Ένα βρετανικό συγκρότημα που ‘κοιτάζει' την Αμερική του '50, τη δεκαετία του '30 και την πολιτιστική παράδοση της Ρωσίας ή αλλιώς οι πιο ανέλπιστοι οπαδοί του ρεμπέτικου και της αντιεξουσίας.

Αυτό που λένε ότι οι πεπειραμένοι μουσικοί είναι μεγάλοι ‘δάσκαλοι', ισχύει... και ο Johnny Brown, τραγουδιστής των Band of Holy Joy από το New Cross του Λονδίνου, είναι από τους πιο ευθείς και πιο πλούσιους από άποψη πολιτιστικών ερεθισμάτων, καλλιτέχνες της εποχής του '80. Με 6 σελίδες απαντήσεων στις ερωτήσεις μου, ήταν πραγματικός πειρασμός να αφήσω το κείμενο όπως ήταν στα αγγλικά, χωρίς μετάφραση. Γιατί ορισμένοι ιδιωματισμοί και κάποιες πολύ αγγλικές εκφράσεις οι οποίες αποτύπωναν σαφώς την διάθεσή του όταν απαντούσε και τη χαρά του που του γίνονταν θετικά σχόλια εν μέσω των ερωτήσεων, δυστυχώς χάθηκαν στη μετάφραση γιατί διαφορετικά θα ήταν γελοίες. Δυστυχώς και πάλι θα χάσω αυτή τη συναυλία, εσείς όμως και να μην επιδιώκατε, να πάτε, ειδικά αφού διαβάσετε όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα που απάντησε. Προσωπικά έμαθα πολλά πράγματα για πολλούς ανθρώπους, για ταινίες, για βιβλία για μουσική, για μουσικά όργανα, που τελικά ήταν μάθημα αυτό παρά άλλη μια συνέντευξη. Έμεινε επίσης μια ανεκπλήρωτη διάθεση να εκφράσω το ‘ευχαριστώ' μου...

 

Από τις πρώτες κασέτες που κυκλοφόρησαν από εσάς τους ίδιους μέχρι τον τελευταίο δίσκο με τίτλο ‘Paramour', ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σας στοιχεία είναι η σπαρακτική απόδοση των στίχων. Παραδείγματα αποτελούν τα ‘Fishwives', ‘Anticipation' κ.α.. Αυτός ο τρόπος ερμηνείας, ήταν αποτέλεσμα έρευνας με στόχο να βρεθεί ένα προσωπικό στυλ ή προέκυψε από τα συναισθήματα που σου προκαλούσαν οι στίχοι κάθε φορά? Όταν γράφεις τους στίχους, αντλείς έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες? Έχεις ασχοληθεί ποτέ με το θέατρο?

Johnny Brown: Ο τρόπος εκτέλεσης των κομματιών είναι αυθόρμητος και προσωπικός. Παρ' όλ' αυτά σε πιο ακραία κομμάτια όπως το ‘Fishwives', πιστεύω ότι το ύφος σίγουρα ήταν αποτέλεσμα των συναισθημάτων που προκαλούσαν οι στίχοι. Στο κομμάτι αυτό επίσης προσπαθήσαμε να ταιριάξει η μουσική με τους στίχους και να μπορέσουμε να αποδώσουμε το πραγματικό τους νόημα στον κόσμο, διασκεδάζοντας το κοινό και κάνοντας ταυτόχρονα, όση περισσότερη εντύπωση ήταν δυνατό.

Όσο για το ‘Anticipation', προέκυψε εξολοκλήρου από το υποσυνείδητο και από το σκοτεινό και βίαιο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσαμε και γράφαμε μουσική εκείνη την περίοδο. Από την αντίληψη που είχαμε για την κοινωνία τότε η οποία με έναν ακαθόριστο τρόπο μας έκανε να αισθανόμαστε άβολα και από μια συνεχώς αυξανόμενη επιθυμία του υποσυνείδητου.

Το κομμάτι ‘Troubled sleep' στο ‘Paramour' σίγουρα είναι ξαδερφάκι του ‘Anticipation' με την έννοια ότι και με αυτό το κομμάτι προσπαθούμε να αποδώσουμε το ανέφικτο  και τα ταμπού.

Πάντα δουλεύουμε από μια κατάσταση απόλυτου χάους και απελπισίας προς μια όπου υπάρχει αρμονία και ισορροπία. Και όταν καταφέρουμε να την προσεγγίσουμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε για το αντίστροφο, για να πάμε δηλαδή από την αρμονία και την ισορροπία στο χάος και την απελπισία. Συνήθως υπάρχουν διάφοροι ενδιάμεσοι ‘σταθμοί' σε αυτή τη διαδρομή.

Για τους Holy Joy, γράφω αντλώντας έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες, από τη γνώση που έχω για τα πράγματα, τα όνειρά μου, αναμνήσεις, οράματα, διαφόρων ειδών χαρακτήρες και τόπους υπαρκτούς και φανταστικούς.

Για το θέατρο γράφω διαφορετικά και οι χαρακτήρες μου είναι μυθικά πρόσωπα, κυρίως σύγχρονων λογοτεχνικών μύθων, τα οποία και τοποθετώ σε ασυνήθιστες καταστάσεις. Έχω γράψει 5 θεατρικά έργα από το 2000 τα οποία παρουσιάστηκαν στο Λονδίνο, τη Γλασκόβη, το Εδιμβούργο, το Παρίσι, τη Λοζάννη... Το συγκρότημα συνέχισε την παράδοση των θεατρικών αυτών έπαιξε τρία κομμάτια από αυτά τα έργα τα προηγούμενα χρόνια τα ‘Troubled sleep', ‘A lucky thief in a careless world', ‘The north is another land'. Αυτά τα κομμάτια παίχτηκαν σε δυο εκπληκτικά μέρη το Shunt theatre στο Λονδίνο και το Star and Shadow Cinema στο Newcastle. Ένα από τα κομμάτια που βασίζεται σε μυθικό χαρακτήρα είναι το ‘We were the best of friends' στο άλμπουμ ‘Paramour'. Είναι ένα κομμάτι για το γνωστό σοβιετικό τραγουδιστή της folk, τον Sasha Baschlachev και τη σχέση του με το σοβιετικό μουσικοκριτικό Artemis Troitsky, ενώ και οι δύο δούλευαν κατά τη διάρκεια μιας περιόδου μεγάλης καταπίεσης. Αυτό το κομμάτι εξιστορεί ένα πολύ ωραίο τραγικό παραμύθι.  Παροτρύνω όλους σας να ψάξετε για τον Baschlachev.

 

Προσωπικά όπως και άλλοι υποστηρικτές σας, αναρωτιέμαι πώς προέκυψε αυτό το όνομα (Band of Holy Joy) για το γκρουπ? Αισθανθήκατε κάτι κοντά σε αυτό που εσείς θεωρείται ως ‘Θεία χαρά'  (holy joy) όταν αποφασίζατε αυτό το όνομα? Υπάρχει κάποιου είδους ειρωνεία στο όνομα? Ποιά είναι η θέση σου όσον αφορά τη θρησκεία?

Johnny Brown: Υπάρχει μεγάλη ειρωνεία στο όνομα. Το αρχικό ‘Band of Holy Joy' ήταν απόρροια μιας εγκρατούς κοινωνίας του περασμένου αιώνα, η οποία νουθετούσε εναντίον του αλκοόλ και των πειρασμών του σώματος. Την περίοδο που υιοθετήσαμε αυτό το όνομα, τα μέλη του γκρουπ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΘΕ ΕΊΔΟΥΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ. Έτσι αποφασίστηκε αυτό το ειρωνικό όνομα, από την άλλη πλευρά όμως αυτό που λέμε ‘Θεία χαρά' δεν είναι απαραίτητο να είναι θρησκευτική με την αυστηρά καθολική ή ορθόδοξη έννοια. Το να προσεγγίσουμε το ‘Θείο' ή την ‘Χαρά', είναι μια αέναη προσπάθεια όλων μας, πάντα. Το Πνεύμα, η Ύλη και η Ενέργεια είναι ζητήματα που πάντα μας απασχολούν, όπως επίσης η Ελπίδα, η Πίστη, η Απώλεια και η Αγάπη, όλα βρίσκονται στην καρδιά της φιλοσοφίας μας.

Έχουν υπάρξει διάφορα κενά στην 25χρονη ιστορία του συγκροτήματος και το μεγαλύτερο απ' όλα ήταν 10 χρόνια από το 1992 ως το 2002. Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας ορισμένους από τους λόγους που οδήγησαν στη διάλυση της μπάντας το 1992? Πώς ξεπεράστηκε αυτό το γεγονός το 2002 που ξαναξεκίνησαν οι Band of Holy Joy? Όσο ήταν ανενεργή η μπάντα έκανες προσωπικές δουλειές?

Johnny Brown: To 1992 η μπάντα υπέστη πλήρη διάλυση και σχεδόν εξαφανίστηκε. Απλά δε μπορούσαμε να σηκώσουμε το βάρος της συνέχειάς της για πολλούς λόγους, οικονομικούς, προσωπικούς, αίτια που είχαν να κάνουν με τη δημιουργικότητά μας κλπ. Η δεκαετία του '90 για' μένα ήταν μια περίοδος απόλυτης λήθης, την έκανα για ‘αλλού' που λέμε. Πήρα το μονοπάτι της λήθης. Ήταν φανταστικά αυτά τα χρόνια. Αποφάσισα να διασκεδάσω τη ζωή μου με τον καλύτερο τρόπο μην υπολογίζοντας την ψυχή και το σώμα μου με κανένα τρόπο. Πέρασα αρκετό χρόνο παίζοντας ως dj σε μαγαζιά. Έβαζα μουσική χρησιμοποιώντας για πολύ καιρό, ένα ηχοσύστημα που λέγεται Pendragon το οποίο το λειτουργούσαν (run by) δυο ατσίδες ο Mark και η Kate Sinclair. Πραγματικά εναλλακτική οικογενειακή υπόθεση. Με φρόντιζαν. Έμαθα πολλά απ' αυτούς. Συμπαθώ πολύ τους ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το είδος μουσικής που μου αρέσει αλλά έχουν πάθος για τη μουσική γενικά.

Το 2002, όταν το συγκρότημα ανασυστάθηκε, αρρώστησα ξαφνικά. Είχα όγκο στον εγκέφαλο. Αυτό έθεσε τέρμα σε όλα και αποσύρθηκα για ένα διάστημα. Παράλληλα όμως όλη η ιστορία και η ιδέα πίσω από τους Band of Holy Joy, είχε μείνει στη μέση για μένα, δηλαδή το τί σήμαινε για μένα το συγκρότημα, ποιά ήταν τα όνειρα και οι επιθυμίες μου, ενώ είχα και ένα διακαή πόθο καθημερινά να μπορέσω να ξαναρχίσω να ζω. Ήταν κάτι σα μανία όλο αυτό που αισθανόμουν, η οποία δεν έφευγε με τίποτα, ζω λόγω αυτής, την έχω αποδεχτεί ως κάτι το πολύ οικείο πλέον και μου αρέσει πολύ το συγκρότημα όπως είναι τώρα.

Ασχολήθηκα πολύ με το θέατρο από το 2000 και μετά! Επίσης εδώ και 8 χρόνια ξεκινήσαμε μια ραδιοφωνική εκπομπή που λέγεται Mining for Gold στον 104.4fm.

 

Στην Αγγλία όπου κι εγώ μένω τα τελευταία 4 χρόνια, έχω προσέξει ότι, μέσα στην ευρύτερη ‘dark' εναλλακτική σκηνή, το πιο ‘πιστό' κοινό από άποψη πλήθους, είναι αυτό που ακούει cabaret, batcave και deathrock μουσική. Το αναφέρω αυτό γιατί πολλοί άν8ρωποι έχουν την αίσθηση ότι, την ίδια στιγμή που το κοινό ρέπει προς την indie-pop, οι ακροατές συγκροτημάτων όπως οι Band of Holy Joy για παράδειγμα, είναι σταθεροί στη μουσική που ακούνε χωρίς να τη θέτουν υπό ‘κρίση' για κανένα λόγο, είναι σαν κάποιου είδος μουσικό ‘ποίμνιο'. Ποιά είναι η δική σου αίσθηση ως μουσικού?

Johnny Brown: I love the dark side,

More pain, more gain,

Or...

 Easy come easy go...

You choose...

Ή αλλιώς (αν και νομίζω πως θα χαθεί το νόημα στη μετάφραση):

Λατρεύω το σκοτάδι                                       

Κερδίζει κανείς περισσότερα όσο πιο πολύ υποφέρει

Ή...

Όσο εύκολα έρχονται τα πράγματα τόσο εύκολα χάνονται...

Εσύ αποφασίζεις...

 

Υπάρχει κάτι που πάντα με δελεάζει να το ρωτήσω σε μουσικούς που έχουν τόσο μεγάλη ιστορία όπως εσείς. Είναι προσωπική μου πεποίθηση, όπως και άλλων ανθρώπων που γνωρίζω, ότι η δεκαετία του '80 ήταν ιδανική από την άποψη της μουσικής γενικά, των συγκροτημάτων που έπαιζαν μουσική τότε, των club και των καταλήψεων όπου γινόντουσαν συναυλίες κλπ. Αυτή η εντύπωση ενισχύεται από το γεγονός ότι πολλά από τα πολύ αγαπημένα μας συγκροτήματα, ξεκίνησαν να γράφουν μουσική σ' αυτή τη δεκαετία. Πώς λοιπόν ήταν τα πράγματα τότε? Χάσαμε πράγματι τόσα πολλά όσο φανταζόμαστε? Οι κοινωνικές συνθήκες στην Αγγλία του '80, επέδρασαν στη μουσική τους συγκροτήματος ή όχι?

Johnny Brown: Αν θέλουμε να είμαστε πραγματιστές και αν κρίνουμε από την άποψη της δημιουργικότητας που υπήρχε τότε, τα πράγματα το '80 ήταν πολύ καλύτερα σε σχέση με τώρα. Τα ενοίκια ήταν πιο φτηνά, μπορούσαμε πιο εύκολα να ανταποκριθούμε στις προκαταβολές που ζητούσαν οι δισκογραφικές εταιρείες, οι άνθρωποι αγόραζαν δίσκους, ο μουσικός τύπος ήταν πιο ελεύθερος, με λιγότερο έλεγχο, χωρίς προκαταλήψεις και έδινε έδαφος στη φαντασία και τους παράτολμους πειραματισμούς . Οι ‘αποστάτες', από τη νόρμα της εποχής, μουσικοί, ενθαρρύνονταν. Από την άλλη μεριά, η Θάτσερ ήταν στην εξουσία και πολλά άσχημα πράγματα γίνονταν κοινωνικά. Συμφωνώ λοιπόν στο ότι όλ' αυτά οδήγησαν σε μια δεκαετία με ιδιαίτερα οραματιστική και εκφραστική μουσική. Δε μπορώ να πω αν ήταν καλύτερη από τη μουσική οποιασδήποτε άλλης δεκαετίας όμως με βεβαιότητα δεν ήταν καλύτερη από τη μουσική της δεκαετίας του '30 από την οποία προέκυψε το ρεμπέτικο, η δική σας μουσική των ληστών, των νταβατζήδων, των πορνών και των φίλων της πρέζας . Ήμουν πανευτυχής που ζούσα και έγραφα μουσική σ' αυτή τη δεκαετία.

 

Έχοντας κυκλοφορήσει ένα νέο άλμπουμ πριν λίγους μήνες, έχετε κάνει κάποιου είδους αυτοκριτική ως μπάντα, ας πούμε συγκρίνοντας τον ήχο σας τώρα σε σχέση με πιο παλιά? Ποιά στοιχεία σύγχρονων μουσικών τάσεων (αν υπάρχουν), έχουν επηρεάσει τα νέα σας τραγούδια? Τί κριτική έχετε κάνει εσείς οι ίδιοι στο ‘Paramour' μετά την κυκλοφορία του?

Johnny Brown: Όσον αφορά τις σύγχρονες τάσεις της μουσικής, καμία δε μας έχει επηρεάσει, με εξαίρεση ίσως τη δουλειά του Alasdair Roberts...τη μουσική των Bitter Springs (εξέλιξη των ‘Last Party') και του προερχόμενου από τη Σιβηρία, διάσημου ποιητή μουσικού που ονομάζεται Albert Kuvezin (ανήκει στη λεγόμενη κατηγορία των ‘throat singers', χαρακτηρισμός που αφορά στον τρόπο με τον οποίο τραγουδούν). Ίσως έχουν παίξει ρόλο και οι Gaujarts από τη Ρίγα. Παρ' όλ' αυτά, κατά περίεργο τρόπο το αγαπημένο μου cd των τελευταίων χρόνων είναι από έλληνες μουσικούς από την Αθήνα και είναι το ‘Spyweirdos vs Floros Florodin'. Αυτός κι αν είναι σπουδαίος δίσκος, ένα πολύ ενδιαφέρον μείγμα ηλεκτρονικών ηχοτοπίων και μελωδιών σαξοφώνου...χμμμμμ...δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό που είπα, επιτρέψτε μου να επανέλθω πάνω σ' αυτό...

Ένα πράγμα είναι σίγουρο και για το οποίο είχαμε απόλυτη επίγνωση αυτή τη φορά, ήταν το ότι θέλαμε να ξεφορτωθούμε  τον παλιό ήχο των Holy Joy, αυτό τον εκρηκτικό ήχο, τον είχαμε βαρεθεί. Επιδιώκαμε κάτι πολύ πιο προσωπικό και ενδόμυχο. Στο ‘Paramour' επηρεαστήκαμε από την παραδοσιακή αγγλική μουσική και τη μουσική των αρχών της δεκαετίας του '60, των νεοϋρκέζων συνθετών όπως ο Eric Andersen, ο David Blue, ο Phil Ochs, η Joan Baez, θεωρώ ότι συνειδητά προχωρούσαμε πέρα από το Dylan και τους Velvets. Το άλμπουμ αυτό είναι περισσότερο αφιερωμένο σε όλη τη νεοϋρκέζικη μουσική που μας επηρέασε όλα αυτά τα χρόνια ενώ αναζητούσαμε νέο έδαφος για να εκφραστούμε μουσικά.

Πρόκειται για μια διαρκή αναζήτηση νέου εδάφους για μουσική έκφραση. Στο άλμπουμ που δουλεύουμε τώρα, προσπαθούμε να αποτυπώσουμε ένα Τοπίο Βόρειας χώρας, κάπως επαρχιακό, λίγο αποξενωμένο, περίπου μολυσμένο ατμοσφαιρικά, διάχυτο, όπου η φύση ξεπετάγεται άγρια μέσα από το τσιμέντο, όπου τα σήματα των κινητών τηλεφώνων ‘σπάνε' ανάμεσα στις δεντροστοιχίες, τα αεροπλάνα συντρίβονται εκτός αέρα και αφήνονται να σκουριάσουν σε φυσικά περιβάλλοντα βατράχων, εκεί δηλαδή που έζησε ο John Wesley!

Η εικαστική δουλειά της Inga Tillere είναι επίσης τρομερά σημαντική για το συγκρότημα, είναι το έκτο όργανο αν το θέλετε και από αυτό εξαρτάται το πώς εισπράττονται τα τραγούδια από το κοινό.

 

Ποιό από τα άλμπουμ του συγκροτήματος θεωρείς το πιο προσωπικό? Ποιό από όλα ευχαριστήθηκες πιο πολύ κατά την ηχογράφηση, σύνθεση των κομματιών κλπ και γιατί?

Johnny Brown: Πωπω... και προσωπικά και από άποψη δημιουργικότητας...το τελευταίο το ‘Paramour'...είναι κατά τη γνώμη μου το πρώτο άλμπουμ από την εποχή των πρώτων κασετών, από το Anticipation, το Consumption και όλες τις πρώτες δουλειές, όπου είχαμε τον πλήρη έλεγχο, δουλεύαμε όλοι σαν μια οντότητα με ενιαίο τρόπο σκέψης για να φτιάξουμε κάτι. Δεν υπήρχαν καν οι ‘ενοχλήσεις' από παραγωγούς και τη δισκογραφική να μας ελέγχει όλη την ώρα...θέλω να πω, αγαπώ όλη τη δουλειά των Holy Joy ως τώρα, αλλά ειδικά το ‘Paramour' είναι ξεχωριστός δίσκος για' μένα ως καλλιτέχνη που κάνει κατάθεση ψυχής.

Θα σου πω επίσης τί μου αρέσει πιο πολύ απ' όλα...η δουλειά της Ingra, το ίδιο το booklet σαν περιεχόμενο και αισθητική, ο τρόπος που παίζει κιθάρα ο Andy, τα background φωνητικά του Paul, η μίξη και η παραγωγή του Chris, το ότι κυκλοφορήσαμε μόνοι μας στη δική μας δισκογραφική αυτό το δίσκο, όλα αυτά... το έχω στην καρδιά μου αυτό το άλμπουμ.

Και ακόμα κι αν τα κομμάτια που περιέχει γράφτηκαν για ένα θεατρικό έργο για τη Νέα Υόρκη, υπάρχουν μέσα στους στίχους πολύ προσωπικά πράγματα.

‘Somehow I made it through the night, Bluebird, Roadwork, all about the shadows that dance around the heart the mind the body the soul... and age.'

Υπάρχουν άλλες επιρροές στη δουλειά σας? Για παράδειγμα, το 2010 οι Band of Holy Joy εμφανίστηκαν στην 50ή επέτειο από την κυκλοφορία του βιβλίου ‘Το Γυμνό Γεύμα' του William S. Burroughs. Τι είδους επίδραση είχαν τα γραπτά του, η ζωή ή /και η κοσμοθεωρία του στους στίχους και τη μουσική σας?

Johnny Brown: Η ηλικία και η αρρώστια αποτελούν όλο και περισσότερο πηγή έμπνευσης για μας, όπως και η Ανάνηψη, ο Θάνατος, η Αναγέννηση, η Φθορά, οι Αναμνήσεις και πω πω φίλε, όσον αφορά το Burroughs... ο έλεγχος του κράτους πάνω στις ατομικές ελευθερίες, η διαρκής επιτήρηση των ζωών μας, η σεξουαλική εμπορευματοποίηση, η διαφθορά, η υποκρισία, η επιλεκτική παρουσίαση των γεγονότων και των λεγομένων από τα ΜΜΕ αλλά και όχι μόνο, οι ιοί, όλα όσα τον έκαναν διάσημο, βρίσκονται εδώ. Όπως και ορισμένα πράγματα που αγνοήθηκαν στον William, ο ρομαντισμός, η τρυφερότητα, το ήσυχο άγχος, το ξερό συναίσθημα και η προσωπική ακεραιότητά του, η συμπόνια του στους ανθρώπους που βρίσκονταν έξω από το σύστημα και τις νόρμες. Πολλά από αυτά τα σημαντικά πράγματα έχουν παραβλεφθεί και πλήρως υποτιμηθεί αυτές τις μέρες.

 

Έχεις δηλώσει ένθερμος υποστηρικτής του Guillaume Appolinaire. Τι ακριβώς σου αρέσει στις ιστορίες του?

Johnny Brown: Σε παραπέμπω να διαβάσεις το ‘Difficult Death' του Rene Crevel.

 

O Bertolt Brecht υπήρξε σημαντική επιρροή για το συγκρότημα από το ξεκίνημά του. Ποια στοιχεία της δουλειάς του προκάλεσαν το ενδιαφέρον σας καταρχάς? Πώς τοποθετείστε ιδεολογικά όσον αφορά στις πολιτικές του θέσεις και τα οράματά του για το θέατρο?  Tο διάσημο εφέ της αποστασιοποίησης (defamiliarization effect (Verfremdungseffekt) ) έχει παίξει κάποιο ρόλο στη δική σου ερμηνεία?

Johnny Brown: Ακριβώς όπως τα είπες είναι. Μας ενέπνευσαν οι πολιτικές του θέσεις ( σημ. Ο Μπρέχτ δήλωνε μαρξιστής) και το όραμά του για το θέατρο. Επίσης σημαντικά ήταν και τα παρακάτω: η ιδέα της διάλυσης του ορίου ανάμεσα στο έργο και το κοινό, η χρήση ενός μόνο αυθύπαρκτου τραγουδιού που στόχο έχει να μεταδώσει ένα πολύ πιο σύνθετο μήνυμα και το να αισθάνεται κανείς εκστατική χαρά κατά τη διάρκεια αυτής της πρόκλησης πολιτιστικής αταξίας.

 

Πότε ήταν η πρώτη φορά που έπαιξες κάποιο μουσικό όργανο και ποιο ήταν αυτό?

Johnny Brown: Όταν ξεκίνησαν οι Holy Joy είχα ένα φτηνό πλαστικό αρμόνιο το οποίο είχα αγοράσει από ένα παλαιοπωλείο και ένα πανάκριβο έγχορδο συνθεσάιζερ Roland το οποίο κάποιος είχε ξεχάσει στο σπίτι μου. Σε αυτά τα δυο όργανα γράφτηκε το ‘Consumption' το πρώτο κομμάτι των Holy Joy το οποίο ηχογραφήσαμε σε ένα φορητό κασετόφωνο. Μακάρι να τα είχα ακόμα αυτά τα δυο όργανα.

Τώρα έχω μια ακουστική κιθάρα ρώσικης κατασκευής την οποία μου έκανε δώρο, η Laura, η σύντροφος της Ingra από τη Λιθουανία.

Φίλε/η, αυτή η κιθάρα φαίνεται απίστευτα φτηνή, σαν ένα κομμάτι λεπτού ξύλου, ούτε μάρκα φαίνεται ούτε τίποτα. Αλλά ο ήχος που βγάζει είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ. Όταν παίζω, φαντάζομαι ότι είμαι ο Sasha Baschlachev κάπου μακριά σε μια βιομηχανική πόλη στη βόρεια Ρωσία, όπου η μυρωδιά του θανάτου, του sex και των χημικών είναι πολύ έντονη κι εγώ τραγουδάω για τη ζωή μου και όλα όσα αγαπώ και βρίσκονται στον πάτο ενός μπουκαλιού βότκα που μου σκίζει το λαιμό. Φίλε, ξέχνα τις Washburn, τις Ibanez, τις Gibson και τις Gretsch. Αυτή είναι Η κιθάρα.

Υ.Γ Επίσης έχω ένα αξιολάτρευτο και πολύτιμο αντίγραφο κιθάρας Stratocaster που μου αγόρασε η Ingra για τα Χριστούγεννα. Δυστυχώς όμως, ποτέ δε θα γίνω ο Tom Verlaine ή ο Richard Lloyd εκτός μόνο στα όνειρά μου.

 

 

Υπάρχουν άλμπουμ σας που λατρεύω ν' ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως το ‘Manic Magic Majestic', το EP ‘The big ship sails', το ‘Positively spooked', το ‘More tales from the city' κ.α Πιστεύω ότι ειδικά ορισμένα τραγούδια όπως το ‘Fishwives', ‘The boy sailor', ‘You've grown so old in my dreams' τα απέδωσες με τόσο εξαιρετικό τρόπο που τελικά ξεπεράστηκε το ίδιο το αρχικά επιδιωκόμενο μήνυμα των στίχων. Αν προσθέσουμε σ' αυτή την ερμηνεία και την ποιότητα των μελωδιών και της ενορχήστρωσης, θεωρώ πως ειδικά αυτά τα τραγούδια, προσεγγίζουν την τελειότητα. Έχεις ποτέ την εντύπωση, ενώ τραγουδάς συγκεκριμένους στίχους, ότι ταυτόχρονα εκφράζεις τόσα πολλά παραπάνω πράγματα απ ‘όσα στόχευε να εκφράσει το κομμάτι αρχικά?

Johnny Brown: Πωπω, φίλη, σ' ευχαριστώ πολύ. Δεν ξέρω, δε μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό, αλλά πάντα μα πάντα προσπαθούμε να πάμε παραπέρα το όποιο μήνυμα και συναίσθημα, να το ξεπεράσουμε, να εμβαθύνουμε σ' αυτό

 

Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για τo online ραδιόφωνό σας, το ‘Radio Joy'? Πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία του?

Johnny Brown: Το ‘Radio Joy' εκπέμπει κάθε Κυριακή στις 8μμ στη σελίδα www.bandofholyjoy.co.uk. Ξεκίνησε ως ένα είδος δημοσιοποίησης όλων των πειραματισμών που κάναμε αλλά και για να παίζουμε παλιά folk, soul και punk κομμάτια και να κάνουμε βλακείες. Αρχικά ήμασταν σ' ένα σκουριασμένο σκάφος που λεγόταν Drunken Boat , όταν βυθίστηκε εκπέμπαμε από ένα εγκαταλειμμένο τροχόσπιτο για λίγο καιρό μέχρι που μας το έκλεψαν. Στη συνέχεια μετακομίσαμε στο ‘Lonely Shack' πριν πάμε σ' ένα μπαρ στο Παρίσι γεμάτοι ανυπομονησία για σουρεαλιστικές παρεκτροπές (όλα είναι αληθινές ιστορίες μπορείτε να το διαπιστώσετε ψάχνοντας τα αρχεία στο www.radiojoy.co.uk) . Τον τελευταίο χρόνο εκπέμπουμε από το υπόγειο στούντιο μας. Ζήτω το ζωντανό Radio Joy!

Ποιοι καλλιτέχνες του 21^ου αιώνα, θεωρείς πως έχουν δημιουργήσει αξιόλογα έργα που ασχολούνται με τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα της ζωής μας σήμερα?

Johnny Brown: Ο πρώτος που μου' ρχεται στο μυαλό είναι η Franny Armstrong η οποία έκανε την οικολογική ταινία ‘Η εποχή των Ηλιθίων' (Age of stupid). Προσωπικά προτιμώ τις περιβαλλοντικές ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας,  του Herzog, αλλά από την άποψη επαναστατικού πνεύματος, ανεξάρτητης οπτικής και σημαντικότητας θεμάτων, πιστεύω ότι η Franny είναι αυτή που συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω.

Υπάρχει επίσης ένα έργο τέχνης το οποίο είναι το αντίθετο όλων των παραπάνω, ένα γενικά ήσυχο εσωστρεφές έργο το οποίο όμως για' μένα αντιπροσωπεύει τα ίδια πράγματα. Πρόκειται για ένα άλμπουμ του Jack Rose. Είναι πολύ πολύ όμορφη ακουστική μουσική, με μια κιθάρα τίποτα παραπάνω, με την οποία παίζονται μελωδίες βασισμένες σε 5 νότες που στόχο έχουν τον πνευματικό στοχασμό, πρόκειται για τα λεγόμενα spiritual ragas, ενδογενή κομμάτια της παραδοσιακής μουσικής της Ινδίας, μουσική που δείχνει πως υπάρχουν πολλά περισσότερα σημαντικά πράγματα στη ζωή από τα κινητά τηλέφωνα, το ευρυζωνικό ίντερνετ, τις μπότες ugg, τους άσχημους τρόπους, τις πολλαπλές και τεράστιες περιβαλλοντικές μολύνσεις και την απληστία των τραπεζιτών.

Όσον αφορά το ίντερνετ, θεωρώ πως το Indymedia είναι απολύτως απαραίτητο για την πρόοδο της σκέψης και την αφιλτράριστη πληροφόρησή μας. Επίσης είμαστε πολύ περήφανοι που συμμετέχουμε στον 104.4fm. Ο Johnny Mugwump της ραδιοφωνικής εκπομπής ‘Exotic Pylon' είναι πραγματικά ιδιοφυής. Εκεί πηγαίνουμε κάθε Σάββατο βράδυ για να πάρουμε μια δόση από dubstep (είδος ηλεκτρονικής μουσικής προερχόμενο από συνοικίες του Ανατολικού Λονδίνου) και φιλοσοφίας ‘Hauntology' (δυστυχώς δε βρήκα την ακριβή μετάφραση του όρου στα ελληνικά, παρ' όλ'αυτά την εισηγήθηκε πρώτος ο Derrida).

Έχετε υπ όψη σας, δεδομένων όλων των παραπάνω και για να καταλήξω, ο καλλιτέχνης του 21^ου αιώνα ο οποίος θεωρώ πως έχει δημιουργήσει αξιόλογα έργα και ο οποίος χειρίζεται τα πολύ σημαντικά ζητήματα της ζωής μας σήμερα με τρόπο ποιητικό και ηρωικό, αυτός ο οποίος με εμπνέει προσωπικά τα τελευταία 10 χρόνια, πρέπει απλά να είναι και είναι, ο πιο αξιοθρήνητος (lamented) άνθρωπος των δρόμων του Brooklyn, o Ol' Dirty Bastard (ή αλλιώς Russell Tyrone Jones).