Αυτό που θα ακολουθήσει είναι προϊόν μιας ιδιαιτέρως ευαίσθητης διαδικασίας. Θα επανέλθω σε αυτό. Πρώτα το συγκρότημα.  Όταν προ τετραετίας οι Ulver των Rygg/Ylwizaker υπονοούσαν έντονα το Τέλος τους,  χαρακτήρισαν "Low-key, dark, and tragic. As we are." το Shadows of the Sun δείχνοντας την κατεύθυνση πως επρόκειτο για τον  πιο προσωπικό τους δίσκο, και ανακοίνωσαν πως ένιωθαν άβολα με τον κόσμο, την μουσική βιομηχανία, και την θέση τους στην όλη ιστορία. Μια ιστορία στην οποία κυριαρχούσε ένα παιχνίδι λέξεων, κάποιο αίνιγμα, ένα αξιοσημείωτο ποσό σκοταδιού, και μια εκθετική Ανύψωση στο βαθύ κέντρο της ουσίας, από την μέρα που για τον Rygg οι Coil ήταν πια πιο σημαντικοί από τους Darkthrone. H άρνηση για ζωντανές εμφανίσεις μεγάλωνε το μυστήριο και η ζητούμενη αποστασιοποίηση που είχε σαν μεταφραστική οδό τη δυναμική της λέξης "Silence" υπήρξε σε πρώτο πλάνο αυτά τα χρόνια. Το "Shadows of the Sun" υπήρξε όντως ο τελευταίος δίσκος εκείνων των Ulver...

Δύο χρόνια μετά, στα πλαίσια του φεστιβάλ λογοτεχνίας του χωριού Lilehammer της κεντρικής Νορβηγίας, ένα επιβλητικό "Forgive Us" εμφανίστηκε στο τεράστιο video wall του θεάτρου Maihaugsalen. Οι Ulver εμφανίζονται ζωντανά. Όχι όπως έκαναν το 1993 για το "Vargnatt" και είχαν την αισθητική ατυχία να τους πιάσει η κάμερα. Αλλιώς. Και κάπου εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν την καριέρα τους οι Ulver των Rygg/Ylwizaker/O'Sullivan. Δεν άργησε να έρθει η ανακοίνωση περισσοτέρων συναυλιών. Περιοδειών. Νέου δίσκου. "A Critical Geography" αρχικά, "Wars of theRoses" τελικά. Το album βγαίνει, και είναι album των Rygg/Ylwizaker/O'Sullivan με -πολύ- σαφή τον -πολύ- ενεργό ρόλο του τελευταίου. Είναι καταπληκτικός μουσικός ο Daniel O'Sullivan και να ακούσετε το ντεμπούτο album των Grumbling Fur των οποίων είναι μέλος, γιατί είναι και αυτό καταπληκτικό. To "Wars of the Roses" έχει τον αέρα αριστουργήματος, δίχως να είναι αριστούργημα. Θα επανέλθω και σε αυτό. Οι Ulver συνέχισαν τις συναυλίες. Πρόλαβαν και έκαναν και μια μαζί με τους X-TG πέρσι στην Πορτογαλία, ένα μήνα πριν τον θάνατο του Peter Christopherson. Και κάπως έτσι πήγαινε το πράγμα. Και στα τέλη του Νοέμβρη ήρθαν για δεύτερη φορά στην Ελλάδα για την περιοδεία που είναι αφιερωμένη στο νέο τους δίσκο.

Οι αξιοσημείωτες παρατηρήσεις για κάποιον υποθετικό παρατηρητή που θα έμπαινε στο Fuzz στις εννιά το βράδυ, ήταν η μικρή προσέλευση κοινού, όσο και η ανομοιόμορφη κατανομή του στον χώρο. Συγκεκριμένα, στις πρώτες σειρές υπήρξε η κατηγορία ανθρώπων με t-shirts τύπου "Chris Moyen" που ανατριχιάζει με το "Perdition City" επειδή είναι δίσκος των Ulver που στο "NattensMadrigal" είχαν τον πιο_true_ήχο στον βορρά. Κάπως πιο πίσω, η ομοιογένεια έπαιρνε την ζητούμενη ρεβάνς.  Το "Wars of the Roses" ξεκινάει με δύο κακά κομμάτια, με τα οποία και η εξαμελής μπάντα επιλέγει να αρχίσει. Ειδικά το "February MMX" έχει τόσο ενοχλητικά ραδιοφωνικά χαρακτηριστικά που σχεδόν χάρηκα που ξεμπερδέψαμε νωρίς μαζί του. Το "Norwegian Gothic" υπήρξε μικρό σε διάρκεια, οπότε τα πραγματικά φάουλ του τελευταίου δίσκου των Ulver χαιρέτησαν μεν, χαιρέτησαν νωρίς δε. Αυτό που φάνηκε από την πολύ αρχή, ήταν πως ο Rygg είχε όρεξη για τραγούδι, και πως η βραδιά θα κυλούσε με τα ανάλογα δισκογραφικά picks.

Η φανταστική εκτέλεση του "Lost in Moments" (χωρίς το σαξόφωνο, ναι) και η φανταστικά δολοφονημένη του "Porn piece or the scars of cold kisses" που ακολούθησε, έδειξαν πως δεν θα βλέπαμε μια αυστηρή παρουσίαση του νέου album, όπως είδαμε στην επίσημη πρώτη του στο Koko του Λονδίνου τον Μάρτιο. Τεχνικά χαρακτηριστικά : ο ήχος ήταν σχετικά κακός με τα τύμπανα να βασανίζουν λίγο δυνατότερα από όσο θα ήθελα, και εδώ που τα λέμε θα μπορούσαν να λείπουν και τελείως, αλλά στην πορεία αυτό διορθώθηκε. Σε θέμα ήχου. Τα τύμπανα συνέχισαν να υπάρχουν. Στην πορεία επίσης ακολούθησε το υπόλοιπο album, με την χαρακτηριστική απώλεια των δύο στιγμών που ανεβάζουν χωρίς πολλά πολλά ένα δίσκο των Rygg/Ylwizaker/O'Sullivan στο γενικό επίπεδο της μουσικής των Rygg/Ylwizaker. Κοινώς, παίχτηκαν τα "Island", "September IV" και "England". Και αν για το "Stone Angels" - το κοντινότερο πράγμα που έφτιαξαν οι Ulver στο "Angelic Conversation" των Coil- υπάρχουν δικαιολογίες ελέω απαγγελίας και διάρκειας, για την απουσία του "Providence" δεν υπάρχει καμία. Το "Rock Massiff" έδωσε χώρο για ένα κάποιο οργανικό ξεσάλωμα, ενώ σε ένα ανάλογο (και εξαιρετικό) jamming που ακολούθησε, ακούστηκε ένα φευγαλέο πέρασμα από το "Darling, didn't we kill you?" πράγμα που όρισε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Rygg τραγουδούσε χωρίς σταματημό, με τη φωνή του πλέον να έχει την τεχνογνωσία που απαιτείται από μια συναυλία, ο O'Sullivan έπαιζε τρία όργανα, τραγουδούσε, εξέλισσε το στυλ του και υπήρξε γενικά υπέροχος, ενώ ο Ylwizaker πίσω στις κονσόλες δεν αποζητούσε ιδιαίτερα την λάμψη του frontman, ή κάτι τέτοιο.

Τα δύο παιδιά στα laptops πίσω, ήταν στα laptops πίσω. Δεν ξέρω τι άλλο έκαναν στα αλήθεια. Το video wall -του Fuzz αυτή τη φορά- έδειχνε τις εικόνες που συνόδευαν τους ήχους, στο σύνηθες μοτίβο της live αισθητικής των Ulver. Ναι, μέσα σε δύο χρόνια απέκτησε σύνηθες μοτίβο η live αισθητική τους. Από το ρομαντικό στο γκροτέσκο, από το παρελθοντικό στο ατμοσφαιρικό, από την δύναμη της εικόνας σε κάθε τι που ίσως να έχει ξεχωριστή συμβολική σημασία, ίσως και όχι. Στο πρώτο encore δε, οπότε και παίχτηκε το "For the Love of God", οι εικόνες ήταν ολόιδιες με αυτές που χρησιμοποίησαν στο εν λόγω κομμάτι στο live της Αθήνας το 2009. Μην πάρετε και όρκο για το ότι ήταν το πρώτο encore βέβαια, καθώς συνέβησαν τέσσερα από αυτά (αίσχος), με το "Little Blue Bird" (που σιγά να μην έλειπε) να παρουσιάζεται στη συνέχεια σε όλη του τη θλιμμένη μεγαλοπρέπεια. Θα ήθελα να δοκίμαζαν το "Doom Sticks" ή το θανατηφόρα Coil-ικό "Vowels" από το ίδιο EP κάποια στιγμή. Το "Eos", που ήταν η καλύτερη στιγμή της συναυλίας για εμένα, έδωσε έστω και στο τέλος το στίγμα της Απέραντης Δυναμικής ενός πραγματικού αριστουργήματος σαν το "Shadows of the Sun".  Η πιο απελευθερωμένη από επιρροές δουλειά των Ulver, θα άξιζε στα σίγουρα την δική της περιοδεία. Κάποια στιγμή. Εδώ είναι που σαν αναγνώστης θα έχετε παρατηρήσει πια πως βρίσκετε τον γράφοντα να υπονοεί πως οι Ulver κάνουν αρκετά πιο safe συναυλίες από όσο αντέχει το καλλιτεχνικό ποιόν των δημιουργών τους. Ένα βήμα πριν χαρακτηριστεί κανονική αντίφαση η έννοια της συναυλίας με την έννοια των Ulver, τουλάχιστον των Rygg/Ylwizaker Ulver, θα σταματήσω να γράφω για όλα όσα θα περίμενα εγώ από τους (όποιους) Ulver. Είχα πει πως θα επανέλθω στο γιατί η παρουσίαση και μόνο όλων αυτών, είναι κάτι που παίζει σε περίεργα γήπεδα. Ψέματα είπα. Δεν θα επανέλθω.

Η συναυλία έκλεισε με μία διασκευή στο "66 5 4 3 2 1" των The Troggs. Η μοναδική safe στιγμή τους που Αποζητούσα, ήταν το "Not Saved" γιατί είναι το "Not Saved". Κάνει και αντίφαση, αλλά αυτό το σκέφτηκα τώρα. Αλλά αντί για αυτό, άκουγα το "66 5 4 3 2 1" των The Troggs. Οι The Troggs είναι ένα παλαιό αγγλικό rock n roll συγκρότημα από το Νησί, και τόσο αυτό το κομμάτι, όσο και μερικά άλλα παρόμοιας υφής,  θα περιλαμβάνεται στο album διασκευών σε τραγούδια των 60's που ετοιμάζουν οι Ulver. Το αν θα κυκλοφορήσει ποτέ είναι μια άλλη ιστορία. Θυμηθείτε την ορχηστρική επανεκτέλεση του "Nattens Madrigal" και το soundtrack που ετοίμαζαν με την Mari Boine, τα οποία μια μέρα ανακοινώθηκαν και απλά δεν συνέβησαν ποτέ. Με την ίδια ακριβώς απλότητα, που βγαίνοντας από το Fuzz, είχα δει για τέταρτη φορά μια από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες, με το σκορ να γράφει μάλλον 1-3 αντί να ισοφαρίζει. Δεν είναι ωραία πράγματα αυτά.