Το λιγότερο που μπορεί να πεί κάποιος για τον Justin Sullivan και τους New Model Army, είναι οτι έχουν υπάρξει και εξακολουθούν να υπάρχουν απο τις πιο"τίμιες" μπάντες στην ιστορία της ρόκ μουσικής. Δεν έχουν βγάλει κακό άλμπουμ ενώ υπάρχουν δισκογραφικά απο το '84, δεν έχουν κάνει "αρπαχτές", πιστοί στις ιδέες τους όλα αυτά τα χρόνια και δεν χωράει συζήτηση οτι ο Sullivan είναι χαρισματικός τραγουδοποιός... Ας τα πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή όμως, στην άλλη ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς : τους False Alarm.

Όχι εδώ , δεν πρόκειται να δειαβάσεις κλισέ του τύπου "οι False Alarm ήταν καλοί και ζέσταναν ιδανικά το κοινό για τους N.M.A." και παρόμοια σχόλια. Οι False Alarm ήταν ΠΑΡΑ πολύ καλοί και στάθηκαν επάξια στην σκηνή του Gagarin. Παρ'ολο που είχα ακούσει το όνομα τους, δεν ήξερα την μουσική τους, ούτε είχα πιο πρίν την τύχη να τους δώ ζωντανά, αλλα το μόνο σίγουρο είναι οτι με κέρδισαν και θα τους ξαναδώ. Πολύ δεμένη μπάντα, πολύ δουλεμένη, ξέρει τι θέλει, με ένα rhythm section εξαιρετικό, ένα κιθαριστικό δίδυμο που έχει ασχοληθεί σοβαρά με τον ήχο του και τις συνθέσεις του και ένα τραγουδιστή με πολύ δουλεμένη φωνή και χαρισματικές ικανότητες πάνω στη σκηνή. Ιδανικά συμπλήρωνε τα φωνητικά και ο ντράμερ ανάλογα την περίσταση. Μουσικά είχαν ένα εύρος επιρροών, παντρεύοντας ιδανικά τον Αμερικάνικο ήχο (όπως αυτό των Soundgarden, Sonic Youth) με τον σκληρό κιθαριστικό της Μ. Βρετανίας. Αυτά όμως δεν έχουν και πολύ σημασία, τελικά, αφού οι False Alarm έχουν πολύ καλές συνθέσεις και όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί μπροστά τους. Μπράβο τους.

Όταν έσβησαν τα φώτα και ακούστηκε το intro των New Model Army, ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη να γεμίζει το club της Λιοσίων. Εντυποσιακό το πόσες διαφορετικές ηλικίες υπήρχαν στο μαγαζί. Αλλα και πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι με εντελώς ετερόκλυτα στύλ. Punks, Ντάρκιδες, εναλλακτικοί, μέχρι και "κλασσικοί" 50αρηδες ροκάδες. Πράγμα που δείχνει πόσες γενιές επιρρέασε αυτή η μπάντα και σε πόσες διαφορετικές υποκουλτούρες έπαιξε σημαντικό ρόλο. Και δεν είναι υπερβολή αυτό : ακόμα και τώρα εν έτη 2013, οι New Model Army κυκλοφόρισαν ένα πολύ καλό άλμπουμ (Between Dog and Wolf), ενώ οι συναυλίες τους παραμένουν εξίσου δυνατές, όπως παλιά...

Το βασικό setlist ήταν στα δεκαέξι κομμάτια, ενώ το encore περιλάμβανε άλλα τέσσερα, καλύπτοντας το μεγαλύτερο κομμάτι τις δισκογραφίας τους , δίνοντας όμως και βάση στην τελευταία πολύ καλή δουλειά απο την οποία ακούστηκαν τα I Need More Time, March In September (άνετα στο top κομματιών τους), Did You Make It Safe?, Pull The Sun, Knievel, Βetween Dog And Wolf και Stormclouds. Eντυπωσιακό οτι οι πρώτες σειρές ήξεραν απ'εξω και τα καινούρια κομμάτια, επιβραβεύοντας ουσιαστικά αυτή την νέα δουλειά της μπάντας.

Η πεντάδα των New Model Army ομως, όπως και σε κάθε εμφάνιση, δεν άφησε εκτός setlist τα τραγούδια που τους χάρησαν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά των ακροατών τους και ειδικά των ελλήνων. Δεν ξέρω αν έχει πολύ σημασία να περιγράψω τις αντιδράσεις του κόσμου στα The Hunt, Archway Towers, Here Comes The War, No Rest, High και Vagabonds. Όλα απεδιδόμενα με εξαιρετικό ήχο (παρόλα τα μικροπροβλήματα: λόγω δυναμικού παιξίματος, ο ντράμερ έσκισε το δέρμα απο το ένα tom, ενώ ο Sullivan είχε θέμα με την μία ηλεκτρική του κιθάρα. Αστειευόμενος είπε οτι έχουν άλλα τρία όργανα να χαλάσουν ακόμα...) . Mε τα Lust for Power και Wonderful Way To Go, οι N.M.A έκλεισαν το βασικό σετ τους.....

.....για να επιστρέψουν μετά απο λίγα δευτερόλεπτα ανακοινόντας μας οτι θα παίξουν ένα τραγούδι που όλοι ξέρουμε. Όλοι όμως... 51st State φυσικά. Ένα κομμάτι που όσο και να το έχουμε χιλιοακούσει, ζωντανά απο τους ίδιους είναι μια μοναδική εμπειρία. Christian Militia και Get Me Out για την συνέχεια, ενώ για κλείσιμο μια μοναδική και άκρως συγκινητική εκτέλεση του Green and Grey..Όπου πραγματικά ότι και να πεί κανείς για αυτό το κλείσιμο είναι λίγο. Aρκεί ίσως να πούμε οτι έξω απο το gagarin, συζητιόταν για ώρα... Είναι απόλαυση να βλέπεις τους New Model Army. Και όπως είπε και ένας φίλος : εγγύηση. Ναι θα περάσεις καλά, θα σκεφτείς, θα συγκινηθείς. Και αυτό το πακέτο δεν ξέρω πόσες μπάντες, απο την γενιά των N.M.A μπορούν ακόμα να το προσφέρουν ζωντανά...  

Μάνος Καρακατσάνης