Κάπως έτσι τελείωνε η κριτική για το προηγούμενο album τους In and out of control: "Τυποποίηθηκαν κι αυτοί, βρήκαν τον ήχο τους, κι αυτον θα ακούμε έως ότου το παλαιομοδίτικο sexy παραμύθι τους τελειώσει,  όμορφα κι επεισοδιακά, όπως με τον Lou και την δεσποινίδα Nico και τους συνήθεις λοιπους υπόπτους. ..... Τα κομμάτια τους ακουγονται δυνατα  κι ύστερα κάνουνε κρότο και σπάνε, όπως μια τσιχλόφουσκα. Τους ζητάς συνεχώς, σου λείπουν, κι ύστερα τους βαριέσαι, μόνο για λίγο..."

Και ξαφνικά έφυγαν από το L.A και άφησαν πίσω τα 60's και την χαρούμενη εφηβική ανεμελιά τους.

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

The Velvet Underground., The Jesus and Mary Chain. Οι επιρροές τους κάνανε μπαμ από χιλιόμετρα μακριά.  Το πρώτο τους πόνημα  whip it on έπεσε σαν βόμβα μεγατόνων. Οι Jesus and Mary Chain χαμογελούσαν που δύο παιδάκια (ένα αγοράκι  και ένα ξανθό γεμάτο φακίδες κοριτσάκι) από την Δανία είχαν λιώσει την δισκογραφία τους. Σε όλο το ρεύμα του garage της εποχής στυλώσαν ανάστημα και φωνάξαν "Psychocandy" (ή  "Darklands"). Και βγάλαν ένα ep γεμάτο ύμνους. Στο πρώτο τους lp ακολούθησαν περίπου την ίδια συνταγή.

Και τότε μετακόμισαν στο L.A. Μπήκαν σε μια χρονοδίνη και βγήκαν στα 60's. Βάφτηκαν ροζ και σερφάρανε ακατάπαυστα, μπροστά από κυλιόμενα σκηνικά και juke boxes αμερικάνικων καφετεριών. Το ραδιόφωνο τους αγκάλιασε.  Μόνο που από την πολύ αγκαλιά τους έσκασε. Ότι ακολούθησε, προσπάθησε να κρατήσει τα κεκτημένα και ήταν απογοητευτικά μέτριο.

Τί κάνουμε επομένως; Γυρνάμε πίσω ,κοιτάζουμε από που προήλθαμε, βλέπουμε τις αξίες μας και ξαναορθώνουμε το ανάστημά μας. Παρατάμε το juke-box σκηνικό, παίρνουμε ανα χείρας  μια μαύρη σημαία και περπατάμε σε πραγματικό σκηνικό (Recharge & Revolt video), κοιτάζοντας λίγο περισσότερο τα παπούτσια μας αυτή την φορά.

Και επειδή είμαστε από την ευρώπη και αγαπάμε πολύ Βρετανία, δεκαετία 80 και την μελαγχολία που βγάζουν, μπολιάζουμε την αμερικανίλα μας με αυτά, βάζουμε και ένα κοράκι σε αρνητικό στο εξώφυλλο και αφήνουμε τους από κάτω να αναρωτιούνται αν είμαστε κανένα ξεχασμένο dark wave group της προ-προηγούμενης δεκαετίας .

Αποτέλεσμα;

Ξεχάστε ανεμελιά, ροζ τσιχλόφουσκες και χορούς.

Εσωστρέφεια, μουντό βροχερό σκηνικό (το εξώφυλλο το δηλώνει άλλωστε), στίχοι 18χρονου απογοητευμένου έφηβου, με την αφίσα των Jesus and Mary Chain κολλημένη πίσω από το κρεβάττι του, θόρυβος στις κιθάρες, new wave πλήκτρα. Αντί για ροζ υπάρχει μαύρο και άσπρο πλέον. Υπάρχει η φυσιογνωμία του Robert και των υπολοίπων Cure στο παρασκήνιο που οδηγεί τα πλήκτρα και τις μπασογραμμες στο apparitions και στο war in heaven, ένα σπαρακτικό κομμάτι evil seeds που οι Placebo έχουν χρόνιααα να δούν , ένα forget that you're young και ένα Summer Moon που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν έβαλες κατά λάθος Mazzy Star να παίξει  , ένα ignite  με new wave αέρα. Το άλμπουμ κλείνει με μια μικρή ανάσα και ηλιαχτίδα στο my times up (το οποίο είναι και το ψιλοαδιάφορο κομμάτι του άλμπουμ). Σε όλο το δίσκο φαίνεται ένα ψυχολογικό βάρος που κουβαλούσαν καιρό και έφτασε η στιγμή να το βγάλουν, να ξεσπάσουν. Και αυτή τη φορά το έκαναν με αρκετή δόση εσωστρέφειας, χωρίς την χρήση πυροτεχνημάτων και έντασης.

Δύσκολα θα βρείς στο lp κάποια κομμάτια που θα τους ξαναβγάλει στην επιφάνεια, θα τους δώσει airplay. Αλλά το συνολικό αποτέλεσμα θα τους ξαναδώσει λίγη από την καλλιτεχνική αίγλη που κάποτε είχαν και στο τέλος θα σε κάνει να ξαναπατήσεις το play καθώς κάθεσαι στο λεωφορείο με τα ακουστικά στα αυτιά. Δεν είναι μουσική που θα ακούσεις στα πάρτυ και στις εξορμήσεις του παρασκευοσαββάτου, αλλά θα μεγαλώσει μέσα σου όταν έχεις κλείσει και τα παραθυρόφυλλα.

Στο In and Out of Control η μουσική τους μπήκε στο Gossip Girl, αυτή την φορά κάποιο κομμάτι ίσως τρύπωνε στο Control.

Well done boy n girl.

Rating: 7,6 / 10
Αποστόλης Ζώτος