Θυμάστε που σας έλεγα ότι αν ο Othon ήταν γεωμετρικό σχήμα θα ήταν κύκλος? Ε λοιπόν το άλμπουμ που έχω μπροστά μου επιβεβαιώνει πολλαπλά αυτή τη γνώμη. Οι συντελεστές του ‘Impermanence' είναι: Othon,Ernesto Tomasini, Camille O' Sullivan, Marc Almond αλλά και Elysian Quartet, Cedar Quartet μεταξύ άλλων. Όλοι όπως άλλωστε αποδεικνύει και το οπισθόφυλλο του cd, είναι κομβικά σημεία αυτής της δουλειάς και του προαναφερόμενου κύκλου. Το ενδιαφέρον σε άλλες περιπτώσεις δίσκων εξαντλείται στην απλή συμμετοχή διαφόρων μουσικών. Στο ‘Impermanence' κάθε ερμηνευτής έχει ένα ρόλο να τραγουδήσει, ο οποίος είναι μοναδικός για εκείνον/η. Έτσι τα κομμάτια που ερμηνεύει ο Marc Almond για παράδειγμα διακατέχονται από τον ερμηνευτικό πλουραλισμό του από τον οποίο όμως φαίνεται να έχουν εμπνευστεί και οι στίχοι τους. Αυτό δεν συναντάται συχνά σε άλλες δουλειές. Το ίδιο ισχύει για το ‘A trip to Paradise' το οποίο ερμηνεύει σαν παραμύθι η Camille O' Sullivan. Και ενώ οι στίχοι είναι σε σημεία μελαγχολικοί, αποκαλύπτοντας πράγματα που έχουν ‘χαθεί' η όλη αίσθηση που δημιουργείται είναι αυτή που έχει ένα παιδί όταν κάποιος, κρατώντας το από το χέρι του δείχνει άγνωστα μέρη με διττές συχνά σημασίες.

Last night I paid to close my eyes and open my heart instead...

Ο κορμός...

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω κάθε φορά που (ενώ θέλω να ακούσω ένα κομμάτι, τελικά) ακούω ολόκληρο το άλμπουμ, βρίσκομαι να εύχομαι όλο και πιο έντονα να υπάρχει κάπου μια σκέψη για να γίνει το ‘Impermanence' εν καιρώ, θεατρική παράσταση με μουσική και τραγούδι. Μια παράσταση δραματική με στιγμές εκτόνωσης τα ‘A little dream' και ‘A trip to paradise', στιγμές από άλλους παραμυθένιους κόσμους το ‘Mystery star dance' και στιγμές κορύφωσης τα ‘Impermanence -', ‘All is too soon' και ‘ The fall'. Η παράσταση όπως και το άλμπουμ θα είχε ως συνεκτικό στοιχείο τα τρία κομμάτια με τίτλο ‘Impermanence' και διαφορετικά πρόσημα (-, + και ουδέτερο) και άρα διαδράσεις σε αντίθεση μεταξύ τους. Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για τρία στοιχεία που ορίζουν το θεματικό κύκλο του άλμπουμ και περιγράφουν με στίχους και μουσική την εικόνα που υπάρχει στο οπισθόφυλλο του cd. Είναι δε τοποθετημένα στην αρχή και το τέλος δημιουργώντας κάτι σαν δίνη ανάμεσά τους, που περιλαμβάνει τα υπόλοιπα τραγούδια.

Το cd αυτό είναι κύκλος γιατί (από άποψη δομής) είναι αυθύπαρκτο. Έχει στίχους, μουσική και ερμηνείες σε συνέργεια μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα, 11 κομμάτια που εκτός της προσωπικότητας του δημιουργού τους, των ερμηνευτών και των μουσικών, σκιαγραφούν και μια επιπλέον οντότητα. Αυτή που προκύπτει από το συνδυασμό όλων των παραπάνω.

In rituals of death and of life...

Τα μουσικά όργανα...

...είναι διάφορα έγχορδα, άρπα, τσέλο, πιάνο, μπάσο, διπλό μπάσο, ντραμς, φλογέρες, όμποε, κιθάρα, celeste (διάσημο όργανο που χρησιμοποιήθηκε στον ‘Καρυοθραύστη' του Τσαϊκόφσκι και προσομοιάζει με το πιάνο) όλα σε ρόλο πρωταγωνιστικό και μεγαλύτερο από τον προφανή. Δηλαδή σε σκηνογραφικό ρόλο αφού εμμέσως αποκαλύπτουν ένα φανταστικό εικαστικό σκηνικό που πλαισιώνει τον ερμηνευτή κάθε κομματιού τονίζοντας το ρόλο του, την ερμηνεία του και τον ίδιο (π.χ. στο εξαιρετικό ‘The fall'). Οι φράσεις που παίζουν τα όργανα αυτά, δίνουν ακόμα παραπάνω έμφαση στους στίχους που ακούμε.

With a few deep breaths my mind is still and quiet

No harsh feelings, no regrets...

Ρυθμοί και ερμηνείες

Με κομμάτια σε ρυθμούς τάγκο και τζαζ, μουσική που ώρες ώρες παραπέμπει στις δραματικές συγχορδίες του Rachmaninov και άλλες φορές στις μελωδίες του Wim Mertens και την παρακίνηση της μουσικής του Yann Tiersen, οι θεατρικές ερμηνείες όλων των συντελεστών είναι προκλητικά και φυσικά καλοδεχούμενα ελκυστικές. Με λίγα λόγια PAN muzik! Θεωρώ εγκληματικό να ξεχωρίσω 2,3,4 τίτλους...όλους τους τίτλους. Ο Marc Almond χαρίζει ασυνήθιστες ερμηνείες στα ‘Last night I paid to close my eyes' και ‘Impermanence +' το οποίο είναι ένα κομμάτι ονειρικό (οι ηλεκτρονικοί ήχοι εντείνουν αυτή την εντύπωση) και προκαλεί αναπάντεχη ψυχική ανάταση ειδικά στην τελευταία στροφή. Πρόκειται για μια εκτέλεση που ήδη σοκάρει καθότι διαφέρει πολύ από το υπόλοιπο άλμπουμ, είναι σε διαφορετική αλλά τελικά περίεργα συγγενή διάθεση με τα υπόλοιπα κομμάτια. Όσο για το κομμάτι το οποίο ερμηνεύει ο Othon, το ‘ All is too soon' αν και γράφτηκε από ό,τι αντιλαμβανόμαστε υπό μια δυσάρεστη συγκυρία είναι τόσο γλυκό ενώ ερμηνεύεται με τρόπο που τελικά καταδεικνύει όλη την συναισθηματική αντίφαση που έπρεπε να βιωθεί κατά το συμβάν που το ενέπνευσε.

Όσο για το τραγούδι ‘Impermanence' τι να πρωτοπώ τώρα? Το ότι συγκινούμαι με ΚΑΘΕ του ακρόαση? Αν προσθέσω ότι η εισαγωγή των εγχόρδων στην αρχή θυμίζει Preisner και ότι ο Ernesto με τις τόσες χροιές και τα ύφη σε συνδυασμό με τη συνοδεία των εγχόρδων στο παρασκήνιο, δεν αφήνει κανένα άλλο περιθώριο από το να αφεθεί κανείς σε παρηγορητικά συναισθήματα τρομερής έντασης? Αυτός ο άνθρωπος στο ίδιο κομμάτι, αντλώντας από μια εξαιρετική ερμηνευτική παλέτα, θυμίζει ταυτόχρονα, Δημήτρη Χορν και Klaus Nomi ενώ προσφέρει κάτι εντελώς νέο, αξιοποιεί θεατρικές και φωνητικές δυνατότητες τόσο δραματικό ‘59' όσο και στα υπόλοιπα κομμάτια. Το αξιοπερίεργο είναι πως όσα λένε οι στίχοι που ερμηνεύει, εκείνος τους δίνει τόση ένταση και τέτοια ζωή που κανείς δεν το περιμένει. Όλοι νομίζουν ότι απλά θα ακούσουν τραγουδιστά στίχους, αφού σπάνια ο στόχος είναι να ζωογονηθούν οι λέξεις. Ο Othon και ο Ernesto Tomasini κάνουν ουσιαστική και πολύ συνειδητοποιημένη δουλειά.

Αντί επιλόγου

Δεν είναι πολύ σύνηθες να έχει κανείς την ευκαιρία να ακούσει ένα άλμπουμ μέσα στο νοηματικό πλαίσιο ενός μουσικού φεστιβάλ. Η συναυλία αφιέρωμα στη Baby Dee στο Café OTO, δημιούργησε τις συνθήκες στις οποίες άκουσα μέρος του ‘Impermanence' ανάμεσα σε ερμηνείες από τον David Tibet, τον Marc Almond μέχρι το καμπαρέ μουσικό ‘κλείσιμο' της Baby Dee. Αυτή η μυστηριώδης βραδιά ήταν το ίδιο με το να οπισθοχωρεί κανείς 3-4 βήματα πίσω ενώ κοιτάζει μια εικόνα από κοντά. Τη βλέπει πολύ καθαρότερα.

In heaven we believed but hell is what we've got...

 Rating: 10 / 10
Νάντια Σαββοπούλου