Ανέκαθεν έτρεφα μια συμπάθεια για τη Madonna. Χωρίς να ακυρώνω τα εύλογα επιχειρήματα των απανταχού "εχθρών" της, πάντα προσπαθούσα (και κατάφερνα) να βρω σημεία επαφής, να ξεχωρίσω τα καλά στοιχεία της μουσικής της, να εντοπίσω τις καινοτομίες της, να αναγνωρίσω την εφευρετικότητά της. Σε κάθε κυκλοφορία της ήμουν θετικά προδιατεθειμένος, γνωρίζοντας πως μετά από τόσα χρόνια πορείας, το όνομά της αποτελεί εγγύηση. Εγγύηση όχι για ποιοτική μουσική (αν και έχει δώσει και τέτοια δείγματα γραφής), αλλά για μία pop γεμάτη από φρέσκιες ιδέες, ικανή για να σε ξεσηκώσει σε κάποιο καλοκαιρινό club, να κρατήσει το βλέμμα σου στο video clip καθώς κάνεις zapping ή να σε κάνει να σφυρίζεις ανέμελα στο αυτοκίνητο πηγμένος στην κίνηση.

Με τέτοια θετική διάθεση περίμενα και το νέο της album, το οποίο, όμως, όπως θα έχουν καταλάβει όσοι προέτρεξαν και κοίταξαν τη βαθμολογία, με γείωσε κανονικότατα. Διότι πολύ απλά, το MDNA αποτελεί μάλλον το χειρότερο album της 30ετούς καριέρας της.

Η βασίλισσα της pop κάνει την επιστροφή της μετά από 4 χρόνια με το νέο αυτό πόνημα, αποφασισμένη να ανακτήσει το στέμμα της. Έτσι, διαμορφώνει ένα πολυμελές team συνεργατών με αποτέλεσμα μια παραγωγή δουλεμένη στην εντέλεια, επιστρατεύει μερικούς από τους καλύτερους house producers για να δημιουργήσουν δυνατούς ρυθμούς, προσθέτει hip hop verses από hot ονόματα όπως η Nicki Minaj και η M.I.A. και χώνει κάπου κάπου και dubstep γέφυρες, αφουγκραζόμενη όπως πάντα το hype της εποχής. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, το κλασσικό songwriting της Madonna δε χάνει το στίγμα του και παραμένει απόλυτα αναγνωρίσιμο.

Πρόκειται για ένα φιλόδοξο εγχείρημα, το οποίο όμως αποτυγχάνει παταγωδώς, απέχοντας χιλιόμετρα από την ποιότητα του αντίστοιχης λογικής χορευτικού Confessions On A Dancefloor ή των υπόλοιπων albums της, που λίγο ή πολύ τα περισσότερα είχαν κάτι να πουν. Ενώ πάντα η Madonna κατάφερνε να είναι μερικά επίπεδα πιο πάνω από τις αντίστοιχες εμπορικές pop τραγουδίστριες κάθε εποχής, εδώ παλιμπαιδίζει και ανταγωνίζεται τις κατά 20 και 30 χρόνια νεότερές της στο (χαμηλό) επίπεδό τους. Η μουσική γίνεται για πρώτη φορά τόσο ευτελής και άτεχνη, οι στίχοι αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας, ενώ η πρόκληση πλέον φτάνει σε τέτοια επίπεδα επιτήδευσης, που καταντά αποκρουστική. Κάτι η εμμονή της με την κορυφή, κάτι ο διαρκής χαμαιλεοντισμός, αυτή τη φορά βλέπουμε μια Madonna κουρασμένη, που μοιάζει να έχει χάσει εντελώς πια τον εαυτό της.

Στην πορεία των 12 κομματιών του δίσκου αυτού η μια ψυχρολουσία ακολουθεί την άλλη.  Από τη μία κομμάτια βαρετά και αδιάφορα (Some Girls, Superstar, Falling Free).  Από την άλλη, αποτυχημένες προσπάθειες για πρωτοτυπία, όπως το country/disco/house εξάμβλωμα που ακούει στο όνομα Love Spent. Κάπου εκεί σου κλείνει το μάτι και η αιώνια Madonna (I'm Addicted, I'm A Sinner), που σε κάνει να αναρωτιέσαι σε τι  επιπέδου ακροατές μπορεί να απευθύνεται όταν τραγουδάει το στίχο "I'm a sinner" μέσα στη χαρά και το σκέρτσο. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, στο MDNA έχουμε και την αναβίωση του techno/rave/whatever ήχου μέσα από το "Gang Bang", το οποίο και καταλήγει στο βαθυστόχαστο στίχο "Now if you're gonna act like a bitch, then you're gonna die like a bitch". Τα singles ασφαλώς δεν είναι ικανά να ανατρέψουν το σκηνικό (θα έλεγα πως το Give Me All Your Luvin' είναι το χειρότερο single που έχει κυκλοφορήσει την τελευταία δεκαετία), ενώ οι φιλόδοξες προσπάθειες των πιασάρικων Masterpiece και I Don't Give A, παρά τη μετριότητά τους, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μας αφήσει ο εν λόγω δίσκος.

Και επειδή λένε ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, η λέξη που συνοψίζει καλύτερα τις εντυπώσεις από το MDNA είναι η "απογοήτευση". Με φθηνή αισθητική, τριτοκλασάτα pop κομμάτια, στίχους πιο ανούσιους από ποτέ και μηδενική διαχρονικότητα, το MDNA πείθει εύκολα ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερά της album, ίσως και το χειρότερο...