In an isolated system, entropy can only increase.

Αυτή είναι η φράση που επαναλαμβάνεται στο τελευταίο κομμάτι του νέου δίσκου των Muse. Ως συνέπεια του δεύτερου θερμοδυναμικού νόμου ("The 2nd Law"), η εντροπία ενός συστήματος (φυσικό μέγεθος που αναφέρεται στην "αταξία") κατά τη διάρκεια μιας μη αντιστρεπτής μεταβολής (δηλαδή σε κάθε ρεαλιστική περίπτωση που απαντάται στη φύση) μπορεί μόνο να αυξηθεί. Με άλλα λόγια, το σύμπαν έχει μια αυθόρμητη τάση προς την αταξία. Η ενέργεια, όπως ακούμε στο προτελευταίο κομμάτι του δίσκου (που μαζί με το τελευταίο αποτελούν μια διλογία με όνομα τον τίτλο του album), συνεχώς διασκορπίζεται, με αποτέλεσμα την αχρήστευσή της, γεγονός που κάποια στιγμή θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο. 

Οι όποιες περιβαλλοντικές ανησυχίες (σε συνδυασμό με τις μεταφορικές ερμηνείες και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις που μπορεί να δώσει κανείς) του Matt Bellamy και της παρέας του θα ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενες αν συνοδεύονταν και από μουσική υψηλού επιπέδου, κάτι που όσο περνάνε τα χρόνια συναντάμε όλο και πιο σπάνια στα albums των Muse. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι σίγουρα πιο τολμηρός από το πολύ μέτριο Resistance του 2009, αλλά δεν απέχει και πολύ ποιοτικά. Ο ήχος του συγκροτήματος διατηρεί τα βασικά του γνωρίσματα (έντονη κιθαριστική φύση, glam αναφορές και συμφωνικά μέρη), αλλά αυτή τη φορά ενσωματώνει περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, φτάνοντας μέχρι και στην dubstep.

Το The 2nd Law εκτείνεται σε πολλά διαφορετικά μήκη κύματος. Μοιάζει να είναι το album στο οποίο οι Muse αποφάσισαν να παίξουν όλα τους τα χαρτιά. Γίνονται pop (Madness, Explorers), γίνονται και dubstep (The 2nd Law: Unsustainable, Follow Me σε παραγωγή Nero). Ροκάρουν (Big Freeze), αλλά βάζουν και συμφωνική μουσική (Prelude). Εισάγουν concept στο δίσκο, ενώ παράλληλα συμπεριλαμβάνουν και το εντελώς άσχετο κομμάτι που έγραψαν για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου (Survival). Επιπλέον, κοπιάρουν ασύστολα, σε ενοχλητικό βαθμό τους Queen (ξεκάθαρα το Madness φέρνει σε I Want To Break Free, το Panic Station σε Another One Bites The Dust, ενώ μελωδίες όπως το Survival και το Explorers θυμίζουν αντίστοιχες στιγμές των Queen). Και μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και 2 κομμάτια (Save Me, Liquid State) γραμμένα και τραγουδισμένα από τον (παραλίγο απολυμένο από τη μπάντα) μπασίστα Chris Wolstenholme, τα οποία εισάγουν αρκετά διαφορετικό ήχο, σε βαθμό να νομίζεις πως ακούς άλλο συγκρότημα (σίγουρα τα φωνητικά παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτό).

Εν ολίγοις, οι Muse μοιάζουν πιο αποπροσανατολισμένοι από ποτέ. Μέσα σε όλα αυτά τα κομμάτια που αναφέρθηκαν, δεν υπάρχει ούτε ένα πραγματικά σπουδαίο. Και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στη δισκογραφία του συγκροτήματος. Υπάρχουν συμπαθητικές στιγμές, υπάρχουν καλές ιδέες, υπάρχει τεχνική, υπάρχουν ωραίες μελωδίες, αλλά πουθενά όλα αυτά δεν συμβαίνουν ταυτόχρονα, ώστε να σχηματίσουν κάτι δεμένο και ολοκληρωμένο. Σε κάποια κομμάτια λείπει η απογείωση, σε άλλα συμβαίνει το αντίθετο και η μεγαλομανία του Bellamy καταστρέφει το αποτέλεσμα. Σε κάποια δεσπόζει η έντεχνη ενορχήστρωση, αλλά η σύνθεση είναι αδύναμη, με συνέπεια να χαντακώνονται. Είναι κρίμα να βλέπουμε ιδέες και εμπνεύσεις ημιτελείς, από μία μπάντα με αναμφισβήτητα πολλές δυνατότητες. Αν στο Resistance το ατόπημα των Muse ήταν η κραυγαλέα επιδίωξη του εμπορικού/ραδιοφωνικού ήχου, στο The 2nd Law το πρόβλημα έγκειται στην εξής γνωστή λαϊκή ρήση: όποιος πάει για τα πολλά, χάνει και τα λίγα.