Είναι όπως το πάρει κανείς.... Έχει να κάνει και με το κέφι σου. Και τις προσδοκίες σου επίσης. Πότε τους γνώρισες, τι ακριβώς σου άρεσε σε δαύτους και αν γουστάρεις που και που να πηγαίνεις στο Bo με τη παρέα σου... Μπορώ να γράψω καμιά δεκαριά ακόμα προσεγγίσεις υποκειμενικότητας γιατί τον συμπαθώ τον Bill Leeb και δεν μπορώ να είμαι πολύ σκληρός μαζί του. Υπάρχει άλλωστε και το review του Ερμή από τη συναυλία της Θεσσαλονίκης πιο κάτω (αυτοί οι βόρειοι έχουν τραχιά γλώσσα και είναι απόλυτοι πανάθεμά τους!), οπότε εγώ κάποια θεματάκια τα κάνω γαργάρα. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η συναυλία της Αθήνας είχε και support μπάντα και το όνομα αυτής Pop Eye…

Οι Pop Eye παίζουν συναισθηματική ποπ βασισμένη στους συνθετητές, αγγίζοντας τα όρια της electropop τις περισσότερες φορές, αλλά εμπλουτίζουν το υλικό τους με γλυκούς κιθαρισμούς οπότε δεν τους κατατάσω ακριβώς εκεί. Οι Aztec Camera φλερτάρουν με τους Pet Shop Boys, η Cherry Red με την Mute αν το θέλετε σε εταιρείες. Το ότι τα παραδείγματά μου είναι από την δεκαετία του 80 δεν είναι τυχαίο, ok? Το demo τους το είχα ακούσει εδώ και πολλούς μήνες, αλλά live τους έβλεπα για πρώτη φορά. Η παντελής έλειψη κάποιου glam ή attitude στη σκηνική τους παρουσία μπορεί να μη τους βοηθάει να αποκτήσουν σκληροπηρυνικούς οπαδούς, όμως έχουν το πλεονέκτημα ότι σου γίνονται αμέσως συμπαθείς. Ακόμα και thrash metal να ακούς, κάποια στιγμή θα σκεφτείς “συμπαθητικό γκρουπάκι, το παλεύουν το πράγμα...”. Και αν συγκρίνω με ότι είχα ακούσει στο demo τους, τα παιδιά το παλεύουν πολύ και δουλεύουν πολύ! Επαιξαν μερικά από τα τραγούδια που θα συμπεριλαμβάνονται στο πρώτο album τους (Ιουνιο νομίζω μας είπε ότι κυκλοφορεί) με την προφορά των Αγγλικών (που ήταν κάποτε στα μείον τους) να έχει βελτιωθεί σημαντικότατα. Μπορεί να μην ακούγονται σαν Αγγλοι, αλλά έχετε ακούσει Γαλλικό group να τραγουδάει αγγλικά? Ε, και εμείς οι Ελληνες έχουμε το accent μας και γουστάρουμε! Νομίζω ότι κέρδισαν τον κόσμο που ανταποκρίθηκε αρκετά και μου έκαναν εντύπωση τα video projections με διάφορα pop icons και κλασικούς δίσκους (που προφανώς τους αρέσουν) να περνάνε από το video wall. Τώρα εμένα γιατί μου έμεινε η/ο Divine αδυνατώ να το κατανοήσω... Προς το τέλος του set τους αφιέρωσαν και ένα τραγούδι στη Νάνσυ ( στη δικιά μας Νάνσυ? ) και τα μικρά πειράγματα που ακούστηκαν μάλλον λειτούργησαν προς όφελός τους. Θα χάρηκε πολύ και το κορίτσι, οπότε χαλάλι το ελαφρύ κόμπιασμα και η αμηχανία.  Γενικά μπράβο, μου άρεσαν πολύ!

Οταν ήμουν πιτσιρίκος είχα ξοδέψει τόσα χρήματα για να αγοράζω τους δίσκους που κυκλοφορεί ο Bill Leeb με όλα του τα projects (FLA, Delerium, Intermix, etc etc…) που με κάνει να νιώθω ότι μπορώ να εκτοξεύσω δηλητηριώδη βέλη χωρίς ενδοιασμούς. Όμως και πάλι, δε μου πάει, ήταν και συμπαθητικούλης, όσο και κάπως άχαρος στον ρόλο του στους Delerium. Δεν του βγαίνει το mainstream κούνημα αν με πιάνετε, γιατί περί τέτοιου πρόκειται πλέον... Της Kristy Thirsk όμως της έβγαινε μια χαρά! Καλύτερα και από τη φωνή της! Καταρχάς να δηλώσω οπαδός της μίνι-καρό φουστίτσας για τις κοπέλες, σε συνδυασμό με το αστραφτερό τοπάκι και τις χορευτικές κινήσεις αλά-μαζορέτα των Chicago Bulls ήταν απολαυστικό σαν θέαμα.
Στο κυρίως θέμα, μπασίστας-ντράμερ –κιθαρίστας (ωραία η άσπρη κιθάρα btw), o Leeb στα keyboards και η Kristy.  Περίπου 500 άτομα στο Gagarin, οι Delerium ασχολήθηκαν κατά 80% με το πολύ πρόσφατο υλικό τους, τα σχόλια ανάμεικτα. Μια  ποπ συναυλία ήταν, για άλλους ανούσια για κάποιους ευχάριστη. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι πέρασα άσχημα, αλλά δεν θα τους ξανάβλεπα με τίποτα. Θα θυμάμαι το after all γιατί το έπαιξαν σχετικά νωρίς και δεν ήταν κακό, το silence όμως έπασχε αρκετά, η Kristy δεν είναι Sarah… Δεν θα γράψω περισσότερα, σας αφήνω με το review του σκληρού, αδυσώπητου και απείρως πιο ευαίσθητου στο θέμα Delerium, κ. Ερμή Κουκάρη. Μία μέρα πριν, οι Delerium έπαιξαν στην Θεσσαλονίκη.....

Κώστας Μπρέλλας

Delerium  live @ Liebe, Θεσσαλονίκη - 18 / 05 / 2008  

Ο χώρος ήταν το παλιό κλαμπ του Μύλου, ονομασμένο πλέον Liebe ("αγάπη" στα γερμανικά), έχοντας αλλάξει την εσωτερική του διαρρύθμιση και ντεκόρ, κρατώντας όμως το κάκιστο ήχο που είχε πάντα. Η προσέλευση του κόσμου (όπως σε κάθε τι στην Ελλάδα, από σινεμά μεχρι μπιενάλλε) ήταν αρχικά απογοητευτική. Λίγα λεπτά πριν ξεκινήσουν δεν θα'πρεπε να είχε παραπάνω απο 50 άτομα.

Οι Delerium βγήκανε στην σκηνή στις 22.10 περίπου. Τετραμελής μπάντα στο ξεκίνημα ώσπου να βγει η φωνή, ντραμς, μπάσο, κιθάρα και ο Δεσπότης πίσω απο ενα midi controller.
Μετά από τις (προηχογραφημένες) φωνές του Angelicus σόλο, ξεκίνησαν το live με το εν λόγω κομμάτι. Δεν μπορούσες να ακούσεις και πάρα πολλά πράγματα, ο ήχος ήταν σίγουρα δυνατός, αλλά όλα τα μπάσα, τα ντραμς και η κιθάρα δεν έδιναν πολλά περιθώρια στο κομμάτι να αναπνεύσει. Μια ροκ εκτέλεση του που άφηνε πολλά απο τα στούντιο μπλιμπλίκια στη φαντασία. Από anthem εγινε ροκ εισαγωγή.

Τα πραγματα δεν είχαν ξεκινήσει καλά...

Γενικά, και δυστυχώς, μπορώ να σκεφτώ τώρα ήρεμος πίνοντας το καφε μου, πολυ περισσότερα αρνητικά παρά θετικά. Η Kristy είχε τα πάνω της και τα κάτω της (κυρίως τα κάτω της), αρκετά άχαρη πάνω στη σκηνή, ίσως επειδή ήταν ελάχιστη (η σκηνή), πάντως οι φιγούρες της ήταν αρκετά άχαρες και τολμώ να πω, θύμιζαν κάτι από παρακμιακό στριπτιτζάδικο.
Η φωνή της δεν έβγαινε πάντα, όσο ήταν κρύα ήταν και αρκετά ασταθής, μετά από 2-3 κομμάτια ανέβαινε, για να ξαναπέσει. Πάντως δεν είχαν γραφτεί όλα τα κομμάτια για αυτήν, και αυτό είναι ενα ελαφρυντικό ίσως. Στο στούντιο ακούγεται σα νεράιδα, σίγουρα όχι στα live, αυτό το είχα ξανασυναντήσει και σε κάτι βίντεο τους που είχα δει, live δεν της έβγαινε. Κλασικό παράδειγμα τέτοιου κομματιού ήτανε το Silence, που σχεδόν ποτέ δε μπόρεσε να μπει στο κλίμα του, ώντας αυτό τραγουδησμένο απο την (μεγάλη) Sarah McLachlan..

Μη με ρωτήσετε για playlist, τους Delerium τους έχω αφήσει απο το Poems και μετά. Αυτά που αναγνώρισα και μπορώ να σας μεταφέρω ειναι τα Angelicus, Forgotten Worlds, Silence και Flowers Become Screens. Και φυσικά τίποτα προγενέστερο του Semantic Spaces, ακόμα και το Karma ήταν παραγκωνισμένο (πολύ λίγα πράγματα δυστυχώς σε σχέση με αυτό που λέγαμε οτι παίζουν αρκετά).
Οι εκτελέσεις των κομματιών έγκεινται στο γούστο του καθενός φαντάζομαι. Πάντως για μένα αυτή η μόδα κάποια στιγμή με τα ηλεκτρονικά σχήματα να βάζουν με το στανιό ζωντανά όργανα στη σκηνή πρέπει να σταματήσει. Οι παραγωγές της μπάντας πάντα ήταν state of the art, στη σκηνή πάνω φυσικά οτι ηλεκτρονικό καλυπτόταν απο μια κιθάρα, ντραμς και το μπάσο. Οι αναπνοές των κομματιών τους με τα πάνω τους και τα κάτω τους είχε χαθεί, ήταν σα να άκουγα ελληνικά τραγούδια του 70 σε Τζερονιμο Μιξ, ένα συνεχές ίδιο beat και τα τραγούδια να εναλλάσονται πάνω σε αυτό.

Ως 3 λεπτά πριν το τέλος της (πολύ σύντομης) συναυλίας, θα έλεγα συνολικά ότι μου άφησε εντύπωση περισσότερο ζέστης παρά κρύου. Κατάφερε όμως στα τελευταία τρία λεπτά όχι μόνο να με κάνει να μετανιώσω που πήγα, αλλά και να ξενερώσω υπερβολικά με την πάρτη τους. Αρκετά ώστε πλέον να σταματήσω εντελώς να ασχολούμαι.Στο τέλος των προβολικών (που ήταν αρκετά προσεγμένα είναι η αλήθεια) και καθώς η μπάντα αποχωρούσε, προβλήθηκε στο πανί η δισκογραφία των Delerium...
...απο τον πρώτο τους δίσκο, το Semantic Spaces...........!!!!!!!

Απλά σηκώθηκα, πραγματικά αηδιασμένος, και έφυγα.

Και ξαφνικά σκέφτομαι ότι είναι καιρός να κλείσει (αρκετά επώδυνα) και αυτό το συρτάρι.
Αντίο Delerium..

Υ.Γ. Πιστεύω, πέρα από όλα αυτά, ότι σε κάποιον που τους γνώρισε και τους αγάπησε στην μετα Karma εποχή, το live θα αφήσει εντελώς διαφορετικές εντυπώσεις από ότι σε εμένα. Στη τελική, ο κόσμος χτες φαινόταν ως επί τω πλείστω να τους απολαμβάνει.

Ερμής Κουκάρης

Φωτογραφίες : Alexx Decode