Στα 1688 ο Ελβετός γιατρός Johannes Hofer έπλασε την λέξη νοσταλγία, από τις αρχαιοελληνικές λέξεις νόστος, που σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα και άλγος, που σημαίνει την αίσθηση του πόνου, την λύπη. Αυτό το έκανε για να περιγράψει την ασθένεια που είχε εξαπλωθεί ανάμεσα στους στρατιώτες, οι οποίοι πολεμούσαν μακριά από την Ελβετία. Βέβαια στην πορεία ο καθείς χρησιμοποίησε την συγκεκριμένη λέξη όπως τον βόλευε, έτσι στον 19^ο αιώνα, στην περίοδο δηλαδή του Ρομαντισμού, συνδέθηκε άρρηκτα με την αναδυόμενη ιδεολογία της εποχής, δηλαδή τον εθνικισμό.

Όλα τα παραπάνω τα γράφω για να καταφέρω -όσο το δυνατόν γίνεται- να αποκρυπτογραφήσω τις σκέψεις του Scott Hansen, του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από τους Tycho, ενός project που δικαίως συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία ονόματα της electronica -χρησιμοποιώ αυτό τον ευρύ όρο για να μην χαθούμε μέσα στα μουσικά συμπλέγματα.

Ο ίδιος λοιπόν ο Hansen έχει δηλώσει ότι η νοσταλγία είναι το κοινό νήμα στην δουλειά του, μία νοσταλγία όμως που ως λέξη είναι κάπως ασαφής πλέον στις μέρες μας. Έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με δύο είδη νοσταλγίας. Σε αυτή που αναφέρθηκα λίγο πιο πάνω, την «πραγματική νοσταλγία», και την «φαντασιακή νοσταλγία». Η δεύτερη ίσως να είναι και αυτή που στοιχειώνει και τον ίδιο τον καλλιτέχνη και όλους εμάς που ακούμε τις δουλειές του. Είναι μία νοσταλγία που έχει ως χαρακτηριστικό το απροσδιόριστο, δηλαδή, που δεν μπορεί να οριστεί ένας συγκεκριμένος τόπος, αλλά μέσα από την ενατένιση μπορούμε στο τέλος να τον ανακαλύψουμε και να γίνει το καταφύγιό μας -χωρίς το τελευταίο να είναι δεδομένο. Εκεί παραπέμπει και το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ των Tycho "Dive". Ως ένας επιτυχημένος γραφίστας (http://www.tychomusic.com/), ο Hansen, μας παρουσιάζει και μία άλλη πτυχή του ταλέντου του δημιουργώντας με απαλά χρώματα και απέραντα τοπία μία εκπληκτικά όμορφη εικόνα που αγγίζει τα όρια της μελαγχολίας.

Αυτή η αίσθηση μεταφέρεται και στους ήχους που δημιουργεί το μυαλό του, από το ντεμπούτο "The Science Of Patterns", μέχρι το πρόσφατο "Dive". Η καταξίωση όμως ήρθε με τις ενδιάμεσες δουλειές του εκ των οποίων η μία κυκλοφόρησε από την Merck στην δύση της εταιρείας.

Σε μία πρόσφατη συνέντευξη ένα μέλος των Matmos είχε δηλώσει ότι δεν χρειαζόμαστε καινούργιες μουσικές. Εκ πρώτης αυτό είναι ακραίο και εμπεριέχει μία απολυτότητα και έναν περιορισμό στους νέους και παλιούς καλλιτέχνες. Αν το δούμε όμως πιο ψύχραιμα κρύβει μία όχι και τόσο μικρή δόση αλήθειας. Το επιχείρημά του ήταν ότι αγνοούμε μουσικές που γράφτηκαν στο παρελθόν και μένουμε αγκιστρωμένοι στο τι μπορεί να μας φέρει το μέλλον. Το καταλαβαίνω, αφού όσο περνάει ο καιρός βγαίνουν στον θαυμαστό κόσμο της μουσικής βιομηχανίας αμέτρητα σκουπίδια και αμέτρητα διαμάντια. Με αυτή την τόσο μαζική πληροφόρηση να μας βομβαρδίζει, ούτε τα πρώτα προλαβαίνουμε να ακούσουμε, αλλά ούτε και τα δεύτερα. Έτσι καλό είναι να φιλτράρουμε κάπως τα πράγματα. Ο Scott Hansen, για να επανέλθω, προσπαθεί να βρει μία ισορροπία. Έτσι μετά το προτελευταίο άλμπουμ του περάσανε πέντε χρόνια μέχρι να βγει το "Dive". Αξίζει όμως να περιμένουμε τόσο έναν καλλιτέχνη; Ε, αν είστε από τους ανθρώπους δίχως υπομονή περιμένοντας να ακούσετε κάτι καινούργιο αφού έχετε βαρεθεί το προηγούμενο, υπάρχουν τόσοι καλλιτέχνες με τόσα «διαμάντια» εκεί έξω που βγάζουν καινούργιες δουλειές ανά εξάμηνο. Αν και εδώ που τα λέμε, καλύτερα να σταματήσετε να ακούτε μουσική, αν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία.

Από το ξεκίνημα λοιπόν της καριέρας του ως Tycho, πήρε το προσωνύμιο οι νέοι Boards Of Canada. Καθόλου άδικος ο χαρακτηρισμός, αφού η αισθητική της μουσικής του είναι τόσο κοντά με αυτή των Σκοτσέζων, καταφέρνοντας να συνδυάσει τόσο αρμονικά την κιθάρα με τα synth, κάτι που μέχρι σήμερα το κάνουν εξίσου καλά και οι πρώιμοι Bibio. Μπορεί λοιπόν ο Hansen να λέει ότι η νοσταλγία είναι το κοινό νήμα για την δουλειά του, όμως για το συγκεκριμένο άλμπουμ δηλώνει ότι βλέπει τα δέκα κομμάτια ως κατασκευές από ένα μέλλον, το οποίο μπορεί να είναι περισσότερο κοινό με το παρελθόν μας παρά με το παρόν μας. Εδώ πολύ απλά ξεκινάει από το τέλος για να φτάσει στην αρχή. Δηλαδή σε μία αυτό-αναφορικότητα. Ακούγοντας προσεκτικά το Ascension -το οποίο μου θυμίζει πολύ τους Galaktlan- φανερώνεται κάτι φαντασιακό πάρα κάτι που βιώνουμε ως συναίσθημα για το οποίο και κάποια στιγμή επιζητούμε να έρθει η εκπλήρωσή του. Αυτή η ροπή συνεπώς προς το άπιαστο μάς παρασύρει, όπως και το εξώφυλλο του άλμπουμ, σε ένα ταξίδι δίχως επιστροφή με οδηγούς τα Hours και Daydream.

Αυτό είναι ουσιαστικά και η κατάθεση των δέκα κομμάτια που απαρτίζουν το "Dive". Δέκα αφηγήσεις για έναν απομακρυσμένο χρόνο που δεν θα σταματήσουμε ποτέ να νοσταλγούμε και να σκεφτόμαστε όπως εμείς θέλουμε να είναι. Δεν ξέρω αν θα είναι το άλμπουμ της χρονιάς, αλλά σίγουρα ο καθένας που θα του αφιερώσει λίγο από τον χρόνο του, θα χαρίσει στον εαυτό του στιγμές που θα του εντυπωθούν τόσο έντονα στο μυαλό του και θα τον συντροφεύουν στο απώτερο μέλλον. Ας γνωρίσουμε καλύτερα τον φαντασιακό μας κόσμο με μία «κατάδυση»...