Όλοι μας γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να ζεις στην σκιά κάποιου ή κάποιων. Όλα τα φώτα στρέφονται προς το μέρος τους και εσένα σε αφήνουν στο περιθώριο... ή στην ησυχία σου; Θα επιλέξω το δεύτερο. Και φαίνεται ότι οι φίλοι μας οι Plaid αυτό έκαναν. Τόσα χρόνια που βρίσκονται στην Warp, αναπόφευκτα περιμένουν στην σειρά να περάσει πρώτα η αυτού μεγαλειώτης Ριχάρδος Δ' Τζέημς (τον γνωρίζετε κυρίως ως Aphex Twin), τα παιδιά που μιλάνε λίγο και κάνουν πολλά (αυτοί είναι οι Autechre) και τα άλλα παιδιά που κατεβαίνουν που και που από τα highlands και κάνουν πολύ ωραία πράγματα -απλά τα τελευταία χρόνια την έχουν καταβρεί στα highlands και δεν κάνουν πια ωραία πράγματα. Οι τελευταίοι είναι οι Boards Of Canada. Οι Plaid λοιπόν συμπληρώνουν τους υπολοίπους και δημιουργούν ένα κουαρτέτο που είναι από τα πιο δυναμικά της εταιρείας. Μέχρι και στην καλή τους τετραετία, '97 - '01, έμειναν τελευταίοι σε σχέση με τους άλλους τρεις, παρόλο που το όνομά τους ακούστηκε και μέσω την Bjork, αφού συμμετείχε σε ένα τους άλμπουμ. Αλλά μου φαίνεται ότι το αυτάκι τους διόλου δεν ίδρωσε αφού φάνηκε να το απολαμβάνουν. Βέβαια είναι αφελές να νομίζουμε ότι δεν έχουν κάνει μεγάλα πράγματα και να περνάει στον κόσμο ότι απλά και μόνο περίμεναν κάποια ευκαιρία. Το να σε επιλέξουν Coil και Sigur Ros για να ανοίγεις τις συναυλίες σε μία κοινή περιοδεία δεν είναι και μικρό κατόρθωμα.

Την τελευταία δεκαετία ασχολήθηκαν με την σύνθεση κάποιων soundtracks και συνεργάστηκαν με τον Bob Jaroc όπου το οπτικοακουστικό αποτέλεσμα ήταν επιτυχημένο, αλλά είχαν να εμφανίσουν δική τους δουλειά από την εποχή του "Spokes" το 2003. Και φτάνουμε στο '11 για να μας παρουσιάσουν το "Scintilli". Ο χαρακτηριστικός ήχος του ντουέτου δεν λείπει και αναγνωρίζεται από κάποιον που έχει ακούσει έστω και μερικά κομμάτια των Plaid. Ένας ήχος που έγινε σήμα κατατεθέν τους από τις αρχές του '90 με το άλμπουμ "Mbuki Mvuki", όπου μπορεί κάλλιστα να μεταμορφωθεί από την παιχνιδιάρικη αίσθηση του Dang Spot ("Rest Proof Clockwork") στον παραμυθένιο κόσμο του Eyen ("Double Figure"), αλλά και στην μεγαλειώδη ενορχήστρωση του Rakimou ("Not For Threes") -ίσως η πιο συγκλονιστική στιγμή των Plaid, αφού το συγκεκριμένο κομμάτι με τον ελληνικότατο τίτλο (Ρακί μου), στηρίζεται εν πολλοίς στον στίχο από το ελληνικό τραγούδι «Σ' αγαπώ γιατί εισ' ωραία».

Αυτόν λοιπόν τον ήχο θα συναντήσουμε και στην πιο πρόσφατη δουλειά τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα συναντήσουμε και αντίστοιχες στιγμές που μας χάρισαν τα παραπάνω κομμάτια. Οι Andy Turnen και Ed Handley κάνουν μία στροφή σε πιο απλές φόρμες γυρίζοντας αρκετά χρόνια πίσω και ειδικότερα στην δεκαετία του '90. Το Unbank είναι ένα τέτοιο παράδειγμα που με την έξυπνη χρήση της κιθάρας δίνει μία φρεσκάδα στο "Scintilli". Μια φρεσκάδα που δυστυχώς λείπει από το άλμπουμ και δεν το σώζουν χαζοχαρούμενες συνθέσεις όπως αυτή στο African Woods. Οι στιγμές που το άλμπουμ αναπνέει είναι λίγες, όπως στο Founded, έτσι αναπόφευκτα το άκουσμα στην ολότητά του γίνεται βαρετό. Η ειρωνεία είναι ότι το τελευταίο κομμάτι έχει τον τίτλο At Last. Προφανώς κάτι άλλο θα είχε το συγκρότημα στο μυαλό του για την επιλογή του εν λόγω κομματιού ως τελευταίο. Κοινώς οι Plaid θα πρέπει να αναθεωρήσουν κάποια πράγματα και να δουν ποια κατεύθυνση θέλουν να πάρουν. Το "Scintilli", χωρίς να είναι κακό, φαντάζει ήδη ανούσιο από τα πρώτα του ακούσματα, δημιουργώντας ένα κενό ανάμεσα στο ντουέτο και στον ακροατή, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ένα σημείο σύγκλισης ανάμεσα τους.