Όταν το 2007 οι Horrors κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, κατηγορήθηκαν από μία μεγάλη μερίδα των κριτικών για το ότι πουλούσαν καθαρά style και τους έλειπε η ουσία, κάνοντας μάλιστα προβλέψεις για ένα hype-φούσκα. Δύο χρόνια πέρασαν, η δισκογραφική εταιρεία άλλαξε και το συγκρότημα κυκλοφόρησε το "Primary Colours", με το οποίο διέψευσε πανηγυρικά τους αμφισβητίες του. Ήταν ένας εντελώς φρέσκος ήχος, που απέδειξε ότι οι Horrors είναι ένα συγκρότημα με μουσικό εύρος, βάθος και φαντασία.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο 2011, με κοινό και κριτικούς να περιμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την επερχόμενη κυκλοφορία του τρίτου album. Αποφεύγοντας την πολλή δημοσιότητα και το buzz, η εταιρεία κυκλοφόρησε το άψογο πρώτο single "Still Life", για να μας αιφνιδιάσει και πάλι! Έγινε φανερό ότι οι βρετανοί δεν είχαν σκοπό να παραμείνουν στα ίδια ηχητικά μονοπάτια ούτε αυτή τη φορά, ενώ οι προσδοκίες μετά από κάτι τόσο καλό, όπως ήταν φυσικό, ανέβηκαν κατακόρυφα.

Η ουσία της όλης ανάλυσης που θα ακολουθήσει συνοψίζεται σε μία και μόνο φράση: αν με το "Primary Colours" οι Horrors κέρδισαν ευρεία αναγνώριση, το τρίτο album "Skying" ήρθε για να τους απογειώσει! Και αυτό διότι ο παρών δίσκος, όπως θα δούμε, καταφέρνει, τροφοδοτούμενος από μια πιο αναγνωρίσιμη ηχητική παλέτα, να γίνει πιο εύληπτος για το μέσο ακροατή, χωρίς όμως να θυσιάζει την εγκεφαλικότητα και την ποιότητα που χαρακτήριζε τις συνθέσεις του προηγούμενου.

Ας κάνουμε όμως τα πράγματα πιο συγκεκριμένα. Ηχητικά, το συγκρότημα-χαμαιλέοντας στη νέα του δουλειά ακολουθεί new wave και synth κατευθύνσεις, μοιάζοντας να είναι περισσότερο από ποτέ επηρεασμένο από τη δεκαετία του '80 και την όλη αισθητική της. Το φάσμα επιρροών τους εκτείνεται από Smiths και Simple Minds, μέχρι Echo & the Bunnymen και David Bowie. Μέσα σε όλα αυτά διακρίνουμε και κάτι από την shoegaze (καλώς εννοούμενη) βαβούρα των 90's. Το εντυπωσιακό είναι ότι η πληθώρα αναφορών δεν καταφέρνει να "πνίξει" το προσωπικό τους στοιχείο, γεγονός που προσμετράται στα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Skying! Με το ίδιο το συγκρότημα να επιμελείται την παραγωγή, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό, μιας και ο ήχος είναι καλοδουλεμένος όσο δεν πάει. Είναι ολοφάνερο ότι οι βρετανοί αυτή τη φορά ήξεραν περισσότερο από ποτέ το που βαδίζουν και το τι θέλουν να κάνουν.

Την ίδια στιγμή, διαπιστώνουμε και μια ξεκάθαρη συνθετική αναβάθμιση (χρονικά γενναιόδωρες, ταξιδιάρικες, ανθεμικές μελωδίες, χωρίς ούτε ένα κακό κομμάτι), αλλά και μια ωριμότερη ερμηνεία από πλευράς Faris Badwan. Πρόκειται για μια απόλυτα συνεκτική και ηχητικά πλήρη συλλογή τραγουδιών, που ακούγεται σαν αδιάσπαστο σύνολο και δεν μεροληπτεί υπέρ κάποιων επικείμενων singles. Εντάξει, ίσως τα "Still Life", "Monica Gems" και "Oceans Burning" να είναι μερικά επίπεδα πιο πάνω από τα υπόλοιπα κομμάτια, όμως αυτό δεν αναιρεί τα όσα γράφτηκαν παραπάνω.

Από την άλλη, βέβαια, αντίστοιχα κομμάτια δυναμίτες όπως στα 2 πρώτα albums δεν υπάρχουν, ενώ η ηχητική εκκεντρικότητα που χαρακτήριζε τα μαυροντυμένα παιδιά δείχνει να ξεθυμαίνει. Έτσι, εδώ ξεκάθαρα οι Horrors κάνουν αρκετά βήματα προς τη mainstream κατεύθυνση, γεγονός που κατά πάσα πιθανότητα θα τους ανεβάσει στα ύψη, χωρίς όμως να αποκλείεται και το αντίθετο, δηλαδή να απογοητεύσει έναν κρίσιμα μεγάλο αριθμό από τους παλιούς τους φίλους.

Το παραπάνω, όμως, θα το δείξει η ιστορία. Εμείς κρατάμε ότι το Skying αποτελεί ένα πολύ καλό album από ένα συγκρότημα που έχει την ικανότητα να εμπνέεται από πολλά είδη χωρίς να χάνει ποτέ το προσωπικό στίγμα που το χαρακτηρίζει, και που αν μη τι άλλο ξέρει να εξελίσσεται με επιτυχία!