Αρχικά, μη μπερδευτείτε και νομίζετε ότι έβγαλαν νέο δίσκο οι Άγγλοι με το ίδιο όνομα, που μας άφησαν 5 πολύ καλά albums την περίοδο 1984-1990. Οι "δικοί μας" Venus In Furs, όπως όλα τα γκρουπ (ειδικά τα ελληνικά) κουβαλάνε την δική τους πολύπαθη ιστορία. Το αθηναϊκό αυτό post-punk συγκρότημα που ξεκίνησε το 1985 έφτασε σε απόσταση αναπνοής από το να κυκλοφορήσει δίσκο το 1991. Το ντεμπούτο τους άλμπουμ έμεινε τελικά μόνο στο στάδιο του test-pressing (τυπώθηκαν δοκιμαστικά μόνο καμιά δεκαριά αντίτυπα) και έμελλε να χαρακτηριστεί ως δίσκος φάντασμα, προσελκύοντας φυσικά τους συλλέκτες βινυλίου και δημιουργώντας έτσι ντόρο γύρω από το όνομα τους.

Το 2010, τα δύο ιδρυτικά μέλη των Venus In Furs, ο Γιώργος Καρατζάς (κιθάρες, samples) και ο Περικλής Μποζινάκης (τραγούδι, μπάσο, samples), επανασυνδέουν το γκρουπ ηχογραφώντας εκ νέου κομμάτια από το ‘χαμένο' ντεμπούτο τους μαζί με νέο υλικό το οποίο κυκλοφορεί με τίτλο "Νew Ηorizon" το 2011. Προστίθενται τότε στο σχήμα ο Χρήστος Σπηλιωτόπουλος στην ρυθμική κιθάρα και ο Μπάμπης Παυλής στα ντραμς. Με την κυκλοφορία αυτή θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι Venus In Furs έκλεισαν επιτέλους μια εκκρεμότητα είκοσι ετών, αφήνοντας έτσι πίσω τους ό,τι τους συνέδεε με το παρελθόν. Φέτος, με το δεύτερο άλμπουμ με τίτλο "Dead Europe" μπορούμε πλέον να τους κρίνουμε ως ενεργό σχήμα του σήμερα και όχι ως κάποιο με επανακυκλοφορία. Πράγμα που βλέπουμε κατά κόρον τον καιρό αυτό με αναμάσημα του παρελθόντος με ένα σωρό από επανακυκλοφορίες αλλά και ακυκλοφόρητο υλικό που βλέπει τώρα το φως της μέρας.

Επί του θέματος όμως. Κρατώντας στα χέρια μου το "Dead Europe", η πρώτη θετική εντύπωση έρχεται από το πολύ καλαίσθητο εξώφυλλο. Κάτι που εκτιμάς περισσότερο σε μορφή 12" και όχι σε μεγέθος CD. Αμέσως μετά μου κολλάει ο ίδιος ο τίτλος "Dead Europe", που κουβαλάει μια βαρύτητα και φέρνει στο μυαλό σκοτεινές εποχές άλλων δεκαετιών, όπου η Ευρώπη έδειχνε να έχει φτάσει σε ένα τέλμα, να φαντάζει γηρασμένη, ταλαιπωρημένη και διχοτομημένη με την απειλή του ψυχρού πόλεμου να σκιάζει επικίνδυνα από πάνω της. Καταστάσεις δυστυχώς επίκαιρες, που δεν απέχουν από τη σημερινή εικόνα της ηπείρου, που οδεύει και πάλι σε αδιέξοδο. Το ίδιο το συγκρότημα χαρακτηρίζει την νέα του δουλειά σαν έναν δίσκο που πάλλεται από τις αντηχήσεις της παγκόσμιας μεταμόρφωσης, με συνθήματα να κοσμούν το ένθετο του, τύπου: Death to the International Economic dictatorship.

Στο μουσικό κομμάτι τώρα. Το εναρκτήριο "Kingdom Of Nothing" κινείται πάνω σε ένα ηχητικό υπόβαθρο πιστό στα σκοτεινά 80s με τα χαρακτηριστικά στοιχειωμένα synth. Έχει όμως μια πιο επιθετική ερμηνεία στα φωνητικά από τον Περικλή Μποζινάκη από ότι θα περίμενα, που αλλοιώνει την ατμόσφαιρα που σου καλλιεργεί αρχικά η μουσική. Είναι θα έλεγα πολύ in your face και όχι όσο absent και μελαγχολική θα άρμοζε, αλλιώς θα μιλάγαμε για διαμαντάκι. Στη συνέχεια με το "Paradox Visit" αλλάζει το ύφος και εδώ διαφαίνονται οι ψυχεδελικές επιρροές του συγκροτήματος με τα φωνητικά μάλιστα να παραπέμπουν ελαφρός σε late 60's David Bowie. Αλλά χωρίς αυτήν την σπίθα και ποπ ευαισθησία της εποχής εκείνης. Το ίδιο συμβαίνει και στο "Gravity Shatters" με την διαφορά ότι διαθέτει ένα post-punk τσαγανό.

Στο ομώνυμο σκυθρωπό "Dead Europe" εισάγονται και παραδοσιακά στοιχεία διαφοροποιώντας το λίγο από το υπόλοιπα. Το διακατέχει μια πεσιμιστική διάθεση που διακρίνεται ακόμα και στους στοίχους: "My bags swing heavy in my hands, I look older than I am...". Τελικά βέβαια, βρίσκουμε να υπάρχουν ακόμα κρίκοι που τους συνδέουν με το παρελθόν, μιας και το κομμάτι "Under My House" υπήρχε στον ακυκλοφόρητο δίσκο τους. Εδώ σε πιο αργή εκτέλεση, λιγότερο ελκυστική όμως και άτονη σε σχέση με αυτήν του πρωτότυπου, που ήταν όλο νεύρο και που έφερνε κάτι από το καταραμένο garage/blues των πρώιμων Bad Seeds και Crime And The City Solution. Το κλείσιμο του δίσκο μας επιφυλάσσει και την πιο ρυθμική σύνθεση που ακούει στο όνομα "The Gift". Ένα μελωδικό ποπ τραγούδι σε καθαρό new wave ύφος που νομίζω γεφυρώνει το παρελθόν με το παρόν του συγκροτήματος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το LP αυτό κυκλοφορεί σε 300 αριθμημένες κόπιες βινυλίου, από τις οποίες οι 150 πρώτες είναι σε έγχρωμο (βιολετί) βινύλιο και οι υπόλοιπες 150 σε κλασσικό μαύρο. Ότι πρέπει για συλλέκτες δηλαδή!

Rating: 6 / 10
Νίκος Δρίβας