Tο καινούργιο Fuzz Club στον Ταύρο, είναι ένας καλαίσθητος, φιλόξενος και ζεστός χώρος στα υψηλά πρότυπα που έθεσε το ‘θρυλικό' ΡΟΔΟΝ Club. Από νωρίς το πλήθος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται και οι πόρτες άνοιξαν μάλιστα νωρίτερα από την αρχικά προγραμματισμένη. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η ηλικιακή διαστρωμάτωση του κοινού αφού παρατηρούσες από ευυπόληπτους 60άρηδες που είχαν ξεθάψει για άλλη μια φορά τα «δερμάτινα», μέχρι ατίθασα 15άρια. Βέβαια, η πλειοψηφία κυμαινόταν από 30-35 και το μόνο που έμελλε να δεις ήταν πως θα δέσουν αυτές οι γενιές μαζί. Η διοργάνωση, άκρως επαγγελματική, αφού το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε στην εντέλεια και το support, οι δικοί μας ΜΑΥΡΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, κατέλαβε τη σκηνή λίγα λεπτά μετά τις εννιά...

Το  Support
Η τετραμελής μπάντα παρουσίασε ένα σφιχτοδεμένο μισάωρο σετ με αναφορές στον post punk και γενικότερα εναλλακτικό ήχο. Η αλήθεια είναι ότι το ελληνόφωνό τους ροκ δεν κατάφερε να πείσει το κοινό και μετά τα πρώτα 2-3 κομμάτια η εμφάνισή τους απέκτησε καθαρά διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Από την άλλη μεριά, ιδιαίτερα ο frontman Θοδωρής Σουρβίνος (με αρκετά πλούσιο μουσικό βιογραφικό), προσπάθησε να ξεσηκώσει το μάλλον ψυχρό πλήθος που περίμενε(;) το κυρίως πιάτο.. Μάταια όμως. Το σετ τους περιελάμβανε μεταξύ άλλων τα "Σαντ Σονγκ", "Βαρετό", "Νέο Όνειρο", "Τζο", "Αθήνα μη φωνάζεις" και "Ας φύγουμε". Ολοκληρώνουν με επαγγελματισμό τη ζωντανή τους εμφάνιση και αφήνουν το πάλκο ελεύθερο...

Το  Headline

Τα λεπτά  έδειχναν να κυλούν βασανιστικά αργά μέχρι να βγουν οι πιο γνωστοί  ‘Στραγγαλιστές' της γης επί σκηνής. Δέκα και δέκα, το κλαμπ πλέον σχεδόν κατάμεστο, τα φώτα σβήνουν και στην οθόνη αναγράφεται "The Stranglers". Πρώτος επί σκηνής εισέρχεται ο JJ Burnel και ακολουθούν οι Baz Warne, Dave Greenfield και Ian Barnard (ο roadie του επί σειρά ετών επίσημου ντράμερ Jet Black που πλέον τον αντικαθιστά σε αρκετές συναυλίες λόγω των προβλημάτων υγείας του τελευταίου). Οι θερμές ιαχές και επευφημίες του κόσμου προμήνυαν ένα δυναμικό live. Η αρχή πραγματοποιήθηκε με το ατμοσφαιρικό "Time to Die" ( από το υποτιμημένο "Stranglers In the Night" του 1992) με τον JJ αποφασιστικό στο μικρόφωνο και στο μπάσο και τους υπόλοιπους τρεις άξιους υποστηρικτές της προσπάθειας. Το στιβαρό μπάσο του μαυροντυμένου Burnel, τα χαρακτηριστικά ριφ του Warne, τα πλούσια πλήκτρα του Greenfield και ο συνεπής ρυθμός του Barnard, γέμισαν το χώρο, στον οποίο αμέσως αισθάνθηκαν οικεία. Δυστυχώς όμως η συνέχεια δεν ήταν η ανάλογη. Παρά το γεγονός ότι στα 100 περίπου λεπτά που παίξανε (μαζί με τα δύο 10λεπτα encore) συμπεριέλαβαν μερικές από τις μεγαλύτερες εμπορικές/ καλλιτεχνικές τους επιτυχίες ("Golden Brown", "Peaches", "No More Heroes", "Always the Sun", "The Raven", "All Day and All of the Night" (διασκευή Kinks), "Walk on By", "Nice N' Sleazy", "Goodbye Toolouse" και "Something Better Change"), το κοινό φάνηκε αμέτοχο, αν όχι απόμακρο (ακόμα και στις μπροστινές σειρές) και ελάχιστοι φάνηκαν να το «ζουν». Ιδιαίτερα, ο JJ που αρχικά είχε μεγάλα κέφια, φάνηκε να αιφνιδιάζεται με την ψυχρή αντιμετώπιση, και αρκέστηκε σε ελάχιστα σχόλια.

Ανάμεσα σ' αυτά η αφιέρωση, όπως συνηθίζει, του "I Hate You", στον μεγαλύτερο ηλίθιο που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη G.W. Bush και η αναφορά στο θρυλικό φεστιβάλ του 1985 Rock in Athens, αλλά και στην εμφάνισή τους στο ΡΟΔΟΝ, μάλλον με μεγάλη δόση νοσταλγίας. Αν και δεν ερμήνευσαν τα εγχωρίως αγαπημένα "Midnight Summer Dream" & "96 Tears", ελάχιστη πιθανώς διαφορά θα υπήρχε στην εξέλιξη της βραδιάς. Πάντως στις καλλίτερες στιγμές συγκαταλέγεται η ερμηνεία του "Always the Sun", που καταφέρνει πάντα ν' ακούγεται τόσο φρέσκο, της μυσταγωγικής αρχής που δεν γνώριζες τι θα επακολουθήσει με το "Time to Die" και του επιλόγου "No More Heroes" όπου κατάφερε να δυναμιτίσει 5-10 άτομα που ξέφυγαν από τον «καθωσπρεπισμό» και χοροπήδησαν για λίγο. Αν και η εμφάνιση δεν ήταν αντάξια του ΡΟΔΟΝ (15 χρόνια είναι πολλά...), αναμφίβολα προσπάθησαν και απέδειξαν ότι σέβονται το παρελθόν τους, ασχέτως αν έχουν σχεδόν μία εικοσαετία να ηχογραφήσουν κάτι αξιόλογο. Τέλος, η δομή του σετ μπορεί να μην ήταν η ιδανικότερη για την αποφυγή ‘κοιλιάς', ήταν όμως σε γενικές γραμμές πολύ καλή.  

Το  απόσταγμα
Αρτιότατη διοργάνωση με αυστηρή τήρηση του χρονοδιαγράμματος, καλός χώρος το νέο Fuzz με σωστή ηχητική και πλούσιο sound system (αν και ακόμα θέλει «στρώσιμο»), αμφιλεγόμενη η επιλογή του support, και αν και σε αρκετά καλή φόρμα, διάθεση και εν κατακλείδι αντάξιοι των προσδοκιών οι Stranglers, οι παρευρισκόμενοι στάθηκαν ψυχροί και αμήχανοι απέναντί τους στο μεγαλύτερο κομμάτι της συναυλίας. Αν και δεν υπάρχει feedback από Θεσσαλονίκη και Πάτρα, ελπίζω να στάθηκαν περισσότερο τυχεροί και να δέχθηκαν μεγαλύτερη αποδοχή.