Η 3η και τελευταία μέρα του φετινού Rockwave δεν ξεκίνησε και με τους καλύτερους οιωνούς δεδομένης της αυξημένης κίνησης και του χρόνου που χρειάστηκε για να φτάσουμε στο συναυλιακό χώρο (αν και με μηχανή, χρειάστηκαν πάνω από 3/4 της ώρας), μια και ο Manu Chao αποδυκνείεται υπερδημοφιλής στα μέρη μας. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα βρίσκονταν σε απόσταση μέχρι και 3 χλμ. από το Terra Vibe. Θετικό στοιχείο ήταν οι καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες που έκαναν λόγο για καύσωνα, οι οποίες σε συνδυασμό με την ανεβασμένη διάθεση του κόσμου προμήνυαν μια όμορφη βραδιά...

Μπήκαμε στο συναυλιακό χώρο υπό τους ήχους των Locomondo, ιδανική επιλογή για την έναρξη της βραδιάς και απόλυτα εναρμονισμένη με το ύφος του headliner. Χαρούμενη μπάντα χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, βγάζοντας πολύ ενέργεια στη σκηνή, ενθαρρύνοντας την συμμετοχή του κόσμου ο οποίος συνήθως τέτοια ώρα προτιμά να λιάζεται στα γρασίδια...

Μετά τους Locomondo και ακριβής στην ώρα έναρξής της (20.00 μμ), εμφανίστηκε η grand damme της Νεοϋορκέζικης rock/alternative σκηνής Patti Smith. Η πρώτη γενική παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε είναι ότι η συγκεκριμένη επιλογή δε μοιάζει να ταίριαζε ιδιαίτερα στο ύφος των υπολοίπων συγκροτημάτων και κατ'επέκταση και του κοινού που παρεβρέθηκε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη χλιαρή συμμετοχή του κόσμου γεγονός που αδίκησε την πολύ καλή σκηνική παρουσία της Smith. Το set κράτησε σχεδόν μια ώρα, ξεκινώντας με λιγότερο γνωστά και χαμηλών τόνων κομμάτια, για να κλιμακωθεί με τα περισσότερο γνωστά People have the power, Because the night, καθώς επίσης και τη διασκευή του Smells like teen spirit των Nirvana από τον τελευταίο της δίσκο.

Στη συνέχεια...Manu Chao...και το πάρτυ άρχισε... Με πολύ καλό ήχο και ένα κοινό που πρέπει να πλησίαζε ή να ξεπερνούσε ακόμα τις 20.000 να παραληρεί, ο Manu έπαιξε ένα full 2ωρο το οποίο περιλάμβανε στοιχεία από όλες τις φάσεις της καριέρας του (Clandestino,Proxima Estacion:Esperanza, La Radiolina κλπ.), καθώς επίσης και κομμάτια από την εποχή των Mano Negra, όπως Mala Vida και Sidi H' Bibi που προκάλεσαν φρενίτιδα ενθουσιασμού. Σωτήρια αποδείχτηκε η μάνικα που χρησιμοποιήθηκε για να δροσίζει το πλήθος που συνοστίζονταν στις μπροστινές σειρές καθώς επίσης για να καταλαγιάζει τη σκόνη...Το set έκλεισε μετά από 3 encore με τον Γαλλοισπανό και τη μπάντα του να δείχνουν να απολαμβάνουν τη βραδιά και την αποθέωση του κόσμου.

Χαρακτηριστικές στιγμές της βραδιάς:

- Η εφάνιση επί σκηνής ομάδας ατόμων που ανάγνωσαν μανιφέστο υπέρ του αγώνα των Ζapatistas, προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα στο κοινό, ενθουσιασμό σε κάποιους και αμηχανία σε άλλους

- Η λεκτική επίθεση στον πρόεδρο της Αμερικής από το Manu Chao εν μέσω γιουχαϊσμάτων του κοινού, που δείχνει ότι ο αντιαμερικανισμός (θεωρητικά) στην Ελλάδα καλά κρατεί

- Το πολύχρωμο κοινό και η ύπαρξη διαφόρων happenings με φωτιές, juggling κλπ, που ταίριαζαν απόλυτα στο κλίμα της βραδιάς

Στα αρνητικά....για ακόμη μια φορά αποδείχθηκε ότι ο συγκεκριμένος χώρος δεν είναι σε θέση να καλύψει συναυλίες με μεγάλη προσέλευση. Είναι αδιανόητο ένα κάτοικος Αθήνας (και όχι μόνο) να θέλει έως και τρεις ώρες για να ''απεμπλακεί'' από το χώρο της συναυλίας. Οι διοργανωτές καλό θα ήταν να παραδειγματιστούν από ανάλογα events του εξωτερικού και να φροντίσουν να δημιουργούν συνθήκες ανθρώπινες για το κοινό τέτοιων εκδηλώσεων.

Φωτογραφίες: Olga K.