Δυναμώστε τις κιθάρες...

Και για να μη παρεξηγηθώ, λατρεύω τον ήχο των vintage συνθεσάιζερς που μεγαλοπρεπέστατα και ογκώδη στεκόντουσαν στη σκηνή του Gagarin, αλλά έχω παρατηρήσει ότι συνήθως οι κιθάρες είναι που απογειώνουν τις συναυλιακές μου στιγμές. Ε, ήταν λίγο χαμηλά. Όπως και ο ήχος γενικότερα ήταν χαμηλά, αν ήσουν γαλαρία το πιο πιθανό ήταν να ψάχνεις να βρείς το τάβλι... Η συναυλία των M83 ήταν από αυτές που στο τέλος της άκουγες όλες τις κλιμακώσεις στα σχόλια των θεατών. Βαρετά, τέλεια, καλά, πολύ καλά, μαύρα χάλια. Πως ήταν λοιπόν; Εμείς σας γράφουμε 2 διαφορετικά reviews για να σας μπερδέψουμε ακόμα περισσότερο...

Εγώ γράφω Δευτέρα πρωί, έχοντας ήδη διαβάσει το κείμενο που μου έστειλε ο Κωνσταντίνος και υπάρχει παρακάτω. Θα έιμαι και σύντομος. Ας ξεκινήσω με την άποψη για να τη δικαιολογήσω μετά. Λοιπόν, περίμενα καλύτερα. Οι συναισθηματικές και εγκεφαλικές εμπειρίες που έχω βιώσει σαν ακροατής των δισκογραφικών δουλειών τους μου δημιούργησαν μεγαλύτερες προσδοκίες για τη συγκεκριμένη συναυλία. Οι M83 μου φάνηκαν λίγο άνευροι και αρκετά παγωμένοι, τα βλέματα και τα λόγια του Gonzalez προς τον (αρκετό) κόσμο που βρέθηκε στη συναυλία πρέπει να τα αναλύσουμε σε «για να δώ πόσοι ήρθατε μία στα γρηγορα», «ευχαριστώ», «μπράβο που χειροκροτάτε» και «στο καλό τώρα, καλό δρόμο». Αχ αυτοί οι Γάλλοι με τους τρόπους τους....

Κι αν καποιοι οπαδοί του πιο ηλεκτρονικού και dream-pop ήχου τους απογοητέυτηκαν λίγο γιατί «πολύ progressive ρε Κώστα», εμένα που μου αρέσουν τα χαοτικά γιατί έμεινα παραπονεμένος? Αν λοιπόν ήταν μια κατά βάση progressive συναυλία, το αποτέλεσμα δεν ήταν πετυχημένο. Το πράγμα δεν ξέφυγε ποτέ από τον έλεγχο του λαμπρότατου φουτουριστικού υπολογιστή, οι κιθάρες ποτέ δεν συναντήθηκαν, η ένταση δεν χτύπησε ποτέ κόκκινα ούτε βραχυκύκλωσε τους ενισχυτές. Το ταλέντο του Gonzalez μπορεί να ξεχειλίζει στο studio, αλλά στη σκηνή θέλει περισσότερη δουλειά. Δεδομένου ότι ο ίδιος δεν είναι και κανένας σπουδαίος τραγουδιστής (η φωνή του περισσότερη συνοδευτική ήταν), θα έλεγα ότι πρέπει να σταθεί κάπου και ν' αποφασίσει. Αν η 80s pop τσιχλόφουσκα που τόσο πετυχημένα αναπαρήγαγε στον τελευταίο δίσκο είναι το ζητούμενο, τότε ένα Kim & Jessie και ένα Graveyard Girl δε φτάνει. Αν θες να χορέψεις, υπάρχουν και πιο εκστατικά τραγούδια από το Couleurs να παίξεις, ε και αν θες να είσαι shoegaze σακάτεψε μας το μυαλό κάποια στιγμή, απογείωσέ μας...και δυνάμωσε τις κιθάρες!

 Τελειώνοντας, θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ στον εκπληκτικό drummer που ήταν ίδιος με τον Phil Collins στα νιάτα του, καθώς και στη Live εκτέλεση των A Guitar and a Heart (δείτε το video στο τέλος) και Skin Of The Night, που αν έκλεινες τα μάτια νόμιζες ότι είσαι σε συναυλία των Cocteau Twins.

Αυτά από μένα, not bad,  διαβάστε τον σαφέστατα πιο ευχαριστημένο Κ. Γούλα παρακάτω.

Κώστας Μπρέλλας

Γνωστοί στο ελληνικό κοινό οι Μ83 άργησαν να γίνουν – δεδομένης της ούτως ή άλλως μικρής ιστορίας τους. Παρ' όλο που είχε προηγηθεί ένα ομώνυμο ντεμπούτο και το αριστουργηματικό Dead Cities, Red Seas And Lost Ghosts, έπρεπε να έρθει το 2005 και η κυκλοφορία του Before The Dawn Heals Us που έμελλε να τους ανοίξει τις πόρτες στο εγχώριο κοινό. Ας είναι... Οι αριστουργηματικές μελωδίες της μπάντας από τη Γαλλία, οι οποίες με το ένα πόδι πατούσαν στη shoegaze παράδοση και με το άλλο στο “ηλεκτρονικών” καταβολών post rock έγιναν άμεσα αγαπητές χωρίς πολλή-πολλή αντίσταση. Καθόλου αδικαιολόγητη, επομένως, η προσέλευση του κόσμου στο Gagarin. Όχι, δεν δημιουργήθηκε κανένα αδιαχώρητο, κανένας συνωστισμός. Απλά, μαζεύτηκε το κοινό εκείνο που είχε εξερευνήσει τη μπάντα, γνώριζε τα τραγούδια της και ήξερε εκ του ασφαλούς ότι θα παρακολουθήσει ένα live όπου θα περάσει καλά. Μία μπάντα που δε στηρίχτηκε ποτέ της στην προβολή από τα media , που διατηρεί χαμηλούς τόνους μέχρι  παρεξηγήσεως και που αποδεικνύει ίσως περισσότερο από όλα τα σύγχρονα συγκροτήματα ότι η γενιά του internet, του i-pod και των torrent διαθέτει εκλεκτό μουσικό αισθητήριο και αγκαλιάζει με ενθουσιασμό τα νέα συγκροτήματα που αξίζουν.

Τη συναυλία προλόγησε ο ION, με ένα ηλεκτρονικό – οπτικό σετ, επαρκές δείγμα της δουλειάς του και της ενέργειας που ξοδεύει σε αυτή. Ο ήχος του ακούγεται φρέσκος αλλά ταυτόχρονα αρκετά οικείος, ενώ το video art που τον συνόδευε κέρδιζε τις εντυπώσεις, τραβώντας την προσοχή του κοινού που είχε αρχίσει να μαζεύεται. Ομολογώ ότι δεν είμαι ιδιαίτερα οικείος με τις δημιουργίες του καλλιτέχνη και ως εκ τούτου η παρουσία του δε μπορεί να κριθεί στο πλαίσιο της μουσικής του, ωστόσο είμαι σίγουρος ότι σε πολλούς θα γεννήθηκε η περιέργεια να τον “εξερευνήσουν”, και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα..!

Δέκα λεπτά πριν τις 11 και η παρέα του Gonzalez (ο ντράμερ, ο κιθαρίστας και τραγουδίστρια Morgan Kibby, αν θυμάμαι καλά, που πήρε θέση απέναντί του στην φουτουριστική κονσόλα του) βγήκε στη σκηνή υπό τους ήχους του Run Into Flowers. Γρήγορα κατάφεραν να δώσουν την εντύπωση μίας δεμένης μπάντας, γεγονός που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο, μιας και ο Gonzalez είναι μόνος του, ουσιαστικά, ο “εγκέφαλος” των συνθέσεων των Μ83.  Η εκτέλεση των κομματιών ήταν αβίαστη, χαρακτηριζόμενη όχι από ψυχρό επαγγελματισμό αλλά από το μεράκι ενός νέου συγκροτήματος που αναζητά την καταξίωση. Το ίδιο απλές και ειλικρινείς ήταν οι αντιδράσεις τους στις επευφημίες του κόσμου που σχεδόν θύμιζαν ντροπαλούς μαθητές σχολικού συγκροτήματος. Ευγενέστατα παιδιά, χωρίς άλλο... Την τιμητική του στις εκτελέσεις  είχε το τελευταίο, φετινό τους άλμπουμ Saturdays=Youth. Αναμενόμενο, σαφώς, λόγω της σχετικά “φρέσκιας” κυκλοφορίας του. Και με κομμάτια όπως τα Kim and Jessie, Graveyard Girl, We Own The Sky, Highway of Endless Dreams  είναι παραπάνω από εύκολο για τους Μ83 να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Το ονειρικό στοιχείο των συνθέσεων είχε το  πάνω χέρι στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, με τα κιθαριστικά ξεσπάσματα να ξεσηκώνουν τακτικά το κοινό. Κάπως έτσι η συναυλία δεν έγινε ούτε στιγμή βαρετή, ενώ ο καλός ήχος βοήθησε στη μεγιστοποίηση της απόλαυσης. Να σταθούμε ιδιαίτερα στη διακριτική ερμηνεία του Gonzalez και στα υπέροχα φωνητικά της Kibby, τα οποία έλαμψαν σε κομμάτια όπως το Skin of the Night, που κυριολεκτικά μάγεψε τους πάντες. Το highlight όμως της βραδιάς ήταν το κλείσιμο της συναυλίας με μία δεκάλεπτη οργιαστική εκτέλεση του Couleurs, που σήκωσε στο πόδι όλο το Gagarin και έκανε τη μπάντα να μας αποχαιρετήσει με απόλυτο ενθουσιασμό, μην πιστεύοντας ίσως στα μάτια τους βλέποντας την αντιμετώπιση που έχουν σε αυτή τη γωνία της Ευρώπης. Γιατί όχι, δεν το αξίζουν;

Το παράπονό μας θα το πούμε, πάντως: Τα κομμάτια του τελευταίου άλμπουμ είναι υπέροχα και οι σοφές επιλογές από το  Before The Dawn Heals Us έδωσαν χρώμα στη συναυλία, αλλά αγνοήθηκαν οι δύο πρώτες δουλειές. Και είναι κρίμα. Λίγα συγκροτήματα έχουν παρουσιάσει tracks όπως τα America, Sitting, Noise και το μαγευτικό, ανυπέρβλητο Unrecorded. Είμαστε σίγουροι ότι η επιλογή τους θα απογείωνε μία πολύ καλή συναυλία σε μοναδική εμπειρία. Ας μην είμαστε αχάριστοι όμως. Live σαν αυτό χαίρεσαι να τα παρακολουθείς. Δεν είναι μόνο η μιάμιση ώρα της μουσικής απόλαυσης. Είναι η χαρά της συμμετοχής σε κάτι νέο, η ανατολή μίας νέας φουρνιάς καλλιτεχνών που με τα δικά τους μέσα πετυχαίνουν την αποδοχή και την καταξίωση. Να μας ξαναέρθετε παιδιά! Με κάτι τέτοια live, το φθινόπωρο περνάει πιο εύκολα..!