Ακούγεται τετριμμένο, μονότονο και μεμψίμοιρο, είναι πέρα για πέρα όμως αληθινό: Ο φετινός συναυλιακός χειμώνας κινείται σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Λίγες συναυλίες, ακόμα λιγότερες "μεγάλες" συναυλίες και η αναμονή για τα επερχόμενα events κινείται σε μέτρια έως υποτονικά επίπεδα. Λογικό... Λεφτά δεν υπάρχουν, ζήτηση δεν υπάρχει, άσε που ακόμα και στις "καλές" μέρες το ελληνικό κοινό έδειχνε μειωμένα αντανακλαστικά και επιβράβευε κατά συρροήν τους ίδιους και τους ίδιους  (ούτε ο υπογράφων δε μπορεί να θυμηθεί πόσες φορές είχε πάει να δει τους Mogwai, για να μη βγάζουμε και την ουρά μας απέξω). Και φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να περιμένουμε το live του κυρίου Banks ως το μέγα συναυλιακό γεγονός του μηνός Φεβρουαρίου, μήπως και σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τα περασμένα μεγαλεία και τις ωραίες εποχές που τραβιόμασταν με τα χιόνια να δούμε τους Primal Scream. Θα έβαζα κάπου εδώ και ένα θλιμμένο emoticon αλλά προσπερνάω...

Ο Paul Banks βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίος ο άνθρωπος. Μιλάμε για τον frontman των τεράστιων Interpol, μίας μπάντας που στιγμάτισε την παγκόσμια μουσική σκηνή την προηγούμενη δεκαετία. Μιας μπάντας που αγαπήθηκε όσο λίγες στην Ελλάδα και η οποία είχε αναχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα του ελληνικού κοινού, μέχρι την εμφάνισή τους το καλοκαίρι του '11. Ο φίλτατος Paul, λοιπόν, από το 2009 έχει ανοίξει τα φτερά του, εκμεταλλευόμενος προφανώς το μονοπάτι της συνθετικής δυστοκίας που ακατάπαυστα διαβαίνουν οι Interpol τα τελευταία 6-7 χρόνια και, με το ψευδώνυμο Julian Plenti αρχικά και το κανονικό του ονοματάκι εσχάτως, μας έχει φιλοδωρήσει με δύο μέτριες έως απλά αξιόλογες κυκλοφορίες έκτοτε. Οι μεγάλες αγάπες όμως δεν κρύβονται και γι' αυτό καμιά 500αριά πιστοί προσήλθαν από νωρίς στο Fuzz το βράδυ της Παρασκευής με την ελπίδα να ζήσουν έστω και μια περίληψη της εμπειρίας της 7ης Ιουνίου του 2011.

Δεν πρόλαβα να δω από την αρχή τους Wheatman που είχαν επιλεχθεί για support. Ομολογώ ότι δεν είχα δει ακουστά τη μπάντα και φυσικά δεν τους είχα δει ποτέ να παίζουν, ωστόσο αποτέλεσαν μία ευχάριστη έκπληξη. Συνδυάζοντας μία μεστή, δυνατή σκηνική παρουσία και συνθέσεις πολύ άνω του μετρίου, με σαφέστατες επιρροές από τις χρυσές εποχές των Madrugada κατάφεραν και μας ξύπνησαν για τα καλά. Κρατάω την καλά δουλεμένη φωνή του frontman και το υπέροχο δέσιμό τους και θα προβλέψω ότι θα μας απασχολήσουν στο προσεχές μέλλον, ιδίως όταν καταφέρουν και τιθασεύσουν πλήρως την έμφυτη ένταση των τραγουδιών τους.

Το ρολόι έδειχνε 10.30 όταν η ευγενής κοστουμαρισμένη φιγούρα του Paul Banks εμφανίστηκε επί σκηνής, συνοδευόμενη από τους τρεις ασορτί μαυροντυμένους μουσικούς του. Τουλάχιστον χωρίς γραβάτα μοιάζουν λιγότερο με τραπεζίτες. Από το εναρκτήριο Unwind έδωσαν με σαφήνεια το στίγμα τους: Δουλεμένο σχήμα με μετρημένη αλλά στιβαρή παρουσία στη σκηνή και επικεντρωμένοι σοφά στο μεγαλύτερο ατού τους: Τη φωνή του Banks. Μια φωνή ζεστή, με βάθος και εσωτερική ένταση που μπορεί να δώσει πνοή ακόμα και σε μία αδύναμη σύνθεση και να τη μετατρέψει σε κάτι ανώτερο, σχεδόν συναισθηματικά δυνατό. Και που μπορεί να τραβήξει την προσοχή από το βασικό πρόβλημα του καλλιτέχνη: Την προφανή ένδεια έμπνευσης αλλά και διάθεσης να δημιουργήσει κάτι με πραγματικό καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.

Έχοντας υπογράψει ένα ονειρεμένο ντεμπούτο (Turn On The Bright Lights) και μία ισάξια συνέχεια (Antics) ο Paul Banks είδε το συγκρότημά του να παρασύρεται στη μετριότητα και να χάνει σιγά σιγά την τρομερή επίδραση που είχε στο κοινό. Είναι σκληρός ο ανταγωνισμός δυστυχώς, και στην εποχή του iTunes και του μαζικού downloading αν αφήσεις το θρόνο σου ορφανό, έστω και για λίγο, θα βρεις κάποιον άλλο να στρογγυλοκάθεται απάνω του και καμιά δεκαριά ακόμα να περιμένουν να του φάνε τη θέση. Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή όπου πρέπει να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου, να πάρεις το χρόνο σου (όσο πολύς κι αν είναι αυτός) και να επιστρέψεις με κάτι αντάξιο των προσδοκιών και της ιστορίας που εσύ ο ίδιος έχεις δημιουργήσει. Ο λεγόμενος και δύσκολος δρόμος. Εναλλακτικά, μπορείς να συγκεντρώσεις ό,τι δεν χώρεσε στη φθίνουσα ποιοτικά δισκογραφία σου και να το πλασάρεις με διαφορετικό περιτύλιγμα (ενίοτε και με δύο περιτυλίγματα, γιατί όχι;) ως κάτι νέο. Ποτέ δεν πείστηκα ότι οι σόλο δουλειές του κυρίου Banks αποτέλεσαν προσωπικά οχήματα έκφρασης προκειμένου να εξερευνήσει πτυχές του ήχου του όπως δε μπορούσε να κάνει με το συγκρότημα που τον καθιέρωσε. Ούτε νομίζω ότι υπέκυψε κανείς στον δήθεν "πειραματισμό" των ορχηστρικών Lisbon και Skyscraper. Οι μόνες στιγμές που το ενδιαφέρον πλησίαζε τη μέση γραμμή ήταν εκείνες που βρίσκονταν πιο κοντά στην πολυεπίπεδη μελαγχολία των Interpol (βλέπε The Base, Paid For That, Young Again). Από εκεί και πέρα είχαμε μία σχεδόν μηχανιστική διεκπεραίωση του συνόλου σχεδόν των τραγουδιών των δύο δίσκων του, τεχνικά άρτια μεν (για τα δεδομένα της τραγουδοποιΐας του πάντα), αλλά αδύναμη να χαρίσει ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο όσων από εμάς ελπίζαμε σε κάτι ανώτερο. Είχαμε μία συναυλία που δε μπόρεσε πρώτα απ' όλα να δικαιολογήσει την ίδια της την ύπαρξη, έναν καλλιτέχνη που αρκείται απλά στο δικαίωμά του να εκφράζεται και κάποιες ελάχιστες αξιόλογες στιγμές χαμένες σε μία θάλασσα αμηχανίας.

Κάπως έτσι όλο το set ακολούθησε μία φυσιολογική και αναμενόμενη πορεία, σχεδόν παράλληλη με τη χρονολογική σειρά των δύο δημιουργημάτων του Paul Banks. Χωρίς λοξοκοιτάγματα προς Interpol μεριά, πράγμα έξυπνο, καθώς μάλλον οι συγκρίσεις δε θα ήταν ευνοϊκές. Και μετά από 60 λεπτά εμβάθυνσης στη λεπτεπίλεπτη μελαγχολία του και το επιβεβλημένο encore, το live ολοκληρώθηκε με την εκτέλεση του Games For Days, του μόνου ίσως κομματιού που μπορεί να αποτελέσει μία υψηλού επιπέδου συναυλιακή στιγμή, να ανάψει μία φλόγα στο μάλλον υποτονικό κοινό και να κερδίσει κάπως τις εντυπώσεις. Ευγενέστατοι όλοι τους, μας χαιρέτησαν εγκάρδια και μας καληνύχτισαν δίνοντάς μας ραντεβού για κάποια στιγμή στο μέλλον. Όταν όμως τα φώτα άναψαν και ο χώρος άρχισε σιγά σιγά να αδειάζει, παρέμενε βασανιστικό το συναίσθημα ότι η μαγική χρυσόσκονη των Interpol είχε σιγά σιγά χαθεί...