Οι Drums, ένα από τα πιο "so hot right now" ονόματα της indie κοινότητας για το 2010, αλλά και ένα από τα πιο προμοταρισμένα τότε (βλέπε BBC Sound Of 2010, Phillip Hall Radar Award στα περσινά βραβεία του NME κ.ά.), δεν περίμεναν πολύ. Μόλις ένα χρόνο μετά το πετυχημένο ντεμπούτο τους επιστρέφουν με αυτό το δεύτερο album. Όπως θα δούμε, η συνταγή που ακολουθούν είναι η ίδια. Θα δέσει όμως το γλυκό αυτή τη φορά;

Για όποιον είχε μπει στη διαδικασία να ακούσει τον περσινό δίσκο των Drums, ιδιαίτερες εκπλήξεις δεν θα υπάρξουν στη νέα τους δουλειά. Αυτό βέβαια δεν είναι κακό, μιας και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ούτε είναι φυσικό να εξελιχθεί ιδιαίτερα ένα συγκρότημα, ούτε το είδος που εκπροσωπούν προλαβαίνει να κορεστεί. Έτσι, έχουμε και πάλι ζωηρή, γλυκιά, γεμάτη σπιρτάδα, αλλά και εφηβική αφέλεια, θαλασσινή indie pop, κατευθείαν από την ανατολική ακτή. Το feeling, βέβαια, του νέου αυτού album είναι λιγότερο ξέγνοιαστο και περισσότερο μελαγχολικό. Αν, δηλαδή, οι παλιοί Drums ήταν μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή παραλία, τότε οι νέοι είναι η ίδια παραλία συννεφιασμένη, στις πρώτες φθινοπωρινές ψύχρες!

Ο ήχος διατηρεί την ατμοσφαιρικότητά και την καλώς εννοούμενη ελαφρότητά του, με το reverb σε συνδυασμό με τα μελαγχολικά φαλτσέτα να συμβάλλουν σε αυτό και με τους ανελέητα γρήγορους ρυθμούς στην πλειοψηφία των κομματιών να καθιστούν την ακινησία σχεδόν αδύνατη. Πέρα από τα indie γνωρίσματα, τα ηλεκτρονικά στοιχεία κάνουν φυσικά την εμφάνισή τους (π.χ. "Hard To Love", "Searching For Heaven"), ενώ δε λείπουν και οι post-punk επιρροές ("Please Don't Leave", "I Don't Know How To Love" κ.ά.).

Όλα καλά ως εδώ και οι αναγνώστες που προέτρεξαν να κοιτάξουν τη βαθμολογία θα αναρωτιούνται προς τι το συγκρατημένο 6,5. Η απάντηση βρίσκεται στις συνθέσεις. Δυστυχώς, λίγες μόνο από αυτές καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να δικαιολογήσουν μια ενδεχόμενη συνέχιση της επιτυχίας των Drums. Τέτοιες είναι το πρώτο single "Money", αλλά και κομμάτια όπως τα "What You Were" και "If He Likes It Let Him Do It", τα οποία και προτείνουμε να ακούσουν όσοι δε σκοπεύουν να ασχοληθούν με το δίσκο στο σύνολό του.

Επιπλέον, μεγάλο μειονέκτημα του Portamento δεν είναι άλλο από την ομοιότητα των 12 τραγουδιών που το αποτελούν. Χρειάζονται πολλά ακούσματα για να είναι κανείς σε θέση να ξεχωρίσει τα κομμάτια μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα είναι μια μονοτονία που κουράζει αρκετά όποιον αποφασίσει να ακούσει ολόκληρο το album, ενώ οι αξιόλογες στιχουργικές στιγμές δεν αρκούν για να εξισορροπήσουν τη ζημιά αυτή.

Πάντως, αν και πολύ περιορισμένοι στα γνωστά τους μονοπάτια, οι Drums έχουν μουσική ταυτότητα πολύ πιο συγκεκριμένη και σαφέστερα ορισμένη από αντίστοιχα νέα indie pop συγκροτήματα όπως οι Foster The People, οι Naked And Famous ή οι Wolf Gang, γεγονός που αποτελεί και το μεγαλύτερο προνόμιό τους. Οι αισθητικές τους αναφορές είναι διακριτές και απόλυτα εναρμονισμένες, ενώ αναμφίβολα υπάρχει και έντονο το προσωπικό στοιχείο. Έτσι, ανεξάρτητα από το υποκειμενικό κριτήριο και γούστο του καθενός, αντικειμενικά κάνουν ένα μουσικό statement με τις μέχρι τώρα δουλειές τους.

Γενικά, υπάρχουν πολλά ερωτηματικά ως προς το αν το συγκρότημα έχει το απαραίτητο βάθος και τη δυναμική να ξεπεράσει το εφήμερο hype και να κρατήσει στο χρόνο. Το Portamento, πάντως, βρίσκεται ένα μικρό σκαλί κάτω από το προηγούμενο album και εν μέρει θα ικανοποιήσει τους fans των Drums, αλλά και του είδους κατ' επέκταση.