Μετά από δύο πολύ καλές δουλειές, το Strange Mercy είναι ο τρίτος δίσκος της Annie Clark, ή St. Vincent, όπως θέλει να ονομάζεται. Και ενώ πολύ συχνά βλέπουμε συγκροτήματα και καλλιτέχνες μετά τον δεύτερο δίσκο να κουράζονται, να στερεύουν από ιδέες και να χάνουν αυτό που τους είχε κάνει να ξεχωρίσουν, με αποτέλεσμα να εξαφανίζονται σιγά σιγά, στην περίπτωση της Annie αυτό δεν ισχύει. Απεναντίας, η νέα αυτή δουλειά είναι ίσως ό,τι πιο ώριμο και ουσιαστικό έχει κάνει μέχρι στιγμής.

Κατά καιρούς, αρκετοί κριτικοί, αλλά και μεγάλο μέρος του κοινού, έχουν ταχθεί υπέρ της πιο απλοϊκής μουσικής (όταν δεv στερείται ποιότητας), μιας και αποποιούμενη οποιονδήποτε ελιτισμό, μπορεί και απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό. E, εδώ αυτά ξεχάστε τα! Το Strange Mercy είναι ένα σύνθετο και αρκετά εγκεφαλικό έργο, που αποφεύγει τα safe choices όπως ο διάολος το λιβάνι! Αντισυμβατικές συνθέσεις και δομή κομματιών, περίεργοι ήχοι εδώ κι εκεί που μπερδεύουν τον ακροατή και συνιστούν ένα album αρκετά πιο μυστηριώδες από τις προηγούμενες δουλειές της. Στις πρώτες ακροάσεις, κάθε νότα μέσα στο δίσκο σε αφήνει με την απορία "πώς θα συνεχιστεί το κομμάτι;". Και πάντα συνεχίζεται με τον λιγότερο αναμενόμενο τρόπο! Ναι, είναι από τα albums που μόνο μετά από πολλά ακούσματα μπορούν να αφομοιωθούν και άρα είναι ακατάλληλα για ανυπόμονους ακροατές...

Μουσικά τώρα, υπάρχουν πολλά ωραία πράγματα να προσέξει κανείς. Οι συνθέσεις είναι αρκετά στιβαρές, η τεχνική της Annie εξελιγμένη, ενώ το παίξιμο στα όργανα είναι εκπληκτικό και η χρήση της τεχνολογίας συνετή και απόλυτα εναρμονισμένη με τα φυσικά όργανα. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι μπαίνουν στο μίξερ μαζί με τα φωνητικά και την ηλεκτρική κιθάρα (που συχνά προσφέρει θεαματικά ξεσπάσματα), για να συνθέσουν ένα αλλόκοτα εύηχο και αναπάντεχα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Κουραστικό μεν σε λίγα σημεία, συναρπαστικό δε ως επί το πλείστον.

Η κυκλοθυμικότητα της μουσικής, όμως, δικαιολογείται απόλυτα αν προσέξει κανείς τους στίχους, που αντικατοπτρίζουν και τον ψυχισμό της Annie. Το προσωπικό στοιχείο είναι εντονότερο από ποτέ, ενώ, όπως έχει δηλώσει και η ίδια, πήρε έμπνευση από την κατάθλιψη και τα άγχη της σε διάφορες περιστάσεις για να γράψει τα κομμάτια του Strange Mercy. Παρόλα αυτά, οι γενικά υψηλοί τόνοι του album αποτρέπουν την οποιαδήποτε ανεπιθύμητη downίλα ή κλάψα.

Παρά τον προσωπικό χαρακτήρα, βέβαια, σε αρκετά σημεία του δίσκου αναγνωρίζουμε επιρροές από άλλους καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, το εναρκτήριο "Chloe In The Afternoon" θα μπορούσε να είναι κομμάτι της Bjork, ενώ στο "Cruel", (ίσως το καλύτερο κομμάτι, παρεμπιπτόντως) κρύβεται αρκετή από την ψυχεδέλεια των Beach Boys. Επιπλέον, οι MGMT αχνοφαίνονται στο "Year Of The Tiger", ενώ ο arty πειραματισμός των Tv On The Radio και η αύρα της Kate Bush δηλώνουν το παρόν σε όλο το δίσκο.

Καταλήγοντας, το Strange Mercy είναι ένα αναμφίβολα αξιόλογο album, από τα πιο καλοφτιαγμένα που έχουμε ακούσει μέσα στο 2011. Όλα λειτουργούν σωστά, βάθος υπάρχει, πρωτοτυπία... ασυζητητί! Ωστόσο, για να αποκαλυφθούν οι χάρες ενός τόσο avant-garde δημιουργήματος, απαιτείται πολύς χρόνος. Και ακόμα και αν σου αποκαλυφθούν, τελικά εξαιτίας της πολυπλοκότητάς του είναι ένα έργο που ευκολότερα θαυμάζεις, παρά αγαπάς...