Barock. Έτσι ονομάζει το πρώτο προσωπικό της album η Nalyssa Green, μέλος της κολεκτίβας του Λεών. Όπως εξηγεί, ο τίτλος του δίσκου είναι ένας υβριδικός συνδυασμός των λέξεων baroque και rock και δημιουργήθηκε για να ορίσει το ύφος του δίσκου, ως μια μίξη υποβλητικής ατμόσφαιρας που μυρίζει παρελθόν και σκονισμένα ανάκτορα με μια δυναμική κάπως πιο σύγχρονη και ροκ.

Το δεύτερο σκέλος είναι μάλλον και το πιο εύληπτο, μιας και ο ήχος κατευθείαν παραπέμπει σε εναλλακτικό rock, αναμεμειγμένο με indie pop στοιχεία, ενίοτε post-punk ρυθμούς, υποψίες folk, χωρίς να λείπουν και τα electropop περάσματα. Η μουσική της είναι καθαρά βασισμένη στο στιχουργικό και φωνητικό κομμάτι, με τη μουσική, λιτή και απέριττη, να περιορίζεται σε συνοδευτικό ρόλο. Κιθάρες (κυρίως ακουστικές ή ηλεκτρικές σε χαμηλούς τόνους), πλήκτρα, θέρεμιν και διάφορα κρουστά στολίζουν ηχητικά το σκελετό των κομματιών.

Η Nalyssa δεν έχει σπουδάσει μουσική, αλλά γράφει τραγούδια γιατί νιώθει την ανάγκη να το κάνει. Η πηγαία αυτή έκφρασή είναι έκδηλη αν ρίξει κανείς μια ματιά στους στίχους, το μεγαλύτερο ίσως ατού του δίσκου. Ιδιαίτερα προσωπικοί και ειλικρινείς, ορισμένες φορές εικονοπλαστικοί, πάντα συναισθηματικοί, αλλά ποτέ υπερβολικοί, αποτελούν τον πιθανότερο λόγο για να δεθείς με τη συγκεκριμένη δουλειά. Τα όμορφα φωνητικά δένουν άψογα με το σύνολο και προσθέτουν αρκετά στο όλο αποτέλεσμα.

Αντίθετα, η μουσική μάλλον υστερεί και άρα στερεί από το δίσκο αρκετή από τη δυναμική που θα μπορούσε να έχει. Η αυθορμητισμός της έκφρασης (πιθανότατα σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες) οδήγησε σε μια εντελώς handmade παραγωγή, γνωστό δίκοπο μαχαίρι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα "αρχαία" μέσα ηχογράφησης (εκεί έγκειται το baroque;) και η αδιαφορία για την "επαγγελματική, πεπατημένη οδό", που επικαλείται η καλλιτέχνης, έχουν ως αποτέλεσμα έναν ήχο άδειο και άψυχο, που δυσκολεύεται να μεταδώσει στον ακροατή τα συναισθήματα που διαπραγματεύονται οι στίχοι.

Πέρα όμως από το ηχητικό ενδιαφέρον που θα είχε μια καλύτερη παραγωγή, οι συνθέσεις αυτές καθ' αυτές δεν καταφέρουν να ξεπεράσουν τα επίπεδα του "αξιοπρεπούς" (χωρίς βέβαια να πέφτουν ποτέ κάτω από αυτό). Δηλαδή, ναι μεν πρόκειται για τραγουδοποιία ώριμη και με την καλώς εννοούμενη απαραίτητη σοβαρότητα, αλλά πολλές από τις συνθέσεις είναι αδύναμες μελωδικά ή γίνονται μονότονες. Άλλες πάλι παραείναι απλοϊκές και σε συνδυασμό με τη λιτή ενορχήστρωση νιώθεις τελικά ότι κάτι λείπει.

Εξαιρέσεις, βέβαια, υπάρχουν, αν μη τι άλλο ο δίσκος έχει αξιόλογο υλικό. Το "Indagattah", για παράδειγμα, είναι ολοκληρωμένο και στρωτό κομμάτι, με κλιμάκωση και κορύφωση και με όμορφη μελωδία που μένει. Πολύ καλή μπαλάντα είναι και το "Thick Air" , απλό και ουσιαστικό και με κάτι το ελληνικό στον ήχο του. Από εκεί και πέρα, ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ιδιαίτερο "Let Them Eat Cake", με τις εναλλαγές των συγχορδιών.

Γενικά, το Barock πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια, με ορισμένες πολύ καλές στιγμές. Με τους στίχους ανά χείρας και με λίγη υπομονή έχει αρκετά να δώσει. Ωστόσο, δεδομένου ότι η έμπνευση, τα ερεθίσματα και η καλλιτεχνική φλέβα υπάρχουν, η Nalyssa Green σίγουρα μπορεί να πετύχει πολύ καλύτερα πράγματα αν βελτιώσει το μουσικό και τεχνικό κομμάτι μελλοντικά.