Η Νέα Ορλεάνη δεν είναι και τόσο οικεία στα μέρη μας. Την μάθαμε προ εξαετίας λόγω του τυφώνα Κατρίνα (ζω για την μέρα που θα ακούσω έναν τυφώνα με ανδρικό όνομα), και γνωρίζαμε όχι πολλά για την πόλη της Louisiana, όπως την μουσική σκηνή της τζαζ, την ξέφρενη ζωή της και τα βουντού των ντόπιων... Να που όμως θα την μάθουμε και μέσω των Belong. Όχι ότι θα μας ξεναγήσουν, αλλά σίγουρα είναι ένα σημείο αναφοράς.

Το να ξετυλίξουμε τον μίτο της Αριάδνης για τους Belong δεν είναι και τόσο τραγικό, αφού στο ενεργητικό τους έχουν δύο μόλις άλμπουμ και τρία ΕΡ's στην μέχρι τώρα ιστορία τους. Υπάρχει όμως κάποια άλλη δυσκολία, διότι αυτό το πρόσφατο παρελθόν τους είναι σχετικά διαφορετικό από το παρόν τους -για το μέλλον δεν διανοούμαι να κάνω την οιαδήποτε πρόβλεψη. Λοιπόν, ας τα πάρουμε ένα ένα τα πράγματα, γιατί το ντουέτο από την Νέα Ορλεάνη δεν είναι δα και τόσο γνωστό στο ελληνικό κοινό. Και ασφαλώς ο καθένας από εμάς θα έχει μία σαφώς πιο αποκρυσταλλωμένη άποψη μαθαίνοντας κάποιες πληροφορίες που δεν μπορούν να διαγνωστούν από την ακρόαση και μόνο του καινούργιου τους άλμπουμ.

Το 2006 ήταν η χρονιά που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο με το "October Language" που κυκλοφόρησε από την Carpark (πολύ καλή εταιρεία!). Μέχρι να φτάσουμε στον Μάρτιο του '11 μεσολάβησαν τρία ΕΡ's που συνέχισαν στο ίδιο ύφος με το ντεμπούτο τους. Τι ύφος θα ρωτήσετε; Θα μπορούσα να γράψω δύο μουσικούς όρους και να ξεμπερδέψω. Drone και experimental. Αλλά, πρώτον: δεν μου αρέσει να ορίζω ένα συγκρότημα -πόσο μάλλον τους Belong, με τόσο ανοιχτούς μουσικούς ορίζοντες- μέσα στα στεγανά ενός είδους. Και δεύτερον: η αντίληψη του καθενός είναι εντελώς διαφορετική από την δική μου, έτσι, δεν θέλω να τον περιορίζω. Η πρώτη τους περίοδος λοιπόν, φέρνει τον ακροατή κοντά σε καλλιτέχνες όπως ο Tim Hecker -κυρίως-  ή ο Fennesz -λιγότερο. Δηλαδή μία ροπή του ήχου σε μία ρευστή κατάσταση με καταλύτη την κιθάρα, χρησιμοποιημένη όμως με τον τρόπο του Lee Ranaldo στο "Scriptures Of The Golden Eternity". Μία αέναη προσπάθεια να ερμηνευτεί αυτό το ασώματο που διοχετεύεται με μία όσο το δυνατόν απροσδιόριστη έκφραση και φιλτράρεται στον ακροατή σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες. Αυτό όμως δεν συνεχίζεται στο νέο τους άλμπουμ "Common Era" -ή συνεχίζεται;

Η Kranky από το Σικάγο είναι ο επόμενος σταθμός στην μουσική πορεία των Turk Dietrich και Michael Jones, μία εταιρεία που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Μόνο ένα όνομα να αναφέρω φτάνει και περισσεύει. Stars Of The Lid. Σε αυτό το άλμπουμ λοιπόν οι Belong βάλθηκαν να μας τρελάνουν. Όταν άκουσα τις πρώτες νότες του εναρκτήριου Come See ήμουν πεπεισμένος ότι πρόκειται για άλλο συγκρότημα με το ίδιο όνομα. Το discogs με επανέφερε στην κατάσταση της έκπληξης, η οποία άρχισε να μετατρέπεται σε θαυμασμό. Και προς τι αυτός ο θαυμασμός θα ρωτήσετε; Να σας πω. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν ένας καλλιτέχνης δεν μένει στάσιμος και όχι μόνο προοδεύει, αλλά δέχεται επιρροές από άλλα καλλιτεχνικά κινήματα. Με ένα γρήγορο άκουσμα του "Common Era" θα βρείτε τους My Bloody Valentine να παρακολουθούν συναυλία των Joy Division, οι οποίοι λίγο πριν βγουν στην σκηνή άκουγαν Can και τον Gonzalez των Μ83, άρτι αφιχθείς από ένα καφέ με τους Editors, να συνθέτει το soundtrack για το ντοκυμαντέρ της post punk σκηνής μέσα από το δικό του πρίσμα. Η πλήρης απουσία των φωνητικών στις προηγούμενες δουλείες τους δεν ισχύει πλέον. Η έμφαση του συγκροτήματος στον τομέα αυτό είναι αξιοπρόσεκτη, που σε συνδυασμό με την παραγωγή μάς πάνε τρεις δεκαετίες πίσω και πιο συγκεκριμένα σε αυτό που παρουσίαζαν τότε οι Cure. Από την άλλη υπάρχουν κομμάτια, όπως το A Walk ή το Never Cοme Close να τα χαρακτηρίζει ένας dark synth-pop ήχος, ενώ στο Perfect Life, οι απανταχού shoegaze οπαδοί θα βρουν τον νέο τους ύμνο για φέτος.