Ποιά μπάντα θα μπορούσαμε να πούμε μετά απολύτου βεβαιότητος ότι έχει μέχρι σήμερα πέντε albums, μαζί με το υπό παρουσίαση, και δεν μας έχει απογοητεύσει ούτε με μία κακή ή πρόχειρη δουλειά της μέχρι σήμερα; Μα φυσικά οι Interpol. Περίπου δεκαπέντε χρόνια κλείνει η σχέση μας μαζί τους, έχοντας περάσει όλες τις διακυμάνσεις από τον τρελό έρωτα και το πάθος του “Turn On The Bright Lights” το 2002 μέχρι τη χαλαρότητα και τον εφησυχασμό του “Interpol” το 2010, οι Interpol δεν είναι απλά οι συνεπείς που δεν μας έχουν δώσει μεγάλες απογοητεύσεις. Είναι μια μπάντα που έχει αυτό που θα λέγαμε αίσθημα ευθύνης καλλιτεχνικής, γεγονός που μέχρι και σήμερα τους επιτρέπει αν μη τι άλλο, να μην έχουν κάνει εμπορικούρες και ευκολίες.

Κι ερχόμαστε αισίως στο πέμπτο studio album τους, τον ισπανιστί αναγραμματισμό του ονόματος τους “Ζωγράφο” “El Pintor”. Μην πούμε τα τετριμμένα περί ωριμότητος και λοιπά. Άλλωστε, δεν νομίζω αυτή η συγκεκριμένη αρετή να τους έλειψε ποτέ.

“El Pintor λοιπόν και ο Paul Banks, βάλθηκε να μας αποδείξει από το πρώτο κιόλας κομμάτι του δίσκου, “All The Rage Back Home” πόσο καλά μπορεί να τα καταφέρει και ως μπασίστας μετά την αποχώρηση και τυπικά του Carlos D, κάτι για το οποίο δεν νομίζω να είχαμε σοβαρές αμφιβολίες ή ενστάσεις. Το κομμάτι δε, θα λέγαμε πως είναι το ιδανικό για άνοιγμα του δίσκου, ξεκινώντας ήσυχα, μουρμουριστά, όπως τα σύννεφα που μαζεύονται λίγο πρiν την καταιγίδα, η οποία και ξεσπάει μετά το πρώτο λεπτό. Το “My Desire” που έπεται, μεστό, χωρίς να του λείπει ούτε να του περισσεύει τίποτα, μοιάζει με περιδίνηση, στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του δημιουργώντας όμορφα μουσικά τοπία με τα drums του Sam Fogarino να χαράζουν με προσοχή το περίγραμμα ενός υπέροχου πραγματικά τραγουδιού. Όχι κάτι το συγκλονιστικό το εν συνέχεια “Anywhere”, χωρίς να είναι κακό, του λείπει όμως λίγο αλάτι. Από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου είναι φυσικά και το “Same Town, New Story”, με το αλλεπάλληλο μοτίβο στην κιθάρα να έρχεται και να κάθεται κάτω από την έξοχη ερμηνεία του Banks. Μια πανέμορφη μπαλάντα είναι το “My Blue Supreme”, κομμάτι που προσωπικά ξεχώρισα, όχι άδικα θέλω να πιστεύω, επίσης από τα πολύ καλά σημεία του “El Pintor”. Φυσικά, και δεν μπορεί όλα να είναι λάθος αλλά αυτό υποστηρίζουν οι Interpol, κι ίσως η μελωδία του “Everything Is Wrong” να αποτελεί αρκετά πειστικό επιχείρημα προς τούτο. “Breaker 1” λέγεται το επόμενο κομμάτι που κόβει στα δύο το album χωρίς ωστόσο να το τεμαχίζει ή να το διαιρεί, λειτουργώντας μάλλον διεκπεραιωτικά, χωρίς αυτό απαραίτητα να είναι αρνητικό. Το πρώτο single που παρουσιάστηκε από το “El Pintor”, το “Ancient Ways”, είναι το όγδοο κομμάτι του δίσκου, αρκετά ενδιαφέρον αλλά δεν τον χαρακτηρίζει σε καμία περίπτωση. Με το “Tidal Wave” οι Interpol φαίνεται να μας οδηγούν σιγά σιγά προς την έξοδο αλλά έλα που η συνέχεια του εξαιρετικού “Twice As Hard” μάλλον μας λέει να καθίσουμε λίγο ακόμα, άλλωστε δεν έχουμε κάπου αλλού να πάμε.

Η συνολική εικόνα πάντως του δίσκου, είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Οι Interpol, με σοβαρότητα, επαγγελματισμό αλλά και ευαισθησία καλλιτεχνική, φαντασία και συνέπεια στον ήχο τους, έδωσαν αυτό που είχαν, χωρίς περιττούς πειραματισμούς και χωρίς να δείχνουν -το βασικότερο ίσως, ειδικά μετά την αποχώρηση του Carlos D- ότι κουράστηκαν ή ότι δε γουστάρουν πλέον αυτό που κάνουν. Ακόμα, αποφεύγουν κι έναν πολύ σημαντικό σκόπελο που άλλοι ομότεχνοί τους δεν κατόρθωσαν να τον παρακάμψουν: την αλλαγή ήχου, την αλλαγή δηλαδή του μουσικού τρόπου με τον οποίο έχουν εξ αρχής επιλέξει να εκφράζονται. Οι Editors για παράδειγμα, θα μπορούσαν να είναι ένα τέτοιο “κακό” παράδειγμα.
Και τελικά, τι μας απομένει από το “El Pintor”; Σίγουρα, δίπλα στο “Our Love To Admire”, μπορεί να φαντάζει φτωχό και σαφώς δεν είναι το “Turn On The Bright Lights”, ωραία.  Και λοιπόν; Αναμφίβολα σε σχέση με το άνευρο “Interpol” του 2010, είναι ένας δίσκος πολύ όμορφος, έχει όλα τα στοιχεία που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε και κατορθώνει να κρατάει το ενδιαφέρον της σχέσης μας μαζί τους, αρκετά ζωηρό. Το θεωρείτε λίγο σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς; Μάλλον όχι... 

8/10

Βαγγέλης Κούμπουλης