Δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω το "Iradelphic" και να πω ότι για αυτό είναι υπεύθυνος ο Chris Clark, χωρίς να το γνωρίζω εξ' αρχής. Το ίδιο νομίζω ότι θα συνέβαινε και με όσους παρακολουθούν την πορεία τού Άγγλου μουσικού από την εποχή τού "Clarence Park". Aυτό τώρα είναι καλό ή κακό θα αναρωτηθείτε; Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε με βεβαιότητα, ούτε το ένα, αλλά ούτε και το άλλο. Γνώμη μου είναι ότι πρέπει να κρίνεται το άλμπουμ αυτό καθαυτό, χωρίς όμως να αδιαφορούμε για το παρελθόν τού εκάστοτε καλλιτέχνη.

Έκτο άλμπουμ σε έντεκα χρόνια για τον καλλιτέχνη από το St Albans, και ενώ μέχρι την κυκλοφορία τού "Iradelphic" είχε δώσει το δικό του στίγμα στον ήχο τής Warp, έρχεται η νέα του δουλειά για να κάνει αρκετό κόσμο σκεπτικό -τουλάχιστον. Τα χαρακτηριστικά τής μουσικής τού Clark είναι ένας συμπαγής ήχος να διαχέεται μέσα από την χοάνη διαμορφώνοντας ένα μείγμα ρευστότητας, το οποίο εξελίσσεται ανάλογα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Από τα εκρηκτικά Growls Garden και Wolf -'09 και ‘03 αντιστοίχως-, στην electronica των Boards Of Canada με το Herzog του '06. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία, αλλά κάπου εκεί κυμαίνεται η μέχρι τώρα πορεία του. Και γράφω η μέχρι τώρα γιατί κυριολεκτώ. Δεν ξέρω αν ήταν η βοήθεια που είχε από τον Stephen James Wilkinson (Bibio), ή πολύ απλά αποφάσισε να αλλάξει δραστικά τον ήχο του, το σίγουρο είναι ότι αυτά που ακούγατε στις προηγούμενες κυκλοφορίες του να τα ξεχάσετε.

Το "Iradelphic" είναι ένα σχετικά μπερδεμένο άλμπουμ -όπως νομίζω ότι είναι και ο Clark. Τα πολλά στοιχεία τής folktronica θυμίζουν την πρώιμη εποχή των Bibio, ενώ ο τρόπος που χρησιμοποιεί τα synths στο Tooth Moves μας φέρνει στον νου μία 70's ψυχεδέλεια. Κάτι ακόμη καινούργιο στην μουσική του είναι η προσθήκη γυναικείων φωνητικών. Το ρόλο αυτό έχει αναλάβει η Martina Gillian Topley-Bird που είναι γνωστή από τις συνεργασίες της με τον Tricky -και αναρωτιόμουν τι μου θυμίζει.. Έτσι στα δύο κομμάτια που συμμετέχει έχουμε πάλι ένα περίεργο αποτέλεσμα. Στο μεν Open σου δημιουργείται η αίσθηση ότι ακούς Savath & Savalas της εποχής "Aprora't", απλά με αγγλικό στίχο, στο δε Secret τα πράγματα είναι ακόμη πιο μπερδεμένα. Ξεκινώντας νομίζεις ότι ακούς μία παραλλαγή των Portishead και κάπου στην μέση τραβάει μία γραμμή, και από το μελαγχολικό ύφος του κομματιού πηγαίνει σε πιο ανέμελους ρυθμούς που θυμίζουν Bibio τού "Ambivalence Avenue". Ίσως το μοναδικό κομμάτι που αξίζει την προσοχή, αφού καινοτομεί σε πολλούς τομείς είναι το The Pining Pt2 που έχει αυτή την δυναμική τού "The Empty Bones Of You" καθώς και την ειρωνική διάθεση που θυμίζει πολύ τους Plaid. Tέλος στο δίλεπτο Black Stone, ένα κομμάτι που κινείται στον χώρο τής modern classical, βάζεις στοίχημα ότι αυτό που ακούς είναι Nils Frahm.

Δεν ξέρω αν μπερδευτήκατε όπως εγώ ή αν δεν σας ενοχλεί καθόλου αυτή ή μη γραμμική πορεία που έχει το "Iradelphic", το σίγουρο όμως είναι ότι αυτή η δουλειά του θα δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά. Το να προσπαθήσεις να ακουστείς όπως ένας συνάδελφός σου (Βibio) που μοιράζεστε την ίδια δισκογραφική, αλλάζοντας τον ήχο που είχες δημιουργήσει τόσα χρόνια πριν δεν είναι απαραιτήτως κακό. Το να προσπαθείς όμως να το κάνεις αυτό επιτηδευμένα για να ακουστείς όπως πρέπει να ακούγεται ένα άλμπουμ folktronica, αυτό είναι κακό.