ενθουσιασμού. Η ροή του είναι πραγματικά ομαλή και αβίαστη, δεν κάνει καμία εμφανή κοιλιά ενώ με την πληθώρα των ιδεών του δείχνει πως αντέχει για τα καλά στο χρόνο. Κάθε ακρόαση μέχρι τώρα μου φανερώνει καινούρια στοιχεία ενώ εκτιμώ πάντα την προσπάθεια μίας μπάντας για ανανέωση - ιδίως όταν συνδυάζεται με το φυσικό χάρισμα των Mogwai να αφομοιώνουν δημιουργικά νέα στοιχεία και την εγγενή αδυναμία τους να γράψουν ένα απλώς μέτριο άλμπουμ. Ένα πράγμα μόνο με ανησυχεί: Η "ωρίμανση" του συγκροτήματος (δικαιούμαστε να μιλάμε για κάτι τέτοιο μετά από 14 χρόνια δισκογραφίας, 7 άλμπου και άλλα τόσα EP) δείχνει να συνδυάζεται με μια τάση απλοποίησης της γραφής τους, μείωσης της διάρκειας των κομματιών και περιορισμού των επικών ξεσπασμάτων που τους καθιέρωσαν στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Ίσως -και τονίζω το ίσως, γιατί πάντα ήταν γεμάτοι εκπλήξεις- να μην ξανακούσουμε μακροσκελή έπη όπως τα Like Herod, Mogwai Fear Satan, Christmas Steps μέσα από τις επόμενες κυκλοφορίες τους. Και δε σας κρύβω ότι αυτό με ανησυχεί λίγο - η διαδικασία εξέλιξης των Mogwai στη μπάντα που είναι σήμερα ίσως γίνεται περισσότερο εμφανής με την παρούσα δουλειά τους, σίγουρα όμως έχει αρχίσει εδώ και αρκετά χρόνια και δείχνει να αποτελεί συνειδητή επιλογή της μπάντας. Θα παραμερίσω τις όποιες ανησυχίες μου, ωστόσο, βλέποντας ότι οι φίλοι μας παραμένουν ζωντανοί, δραστήριοι, συνθετικά άρτιοι και απλά ασκούν το δικαίωμά τους (ή μήπως υποχρέωση;) να εξελίσσονται, όπως οφείλει να κάνει το κάθε ζωντανό σύστημα.

Και θα διαλύσω κάθε ίχνος ανησυχίας ακούγοντας για νιοστή φορά το Rano Pano. Ας πάει στα κομμάτια η νοσταλγία - το τωρινό αποτέλεσμα με ικανοποιεί και δε νομίζω ότι θα άλλαζα την πορεία που έχουν ακολουθήσει με κάτι άλλο.

 {youtube}WN3iuBYzBiY{/youtube}