Η CarouselFILMS παρουσιάζει

OFF WAYS - BERLIN

Η αέναη ενέργεια του εναλλακτικού Βερολίνου

 μέσα από το έργο του Uli M Schueppel

 

Ένα κινηματογραφικό ταξίδι

Από τον Nick Cave ως τους Einstürzende Neubauten

Από τον Χάινερ Μίλερ ως τον Ζακ Λανγκ

Από τα Γκουλάγκ ως το Τείχος

Από την παράδοση του Μουρνάου ως την miniDV

Από την Αλεξάντερπλατς ως την Τανζανία

 

Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Από 4 Νοεμβρίου 2010

 

Επίσημη πρεμιέρα Δευτέρα 1η Νοεμβρίου 2010

Θα παραβρεθούν και θα μιλήσουν

o σκηνοθέτης Ούλι Σίπελ

το ιδρυτικό μέλος των Einstürzende Neubauten Αλεξάντερ Χάκε

η εικαστική - μουσικός - σκηνοθέτις Ντανιέλ Ντε Πιτσιότο

 

Με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Γκαίτε της Αθήνας

Ο (51χρονος σήμερα) Ούλι Μ Σίπελ συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια δημιουργίας, έχοντας στο ενεργητικό του ταινίες μικρού μήκους, πειραματικά ντοκιμαντέρ, ταινίες μυθοπλασίας και ελεγειακά δοκίμια. Από την εφηβεία του κιόλας βίωσε από κοντά την μυθική Βερολινέζικη underground κουλτούρα, κυρίως μέσα από την προσωπική του σχέση με τους «πυλώνες» της δεκαετίας του 80 και του 90, τον σημερινό superstar Νικ Κέιβ (μόνιμο κάτοικο Δυτικού Βερολίνου ως τα μέσα της δεκαετίας του 90) και το εμβληματικό avant guarde γκρουπ των Einstuerzende Neubauten. Από τα πρώτα κιόλας έργα του, προσεγγίζει το διαρκώς μεταλλασσόμενο σύγχρονο εκτός συρμών καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της Ευρωπαϊκής μητρόπολης, ενώ παράλληλα με την δική του προσωπική γραφή, μετασχηματίζει τις δικές του εμπειρίες από την τοπολογία, την Ιστορία και την καθημερινότητα του Βερολίνου σε καλλιτεχνικά γεγονότα, ταξιδεύοντας ελεύθερα σε φόρμες και στυλ, όπως άλλωστε και οι προκάτοχοι και σύγχρονοί του πρωτοπόροι με τους οποίους συνδιαλέγεται δημιουργικά

Η Carousel Films παρουσιάζει το σύνολο του έργου του Γερμανού δημιουργού σε εβδομαδιαίο αφιέρωμα. Κορμός του αφιερώματος είναι το μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ «OFF WAYS - BERLIN». Για την πρεμιέρα του αφιερώματος προβλέπεται συζήτηση για το σύγχρονο Βερολινέζικο underground με το σκηνοθέτη, τον Alexander Hacke, ιδρυτικό μέλος των Einstuerzende Neubauten (που φέτος «κλείνουν» 30 χρόνια) με σημαντική αυτόνομη καλλιτεχνική πορεία και η Danielle De Piccoto, αμερικανίδα κινηματογραφίστρια, εικαστική και μουσικός που επέλεξε το Βερολίνο ως βάση για την καλλιτεχνική παραγωγή της αλλά και ως κατοικία.

Ακολουθεί σύντομο βιογραφικό του σκηνοθέτη όπως και συνοπτική παρουσίαση των έργων του αφιερώματος.

 

Ούλι Σίπελ - Εργοβιογραφία

Γεννήθηκε το 1958. Ξεκίνησε σπουδές ανθρωπιστικών επιστημών ενώ παράλληλα γύριζε πειραματικά Super-8, video clip, έγραφε νουβέλες και διηγήματα, εργαζόταν ως παραγωγός στο ραδιόφωνο και ως μπάρμαν στο θρυλικό X n' Pop. Οι στενές του σχέσεις  με την εναλλακτική κουλτούρα και ιδιαίτερα την ακμάζουσα μουσική σκηνή του Δυτικού Βερολίνου (Nick Cave and the Bad Seeds, Crime and the City solution και κυρίως Einstürzende Neubauten) διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό την μετέπειτα πορεία του και οικοδόμησαν μακροχρόνιες δημιουργικές συνεργασίες.

Από το 1984 ως το 1989 σπούδασε σκηνοθεσία και δραματουργία στην Ακαδημία Κινηματογράφου του Βερολίνου.

Το 1989, με το μεσαίου μήκους «Nihil oder Alle Zeit der Welt» («Τίποτα ή Όλος ο χρόνος του Κόσμου» με πρωταγωνιστή τον Blixa Bargeld), βραβεύεται σε διάφορα φεστιβάλ. Το «The Road to God knows where» («Ο δρόμος για εκεί που ένας Θεός ξέρει», 1990), μια σκοτεινή καταγραφή της καθημερινότητας του Nick Cave και των Bad Seeds κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής τουρνέ τους, αποτέλεσε την πτυχιακή του εργασία. Το 2008 το φιλμ ψηφίστηκε από τους αναγνώστες του Total Film Magazine ως ένα από τα καλύτερα 20 band films της ιστορίας του σινεμά.

Η πρώτη του ταινία μυθοπλασίας, το «Vaterland» («Η γη των Πατέρων», 1992), η τραγική ιστορία ενός Αλγερινού πατέρα μετά την πτώση του Τείχους, βραβεύεται σε διεθνή Φεστιβάλ.

Από το 1994 ως το 1999 γυρίζει μια σειρά ντοκιμαντέρ και κινηματογραφικών δοκιμίων που συμμετέχουν και βραβεύονται σε σημαντικά φεστιβάλ (Βερολίνο, Ρότερνταμ, Εδιμβούργο, Νέα Υόρκη): To «Jahre der Kälte» («Χρονιές στον  Πάγο», 1994), ένα φιλμ για τον εγκλεισμό του απελθόντα πατέρα του σε σταλινικό γκουλάγκ (μουσική Blixa Bargeld), το «Sid and Nacy -Ex&Pop» (1996), μια καταγραφή της διαδικασίας ανεβάσματος του ομώνυμου θεατρικού έργου και το «Der Platz» («Ο τόπος», 1999), ένα μουσικό δοκίμιο για την ανοικοδόμηση της πλατείας Ποτσντάμερ σε συνεργασία με τον μουσικό F.M. Einheit.

To 1999, με το «Planet Alex» («Πλανήτης Άλεξ»), μια ταινία διασταυρούμενων ιστοριών με επίκεντρο την πλατεία Αλεξάντερπλατς (από τις πρώτες Γερμανικές παραγωγές γυρισμένες με Mini DV), αποσπά πολυάριθμα βραβεία σε φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο.

Την ίδια εποχή συμμετέχει ως εκλέκτορας στην εβδομάδα Νέων Μέσων του Βερολίνου - Βραδεμβούργου και δίνει διαλέξεις για την ψηφιακή κινηματογραφική δημιουργία σε ινστιτούτα και συνέδρια.

Το 2002 σκηνοθετεί το επίσημο τρέιλερ του Φεστιβάλ του Βερολίνου (το Φεστιβάλ δεν το έχει αλλάξει μέχρι σήμερα). Το  2003-4, μαζί με τον Μπεν Μπέκερ και την   Πέπι Στράιχ σκηνοθετεί το σουρεαλιστικό «Santos - Heldentaten, die keiner braucht» («Σάντος, αχρείαστα ανδραγαθήματα»). Ακολουθεί το «The Song» («Το τραγούδι», 2004), ένα ντοκιμαντέρ μεσαίου μήκους για τον Nick Cave και τους Bad Seeds.

Το «Berlin Song» (2006), καταγράφει την νέα φολκ σκηνή του Βερολίνου και την συνομιλία της με τον μύθο της πόλης. Το φιλμ συμμετέχει στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Ως το 2007, σε συνεργασία με την Νορβηγίδα φωτογράφο Μαρί Σγιέβολντ παρουσιάζει μια σειρά φωτογραφικών και video installation σε όλο τον κόσμο.

Το 2008 γυρίζει το δοκίμιο «Der Tag» («Η μέρα»), ένα κινηματογραφικό διαλογισμό πάνω στην καθημερινή παρουσία και γεωγραφία του θανάτου, σε μουσική F.M. Einheit. Το φιλμ συμμετέχει στα Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και της Λειψίας.

Το «Off Ways - Berlin» (2009) μια μοναδική μαρτυρία για ένα άγνωστο γεγονός των ημερών μετά την πτώση του Τείχους προβάλλεται στο Φεστιβάλ Βερολίνου

Το 2010, ολοκληρώνει το «Tranzania. Living. Room», ένα ελεγειακό ντοκιμαντέρ γυρισμένο στην Τανζανία.

Παράλληλα με το κινηματογραφικό του έργο ο Ούλι Σίπελ γυρίζει video clip για μουσικούς και γκρουπ όπως ο Mick Harvey, οι Crime and the City Solution και οι Singapore Sling. Διευθύνει την δική του εταιρεία παραγωγής και από το 2002 είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

OFF WAYS BERLIN (VON Wegen)Off Ways

Τεκμηρίωση - 2009, 91 λεπτά, έγχρωμο, Γερμανικά

Επίσημη Παγκόσμια Πρεμιέρα: Φεστιβάλ Βερολίνου 2009 (Πανόραμα)

Ελληνική Πρεμιέρα: Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2009

Φεστιβάλ: Viennale 2009, CPH DOX Documentary Film Festival,

Διεθνές Φεστιβάλ Κοπεγχάγης 

 Το μεσημέρι της 21^ης Δεκεμβρίου 2009, τα μέλη της μπάντας Einstuerzende Neubauten (που εκείνη την εποχή αναγνωριζόταν ως το πιο επιτυχημένο cult εξαγώγιμο προϊόν του Δυτικού Βερολίνου), ξεκινούν από το Δυτικό Βερολίνο για να δώσουν ένα κοντσέρτο στο Ανατολικό (ακόμα πρωτεύουσα της ΛαΪκής Δημοκρατίας της Γερμανίας). Στον φιλμικό χρόνο, πρόκειται για ένα μακρύ, παράξενο ταξίδι από το Κρότιτσμπεργκ ως το Λίχτενμπεργκ (δυο Βερολινέζικες συνοικίες) και την αίθουσα Βίλχελμ Πικ του κέντρου ενεργείας της Εταιρείας Λαϊκής Βάσης «Ηλεκτράνθρακας». Το Τείχος του Βερολίνου χωρίζει ακόμα την πόλη και οι συνοριακοί έλεγχοι είναι εντατικοί.

Ο κινηματογραφιστής Ούλι Σίπελ,  φίλος των μελών της μπάντας, ακολουθεί τους Neubauten στη διάρκεια ολόκληρης αυτής της «ασυνήθιστης» μέρας, ασυνήθιστης για τους μουσικούς που μεγάλωσαν στο Δυτικό Βερολίνο χωρίς ποτέ πριν να πάρουν επίσημη άδεια εισόδου στην ΛΔΓ. Ασυνήθιστης, καθώς το κοντσέρτο εκείνης της βραδιάς είχε οργανωθεί μέσω του Ανατολικογερμανού Θεατρικού συγγραφέα Χάινερ Μίλερ, εκείνο τον καιρό προσωπικό φίλο του Μπλίξα Μπάργκελντ. Η εμφάνιση του Μίλερ στα καμαρίνια μαζί με μια αντιπροσωπεία Γάλλων Υπουργών (ανάμεσά τους κι ο Υπουργός Πολιτισμού Ζακ Λανγκ) ανήκει κι αυτή στις παράδοξες παρενέργειες εκείνης της ημέρας.

Όμως, κατά κύριο λόγο, το κοντσέρτο εκείνο ήταν ένα ασυνήθιστο γεγονός για το Ανατολικογερμανικό κοινό, που είχε συνδεθεί τόσο πολύ με την μπάντα αλλά και το concept των Neubauten και που ξαφνικά (αντικρίζοντας το γκρουπ αλλά και την ίδια τη Δύση), βρέθηκε αντιμέτωπο με τις εικόνες που είχε στο μυαλό του.

Τι συνέβη τότε, αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα, «στο μεταξύ»; Στο φιλμ, οι διαδρομές σε Ανατολή και της Δύση συγχωνεύονται. 20 χρόνια μετά, κάποιοι από τους θεατές του κοντσέρτου ακολουθούν τις ίδιες διαδρομές που τους οδήγησαν στην αίθουσα «Ηλεκτράνθρακας». Μερικοί ήρθαν από τις τριγύρω γειτονιές, άλλοι από τα προάστια ή ακόμα και από στρατόπεδα 300 χιλιόμετρα μακριά και ξαναζούν μια διαδρομή που αφ' ενός τους οδήγησε σε αυτό το once in a lifetime γεγονός, αφ' ετέρου στην ενοποίηση των Γερμανιών.

Μέσα από τις Ανατολικές/Δυτικές πορείες προς τη συναυλία αναδύεται ένα ανάγλυφο μωσαϊκό της πόλης του Βερολίνου εκείνη την «ασυνήθιστη» ημέρα.

Ένα ταξίδι πίσω στην «ενδιάμεση» Γερμανική περίοδο.

 

 

tranZania.living.room

Τεκμηρίωση - 2010, 75 λεπτά, έγχρωμο, Γερμανικά

Επίσημη Παγκόσμια Πρεμιέρα: Φεστιβάλ Ρότερνταμ 2010

 Μια πρόσκληση σε ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι στα διάκενα της φαντασίας. Η ταινία κυλά ανάμεσα στους συλλογισμούς ενός μικρού Γερμανού και του κέντρου του Νταρ Ες Σαλάμ το 2009. Η διαδικασία αποκαλύπτει την απόσταση, το ενδιάμεσο διάστημα, προσφέροντας ταυτόχρονα μια εικόνα της άλλης πλευράς. Δυο πλευρές που προβάλλονται μαζί, η μια στην άλλη.

Όταν ήταν παιδί, ο Ούλι Σϊπελ άκουγε ιστορίες για την Τανζανία στο σαλόνι του σπιτιού του. Τώρα, γυρίζοντας το φιλμ στην Αφρικανική χώρα ζητά από τους ανθρώπους που συναντά να περιγράψουν πώς φαντάζονται το σαλόνι του. Ενώ αναρωτιέται για αυτές τις αφρικανικές υποθετικές εικόνες και για την ατμόσφαιρα των παιδικών του χρόνων, καταγράφει παράλληλα την καθημερινή ζωή των Τανζανών, σε δουλειά και σχόλη, ενώ αυτοί του ανταποδίδουν με τις φανταστικές τους ιστορίες.

Δυο αντίθετες τοπογραφίες διαστρωματώνονται η μια πάνω στην άλλη. Ενώ τα πρόσωπα που κινηματογραφούνται δρουν στον δημόσιο χώρο, ανοίγουν τον ιδιωτικό τους χώρο μέσω της περιγραφής του Γερμανικού σαλονιού. Έτσι, οι δύο χώροι  «ζωής» (rooms - Living rooms) διαμορφώνονται στο μυαλό του θεατή, αυτός είναι που τους προσεγγίζει, τους αλληλεπικαλύπτει ή τους αντιμεταθέτει.

Το transania.living.room,  γυρίστηκε κατά παραγγελία του Φεστιβάλ Ρότερνταμ.

berlin song - Βερολινέζικο τραγούδι BerlinSong

Τεκμηρίωση - 2007, 84 λεπτά, Ασπρόμαυρο, Αγγλικά - Γερμανικά

Φεστιβάλ Βερολίνου (Πανόραμα), Φεστιβάλ Ρεϊκιαβίκ

Η ιστορία έξι μουσικών της ακμάζουσας σκηνής του Βερολινέζικου underground folk. Ήρθαν στην πόλη από τις ΗΠΑ, την Νορβηγία, την Ολλανδία, την Αγγλία, την Αυστραλία και ο καθένας με τον δικό του τρόπο έκανε το Βερολίνο πατρίδα του. Ο Σίπελ επισκέπτεται τους ιδιωτικούς τους χώρους και τους ζητά να γράψουν ένα τραγούδι για την πόλη. Το Βερολίνο (και ειδικά η συνοικία Κρόιτσμπεργκ) επιδρά και προβάλλεται στη διαδικασία σύνθεσης των τραγουδιών, των ηχογραφήσεων αλλά και της παρουσίασης τους στο παράνομο κλαμπ «Δυτική Γερμανία». Ένα ποιητικό πορτραίτο έξι μουσικών και ταυτοχρόνως ένα ταξίδι στον μύθο του Βερολίνου.

 

DER  TAG - Η ΜΕΡΑ

Τεκμηρίωση - 2008, 84 λεπτά, έγχρωμο, Γερμανικά

Φεστιβάλ Λειψίας, Φεστιβάλ Ρότερνταμ, Φεστιβάλ Μπουένος Άιρες,

Οικουμενικό Βραβείο New Berlin Film

Ένα ελεγειακό δοκίμιο πάνω στην καθημερινή παρουσία του θανάτου. Μια σκιαγράφηση της τελευταίας ημέρα της ζωής δέκα ανθρώπων που πέθαναν στο Βερολίνο.  Οι «φωνές» τους ή αυτές διαφορετικών ανθρώπων που βρέθηκαν μαζί τους, περιγράφουν την τελευταία ημέρα από το ξύπνημα ως την υστάτη στιγμή. Οι χώροι μεταβάλλονται σε έναν ενδιάμεσο κόσμο ενώ η καθημερινότητα παρουσιάζεται σαν ένα μουσικό, δραματουργικό ηχητικό κολλάζ από τον FM Einheit των Einstuerzende Neubauten. Ένας κινηματογραφικός διαλογισμός πάνω στην αμεσότητα του θανάτου. Ο Σίπελ δεν ασχολείται με θρησκευτικά ζητήματα, ούτε εκβιάζει την θλίψη του θεατή. Ξεπερνά την φτηνή ρητορική και μας προσκαλεί να μοιραστούμε με τους αφηγητές τις στιγμές που ο θάνατος ετοιμάζεται να πάρει κάποιον αμετάκλητα μακριά.

 

JAHRE DER KÄLTE- ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ

Τεκμηρίωση - 1994, 89 λεπτά, Ασπρόμαυρο, Γερμανικά

Φεστιβάλ Ρότερνταμ, Φεστιβάλ Λειψίας, Φεστιβάλ Νέας Υόρκης

Πρώτη τηλεοπτική προβολή ZDF

Ένα προσωπικό αλλά και μορφολογικά αντισυμβατικό ντοκιμαντέρ που αποκαλύπτει μια πολύ λίγο γνωστή πτυχή της πρόσφατης Γερμανικής ιστορίας. Πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Σίπελ ξανασκέφτεται τη σχέση τους. Για την ακρίβεια, σκέφτεται τη σχέση της ίδιας της γενιάς του με την γενιά των πατέρων της. Κι αυτό που ανακαλύπτει είναι μια ανησυχητική έλλειψη επικοινωνίας, μια σιωπή συμπτωματική με την εποχή που οι δυο Γερμανίες απομακρύνθηκαν η μια από την άλλη.

Τα «Παγωμένα Χρόνια» είναι μια υποκειμενική αναζήτηση της αλήθειας, μια ντοκουμενταρισμένη έρευνα για τα θαμμένα, ξεχασμένα κι απωθημένα γεγονότα που συμπληρώνουν ένα κεφάλαιο της μεταπολεμικής Γερμανίας που παραμένει εν πολλοίς άγνωστο. Ο Χορστ Σίπελ, πατέρας του σκηνοθέτη, όταν στα 23 του υπηρετούσε ως εκπαιδευτικός στην Σοβιετική ζώνη, ίδρυσε μαζί με άλλους το ΦΔΚ (Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα) στη Σαξονία. Συνελήφθη το 1948, κατηγορήθηκε για «κατασκοπία και δολιοφθορές» και καταδικάστηκε σε θάνατο από Σοβιετικό στρατοδικείο. Αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε πεντάκις ισόβια...

Ο Ούλι Σίπελ συναντά τους  συγκρατούμενους του πατέρα του, καταγράφει τα λεγόμενα αυτών των μαρτύρων μιας εποχής, επιστρέφει με τις εικόνες του σε μια πνιγηρή περίοδο της Γερμανικής Ιστορίας. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο σκηνοθέτης πέτυχε τελικά και την επίσημη αποκατάσταση του πατέρα του από τις Μοσχοβίτικες αρχές.

«Ο τρόμος μιας ολόκληρης γενιάς. Η ζωή στην κόλαση. Κάθε λέξη γίνεται κατανοητή. Όλα τα φαντάσματα καταλήγουν εδώ.»"

Süddeutsche Zeitung (30.08.94)

«Εξαιρετικό! Σχεδόν ωμό!»

Der Tagesspiegel (30.08.94)

«Περισσότερο από ένα απλό ντοκιμαντέρ».

Kölner Stadt Anzeiger (1.9.94

«Μια διεισδυτική σκιαγράφηση οδυνηρών ερωτήσεων».

Die Tageszeitung(1.9.94)

 

 

der platz - ο τόπος - The Place

Τεκμηρίωση - 1997,  52 λεπτά, ασπρόμαυρο, Γερμανικά

Φεστιβάλ Βερολίνου (τμήμα Φόρουμ), Φεστιβάλ Ρότερνταμ

Βερολίνο, Πλατεία Ποτσντάμερ, 1996. Το μεγαλύτερο εργοτάξιο σε Ευρωπαϊκή πόλη. Μηχανές, γερανοί, εκσκαφείς, φορτηγά κλπ. βρίσκονται (κι ακούγονται) παντού.

Ο μουσικός F. M. Einheit χρησιμοποιεί μόνο προηχογραφημένους θορύβους από τα έργα και δημιουργεί μουσική από αυτό το ηχητικό σύμπλεγμα. Ένας ρυθμός αναπτύσσεται ενώ η ανακατασκευή της Πότσντάμερ καταγράφεται σε ασπρόμαυρο. Το εργοτάξιο μεταβάλλεται σε ένα φανταστικό σώμα που πάλλεται, δονείται και μεγαλώνει αδιάκοπα.

Μέσα από την μουσική σύνθεση αναδύονται τα πορτρέτα των εργατών, ανθρώπων διαφορετικών φυλών κι εθνικοτήτων. Καθώς η κάμερα παρακολουθεί την εργασία τους, τους ακούμε off να περιγράφουν στη γλώσσα τους κάποια τοποθεσία που παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή τους. Ο ήχος των μηχανών που χειρίζονται παρεισφρύει στην μουσική σύνθεση και μετασχηματίζει τις αναμνήσεις και τις αφηγήσεις των εργατών σε μια μορφή «ψαλμωδίας».

 

«Μην το χάσετε! Πολύ δύσκολα ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να γίνει τόσο ποιητικό»

The List, Glasgow/Edinburgh (8.97)

«Κόντρα στον γιγαντισμό του Βερολίνου, ο Σίπελ στυλιζάρει το κατασκευαστικό χάος και αποκαλύπτει άγνωστες δομές με την κάμερά του».

Berliner Zeitung (27.5.97)

«Η αίσθηση του χρόνου του θεατή απορροφάται και μέσα από τις εικόνες του Σίπελ και την μουσική του Einheit σχεδόν ακούς με τα μάτια σου και βλέπεις με τα αυτιά σου».

Junge Welt (15.5.97)

 

 

the song - το τραγούδι - The Place

Τεκμηρίωση - 1991,  17λεπτά, ασπρόμαυρο, Αγγλικά 

6 έως 9 Φεβρουαρίου 1991. Στα θρυλικά στούντιο Χάνζα του Βερολίνου, ο Νικ Κέιβ και μερικοί από τους Bad Seeds ηχογραφούν το τραγούδι των τίτλων για την ταινία του Βέντερς «Μέχρι το τέλος του κόσμου». Η διαδικασία δημιουργίας του τραγουδιού, από την αρχή ως το τέλος..

 

THE ROAD TO GOD KNOWS WHERE -

ο δρόμος για ένας θεός ξέρει που - The Place

Τεκμηρίωση - 1990, 89  λεπτά, ασπρόμαυρο, Αγγλικά

Φεστιβάλ Νέας Υόρκης, Φεστιβάλ Μόντρεαλ

Καλύτερο band film - Περιοδικό Film Comment

Τι μπορούμε να πούμε για ένα ντοκιμαντέρ όταν το ίδιο το ντοκιμαντέρ εξ ορισμού δεν αποκαλύπτει για τον εαυτό του; Η απάντηση στην ερώτηση αυτή μπορεί να βρεθεί σε γεγονότα που είτε μας εκπλήσσουν με την παρουσία τους, είτε μας συγχύζουν με την απουσία τους - μια ανατροπή των προσδοκιών μας. Όμως μήπως αυτό απλώς απομυθοποιεί την ουσία της τέχνης;

Με το «Ο δρόμος για εκεί που ένας Θεός ξέρει», ο Ούλι Σίπελ ξεκινά μια οδύσσεια πέντε εβδομάδων στις ΗΠΑ μαζί με τον Nick Cave και τους Bad Seeds, χωρίς ποτέ να σκεφθεί να γυρίσει ένα κερδοφόρο μαγνητοσκοπημένο βίντεο, παράπλευρη προσφορά στην δισκογραφική δουλειά ενός γκρουπ. Ο Σίπελ εξ αρχής ενδιαφέρεται με τις έξι εμπλεκόμενες προσωπικότητες (άλλωστε τους ξέρει όλους προσωπικά) και επικεντρώνεται στην μελέτη αυτών των έξι ατόμων και του περιβάλλοντος στο οποίο συχνά συνυπάρχουν.

Αυτό που περίμενε δεν ήταν ακριβώς αυτό που πήρε, όμως αυτό που πήρε ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε. Το αποτέλεσμα απέχει μακράν από τα συνηθισμένα στερεότυπα του ροκ Lifestyle και τις στρωτές παραγωγές των μέτριων μουσικών «φιλμ».

Κουβαλώντας μια 16άρα μηχανή, έχοντας μόνο έναν βοηθό για τον ήχο, ο Σίπελ μας προσφέρει ένα αφοπλιστικά ειλικρινές βλέμμα εκ των έσω σε αυτούς τους χαρακτήρες και το ρίσκο της προσαρμογής τους με το περιβάλλον. Το ότι θα ανατρέψει τις προσδοκίες των θεατών είναι σίγουρο. Η αλήθεια είναι πάντα πιο παράξενη από την Μυθοπλασία.

Ο Ούλι Σίπελ σπούδαζε ακόμα στην Ακαδημία Κινηματογράφου του Βερολίνου όταν συνέλαβε το πρότζεκτ, την καταγραφή της Βορειοαμερικανικής τουρνέ της cult φιγούρας του Nick Cave και της θρυλικής Underground μπάντας  των Βad Seeds. Το σχέδιο του Σίπελ βασιζόταν στην καταγραφή της ρουτίνας πίσω από το glamour, των 23 ωρών της ημέρας κατά τις οποίες η μπάντα δεν έπαιζε, το ημερήσιο πρόγραμμα ενός περιοδεύοντα περφόρμερ. Ο Σίπελ αποφεύγει να γυρίσει ένα «φιλμ κοντσέρτου» αφήνοντάς μας τα απολύτως απαραίτητα ψήγματα των ζωντανών εμφανίσεων, σαν να θέλει να δώσει στον απληροφόρητο θεατή μια ιδέα για τη δουλειά των Bad Seeds. Με ένα διμελές συνεργείο καταφέρνει να διεισδύσει σε κάθε πιθανή στιγμή των ημερών και νυχτών του γκρουπ, χωρίς η παρουσία του να επηρεάσει τη δράση. Αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης, η σταδιακή απομυθοποίηση του celebrity lifestyle, αυτού που συντηρούν άλλα μέσα (και άλλοι σταρ). Κι όμως, όσο περισσότερο συναθροίζονται αυτές οι λεπτομέρειες και μετασχηματίζονται σε άχαρη καθημερινή ρουτίνα για τους περφόρμερς, τόσο περισσότερο η διαδικασία γοητεύει τον θεατή. Ο «Δρόμος...» είναι η απόλαυση του ηδονοβλεψία εμπλουτισμένη με λεπτομέρειες των συμπτώσεων και κάποιες παράλογες  φευγαλέες στιγμές καθώς αυτοί οι κατηφείς τροβαδούροι τραβούν τον δρόμο τους, για εκεί που ένας θεός ξέρει.

 

NIHIL ODER ALLE ZEIT DER WELT -

τίποτα ή όλος ο χρόνος του κόσμου

Μυθοπλασία - 1987, 54  λεπτά, ασπρόμαυρο, Γερμανικά

Καλύτερη Μουσική Φεστιβάλ Νίνο Ρότα

Βραβείο Βεστιβάλ Βίλχεμσχάβεν 

 

Ένας τριπαριστός φόρος τιμής στον Μουρνάου και η πρώτη εμφάνιση ως ηθοποιού της εμβληματικής φιγούρας του Μπλίξα Μπάργκελντ. Ένα φιλμ χωρίς εικόνες του Βερολίνου μα με την παρουσία της πόλης διαρκώς παρούσα. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 μια προσπάθεια δημιουργίας ενός σύμπαντος μέσα από την ενέργεια κάποιων losers που γίνονται ήρωες.

"... Τα απάντα εξαρτώνται από την ατμόσφαιρα, σκοτεινή, νοσηρή, μυστηριώδη, θρησκευτική, ποιητική. Ένα φιλμ σπουδαστή κινηματογράφου κάτι σαν underground Ταρκόφσκι που δεν μιμείται, ούτε καν υποδηλώνει το πρότυπό του."

Der Tagesspiegel (9.2.88)

"Αξίζει να το δήτε! Ένα διάλειμμα από τις ξεπερασμένες, βαρετές αφηγηματικές ταινίες. Ο σπουδαστής της Ακαδημίας Ούλι Σίπελ μας δείχνει πως κάτι νέο και εφευρετικό μπορεί και να γεννιέται. Μια εντελώς καινούρια φόρμα μουσικού φιλμ μια φόρμα που δεν αποτελεί απλώς την επένδυση μια μουσικής για ταινία.."

TIP (No. 23; 88)

"Ένα αξιοπρόσεκτο έργο ενός νέου σπουδαστή της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ζοφερό κι ασπρόμαυρο. Μέσα από την εκφραστική, αποσπασματική του πυκνότητα - και με την υποστήριξη των μουσικών ευρημάτων του Αλεξάντερ Χάκε - η ταινία αντανακλά μια αίσθηση της ζωής σε αυτήν την ηλικία».Murnau goes underground!
Volksblatt Berlin (5.11.88)

 

VATERLAND - Η ΓΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Μυθοπλασία - 1992, 89 λεπτά, έγχρωμο, Γερμανικά

Φεστιβάλ Ρότερνταμ, Γκέτεμποργκ

Βραβείο Καθολικής Εκκλησίας, Φεστιβάλ Αμιέν

 

Λίγο μετά την πρώτη του Τείχους, ο Αλγερινός Καντίρ εγκαταλείπει μια ψυχιατρική κλινική του Ανατολικού Βερολίνου. Θέλει να αρχίσει μια νέα ζωή όμως, σύντομα συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει καμιά θέση για αυτόν. Ανακαλύπτει πως κατά τη διάρκεια του διετούς εγκλεισμού του είχε αποκτήσει έναν γιο, όμως η Γερμανίδα σύζυγός του είχε ήδη πάρει διαζύγιο. Η ύπαρξη του παιδιού δίει ένα νόημα στη ζωή του Καντίρ, όμως η τέως σύζυγός του, του απαγορεύει να δει τον γιο του καθώς πιστεύει πως δεν έχει κανένα δικαίωμα ως πατέρας.

Ταπεινωμένος και εξοργισμένος, ο Καντίρ απάγει τον γιο του και αποδρά προς το Νότο, προσδοκώντας να επιστρέψει στην Αλγερία. Πριν καν αρχίσει το ταξίδι αναλογίζεται την ταραγμένη σχέση που είχε με τον δικό του πατέρα και την πατρίδα του. Ο Καντίρ και το παιδί περιπλανιούνται σε ερημωμένα τοπία. Διασχίζουν μια χώρα όπου οι άνθρωποι που συναντούν μοιάζουν κι αυτοί ξεριζωμένοι. Ένα σουρεαλιστικό μα ευλογημένο ταξίδι ξεκινά.

"Υπέροχη, αποκαλυπτική ποίηση αναδύεται από τις μυθικές φιγούρες. Τα πάντα βρίσκονται σε παρακμή, όμως ο αμφίθυμος συναισθηματισμός δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Ένας ιεραποστολικός ζήλος μεταφέρεται από τα σκηνικά και τις ερμηνείες, λαμπρός μέσα από την ξεθωριασμένη, ερειπωμένη επιφάνεια της γης».

Süddeutsche Zeitung (12.11.92)

"... Μέσα από την καθαρή απόγνωση, ένα πανέμορφο, σχεδόν μη πραγματικό φιλμ γεννιέται. Στον «εξωτερικό κόσμο» ο Σϊπελ αναζητά και βρίσκει ισοδύναμα στην ασύνορη οδυνηρή απομόνωση των ταξιδιωτών, κινούμενος μεταξύ του πόνου των αναμνήσεων και του αποκαλυπτικού παρόντος. Εικόνες ενός κόσμου που έχει καταδικαστεί σε θάνατο. "

Frankfurter Rundschau(12.11.92)

 

 

PLANET ALEX - ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΑΛΕΞ

Μυθοπλασία - 2000, 102  λεπτά, έγχρωμο, Γερμανικά

Βραβείο Μαξ Οφύλς Φεστιβάλ Ζααρμπρύκεν, Φεστιβάλ Ρότερνταμ

Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Νέας Υόρκης

Η πρώτη Γερμανική ταινία γυρισμένη σε mini DV

Βερολίνο, Αλεξάντερπλατς, έτος 2000. Μέσα σε 24 ώρες διαφορετικές ιστορίες ξετυλίγονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της πλατείας, από τον πανύψηλο πύργο της τηλεόρασης ως τα βάθη του μετρό, λιγότερο ή περισσότερο δραματικά πεπρωμένα περιπλέκονται αργά αλλά αναπόδραστα.

Έρωτες, φόνοι, παραμύθια, ναρκωτικά, παράνοια, χιούμορ και πολλή μουσική, ο πλανήτης Άλεξ κινείται παιχνιδιάρικα σε διαφορετικά είδη. Λαμπρές ιδέες σχηματίζουν μια μεγαλύτερη ιστορία. Και οι φαινομενικά απροσανατόλιστες ματιές στο Βερολινέζικο τοπίο σχηματίζουν ένα δονούμενο, ζωντανό δίκτυο.

 

SANTOS -HELDENTATEN,DIE KEINE BRAUCHT

ΣΑΝΤΟΣ - ΑΧΡΕΙΑΣΤΑ ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑΤΑ

Πειραματικό - 2005, 43  λεπτά, έγχρωμο, Γερμανικά

Φεστιβάλ Χόφερ

 

Η αληθινή ιστορία του τελευταίου ήρωα.

Η ιστορία του Σάντος.
Το τραγούδι του Σάντος.
Το όνειρο, η παραίσθηση, ο χορός του υποσυνείδητου.
Το ταξίδι του παιδιού, του πανκ, του παρία, του μοναχικού, στην ερημωμένη πόλη του Βερολίνου ή αλλού.

 

{youtube}qNlJKmCkHO4{/youtube}