Με την τέταρτη δισκογραφική τους απόπειρα στα μόλις πέντε χρόνια της ύπαρξής τους, οι εκ Chicago ορμώμενοι Russian Circles επιχειρούν να δώσουν κι αυτοί το στίγμα τους στα μουσικά δρώμενα της χρονιάς που τελειώνει. Μπαρουτοκαπνισμένοι από μία μακρά σειρά περιοδειών, με ένα αρκετά αξιόλογο βιογραφικό (το Geneva του 2009, αν και δεν έτυχε τεράστιας προσοχής, έχει αρχίσει να θεωρείται ήδη "κλασσικό" post rock άκουσμα) και με νέα πιο γερή "στέγη" (Sargent House) φαίνονται έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την μεγάλη πρόκληση: Να καθιερωθούν ως ένα αυτόφωτο συγκρότημα που έχει να καταθέσει έναν προσωπικό και ξεχωριστό τρόπο γραφής, διευρύνοντας (το κατά δύναμιν, πάντα...) τη βάση των οπαδών του. Και μάλλον εδώ είναι που πέφτουν στη μεγάλη παγίδα:

Ήδη πριν βγει στα ράφια ο δίσκος, αναμέναμε μία κυκλοφορία που θα σηματοδοτούσε τη στροφή των Russian Circles σε πιο σκληρές ηχητικές εκφράσεις και την είσοδό τους (έστω και με το ένα πόδι) στα χωράφια του post metal. Και κάπως έτσι υποδέχτηκε η μουσική κοινότητα το Empros, και μάλιστα με ανοιχτές αγκάλες. Γεγονός που με άφησε με μία εύλογη απορία: Η αλλαγή ταμπέλας είναι άραγε επικοινωνιακό τρικ του ίδιου του συγκροτήματος ή τρίτων; Γιατί σίγουρα το Empros metal δίσκος δεν είναι - σε καμία περίπτωση. Αν εξαιρέσουμε το εισαγωγικό 309, που είναι ίσως το πιο "βαρύ" και φορτωμένο κομμάτι της μέχρι τώρα δισκογραφίας τους και το οποίο ίσως φλερτάρει διακριτικά (πολύ διακριτικα όμως...) με πιο σκληρά μουσικά είδη, έχουμε να κάνουμε με έναν απόλυτα ορθόδοξο και καλοδομημένο post rock δίσκο, στα πρότυπα των παλιών καλών Mogwai, των God Is An Astronaut, των This Will Destroy You. Και σίγουρα όχι κάτι που να θυμίζει ούτε στο ελάχιστο Boris, Isis ή ακόμα και τους hardcore-άδες Botch, το πρώην σχήμα του μπασίστα Brian Cook. Τι εξυπηρετεί λοιπόν αυτή η ιδιότυπη "βάπτιση" των Russian Circles και η προσπάθεια ένταξής τους σε μία κατηγορία που δεν τους εκφράζει; Όσο κι αν προσπαθώ να βρω άλλη απάντηση, καταλήγω στην πλέον προφανή: Η ανάγκη για διεύρυνση του ακροατηρίου τους επιτάσσει το "ψάρεμα" νέων οπαδών από την ανεξάντλητη δεξαμενή των metal-heads που παραδοσιακά αγκαλιάζουν τέτοιες προσπάθειες. Και δυστυχώς, ακόμα και η θεωρητική μόνο πιθανότητα ύπαρξης ενός τέτοιου deal με ξενερώνει απίστευτα...

Και με ξενερώνει γιατί το Empros δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας μέτριος δίσκος. Για την ακρίβεια, αποτελεί την καλύτερη και πιο άρτια μέχρι σήμερα κυκλοφορία τους. Το τρίο μέσα σε μόλις 40 λεπτά καταφέρνει να χωρέσει ένα τεράστιο πλήθος ιδεών που αποπνέουν φρεσκάδα, ταλέντο και έμπνευση. Και δεν αφήνουν τον ακροατή να ησυχάσει στιγμή. Η τριάδα των Atackla, Schiphol και Mladek είναι βγαλμένη από τις καλύτερες στιγμές της post rock παράδοσης: Υπνωτιστικά intros μεταλλάσσονται σε ονειρεμένα ξεσπάσματα, ο ρυθμός και το ύφος μεταβάλλονται συνεχώς, οι κιθάρες τους έχουν επιτέλους βρει τον κυρίαρχο ρόλο που δικαιούνται και οι Russian Circles δείχνουν ότι έχουν πάρα πολλά να πούνε. Και δεν πέφτουν στην παγίδα να καλύψουν τη μουσική τους κάτω από τον θόρυβο και τις παραμορφώσεις - οι ιδέες τους εμαφνίζονται γυμνές και ξεκάθαρες, παραθέτονται η μία δίπλα στην άλλη σχεδόν όπως οι σκηνές μιας καλής ταινίας. Χωρίς επικαλύψεις, χωρίς πολλά εφέ, τίμια και όμορφα όπως πρέπει. Και με τον τρόπο αυτό, το Empros δεν κάνει "κοιλιά" ούτε στιγμή και δίνει σε κάθε ακρόαση νέα πράγματα για εξερεύνηση. Τι άλλο να ζητήσει κανείς, δηλαδή, για να είναι ευχαριστημένος; Πώς να μη μείνει απόλυτα ικανοποιημένος από την εξέλιξη που έχουν να επιδείξουν οι Αμερικάνοι και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Και γιατί να εφαρμόσει τόσο χοντροκομμένες και εμφανώς λάνθασμένες απόπειρες κατηγοριοποίησης ενός τέτοιου έργου;  

Πόσο μάλλον όταν το post metal στις διάφορες εκδοχές του αρέσκεται σε εσωστρεφή κομμάτια με κυκλική πορεία και εναλλάγή, με εμμονές ρυθμολογικές, με σκοτεινή διάθεση και ακόμα σκοτεινότερη παραγωγή. Οι Russian Circles πράττουν ακριβώς το αντίθετο: Δεν καταδέχονται να κρατήσουν ένα μουσικό μοτίβο για πάνω από ένα λεπτό γιατί αμέσως θα αλλάξει σε κάτι διαφορετικό αλλά εξίσου ενδιαφέρον. Κρατούν τις ενορχηστρώσεις τους όσο πιο λιτές και ευδιάκριτες γίνεται και υποστηρίζουν τις συνθέσεις τους μεστά και άμεσα. Το Empros είναι ένας γήινος και προσιτός δίσκος από το πρώτο riff του συγκρατημένα δυναμικού 309 (και τονίζω ότι το συγκρατημένα χρησιμοποιείται εδώ με καλή έννοια) μέχρι το ταξιδιάρικο μουρμουρητό του Praise Be Man που ολοκληρώνει την εμπειρία. Και δε χρειάζεται τις "πλάτες" κανενός μουσικού είδους για να ενισχύσει την αξία του - η έμπνευση ξεχειλίζει με σχεδόν προκλητικό τρόπο σε κάθε σημείο του. Και αυτό είναι που μετράει σε τελική ανάλυση - όλα τα υπόλοιπα είναι κουβέντες του αέρα, καλές και άγιες για ένα μουσικό forum αλλά χωρίς αξία όταν πατήσεις για νιοστή φορά το "play"...

Τελικά, για ακόμα μια φορά, αποδεικνύεται πόσο αηδία έχει καταντήσει η όλη φάση με τις "ταμπέλες" στη μουσική (τουλάχιστον στις πιο πειραματικές εκφράσεις αυτής). Και πόσο άδικα κινδύνεψε να μου χαλάσει την απόλαυση ενός καθ' όλα καλοστημένου, μεστού και όμορφου δίσκου. Αν οι Russian Circles αποφασίσουν (και καταφέρουν) να αλλάξουν τρόπο γραφής στο μέλλον, καλώς θα πράξουν και θα είμαι από τους πρώτους που θα αγκαλιάσουν το εγχείρημα. Προς το παρόν, θα προσπαθήσω να ξεχάσω όλη την παραφιλολογία και να ασχοληθώ με την ουσία της μουσικής τους. Γιατί το δισκάκι μου άρεσε.