Ο Justin Vernon, η ψυχή, δηλαδή, των Bon Iver για όσους δεν γνωρίζουν, αποτελεί ειδική περίπτωση τραγουδοποιού. Μετά από μια δύσκολη για εκείνον περίοδο πριν από κάποια χρόνια, απομονώθηκε για 3 μήνες σε ένα καλύβι στο Wisconsin, μέσα στο οποίο έκανε τον πόνο του τέχνη, γράφοντας και ηχογραφώντας με ελάχιστα και πεπαλαιωμένα μέσα τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο δίσκος (δικαίως) αποθεώθηκε. Ξεχώρισε αμέσως, καταφέρνοντας να περικλείσει τόνους συναισθήματος σε κομμάτια υπερβολικά απλοϊκά, με τη χρήση ελάχιστων οργάνων και χωρίς περιττές γαρνιτούρες.

Ευχάριστη έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι στη νέα αυτή δουλειά ο Vernon δεν παρέμεινε στάσιμος στην ίδια συνταγή της καταξίωσης, αλλά πειραματίστηκε και έκανε ένα βήμα μπροστά. Έτσι, εδώ ο ήχος είναι εμπλουτισμένος με περισσότερα όργανα, με το ρόλο της κιθάρας να περιορίζεται κάπως. Η παραγωγή είναι εμφανώς πιο σύνθετη και ακριβή, χωρίς όμως αυτό να υποσκιάζει σε καμία περίπτωση τη φυσικότητα και την αυθεντικότητα της μουσικής των Bon Iver. Θα έλεγε κανείς ότι ο ήχος αυτή τη φορά είναι περισσότερο "αστικός", παρά "του δάσους". Κατά τα άλλα, το νέο album είναι γεμάτο πειραματισμούς, εκπλήξεις και πρωτότυπες ιδέες, ενώ τα κομμάτια έχουν αρκετές εναλλαγές και διαφέρουν όλα μεταξύ τους, αποτελώντας ξεχωριστή εμπειρία το καθένα και προσδίδοντας ποικιλία. Είναι απορίας άξιον πώς το συγκρότημα κατάφερε να φτιάξει ένα album τόσο συνεκτικό και ενοποιημένο, ενώ συγχρόνως κανένα τραγούδι δε μοιάζει με κάποιο άλλο!

Φυσικά, πέρα από τις καινοτομίες, δε λείπουν και τα στοιχεία που λατρέψαμε στους Bon Iver, όπως τα συγκλονιστικά φαλτσέτα του Vernon, η vintage (αλλά καθόλου παρωχημένη) αισθητική, η ασύλληπτη ευαισθησία στις συνθέσεις και η μοναδική ατμόσφαιρα της απομόνωσης που αποδίδεται για μια ακόμα φορά με εντυπωσιακή μαεστρία. Πρόκειται για ένα άκρως επιτυχημένο πάντρεμα του παλιού και του νέου. Τόσο επιτυχημένο, που πραγματικά είναι από τις λίγες φορές που δεν έρχονται στο μυαλό παρατηρήσεις ή σημεία στα οποία το τεχνικό κομμάτι επιδέχονταν βελτιώσεων... Είναι άρτιο ως έχει!

Συζητάμε για ένα σπάνιο album, που απέχει μία ανάσα από την τελειότητα. Δεν είναι τέλειο, μόνο και μόνο επειδή όπως και να το κάνεις, κάποια τραγούδια είναι πολύ καλά και όχι άριστα. Δεν έχει όμως νόημα να μπούμε σε τέτοιες λεπτομέρειες. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι με αυτή την κυκλοφορία οι Bon Iver ξεπερνάνε με χαρακτηριστική άνεση τη λεγόμενη "δυσκολία του δεύτερου album" και έρχονται να πάρουν τη θέση τους στο πάνθεον των καλύτερων indie folk σχημάτων, εκεί δίπλα στους Fleet Foxes. Μάλλον είναι ό,τι καλύτερο έχει βγει μέχρι στιγμής μέσα στο 2011... Και μάλλον ό,τι καλύτερο θα έχει βγει μέχρι και το τέλος του έτους!

Αφήνοντας όμως τους διθυράμβους, ας κλείσω αυτό το review με την πιο ουσιαστική παρατήρηση μέχρι τώρα. Το "Bon Iver" είναι ένα από αυτά τα ιδιόρρυθμα albums που επιμένουν να σε παρασύρουν στον δικό τους κόσμο. Αν είσαι δεκτικός σε αυτό το ταξίδι θα κερδίσεις αμέτρητες στιγμές ανατριχίλας. Αν όχι, δεν πειράζει. Ο δίσκος θα είναι εκεί ως σταθερή, διαχρονική αξία και θα σε περιμένει να ανακαλύψεις τη μαγεία του όποτε το θελήσεις εσύ...