"All we need is Love...and Kraftwerk" και άλλες θεωρίες φαντασμάτων... Τον απίστευτο κύριο Glen Johnson θα τον βρείτε, σχεδόν πάντα, πίσω πίσω στις φωτογραφίες των Piano Magic, ενώ στις συνεντεύξεις θα επαινεί κυρίως τις ικανότητες άλλων μουσικών. Στις συναυλίες, frontman ακριβώς δεν τον λες, και ο ίδιος λέει ότι θα προτιμούσε να παίζει κρυμμένος κάπου στη σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι δείχνει μόνος, ανεβαίνει στη σκηνή με ένα κεφάλι γεμάτο Piano Magic, και διατρέχει τη θρυμματισμένη ομορφιά των μουσικών εμμονών, φαντασιώσεων και νοσταλγιών του με αγωνία και συνέπεια μαζί. Χωρίς να αποχωρίζεται τίποτα απ'όλα αυτά για χάρη της ζωντανής εμφάνισης. Όταν είσαι από κάτω, πρώτα απ'όλα χαίρεσαι να τους βλέπεις, σαν συγκρότημα, σαν μουσικούς, είναι οι παρουσίες που με ικανοποίηση και ανακούφιση βλέπεις ότι ευθύνονται για τη μαγεία με την οποία τους έχεις συνδέσει. Δεν αντιπροσωπεύουν κάποια μουσική γενιά, δε θέλουνε να σε σώσουνε από τίποτα, προτιμούν να σε αφήνουν με ευγένεια να το παρακάνεις με όλα αυτά που ξεπηδάνε στο μυαλό σου από τη μουσική τους. Το παιχνίδι του να βρεις τις κατάλληλες λέξεις και εικόνες, είναι πάντα ενδιαφέρον στα πράγματα που περιστρέφονται γύρω από το αγαπημένο συγκρότημα, πόσο μάλλον να μιλήσει κανείς για την πανέμορφη συναυλία του Σαββάτου στο Fuzz. Αν μου δάνειζε καμιά απ'τις ατάκες του ο Glen, θα τα πήγαινα σίγουρα καλύτερα...

Set your clock by your heart.

Η βραδιά ξεκίνησε για μένα με την εμφάνιση των Γάλλων Kwoon, μιας και οι Misuse απ'ότι έμαθα βγήκαν αρκετά νωρίς και δυστυχώς δεν τους πρόλαβα. Ο ήχος των Kwoon βρίσκεται στα ατμοσφαιρικά πεδία των Sigur Ros, των Mogwai και των Mono, με έμφαση ίσως στις τελευταίες δουλειές των διάσημων Ισλανδών. Δραματικές, μεγαλεπίβολες συνθέσεις που χτίζονται με αργό ρυθμό, πατώντας πάνω σε αργές νότες κιθάρας, τσέλο, ψίθυρους, και στη σιωπή που κατέχει αρκετό και ιδιαίτερο χώρο ανάμεσα σε αυτά. Λίγα τα γνωστά και αναμενόμενα κιθαριστικά  ξεσπάσματα του post rock ήχου, κι αυτά να ισορροπούν με ωραίο τρόπο μεταξύ ηλεκτρισμού και μελωδίας. Έπαιξαν μπροστά σε ένα κοινό που είχε αφιερώσει την προσοχή του στη μουσική, έτοιμο να «ανεχτεί» κάποια πιο αδιάφορα ορχηστρικά μέρη, και να ψάξει να βρει την προσωπικότητα του ήχου των Kwoon. Δεν ήθελα να με βγάλω έξω από αυτή την ατμόσφαιρα, αλλά διαπίστωνα ότι όσο περνούσε η ώρα, περίμενα διαφορετικούς Piano Magic από αυτούς που περίμενα στις προηγούμενες συναυλίες που τους έχω παρακολουθήσει στο παρελθόν. Η μυσταγωγία του Ovations, αυτή τη φορά, είχε θέσει κάποιους κανόνες στην ατμόσφαιρα ή αν θέλετε ένιωθες ότι θα ήταν πιο κοντά σε μια ιεροτελεστία σε σχέση με άλλες φορές... Κι έτσι περισσότερο περίμενα παρά άκουγα. Σίγουρα έφταιγε και ότι, παρά τις συνήθειές του, ο Glen Johnson δεν τριγυρνούσε ανάμεσα στον κόσμο, ούτε έπινε μπύρες πίσω από κάποιο τραπεζάκι με δελεαστικές κυκλοφορίες της μουσικής του προς πώληση. Οι συμπαθείς Γάλλοι ευχαρίστησαν τον κόσμο, έκλεισαν με τον απαραίτητο θορυβώδη τρόπο, και αποχώρησαν.

And everything looked clearer then (Come out, Brendan!...)

Οι Piano Magic πήραν τη θέση τους στη σκηνή, και οι πολλαπλάσιες σκιές τους γέμισαν το χώρο, ενώθηκαν με τα περίπου 600 άτομα του κοινού, και άρχισαν να χορεύουν στο άκουσμα του Recovery Position. Το Wrong French και ο χαρακτηρισμός των πρώτων βημάτων της μπάντας ως "conception as a bedroom-studio hobby" έμοιαζαν υπερβολικά μακρινά μετά απ'αυτό το αυθεντικό darkwave ξεκίνημα. Τελικά ο τελευταίος δίσκος δεν ήταν περισσότερο ιδιαίτερος ή διαφορετικός από κάθε άλλη κυκλοφορία τους, κι ας παραμέρισαν λίγο απ'το μυστήριο για να αναδείξουν με λεπτότητα τις σκοτεινές του γωνιές. Η αβάσταχτη θλίψη του ονειρικού The Blue Hour, μηδένισε τα πολλά φώτα του χώρου, και κοίταξε αγριεμένα όσους πιθανόν δεν έδειχναν πολύ ενδιαφέρον σε αυτά που διαδραματίζονταν. Τα ερωτήματα που είχε θέσει ο καθένας για αυτό το live έψαχναν αργά αργά για τις απαντήσεις τους... Η απόσταση ας πούμε από το αγγελικό εμβατήριο του No Closure μέχρι την Dead Can Dance ταυτότητα του The Nightmare goes on, ξέραμε ότι δεν είναι καθόλου μεγάλη. Αλλά μέσα από το βαθύ ήχο, το γρήγορο παίξιμο και τον ηλεκτρισμό της κιθάρας, που κατάπιε βίαια πολλές φορές κάποια λίγα ηλεκτρονικά και ήχους από πλήκτρα, ο δρόμος για τους αέρινους κήπους της 4ad φαινόταν αδιάβατος. Η φωνή και η ερμηνεία του Glen Johnson σχεδόν σε όλα τα κομμάτια του live ήταν εκείνη που ανέλαβε αυτό το ρόλο. Συχνά πρόσθετε βάρος στις συλλαβές με το μπάσο της φωνής του και ένωνε τις λέξεις με τη μεγαλοπρέπεια που το κάνει και ο Brendan Perry (για τον οποίο μας εξομολογήθηκε ότι τον είχε κλεισμένο σε ένα κουτί κάπου πίσω, και τον κάλεσε αρκετές φορές να βγει...).

Είπε πολλά μιλώντας λίγο, ως συνήθως, με έξυπνες μετρημένες ατάκες που δεν άφηναν τίποτα να πέσει κάτω, είτε είχαν να κάνουν με τις αντιδράσεις του κόσμου, είτε με το μαλλί του Franck, ή τέλος πάντων με ο,τιδήποτε ασχολήθηκε ανάμεσα στα κομμάτια. Σχεδόν ψιθύριζε, με αργή βαριά φωνή, που δεν μπορώ να σκεφτώ αν είχε περισσότερη σχέση με κούραση, αμηχανία ή απλά μας έκανε πλάκα. Έμεινα να φαντάζομαι ότι αποτελεί όλο αυτό μέρος της προσπάθειας να κερδίσει, ή μάλλον να συστηθεί σε ένα κοινό που και μεγαλύτερο ήταν σε σχέση με τις παλιότερες εμφανίσεις του εδώ, και διαφορετικό σε σύνθεση...μήπως να πω ότι είμαι σίγουρος; Όπως σίγουρος είμαι ότι θα ανατριχιάζει κάθε φορά που παίζει το (Music won't save you from anything but) Silence, ή αλλιώς την πιο καλοστημένη μουσική - στιχουργική συνομωσία του Glen Johnson.

Αφιέρωσε το The Blue Hour στον πρόσφατα εκλιπόντα τραγουδοποιό Alex Chilton, και μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους του live, διέσχισαν εκτός των άλλων την pop μελαγχολία του Love & Music, τον απειλητικό καλπασμό του The King Can Not Be Found, και τον αγχωτικό ρυθμό του On Edge. Στο encore η γλυκιά Angele ανέλαβε το προσκήνιο για πρώτη και μοναδική φορά με το υπέροχο Incurable. Ο Glen Johnson, στη συνέντευξή του στο postwave, δε φαινόταν και πολύ διατεθειμένος να μας χαρίσει και πάλι την τρομερή διασκευή τους στο Advent των Dead Can Dance, αλλά κάτι τον έπεισε και έκλεισε τη συναυλία με την αποθέωση των φωνητικών του Brendan Perry, τους καταιγιστικούς στροβιλισμούς και την απόκοσμη ομορφιά αυτού του κομματιού.

The unwritten law

Ανατάραξαν το μουσικό τους παρελθόν κι έφτασαν στο Ovations, ενώ του έδωσαν τη θέση του ανάμεσα στα παλιότερά τους δημιουργήματα. Οι Piano Magic είναι μια τόσο ξεχωριστή περίπτωση συγκροτήματος, που το παρακάνεις με την προσωπική σου σχέση μαζί τους. Κι αυτό το έχουν καταφέρει μέσα από τις αλλαγές τους, μεταβάλλονται διαρκώς και γι'αυτό σχηματίστηκαν άλλωστε, αλλά και με τον τρόπο που τις παρουσιάζουν στις συναυλίες τους. Τις πετάνε στην ένταση, στο θόρυβο, στα απρόοπτα, στο άγχος, στο αλκοόλ, στην κούραση των συναυλιών, και τις κάνουν τον πιο ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας με τον κόσμο. Πάντως, αν μπορούσα τώρα να ξαναγυρίσω σε μια στιγμή της συναυλίας του Σαββάτου, θα ήταν εκείνο το πρώτο "Music...won't save you...from anything...", ενώ ακούγεται μέσα στην πλήρη ησυχία του κόσμου, ακούγονται μόνο αυτές οι πρώτες λέξεις και ένα βουητό από τα μηχανήματα. Σκέψεις έντονες, καθαρές, μέσα στο βουητό του κεφαλιού.