Οι Residents. Ο Αη Βασίλης, ένα εξωφρενικά ακριβό ψυγείο γεμάτο δίσκους, και μια επετειακή περιοδεία για τα 40 χρόνια του... συγκροτήματος. Επιτέλους, πού πρέπει να φτάσει κανείς για να λύσει το μυστήριο των Residents; Υπερβολικά ταλαντούχοι στο να παραμορφώνουν ο,τι νομίζεις πως έχεις μπροστά στα μάτια σου, να αμφιβάλλεις για ο,τι δημιουργείται στο κεφάλι σου απ'τη μουσική τους. Δεν ευθύνονται για τίποτα το συμβατικό, για τίποτα ξαναδοκιμασμένο, δε χάραξαν κάποιο δρόμο που να μπορούν να ακολουθήσουν και άλλοι. Αυτά κι άλλα εξίσου εντυπωσιακά, όσο και η πιθανότητα να είναι όλα μια επικά καλοστημένη φάρσα στην οποία δέχεσαι το ρόλο του πειραματόζωου από βίτσιο. Τα ξέρετε, τα έχετε σκεφτεί, κι εγώ δεν ξέρω τι προσπαθώ να περιγράψω βασικά, καλύτερα να μας τα πει κάποιος απ'το παράλληλο σύμπαν που οι Residents είναι το σπουδαιότερο pop συγκρότημα ever, και οι άνθρωποι έχουν ένα μεγάλο μάτι με ημίψηλο, αντί για κεφάλι. 

Με τη λογική ξεμπέρδεψαν πολύ εύκολα και γρήγορα στα πρώτα τους βήματα, μετά ήρθε η ώρα να σηκώσει και η τέχνη τα χέρια ψηλά. Η Wonder of Weird Tour (με το WEIRD να έχει δημιουργήσει εμπνευσμένα παραληρήματα για πιθανά ακρωνύμια όπως "We emphatically indorse Residents' diggers","Walk energetically in rubber dungarees") ανακοινώθηκε σαν μια σειρά συναυλιών για την επέτειο των 40 χρόνων από την κυκλοφορία του Santa Dog, του πρώτου single. Μια φαντασμαγορική υπερπαραγωγή με όλους τους παρανοϊκούς χαρακτήρες των δίσκων τους στο τέλος να βγάζουν τις μάσκες, τους Residents να μας συστήνονται συγκινημένοι, και μερικούς απ'το κοινό να αυτοκτονούν την επόμενη μέρα λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος πλέον στη ζωή τους θα ήταν πολύ συμβατική για αυτούς. Θα έπρεπε να έχουν πουλήσει και μερικά ψυγεία πρώτα (των 100.000 δολαρίων) για να το φτιάξουν. To "best of" show επίσης απορρίπτεται λόγω ανυπαρξίας best αλλά και ισχυρής αμφιβολίας ως προς το of. Μπαίνοντας στο Fuzz λοιπόν, αντίκριζε κανείς το μεγάλο μυστικό. Πλαστικά φουσκωτά ζαχαρωτά, ένας χιονάνθρωπος κι ένας στρουμπουλός Άγιος Βασίλης, μας κοίταζαν ακίνητοι απ'τη σκηνή με το ηλίθιο χαμόγελο που μπορεί να έχει ένας χιονάνθρωπος κι ένας Άη Βασίληςστην Αθήνα τέλη Μαΐου. 600 περίπου άτομα ήταν μαζεμένα μπροστά τους όταν έσβησαν τα φώτα, και οι καλοφουσκωμένες χριστουγεννιάτικες μορφές ήξεραν περισσότερο από όλους μας μαζί τι επρόκειτο να συμβεί.

Ας πούμε ότι τον τραγουδιστή των τριών πλέον Residents τον λένε Randy, τον κιθαρίστα Bob και τον κημπορντίστα Chuck. Ο Randy ντυμένος σαν άστεγος Άη Βασίλης, ο Chuck και ο Bob με περίεργη αμφίεση, dreadlocks και full face, ο πρώτος υπερκινητικός πρωταγωνιστής άρρωστης παιδικής γιορτινής παράστασης, οι άλλοι δύο ακίνητοι αφοσιωμένοι στη μουσική τους. Ούτε show, ούτε best of, είπαμε, αλλά όσο περνούσαν τα κομμάτια, αναρωτιόσουν που πήγαινε όλη αυτή η εναλλαγή λίγων παλιών και περισσότερων καινούργιων κομματιών, που συνοδεύονταν απ'τις τρέλες του Randy. Σαν κάποιος μεθυσμένος που είχε ζήσει από κοντά τους Residents και εξιστορούσε με ζήλο και συνεχείς εναλλαγές διάθεσης, λεπτομέρειες που του είχαν κάνει εντύπωση απ'την ιστορία του group. "In the beginning...there was Santa Dooog!". Και τα είπε όλα. Για τα αντίτυπα που στείλανε ταχυδρομικά σε φίλους αλλά και τον πρόεδρο Ρήγκαν, για τις 11 πρώην γυναίκες του, τις απροσδόκητα υψηλές πωλήσεις του Eskimo και του Commercial Album, τις πολλές γυναίκες που τους περίμεναν στα καμαρίνια μετά από κάθε συναυλία, την καριέρα του σαν πορνοστάρ, κάτι για τη σχέση ενός νάνου και ενός γίγαντα,  τα άβολα eyeballs, τον σπουδαίο μακαρίτη κιθαρίστα και συνεργάτη Snakefinger... Διαλέγετε και πιστεύετε ό,τι θέλετε, αμφισβητείτε ο,τιδήποτε νομίζετε πως μέχρι τώρα ξέρατε. Τι ακριβώς σημαίνουν οι αναμνήσεις στον κόσμο των Residents;

Σημασία έχει ότι ο Randy πάλευε να μας πείσει, ότι κομμάτια σαν το ρυθμικό Picnic in the Jungle, Confused Transexual, το σκοτεινό ρίφ του The Man in the dark Sedan και τόσα άλλα, έκρυβαν στιγμές μαγείας Residents. Ψυχεδελική ατμόσφαιρα, «βρώμικες» σουρεάλ εικόνες, παραμορφώσεις, θεατρική ερμηνεία. Το encore με τη φοβερή εκτέλεση του Santa Dog έδωσε αφορμή για πολλά χειροκροτήματα, αλλά πώς ακριβώς να αντιδράσεις όταν το πρώτο single των Residents κατέληγε σε ένα Jimmy Hendrix σολάρισμα του Oh Christmas tree, και το χιονισμένο στολισμένο έλατο που ανυψωνόταν αργά είχε αντί για αστέρι τη θρυλική μάσκα τους; Πώς ξεπήδησε αυτή η στιγμή συγκίνησης μέσα από τόσο μπερδεμένο παραλογισμό; Οι τρεις Residents όρθιοι σαν να αποδίδουν φόρο τιμής στο σύμβολο υπό μια παραμορφωμένη μπάσα φασαρία θα μου μείνουν για πάντα σαν εικόνα. Σαν τον τρόπο που ο λαβύρινθος των δίσκων τους σε πετάει καμιά φορά πάνω σε κάποιο γνωστό συναίσθημα και σε πιάνει εντελώς απροετοίμαστο και ανυπεράσπιστο.

Εκτός απ'τους ελάχιστους που έφυγαν στο μέσο της παράστασης, ο καθένας έφευγε με το προσωπικό ερωτηματικό του πάνω απ'το κεφάλι, ανακουφισμένος για το ότι οι Residents συνεχίζουν να είναι απόλυτα ικανοί για κάτι τέτοια θεότρελα ανοιξιάτικα κάλαντα.