Bloc Party - Four
Τα χρόνια περνούν γρήγορα. Σαν χτες φαντάζει ο χειμώνας του 2005, τότε που οι Bloc Party φιγουράρανε δεύτεροι στο BBC Sound of 2005 (μετά από τους μάλλον όχι άξιους νικητές The Bravery ). Το hype τότε τους είχε ευνοήσει αρκετά, αλλά το ντεμπούτο τους (που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του ίδιου έτους) επιβεβαίωσε τον ντόρο και έμεινε ως ένα από τα καλύτερα albums στο indie rock και post-punk revival ρεύμα των 00's, κυρίως για την εφευρετικότητά του. Τα 2 albums που ακολούθησαν δεν στάθηκαν στα υψηλά επίπεδα του πρώτου, με αποτέλεσμα έναν solo δίσκο του frontman Kele Okereke και φήμες για την αποχώρησή του από το συγκρότημα.
Η συνέχεια της ιστορίας είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Kele παρέμεινε στο πόστο του και μετά από μια μακρά αναμονή τελικά οι Bloc Party επέστρεψαν με το νέο αυτό album. Και ενώ πέρασαν 4 ολόκληρα χρόνια, ο ήχος τους δεν έχει ριζικές αλλαγές σε σχέση με αυτά που μας είχαν συνηθίσει, πέρα από το γεγονός ότι τον σκλήρυναν αρκετά. Η κιθάρες ηχούν πιο βαριές από ποτέ, οι ρυθμοί έχουν γίνει ακόμα πιο νευρώδεις, ενώ ακούμε μέχρι και κραυγές. Σε ορισμένα ειδικά κομμάτια (Coliseum, We Are Not Good People, κ.ά.) το βαρύ του ήχου ξαφνιάζει, αν και η γενικότερη φετινή τάση της βαβούρας και της φασαρίας στη μουσική θα έπρεπε να το είχε καταστήσει αναμενόμενο.
Τα ήρεμα κομμάτια δε λείπουν ούτε αυτή τη φορά, αν και δεν αποτελούν το δυνατό σημείο του συγκροτήματος. Αντιθέτως, οι έξυπνες κιθαριστικές λεπτομέρειες στις συνθέσεις (ναι, η κιθάρα και πάλι παίρνει όλο το βάρος πάνω της και στηρίζει τη μπάντα), τα πρωτότυπα solo και οι παιχνιδιάρικοι ρυθμοί δίνουν τα απαραίτητα bonus στο δίσκο για να καταφέρει να τραβήξει το ενδιαφέρον του δύσμοιρου indie rock ακροατή, ο οποίος βομβαρδίζεται με τον ίδιο ήχο εδώ και 10 χρόνια. Με άλλα λόγια, ο δίσκος δεν έχει να επιδείξει κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, όμως αυτό που κάνει το κάνει αρκετά καλά.
Οι μελωδίες του Four έχουν την ικανότητα να μένουν εύκολα στο μυαλό. Κομμάτια σαν το Octopus, το Team A και το Kettling κάνουν τον ακροατή να επιστρέψει στο album, χωρίς να είναι ακριβώς "catchy". Η ικανότητα που δεν έχει η μουσική των Bloc Party πλέον, είναι να κάνει την υπέρβαση. Διότι οι υπερβάσεις γίνονται μόνο μέσα από αυθόρμητες, μη βεβιασμένες διαδικασίες - και το Four, δεδομένων των συνθηκών κυκλοφορίας του, είναι αμφίβολο ότι αποτελεί τέτοιο παράδειγμα.
Τελικά, η αίσθηση που αφήνει ο δίσκος μετά από δεκάδες ακροάσεις είναι η αμηχανία της μετριοπάθειας. Ούτε ακριβώς ικανοποιητικός, ούτε όμως απογοητευτικός. Ούτε ιδιαίτερα εμπνευσμένος, αλλά ούτε και της σειράς. Όχι, το Four δεν είναι το μεγάλο επόμενο βήμα των Bloc Party. Απέχει όμως πολύ από το να είναι ο δίσκος που θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους τους.
Άρης Καζακόπουλος
The Best Albums Of The 1980s
