Όλοι είδαμε με ιδιαίτερη συγκίνηση τη διαφήμιση η οποία μας θύμισε τις χρυσές εποχές έξω από το ΟΑΚΑ όπου περιμένοντας τον αγώνα αισθανόμασταν τη γλυκιά μυρωδιά όχι του νοτισμένου γκαζόν αλλά του hot-dog την ετυμολογία του οποίου βαριέμαι να ψάξω αλλά πιθανολογώ ότι έχει να κάνει με τις καύλες κάποιας Δυτικής γκόμενας. Ο έξυπνος σπιρτόζικος διάλογος μεταξύ του hot-dogman και των single οπαδών με την ιλαρή του διάθεση μας έκανε να ξανανιώσουμε και ν' αναλογιστούμε με ευχαρίστηση πως η διαφήμιση είναι τέχνη και ο άνθρωπος ανθρώπινο ον. Αλλά όλα αυτά τα ευχάριστα είχαν μια δυσάρεστη πινελιά. Ο σπουδαίος hot-dogman ετοιμόλογος stand-up comedian δημιούργησε ουρές πίσω του. Μάλιστα στη δεύτερη εκδοχή εμφανίστηκαν και τρεις εκπάγλου καλλονής να φάνε κάτι με λίγες θερμίδες. Καλά όλα αυτά. Αλλά όλοι αναρωτηθήκαμε τρέμοντας. Τι έγινε ο άλλος hot-dogman εκείνος ο κακομοίρης που είχε τα guts να πει ευθαρσώς την αλήθεια, ότι δηλαδή όλα αυτά τα σκατά αλλοιώνουν τη γεύση και ότι το να είσαι ανθρώπινο ον δεν σε κάνει αυτόχρημα άνθρωπο?

Οι υποψίες νομίζω ότι έγιναν βεβαιότητα. Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού είναι το μονοπώλιο έγραψε ο Μαλέλης - ή μήπως το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού είναι ο Μαλέλης? - και αυτό μας δίνει το κλειδί του μυστηρίου. Το αντίπαλο δέος που είχε το θράσος να πει ότι δεν είναι σος αυτό που γλιστράει αλλά λάδι για τις καδένες ποδηλάτων απήχθη από τον ευφυή hot-dogman, ανασκολοπίστηκε από τους χιλιάδες ποδηλάτες με σαλβάρια που θεωρούν ότι κάποτε πρέπει να κάνουμε τις πατούσες τους σύμβολο και - πιθανολογώ μετά βεβαιότητας - καταναλώθηκε από τις εκπάγλου καλλονής.

Αλλά όλα αυτά είναι απλώς μια διαφήμιση του κομμουνιστικού ιδεώδους. Αυτό για το οποίο θα ήθελα να μιλήσω είναι γι' αυτό το rockwave το οποίο τείνει από θεσμός να γίνει αρχαιολογία. Δηλαδή θέλω να μιλήσω για τους Paradise Lost οι οποίοι έρχονται.

Ο Nick Holmes μου θυμίζει τον πρώτο hot dogman εμφανισιακά και αυτό αποδεικνύει ότι δεν είμαι ο Σταύρος Θεοδωράκης ο εξαίρετος αυτός δημοσιογράφος ο οποίος τιμά τη δημοσιογραφία. Εννοώ αν ήμουν πιθανώς θα είχα καλέσει τον Nick στην εκπομπή μου όπως ο Σταύρος κάλεσε τον πρώτο hot-dogman σε μια από τις εκπομπές. Τελοσπάντων ο Nick Holmes και αυτός ο θίασός του δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμη αλλά μου είπαν ότι θα εμφανιστούν στο rock wave για το οποίο έσπευσα να πάρω εισιτήριο, μήπως και βρω το Θεοδωράκη. Αφού λοιπόν θα εμφανιστούν πρέπει να προσέξω πού θα σιτιστώ σκέφτηκα.

Ως γνωστόν βέβαια στη μαλακάσα στην οποία όλοι έχουμε βρεθεί - και με το όλοι εννοώ και τις γελάδες και τα άλογα που βλέπω να βοσκάνε περνώντας από εκεί όταν ο χώρος είναι ανενεργός - γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν καντίνες μέσα στον περίκλειστο χώρο. Υπάρχουν όμως έξω από αυτόν. Αποδεικνύοντας ότι ανθρώπινο κρέας παντού υπάρχει.

Οι Paradise lost νομίζω ότι υπήρξαν μεγάλο συγκρότημα. Εντάξει δεν έγιναν ποτέ Metallica - είναι άλλωστε δύσκολο να βρίσκεται σε κάθε μπάντα ένα μόνιμα καλολαδωμένο αρχίδι σαν τον Lars ο οποίος θα φέρει σε πέρας τα πάντα. Αλλά υπήρξαν μεγάλο συγκρότημα. Ειδικά με εκείνο το Draconian times - το οποίο ειρήσθω εν παρόδω έκανε λόγο για πρώτη φορά για τους Δρακονιανούς οι οποίοι ως γνωστόν μας παρακολουθούν από τη σελήνη η οποία ουδέποτε υπήρξε δορυφόρος αλλά είναι αστρόπλοιο κλπ κλπ- το one second και το host.

Οπότε φτάνουμε στο Host. Όταν οι PL έβγαλαν το host η μεταλλική κοινότητα ένιωσε το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της και ο Simon Le Bon το φόβο ότι η Yasmin θα προτιμήσει την καντίνα του Nick. Με αυτό θέλω να πω γλαφυρά πως το host θύμιζε πολύ Duran Duran. Τόσο πολύ που το HM/MH έκρινε αναγκαίο να αφιερώσει σελίδες επί σελίδων για να βρει που είναι οι κιθάρες σ' αυτό το album. Μέχρι και τον Χρονόπουλο τον Κώστα έβαλε να κάνει κριτική για το host - ή κάποιον άλλο? Θυμάμαι πάντως ότι είχε φιλοξενήσει κάποιον από το ποπ και ροκ. Σημειωτέον ότι το album βγήκε το 1999 οπότε οι χιλιαστικές κριτικές έδιναν και έπαιρναν επίσης.

Μια μικρή παρένθεση εδώ. Οι μεταλλάδες, πιστοί στο είδος της μουσικής που ακούνε, φυσικά και κατέκριναν τις καινοτομίες του Holmes. Και καλά έκαναν. Το θέμα είναι. Πώς αντιδρά ο καλλιτέχνης? Θα παραπέμψω σε μια συνέντευξη του μεγάλου Jim Matheos των Fates Warning εν έτει 93, 92, δεν θυμάμαι στο HM/MH την οποία πήρε ή μετέφρασε ο Γιώργος Φακίνος αν δεν κάνω λάθος. Ο Matheos όταν ρωτήθηκε για τη σχέση του με τους οπαδούς είπε μέσες άκρες - κάτι που άλλωστε είχε πει και με το don t follow me στο Parallels, τον καλύτερο δίσκο που κυκλοφόρησαν ποτέ: Ο καθένας τη ζωή του και μην μου πρήζετε τα νεφρά. Όποιος καταλαβαίνει τους στίχους μου καταλαβαίνει ό,τι καταλαβαίνει.

Δηλαδή είπε αυτό που ο Wittgenstein είχε πει κάπως πιο κομψά: Το ιδανικό μου είναι μια κάποια παγωνιά - και δεν εννοούσε τον τρόπο με τον οποίο μας έμαθε ο Κωστάλας να βλέπουμε patinage artistique. Βέβαια για να πεις κάτι τέτοιο θέλει δυο πράγματα : να έχεις εμπιστοσύνη στις ικανότητές σου. Να μην βάζεις μέσα στο hot-dog πέστο, δηλαδή εν ολίγοις τα πάντα, για να ικανοποιήσεις τον μακαρονά που έτυχε να έρθει γήπεδο.

Ο Holmes όμως και οι PL κατ΄ επέκταση όταν ρωτήθηκαν πού πήγαν οι κιθάρες είπαν: Μα δεν τις ακούτε? Και για να δείξουν πόσο κουφοί είμαστε φρόντισαν σταδιακά να σκληρύνουν τον ήχο τους αφήνοντας το host πεντάρφανο στη δισκογραφία τους. Εννοώ όταν κάποτε οι γαμημένοι Δρακωνιανοί αποκαλυφθούν και θελήσουν να ακούσουν αυτούς τους PL κανείς δεν θα μπορεί να τους εξηγήσει πώς από το death του Lost paradise περνάμε στο doom, έπειτα στο heavy, μετά στο gothic μετά στους duran duran και μετά ... πάλι στο heavy?! Κανείς εκτός ίσως από τον Holmes ο οποίος μπορεί και να έχει γλιτώσει από τον βασανιστικό θάνατο που θα μας προσφέρουν πολύ απλά γιατί αυτός βάζει τα πάντα μέσα στο hot dog. Γι' αυτό και νομίζω ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, ο hot-dogman και ο Holmes.

Και κάτι ακόμη. Στις καντίνες έξω από τον πρώην βοσκότοπο όπου θα εμφανιστούν οι PL με την  καντίνα τους που προσφέρει hot dog με τα πάντα μέσα, θα ψάξω για τον μίζερο εκείνο τύπο που προσφέρει hot dog χωρίς σάλιο για να γλείφει τους οπαδούς. Ίσως δεν είναι τόσο γαμάτο το βρώμικο αλλά τουλάχιστον δεν θα αισθάνομαι τα σάλια του Holmes. Γι' αυτού άλλωστε τις παπαριές δεν έγραψε και ο Mustaine You won't forget my lips, You'll feel my cold breath, It's the kiss of death όταν έφαγε από την καντίνα του έξω από το ΟΑΚΑ?

Τώρα βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο οι Paradise Lost αφορούν τo postwave κλπ αλλά τουλάχιστον το host - το τελευταίο album της καριέρας τους πριν στήσουν καντίνα - ήταν ένα αξιοπρεπές δείγμα μουσικής με ωραία κομμάτια μέσα.

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)