Για όσους έχουν ασχοληθεί με τη μουσική του Patrick Wolf στο παρελθόν, η πρώτη έκπληξη από το νέο, πέμπτο του album έρχεται ήδη από το εξώφυλλο. Λευκό, απλό και εντελώς απέριττο, δε θυμίζει σε τίποτα τα εξώφυλλα από παλαιότερες δουλειές του. Αυτή η πρώτη εντύπωση είναι, χωρίς υπερβολή, η καλύτερη περίληψη που θα μπορούσε να γίνει για τη μουσική μεταμόρφωση που υπέστη στο συγκεκριμένο δίσκο ο άλλοτε σκοτεινός τραγουδοποιός.

Τα πράγματα εδώ είναι πιο απλά, φωτεινά και αισιόδοξα. Το Lupercalia, καλώς ή κακώς, είναι ένα κλασσικό love album. Αρχικά, βέβαια, το σχέδιο ήταν να κυκλοφορήσει το sequel του προηγούμενου αρκετά καταθλιπτικού, από άποψη περιεχομένου, δίσκου. Ωστόσο, ο Patrick Wolf στο μεταξύ ερωτεύτηκε και πήρε την απόφαση να αφήσει στο συρτάρι το υλικό που είχε, προκειμένου να ηχογραφήσει κάτι που θα αντικατοπτρίζει την τρέχουσα ψυχική του διάθεση. Η απόφαση ήταν σωστή (πιθανότατα δε θα έπειθε πλέον αν συνέχιζε στο ίδιο ύφος), αλλά αυτός ο νέος ήχος δεν παύει να ξενίζει στα αυτιά του ακροατή. Το να ακούς χαρούμενα (και συχνά χαζοχαρούμενα) τραγούδια αγάπης δια στόματος Patrick Wolf, είναι σαν να αναθέτεις στον Mika να εκτελέσει μοιρολόγια! Το κοντινότερο στο Lupercalia δείγμα από τη δισκογραφία του είναι το κομμάτι The Magic Position. Οι fans των δύο πρώτων, gothic inspired, folcotronica δίσκων, αλλά και του industrial ήχου του πιο πρόσφατου μάλλον θα απογοητευτούν αυτή τη φορά.

Μουσικά, πάντως, και αυτό το album έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ναι μεν έχουμε αμιγώς pop, στα όρια του mainstream (!) συνθέσεις, όμως είναι άψογα ενορχηστρωμένες και εκτελεσμένες. Βιρτουόζος μουσικός με κλασσική παιδεία, ο Patrick Wolf για μία ακόμα φορά ξετυλίγει το ταλέντο του και κάθε άλλο παρά απογοητεύει. Η μυστηριακή αύρα και ο ελιτισμός, βέβαια, εδώ μάλλον θυσιάζονται στο βωμό  μιας πεντακάθαρης, "γήινης" παραγωγής. Επίσης, αρκετά κομμάτια είναι γλυκανάλατα, ενώ τα μισά περίπου χαρακτηρίζονται επιεικώς αδιάφορα από μουσικής πλευράς. Αντίθετα, στις καλές στιγμές συγκαταλέγονται το Together, μοναδικό κομμάτι στο οποίο ο Wolf θυμίζει τον παλιό, ηλεκτρονικό ήχο του, το single House, όπου βρίσκει τη χρυσή τομή αποτύπωσης της ευτυχίας χωρίς να καταλήξει γλυκανάλατος, καθώς και το επίσης single The City που ξεχωρίζει με το σαξόφωνο του, όργανο που φέτος σαν από σύμπτωση πρωτοσυναντήσαμε σε albums πολλών καλλιτεχνών, από Destroyer και Bon Iver, μέχρι Lady Gaga!

Το δυνατότερο χαρτί του Lupercalia, όμως, είναι οι στίχοι του. Ο Patrick Wolf γράφει με απίστευτη αμεσότητα και ευαισθησία, την ευαισθησία μιας πονεμένης ψυχής που βρήκε τη γαλήνη και τη λύτρωση στην αγάπη. Η κορυφαία στιχουργική στιγμή βρίσκεται και στο κορυφαίο κομμάτι του δίσκου, Home: "I love that you live here with me / gives me the greatest peace I've ever known", για να καταλήξει στο "Only love makes house a home" λίγες γραμμές αργότερα. Στο Together έχουμε την απόλυτη υπέρβαση του εγωισμού ("I put my honour in the waste, pull you closer and embrace"), ενώ στο The City αναδεικνύεται και η αλτρουιστική πλευρά της αγάπης ("Let me shed some light on your dark"). Δεν λείπουν βέβαια και τα τραγούδια χωρισμού, όπως το Time Of My Life, αλλά ούτε και οι σαφείς αναφορές στην κοινωνική καταπίεση που μπορεί να υποστεί κανείς, συμπεριλαμβανομένου προφανώς και του ίδιου του καλλιτέχνη: "No fear of society evolves you and me", "Forgive me father, I've no son". Τέλος, καθόλου τυχαίο δεν μοιάζει να είναι το γεγονός ότι ο τελευταίος στίχος ολόκληρου του album είναι το "Time to ring that charming bell", αν και, εντελώς ειρωνικά, ακούγεται υπερβολικά "μικροαστικό" για να το λέει ο Patrick Wolf!

Γενικά, το concept της αγάπης προσεγγίζεται πολύ σφαιρικά, αν και όχι πάντα με απόλυτη επιτυχία. Καμιά φορά η έντονη περιγραφικότητα στο στίχο, καθώς και η συχνή επανάληψη λέξεων και φράσεων, σε συνδυασμό με την ανάλαφρη μουσική, καθιστούν το Lupercalia γλυκανάλατο. Με τις υπάρχουσες καλές στιγμές, όμως, να είναι αρκετές και διακριτές, οριακά ξεγλιστράει και αποφεύγει να πέσει στην κατηγορία των χιλιοακουσμένων και βαρετών love albums. Μην περιμένετε πάντως κάτι εντυπωσιακό...