''Μας ενδιαφέρουν ιδέες που έχουν να κάνουν με εξέλιξη,
αλλαγή, ερμηνεία, αμφιβολία, την απόρριψη του απόλυτου ή του οριστικού. Τα
τραγούδια μας έχουν κατεύθυνση, ωστόσο δεν αναζητούν την οριστική λύση, γιατί
δεν είναι αυτός ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα.''

Το 1998, η Emma και
η Verity σχηματίζουν τις Εlectrelane και ανεβαίνουν σε μια μουσική σκηνή του
Brighton, για να διαγράψουν την πρώτη τους πτήση προς τα αστέρια…

Η Nina
Simone, οι Stooges και ο… Puccini, ανάμεσα σε άλλους, γέμισαν το μουσικό κουτί
των εφηβικών τους χρόνων. Το καλοκαίρι του 2000, οι Mia και Rachel έρχονται για
να συμπληρώσουν το κουαρτέτο.

Το πρώτο τους single με τίτλο “Film
Music”, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2000, κέρδισε αμέσως την αποδοχή των
κριτικών. “Καλαίσθητο με μια δόση σκοτεινής υποκουλτούρας”, σύμφωνα με το NME,
“τόσο μελαγχολικό και θλιμμένο, όπως ένας εραστής σε τελευταίο αποχωρισμό”,
σύμφωνα με το Melody Maker.

Το “Le Song / U.O.R.”, τον Ιούλιο, και το
“Gabriel”, τον Δεκέμβριο, τα οποία κυκλοφόρησαν από το δικό τους label, με την
επωνυμία Let's Rock!, είχαν την ίδια απήχηση. Έγιναν και τα δύο
ανάρπαστα.

Οι λιγοστές ζωντανές εμφανίσεις τους, με ονόματα σαν τους And
You Will Know Us By The Trail Of Dead και Le Tigre, αντιμετωπίστηκαν με άκρατο
ενθουσιασμό. Το περιοδικό Circuit έσπευσε να περιγράψει “τη δύναμη και το πάθος
τους, τη δυνατότητα να ξεσηκώνουν το κοινό και να κυριαρχούν στη
σκηνή”.

“Θέλουμε να ακούει τη μουσική μας, όσο το δυνατόν περισσότερος
κόσμος, ο πολιτιστικός ελιτισμός είναι αηδιαστικός. Τα καλά συγκροτήματα πρέπει
να προσπαθούν για την ανατροπή του κύματος της δευτεροκλασάτης pop που μας
κατακλύζει και όχι να αφήνονται στο περιθώριο και τη λήθη, σε μια απέλπιδα
προσπάθεια απόδειξης της μουσικής τους αξιοπιστίας”.

Οι Electrelane
ηχογράφησαν το πρώτο τους album “Rock It To The Moon” και υπέγραψαν συμβόλαιο με
τη 3MV/P.I.A.S., προκειμένου να στήσουν το δικό τους label, τη Let' s Rock. Το
album ηχογραφήθηκε σε τέσσερις εβδομάδες στα Metway studios, στο Brighton, και
κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2001, γνωρίζοντας και πάλι μεγάλη αποδοχή. Το NME το
βαθμολόγησε με 8/10 αναφέροντας ότι “απλά, έτσι θα' πρεπε να' ναι ένα ντεμπούτο
album.” H Ιndependent το χαρακτήρισε “συγκλονιστικό” ενώ το Uncut το ύμνησε,
αναφέροντας ότι περιέχει “ατμοσφαιρικές μουσικές και υπέροχες synth
συμφωνίες.”

“Είναι πολύ σημαντικό για μας να έχουμε την ελευθερία να
δημιουργούμε μουσική με τον τρόπο που εμείς θέλουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που
υπογράψαμε συμβόλαιο με το οποίο έχουμε απόλυτο δημιουργικό έλεγχο. Με την
οικονομική υποστήριξη της εταιρείας μπορούμε να ηχογραφούμε δίσκους και να
πραγματοποιούμε περιοδείες. Αρχίζουμε πια να συνειδητοποιούμε τις δυνάμεις
μας.”

Η μπάντα ξέφυγε γρήγορα από τα στενά όρια του Brighton, σε μια
πορεία που της εξασφάλισε εμφανίσεις δίπλα σε groups όπως οι Death In Vegas,
Broadcast και Primal Scream, με τη σύνθεση του κοινού να ποικίλλει, από οπαδούς
του art rock μέχρι φίλους της ξεκάθαρης pop και θιασώτες της εναλλακτικής
σκηνής. Η περιοδεία τους τότε, τις ταξίδεψε από την Αθήνα στο Λονδίνο, κι από
εκεί στη Νέα Υόρκη, με πολλούς και ενδιαφέροντες ενδιάμεσους
σταθμούς.

Στις 13 Αυγούστου 2002, οι Electrelane επανακυκλοφόρησαν το
single “Film Music” το οποίο περιείχε νέα remixes. Tον Απρίλιο του 2002
κυκλοφόρησαν το “I Want To Be The President”. Το Time Out το χαρακτήρισε
“super-cool, ζοφερό και ακραίο”, το NME έγραψε ότι “η επανάσταση ξεκινά εδώ” ενώ
η Guardian Guide το περιέγραψε ως “στιλάτο post-rock”.

Και φτάνουμε στο
2004, και στην κυκλοφορία του δεύτερου lp των Electrelane, με τίτλο “The Power
Out”, υπό την επιμέλεια του θρυλικού παραγωγού, Steve Albini, ο οποίος είχε
δηλώσει φανατικός οπαδός του ήχου τους, από την εποχή του “Rock it to the
moon”.

Η μεγάλη αλλαγή που χαρακτηρίζει το “The Power Out” είναι βεβαίως
η ύπαρξη φωνητικών και στίχων. Φαίνεται ότι εν αντιθέσει με τις περισσότερες
μπάντες που ξεκινούν από το στίχο για να καταλήξουν στις instrumental συνθέσεις,
οι Electrelane ακολουθούν την αντίθετη πορεία. Λέει η Verity: “Νιώσαμε ότι τα
κομμάτια ήταν ολοκληρωμένα όταν περιλάμβαναν και τραγούδι. Στα περισσότερα από
τα κομμάτια του πρώτου album, τα φωνητικά έμοιαζαν περιττά, σαν να σε αποσπούσαν
από τη μουσική.” Όπως λένε και οι ίδιες, έπρεπε πρώτα να εξελιχθούν και να
ωριμάσουν μουσικά, ώστε να βρουν μια ισορροπία μεταξύ των στίχων και της
μουσικής. Προφανώς αυτή η στιγμή ήρθε.

Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο
είναι βεβαίως η ύπαρξη όχι μόνο αγγλικών, αλλά και γαλλικών, γερμανικών και
ισπανικών στίχων, μια επιλογή καθόλου τυχαία, δεδομένου ότι αν ακούσεις
προσεκτικά τα συγκεκριμένα κομμάτια, διαπιστώνεις πόσο πιο ταιριαστά είναι, για
παράδειγμα, τα ισπανικά στο “Oh Sombra!”, ή τα γερμανικά στο “This Dead”, για το
οποίο οι Electrelane δανείστηκαν στίχους από το “The Gay Science” του
Φρειδερίκου Νίτσε, κομμάτι με εμφανείς τις φιλοσοφικές αναφορές και προεκτάσεις
του.

Το τρίτο, στη σειρά, album της μπάντας, με τίτλο “Axes”,
ηχογραφήθηκε - και αυτό - στο studio του Steve Albini, στο Chicago, και ο ήχος
του συνδυάζει διάφορα στοιχεία, για άλλη μια φορά. Από την, εμπευσμένη από τον
John Coltrane, jazz και τη μουσική της Ανατολικής Ευρώπης, μέχρι τις, όλο και
συχνότερα εμφανιζόμενες στη δουλειά των Electrelane, μελαγχολικές πιανιστικές
μελωδίες. Οι κριτικές ήταν διθυραμβικές και μιλούσαν για το peak στην, μέχρι
στιγμής, πορεία του συγκροτήματος.

Όμως, απ’ ότι φαίνεται, οι Electrelane
κατάφεραν να το ξεπεράσουν με το “No Shouts, No Calls”, ένα album του οποίου τα
τραγούδια έγραψαν ενώ βρίσκονταν στο Βερολίνο, κατά τη διάρκεια του περσινού
ποδοσφαιρικού Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Ανάμεσα σε αλαλάζοντες οπαδούς και
συζητήσεις σχετικά με το αν ο Frank Lampard και ο Steven Gerrard μπορούν να
χωρέσουν στην ίδια ομάδα, οι ηρωίδες μας ανακάλυψαν μια πιο φωτεινή πλευρά τους,
αφήνοντας προσωρινά ( πίσω τους
τις πιο “σκοτεινές” αναζητήσεις του πρόσφατου παρελθόντος.
Ηχογραφημένο
στα studios του Key Club στο Benton Harbor του Michigan, το album αποπνέει αυτή
την ευφορία, τόσο ηχητικά όσο και στιχουργικά, αποκαλύπτοντας ένα συγκρότημα με
πολύ ανεβασμένη διάθεση. Όχι πως δεν είναι παρόντα και τα στοιχεία που
χαρακτηρίζουν τη δουλειά τους από το ξεκίνημα της καριέρας τους – οι Velvet
Undreground, οι Neu, οι Sonic Youth και οι Stereolab ήταν, και παραμένουν,
βασικές επιρροές τους – αλλά οι Electrelane μας εκπλήσουν ευχάριστα, για άλλη
μια φορά, διαφοροποιώντας και πάλι τη μουσική τους, αποδεικνύοντας, αν μη τι
άλλο, πως δεν σταματούν να αναζητούν νέους τρόπους έκφρασης. Ok, δεν πρόκειται
για την pop που θα σαρώσει τα charts και θα τους χαρίσει τα εξώφυλλα στα μεγάλα
μουσικά έντυπα, αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να αγαπάμε τα τέσσερα περίεργα
κορίτσια από το Brighton!

ANNI ROSSI

H εικοσάχρονη Anni Rossi
κατάγεται από τη Scandia, μια σχετικά μικρή πόλη που βρίσκεται στην Πολιτεία της
Minnesota. H γιαγιά της, η οποία έπαιζε όργανο στην εκκλησία, έπεισε τη μητέρα
της να την βάλει από μικρή σε μαθήματα μουσικής. Έτσι, η Anni ξεκίνησε να
ασχολείται, αρχικά με το πιάνο, στην τρυφερή ηλικία των 3 ½ ετών. Στη συνέχεια,
πέρασε στο βιολί και, αφού ασχολήθηκε και με διάφορα άλλα έγχορδα, καταστάλαξε  στη βιόλα
(ένα όργανο που μοιάζει με το βιολί αλλά έχει λίγο μεγαλύτερες διαστάσεις και
βαρύτερο ήχο που ταιριάζει ιδιαίτερα με πιο αργές και μελαγχολικές μελωδίες).
Αφού παρακολούθησε μαθήματα σε γυμνάσιο Καλών Τεχνών στη Μιννεάπολη,
όπου ανακάλυψε τη folk αφήνοντας πίσω τις επιρροές από την κλασσική μουσική,
μετακόμισε στο Los Angeles για να σπουδάσει στο CalArts. Εκεί, έγινε μέλος μιας
ομάδας μουσικών, παράτησε το πανεπιστήμιο και ξεκίνησε τις περιοδείες. Λίγο
καιρό μετά, ηχογράφησε και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο album της,
“Scandia”.Ο ασυνήθιστος ήχος της οδήγησε τους κριτικούς στο να την
κατατάξουν στην κατηγορία των noise / πειραματικών καλλιτεχνών αλλά, ταυτόχρονα,
και σε συγκρίσεις με ονόματα του freak folk κινήματος, όπως η Joanna Newsome και
ο Devendra Banhart.

Οι Katrin The Thrill
προέρχονται, κατά βάση, από το σχήμα των Dementia Praecox, το οποίο είχε
κατορθώσει να αποκτήσει αρκετούς φίλους κατά τη διάρκεια της σύντομης πορείας
του. Το group είχε εμφανιστεί και στο Gagarin 205 Live Music Space, πριν από
τρία χρόνια, ανοίγοντας την πρώτη συναυλία των Gregg Dulli and the Twilight
Singers στην Αθήνα. Επέστρεψαν στη χώρα μας – μετά από μια σχετικά σύντομη
παραμονή στο Λονδίνο – πραγματοποιώντας ένα νέο ξεκίνημα μέσα από πολλές live
εμφανίσεις, μεταξύ των οποίων και εκείνη πριν από τους Manic Street Preachers,
στο Terravibe, πριν από λίγες εβδομάδες.