Το ξεκινήσαμε με τις συνεντεύξεις του Peter Murphy και του Andi Sex Gang και μια και δείχνετε αρκετό ενδιαφέρον για παλιές ιστορίες του Batcave, τι καλύτερο από μια κουβέντα με τους οικοδεσπότες ουσιαστικά του θρυλικού early-goth club, τους Specimen. Πιο συγκεκριμένα ο κιθαρίστας της μπάντας Jon Klein (μετέπειτα κιθαρίστας και στους Banshees) θυμάται όλα όσα συνέβαιναν στις αρχές των 80's στο club, μας λέει για την Siouxsie και την επίσκεψή τους στο Σπόρτινγκ το 1988, για την νέα tour εξαιτίας της επετείου 25 χρόνων του Batcave και άλλα πολλά ενδιαφέροντα και τραγελαφικά. Το ότι οι Specimen δεν έβγαλαν album την εποχή που έπρεπε, λίγο μας απασχολεί σήμερα... Ξέρατε όμως ότι στο Batcave διοργάνωναν αγώνες πάλης σε κρεμ-καραμελέ? Για να δίνουμε και καμιά πιο "γευστική" ιδέα στους εδώ club-promoters…

Ποια είναι η αίσθηση του να βρίσκεσαι και πάλι στο επίκεντρο μετά από τόσα χρόνια;

Jon Klein:  Είναι διεγερτικό και τρομακτικό ταυτόχρονα! … ξέρω τι θα παίξουμε (υλικό του 1983)… αλλά τι θα φορέσουμε;
 

Ποιος είναι ο λόγος που «ξαναζωντάνεψες» τους Specimen; Ένοιωσες πως δεν έληξε τότε η ιστορία όπως θα έπρεπε;

Jon Klein:  Είναι το Club που ρίζωσε στην ιστορία και που τραβά το γκρουπ έξω από τον τάφο του και το οδηγεί στο σκοτάδι! Περιέργεια αλλά και για να διασκεδάσω λίγο! Οι Specimen θέριεψαν απότομα παλιά και αυτό μας έβγαινε σε καλό κάποιες φορές. Σίγουρα έμοιαζε πάντως με κείνες τις ιστορίες που έχουν ενδεχόμενες απώλειες. Προσελκύαμε παλαβούς και τρελές καταστάσεις που συχνά έβγαιναν εκτός ελέγχου. Είναι κρίμα που δεν τα καταφέραμε ποτέ να ολοκληρώσουμε το album μας το 1984 και αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο συμφώνησα να οργανώσω την συλλογή AZOIC πρίν 10 χρόνια (πριν να το κάνει κάποιος άλλος!)
 

Επιστρέψατε το 2007 με το νέο άλμπουμ "Electric Ballroom", το οποίο είναι για την ακρίβεια το πρώτο άλμπουμ των Specimen. Είσαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα; Πιστεύεις πως οι θαυμαστές θα αντιδράσουν θετικά; Επίσης ο νέος ήχος του γκρουπ είναι βαρύτερος σε σύγκριση με τις παλιότερες δουλειές σας αν και μπορεί αν αναγνωρίσει κάποιος εκείνα τα στοιχεία που πάντα χαρακτήριζαν τον ήχο σας, το glam rock, το punk, τα σκοτεινά στοιχεία, τα synths και τα λοιπά. Ποια ήταν η προσέγγιση σου όταν έγραφες τα νέα κομμάτια;

Jon Klein:  Το "Electric Ballroom" ήταν κατά κύριο λόγο ένα στουντιακό project για αυτό και η παραγωγή έχει περισσότερα στρώματα από παλιότερα. Ήταν μια ευκαιρία που παρουσιάστηκε μετά από μια αυτοσχέδια εμφάνιση στο San Francisco σαν Azoic. Είμαι αρκετά χαρούμενος, αν και ήταν πολύ δύσκολο να δεθεί το project εννοιολογικά.  Η ανταπόκριση είναι πολύ συχνά ανάμικτη και μπορώ να το καταλάβω. Ίσως έπρεπε να κυκλοφορήσει σαν Azoic και όχι σαν Specimen, αλλά από την άλλη, αυτό ήταν που μας οδήγησε στον επανένωση μας με τη μορφή που είχαμε το 1983! Κάποια από τα κομμάτια ακολουθούν τις επιρροές μας, κάποια κάνουν παρελθοντικές αναφορές στα στοιχεία των πρώιμων Specimen και άλλα έχουν επηρεαστεί απ’ όσα έχουν συμβεί έκτοτε… το "Deathdrive" βρίσκεται εκεί που το παλιό και το καινούριο συναντιόνται και ίσως να είναι η πραγματική αρχή για ότι συμβαίνει σήμερα. Ήταν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης του κόσμου μου και του Olli… και αργότερα κατά την διάρκεια του project (είχαμε ήδη γράψει το Ticket to Oblivion)… το "Ballroom" είναι παρατηρητικό –μια επίσκεψη στην Goth σκηνή του ’90 στο Λονδίνο, αν και είναι εμπνευσμένο από το “Nightclubbing” του Iggy που παιζόταν στον πάγκο των καλλυντικών του καταστήματος Macy’s στο San Francisco. To "Nothing Last's Forever" είναι ένα ενδοσκοπικό κομμάτι και ξεκίνησε σε μια περίοδο προσωπικού πένθους…

Ποια ήταν η αντίδραση των αρχικών μελών των Specimen (Ollie Wisdom, Johnny Slut) όταν αποφάσισες να επανασυνδέσεις το γκρουπ; Ήταν η συμμετοχή τους στο "Electric Ballroom" κάποιου είδους συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν;

Jon Klein: Ο Olli και ο Johnny ήταν πολύ θετικοί. Όλοι κάναμε κάτι δικό μας και φαντάζομαι πως η δημιουργία ενός rock δίσκου ήταν πλησιέστερα στο δικό μου κόσμο περισσότερο από οποιαδήποτε άλλου εκείνη τη στιγμή. Έβλεπα τον Johnny συχνά, αλλά ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμουν με τον Olli μετά από μια δεκαετία κι έτσι στα σίγουρα αυτό ήταν ένας σύνδεσμος με το παρελθόν.
 

H 25^η επέτειος του Batcave γιορτάζεται με μια ζωντανή εμφάνιση των Specimen με τους Sex Gang Children και μια περιοδεία με τους Alien Sex Fiend, πως προέκυψαν όλα αυτά;

Jon Klein: Με πλησίασαν προκειμένου να παίξω στην περιοδεία του περιοδικού Deathrock και είχα καταλήξει ήδη εκείνη τη στιγμή πως δεν το έκανα χωρίς τον Olli… μετά ήμασταν τυχεροί και μάθαμε πως o Slut και οι υπόλοιποι από την πρώτη περιοδεία στην Αμερική, ήταν στην περιοχή αυτό το καλοκαίρι.  Λίγο αργότερα μας πλησίασαν διάφοροι club promoters από το Λονδίνο και σκέφτηκα να το κάνουμε πριν το κάνει κάποιος άλλος! Βρήκαμε μια φανταστική ομάδα που δουλεύει στο Club Antichrist, που είναι σε εγρήγορση, δημιουργικοί και επίσης καλοί άνθρωποι. Οι Fiends δεν μπορούσαν να εμφανιστούν στο Λονδίνο και ο Andi είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσαμε να σκεφτούμε με την λέξη “Sex” στον τίτλο του!

Το Batcave έχει γίνει ένας μύθος. Είναι σημείο αναφοράς για το deathrock και το gothic. Μοιράσου μαζί μας κάποιες από τις αναμνήσεις σου από το εσωτερικό του club. Ήταν το “hot spot” της εποχής στο Λονδίνο;

Jon Klein: Το Batcave ήταν το μόνο συναρπαστικό μέρος για να πας στο Λονδίνο των αρχών του 80. Το Punk είχε τελειώσει, καθώς και τα Νεορομαντικά club όπως το Blitz… ο κόσμος πήγαινε περισσότερο σε συναυλίες παρά σε club.  To Batcave γινόταν σε διάφορα σημεία που συνεχώς κλείνανε για νομικούς λόγους. Για να μπεις στον πρώτο χώρο διεξαγωγής (του Batcave), έπρεπε να περιμένεις στη σειρά για ένα ασανσέρ που χωρούσε μόνο 4 άτομα και να προχωρήσεις μέσω ενός μεγάλου φέρετρου. Ήταν ένα μεγάλο χωνευτήρι για πολύ διαφορετικούς ανθρώπους! Οι Banshees, ο Nick Cave, ο Marc Almond και οι Neubauten, αλλά και ο Vince Clark, ο Jimmy Pursey (Sham 69) ... ακόμα και ο Gary Glitter, οι Girlschool και οι Sigue Sigue Sputnik –ένα στ’ αλήθεια ποικίλο συνοθύλευμα! Άρεσε στον κόσμο γιατί δεν τους ενοχλούσε κανείς. Ένα βράδυ παρουσιάσαμε ένα τύπο που τον έλεγαν Michael Fagin και είχε διαρρήξει το υπνοδωμάτιο της βασίλισσας, ένα άλλο είχαμε πάλη μέσα σε κρεμ-καραμελέ και κρέμα ζαχαροπλαστικής, είχαμε ένα μονομάχο που έχωνε οβελίδια στο σώμα του (σουβλιζόταν) και γενικά κάθε είδους παράξενα cabaret acts, super 8 ταινίες και κασέτες με συλλογές που έπαιζαν μέσα στις τουαλέτες. Μετά την πρώτη εμφάνιση των Alien Sex Fiends, ο Jimmy Pursey τους πρόσφερε 20 λίρες για να ανέβουν ξανά στη σκηνή και να θρυμματίσουν την τηλεόραση που είχαν… το έκαναν! Μια νύχτα ο Marc Almond τραγουδούσε και ο μεθυσμένος manager του ανέλαβε την κονσόλα… ο Marc κατέληξε να του ουρλιάζει με την πλήρη υποστήριξη του κοινού (φοβερή παντομίμα!)

Πως σου φαινόταν το ότι ήσουν στους Banshees για επτά χρόνια; Αισθανόσουν ίσο μέλος ή έμοιαζε περισσότερο με το να βρίσκεσαι υπό τις διαταγές της Siouxsie?

Jon Klein: Το να παίζω για τους Banshees ήταν μια εμπειρία που μου άνοιξε τα μάτια αν και υπήρχε μια ιεραρχική δομή που γινόταν περισσότερο περίπλοκη από τους πολλούς managers που είδα να έρχονται και να φεύγουν. Στη σκηνή βέβαια ήταν περισσότερο ίσα τα πράγματα. Η Siouxsie ήταν κάτι ανάμεσα σε μεγάλη αδελφή και σχολική διευθύντρια. Προσωπικά το απολάμβανα να παίζω σε μπάντες που το αφεντικό ήταν μια κυριαρχική γυναίκα γιατί έτσι ξεπερνιουνται πολλές αγορίστικες βλακείες που συμβαίνουν σε πολλές μπάντες.  

Σε έχω δει δύο φορές ζωντανά όταν έπαιζες με τους Banshees στην Αθήνα. Έχεις καθόλου αναμνήσεις από εκείνες τις επισκέψεις σου στην Ελλάδα; Πως ήταν το να περιοδεύεις με μια μπάντα σε ολόκληρο τον κόσμο;

Jon Klein: Ω ναι… δεν θα ξεχάσω ποτέ την Ελλάδα, πολύ διασκεδαστικά και ποοοοτέ βαρετά! Θυμάμαι που μας πήγαιναν για την εμφάνιση των Banshees σε ένα κλειστό γήπεδο στην Αθήνα και ο οδηγός μας πέρασε από ένα στενό δρομάκι δίπλα στο χώρο. Ήταν φίσκα από κόσμο κι έτσι το φορτηγάκι δεν μπορούσε να κουνηθεί… ο manager ούρλιαζε στον οδηγό να οδηγήσει αργά ανάμεσα στον κόσμο και το δοκίμασε… ο κόσμος δικαιολογημένα εξαγριώθηκε και άρχισαν να προσπαθούν να αναποδογυρίσουν το φορτηγάκι χωρίς να ξέρουν πως μέσα βρισκόταν η Siouxsie! Το επόμενο βράδυ στη Θεσσαλονίκη ο χώρος της συναυλίας είχε μια τζαμαρία με ύψος 50 πόδια κι έτσι μπορούσες να δεις τα φώτα από μίλια μακριά.  Όλα τα εισιτήρια είχαν πουληθεί αλλά όταν οι εκατοντάδες των ανθρώπων που στεκόταν έξω άρχισαν να σπρώχνουν την τζαμαρία ήταν φανερό ότι θα γινόταν κομμάτια, και αναγκάστηκαν να ανοίξουν τις πόρτες… ήταν φοβερά και μετά τις παραστάσεις διασκεδάζαμε όλο το βράδυ!!

Πολλές από τις μπάντες που ξεκίνησαν τότε μαζί σου, είναι ακόμα στο προσκήνιο, είτε στα ίδια σχήματα ή κάνοντας προσωπικές καριέρες. Πρόσφατα οι Bauhaus κυκλοφόρησαν ένα νέο άλμπουμ το “Go Away White”, μετά από 25 χρόνια. Τι γνώμη έχεις; Πιστεύεις πως είναι απλά νοσταλγία ή πρόκειται για ένα ζωντανό μουσικό οργανισμό που μεγαλώνει και ωριμάζει συνεχώς;

Jon Klein: Μ’ αρέσει όταν οι μπάντες τα καταφέρνουν να επιβιώσουν. Δεν είχα το χρόνο να διεισδύσω στο άλμπουμ των Bauhaus σε τέτοιο βάθος, αν και η τελευταία συναυλία που είδα στο Λονδίνο πριν ένα χρόνο περίπου, ήταν πολύ δυνατή. Στα σίγουρα υπάρχει νοσταλγία, είναι απόλυτα φυσικό (η μουσική μπορεί να συνδεθεί με τις αναμνήσεις με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν και οι μυρωδιές) … αλλά εγώ είδα απλά μια μεγάλη μπάντα να δίνει μια φοβερή συναυλία. Είμαι σίγουρος πως κάποιοι το κάνουν για να τραβήξουν την προσοχή, άλλοι για τα χρήματα, αλλά πολλοί το κάνουν απλά επειδή πρέπει να δημιουργήσουν μουσική… είναι απλά αυτό που είναι και αυτό που κάνουν…

Πέρα από την αγάπη σου για τη μουσική, τι άλλο σε συναρπάζει ?

Jon Klein: Μ’ αρέσουν οι περιπέτειες! Υπήρξα αρκετά τυχερός γιατί προσελκύω παλαβούς. Μέσα στην τελευταία δεκαετία και αφού ψιλοβαρέθηκα με τα στούντιο, συνέχισα να ταξιδεύω. Συνάντησα ένα μάγο στην Νοτιοανατολική Ασία και κατέληξα να δίνω σουρεαλιστικές παραστάσεις σε τσίρκο στον ποταμό Mekong και στο Λάος. Το 2002 πήγα στην Κίνα όπου τραγούδησα μια πανκ έκδοση ενός παραδοσιακού κινέζικου τραγουδιού (στα Κινέζικα) στο καρναβάλι της Σαγκάης. –Πήγε τόσο καλά που τα κιγκλιδώματα υποχώρησαν και η αστυνομία αναγκάστηκε να τερματίσει το Καρναβάλι νωρίτερα! Αργότερα έζησα σε ένα ξενοδοχείο στη δυτική Κίνα γράφοντας μουσική επένδυση για μια θεατρική παράσταση- ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε από 20.000 σε 10.000.000 μέσα σε 10 χρόνια!!!!!!... Ήταν όλα τόσο παράξενα και η παραγωγή/συνεργασία ήταν φορτωμένη με πολιτισμικές διαφορές –αυτό ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπαιδευτική καμπή. Ασχολήθηκα αρκετά και με την δημιουργία ταινιών… θα φτιάξω και ένα ντοκιμαντέρ για την επέτειο του Batcave μιας και οπωσδήποτε θα προσφέρει μερικές καλές ιστορίες!