Η τέχνη αυτή καθαυτή δεν είναι μία σαπουνόπερα που θα μας κάνει να στηθούμε μπροστά στις οθόνες για να ικανοποιήσουμε τις υπαρξιακές μας ανησυχίες, ούτε ένα πιασάρικο ρεφραίν τραγουδιού ή μια μελωδία για να μας κάνει να νοιώσουμε θαυμασμό και αγαλίαση. Η γελοιότητα ενός ανθρώπου που στέκεται σαν αποχαυνωμένος μπροστά από έναν πίνακα ή από μία δημιουργία γενικότερα και απλά θαυμάζει, θυμίζει τον μεσοαστό που καθηλωμένος μπροστά στους δέκτες του και δίχως ίχνος κριτικής σκέψης, θαυμάζει ή χλευάζει.

Ο πειραματισμός στον χώρο της μουσικής είναι μια μεγάλη ιστορία, η οποία δεν μπορεί να αναλυθεί εδώ. Η γραμμή που διαχωρίζει αυτό που θα μας κάνει να δεχθούμε κάποια πράγματα και να τα κρίνουμε μέσα από ένα ρεαλιστικό πρίσμα αποκρυστάλλωσης τής ίδιας τής ύπαρξης μιας σύνθεσης, είναι ασφαλώς πολύ λεπτή και ίσως μερικές φορές και διάτρητη. Στον πειραματισμό -αλλά και γενικότερα στην τέχνη και κατ' επέκταση στην ίδια την ζωή- δεν υπάρχει θαυμασμός. Όπως πολύ εύστοχα θα πει ο Thomas Bernhard: Οι περισσότεροι άνθρωποι, απ' τη στιγμή που μπαίνουν στην κατάσταση θαυμασμού, δεν βγαίνουν πια απ' αυτή την κατάσταση θαυμασμού και έτσι γίνονται αμβλύνοες. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σ' όλη τους τη ζωή αμβλύνοες για μόνο το λόγο ότι θαυμάζουν. Δεν υπάρχει τίποτε να θαυμάσουμε, τίποτε, απολύτως τίποτε. Καθώς ο σεβασμός και η υπόληψη παραείναι δύσκολα για τους ανθρώπους, οι άνθρωποι θαυμάζουν, αυτό τους κοστίζει λιγότερο. Ο θαυμασμός είναι πιο εύκολος από το σεβασμό, από την υπόληψη, ο θαυμασμός είναι ίδιον του κουτού. Μόνο ο κουτός θαυμάζει, ο έξυπνος δεν θαυμάζει, εκτιμά, υπολήπτεται, καταλαβαίνει, αυτό είναι.

Ο Sasu Ripatti ξεκίνησε το 1997 ως Vladislav Delay και στην πορεία, με την αυλαία της προηγούμενης χιλιετίας, κυκλοφόρησε ως Luomo - το άλλο διάσημο project του- το κλασσικό "Vocalcity".  Το "Vantaa" είναι αισίως η δέκατη δουλειά του, αλλά μόλις η πρώτη με την γερμανική Raster-Noton. Βέβαια το παρελθόν του έχει να επιδείξει σημαντικές συνεργασίες με εταιρείες όπως οι Mille Plateaux, Chain Reaction και Leaf.

Ο Φιλανδός είναι τα τελευταία δέκα χρόνια πάρα πολύ δραστήριος με τις παραγωγές του. Οι τρόποι έκφρασης από την κάθε δουλειά του, που σε μερικές περιπτώσεις δείχνουν μία πολύπλευρη προσωπικότητα (ακούστε τα project Luomo και Conoco για να εντοπίσετε τις διαφορές), τον έχουν καταστήσει ως μία φυσιογνωμία που έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον ενός ποικιλόμορφου κοινού που τα μουσικά του ενδιαφέροντα δεν συγκλίνουν κάποιες φορές. Το τελευταίο άλμπουμ, χωρίς να είναι μία επιστροφή στο παρελθόν, έχει σαφώς πολλά στοιχεία που παραπέμπουν σε μία από τις καλύτερες δουλειές του. Το "Multila". Αυτό ακριβώς διαπιστώνεται στο Lauma. O συμπαγής ήχος διαιωνίζεται για οχτώ λεπτά, αλλά η κορύφωση δεν θα τελεσφορήσει ποτέ. Αφού η κανονιστική έκφανση που επιβάλει μία τελεολογία πολύ απλά δεν εμφανίζεται. Η αέναη κίνηση τού modus operandi στο Kaivue παρουσιάζει μία πολύπλοκη δομή ήχων σε ένα διαύγασμα υπόκωφων θορύβων που κάνουν σαφές ότι ο αστισμός της σύγχρονης κοινωνίας φάσκει και αντιφάσκει με τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο συνδυασμός techno/dub διαμορφώνει ένα ενεργειακό υπόστρωμα που αναδεικνύει μία κλίμακα προτάσεων που ακροβατούν ανάμεσα σε μία ατμόσφαιρα άλλοτε περιδίνησης και άλλοτε χαλάρωσης και στοχασμού. Χωρίς να έχουμε μία field recording, τα στοιχεία της φύσης είναι εδώ με τον δικό τους τρόπο, έναν τρόπο που ο ακροατής θα τον ανακαλύψει μόνος του. Μην ξεχνάτε ότι η τέχνη δεν μας αποκαλύπτεται απροκάλυπτα. Είναι σεμνή, αλλά η σκέψη μας μπορεί να την μετατρέψει σε κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με τις ηθικές που μας επιβάλλονται. Έτσι είναι και το "Vantaa". Μία θέαση. Μία γνώμη. Ένα άκουσμα. Τα υπόλοιπα... σε σας.