Αν μου δινόταν η ευκαιρία να πω ένα πράγμα στον Sebastien Tellier εκείνο το βράδυ που βρέθηκε μπροστά μας για να μας παρουσιάσει τη μουσική του, αυτό θα ήταν «μπράβο ρε μάγκα, που με είχες κάνει να ψηφίσω για μία και μοναδική φορά στη Eurovision, ένα διαγωνισμό για τον οποίο κατά τα άλλα δεν δίνω δεκάρα!» (απ’ ότι αποδείχθηκε βέβαια, δίνω το αντίτιμο ενός SMS…). Kαι το έκανα επειδή ο Sebastien είναι δικό μας παιδί, χρόνια τώρα ανακατεμένος με όλους τους επιφανείς Γάλλους συμπορευόμενούς του όπως οι Air και οι Daft Punk, και δεν θα ήταν καθόλου άσχημα να τον έβλεπαν και να τον αποδέχονταν τα εκατομμύρια του Ευρωπαϊκού λαού που για ένα βράδυ δέχονται μια ψυχρολουσία από ατάλαντους, κιτς κι ατάλαντα κιτς trolls μέσα στο ίδιο τους το σαλόνι. Ο Tellier από την άλλη δεν είναι σαν κι αυτούς – παρότι το παρουσιαστικό του μπορεί να προσπαθήσει να σας πείσει για το αντίθετο. Έχει γράψει φοβερά τραγούδια και σπουδαίους δίσκους κι αποτελεί έναν αρχιμάστορα της μελωδίας και της ατμόσφαιρας, αλλά και της σκηνικής παρουσίας απ’ ότι αποδείχθηκε.

Δεν τον είχα δει την προηγούμενη φορά που είχε επισκεφθεί την Αθήνα, είχα ακούσει καλά λόγια μα κι ότι οι συνθήκες παρακολούθησης δεν ήταν και οι καλύτερες. Ετούτη τη φορά όλα έδειχναν ότι η αίθουσα θα του ταίριαζε περισσότερο και θα έδινε το κατιτίς παραπάνω. Όπως και έγινε: με τέσσερις ακόμη μουσικούς επί σκηνής, διατύπωσε με λεπτομέρεια κάθε κομμάτι που επέλεξε να ερμηνεύσει και κέρδισε με ευκολία το κοινό του. Δεν ήταν όμως μονάχα η μουσική του που τραβούσε σα μαγνήτης την προσοχή σου επάνω του. Πολύ περισσότερο ήταν η κινησιολογία του και το στυλ που με κάποιο παράξενο τρόπο σε κέρδιζε. Αν και φλέρταρε συχνά με το γκροτέσκο και το αστείο, δεν ξεπερνούσε ποτέ τα όρια κι έμενε πάντοτε εκεί, σαν απαραίτητο συμπλήρωμα μιας συνολικής σκηνικής υπόστασης. Ίσως να ήταν βαρετό το λάιβ χωρίς τον ίδιο τον Sebastien να είναι αυτός που είναι, ένας αλλόκοτος δανδής με μούσια, γυαλιά ηλίου και μια σαν χίπικη κελεμπία να τον ντύνει, ένας εναλλακτικός Τζίμης Πανούσης που το βαριετέ του είναι ευρωπαϊκής κλάσης. Δείχνει να κινείται σε χώρους που η φινέτσα και η εικόνα είναι το παν αλλά κλείνει συνωμοτικά το μάτι και στους αγνούς ακροατές της μουσικής, εκείνους που αρκούνται σ’ όσα έχουν καθαρά να πουν τα τραγούδια του. Και στην πάνω από μιάμιση ώρα που έπαιξε, κανείς θεωρώ ότι δεν αποχώρησε από το Fuzz παραπονεμένος (εκτός ίσως από όσους περίμεναν να παίξει και το L’ Amour Naissant). Κατά τ’ άλλα, ξεμπέρδεψε νωρίς – νωρίς με το Divine (για να εισπράξει τις πρώτες μαζικές επευφημίες), έκανε πέρασμα από όλα του τα άλμπουμ παίζοντας αρκετά από τα ορχηστρικά κομμάτια του και ολοκλήρωσε το κυρίως σετ του μ’ αυτό που περίμεναν οι περισσότεροι ν’ ακούσουν, το La Ritournelle.

Και παρότι ο ρυθμός έκανε καθ΄ όλη τη διάρκεια της συναυλίας διακριτικά αισθητή την παρουσία του, εδώ ήταν που έκανε και τα πιο διστακτικά πόδια να κουνηθούν. Ο ντράμερ ακολούθησε ευλαβικά τα χτυπήματα στα τύμπανά του έτσι όπως τα κατέγραψε στην αυθεντική ηχογράφηση ο μέγιστος Tony Allen, και η έγχορδη μελωδία έκανε από εκεί και πέρα μόνη της τη δουλειά της. Ο Tellier είχε καθίσει στο πιάνο και διεύθυνε άτυπα μια μικρή συμφωνική παράσταση που εκτυλισσόταν μπροστά μας, γεμάτη με καλές διαθέσεις και μια άτυπη ευφορία να διακρίνεται διάχυτη στην ατμόσφαιρα.

Βγήκε για ένα ανκόρ δύο τραγουδιών, έχοντας επιπλέον μια χρυσή κάπα ριγμένη στους ώμους του. Δεν είχε ανάγκη να κορυφώσει με τον τρόπο αυτό την εμφάνισή του, όσα ήταν να πάρουμε από την καλλιτεχνική του δράση εκείνο το βράδυ το είχαμε ήδη πάρει. Τελείωσε με το Fingers Of Steel κι αποχώρησε θριαμβευτής. Μας είχε κάνει δικούς τους, όπως οφείλει κάθε όνομα που θέλει να λέει ότι δίνει σπουδαίες συναυλίες. Και η δική του σίγουρα μπορεί να καταχωρηθεί ανάμεσα σ’ αυτές τις τελευταίες.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Liebe από τη Θεσσαλονίκη, ένα electro pop τρίο – κιθάρα, φωνή, πλήκτρα, πολλά προηχογραφημένα – που τα δύο τελευταία τραγούδια τους που πρόλαβα να δω ήταν σαν ένα και το αυτό. Τίποτε το ιδιαίτερο ως εκ τούτου σε γενικές γραμμές, πιθανώς να ενθουσιάζουν τους φανς του συγκεκριμένου ήχου, όχι όμως και τον γράφοντα του παραπάνω κείμενου.