Υπάρχει μια τάση πολλών σχημάτων στη ροκ και ποπ να απομονώνουν ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό της γενικότερης μουσικής αισθητικής ενός ή περισσότερων αγαπημένων τους καλλιτεχνών και να το μεγιστοποιούν συνθέτοντας με μπούσουλα αυτό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Δε σας λέω κάτι καινούριο. Έτσι γίνεται και θα γίνεται ακόμα και στις καλύτερες των ροκ οικογενειών. Δεν αποτελούν εξαίρεση ούτε οι The Rattler Proxy αλλά ούτε και οι The KVB.

Οι πρώτοι στηρίζονται στην επαναληπτική  ρυθμική ακολουθία του Martin Rev και την ψυχωτική/λυσσασμένη/σε απόγνωση/σε ανάγκη φωνή του Alan Vega και οι δεύτεροι στον απαθή τρόπο ερμηνείας, στα σερφ κρουστά και στις μεταgarage παραμορφώσεις των    αδέλφων Reid, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που πλησιάζουν τους Spacemen 3 που και αυτοί κόπιαραν τα καλύτερα των Suicide και τους My Bloody Valentine. Ναι, αλλά τι γίνεται μετά; Ωραία τα παιχνίδια, δεν χορταίνω να ακούω αυτά τα επαναληπτικά μπήτ, τις παραμορφώσεις κλπ. Αντιλήφθηκα την απάντηση στα συγκεκριμένα δύο σχήματα που παρακολούθησα την Μαύρη Παρασκευή 28.11.2014. Η συναυλία δεν ήταν ταιριαστή με την καταναλωτική μανία της ημέρας που καπαρώθηκε και από το δικό μας εμπορικό και καταναλωτικό πληθυσμό, αλλά ταιριαστή στο χρώμα. Έτσι η δικιά μας Μαύρη Παρασκευή ήταν όντως γεμάτη με τόνους του γκρι και μαύρου παρακολουθώντας από κοντά δύο γνήσια σχήματα της δεκαετίας που διανύουμε. Με το «γνήσια» εννοώ ότι η αισθητική τους είναι το 1/3 των ηρώων τους αλλά είναι αυθεντική και όχι προσχεδιασμένη.

Οι The Rattler Proxy έπαιξαν όπως την προηγούμενη φορά, μόνο που τώρα είχα χρόνο λόγω εξοικείωσης να ακούσω καλύτερα. Ο ήχος ξεκαθάρισε στο κεφάλι μου και είχα την ευκαιρία να προσέξω πως οτιδήποτε συντρέχει στη δημιουργία των τραγουδιών τους (αστικό περιβάλλον, καθημερινή ζωή, επιρροές, φαντασιώσεις, εμμονές, χαρακτήρας κ.ά.) βρίσκεται εκεί στον ήχο τους και στην ερμηνεία του τραγουδιστή τους.  Άρα δεν έχουμε να κάνουμε με τυχάρπαστους που κάνουν σχέδια αντιγράφοντας και προβάλλοντας το εγώ τους σαν κάτι Μεσσιανικό. Τα παιδιά γουστάρουν να παίζουν, ασφυκτιούν όπως όλοι μας σε αυτή την  εποχή, στριφογυρνούν ανήσυχοι και με απλά μαθηματικά αυτό ονομάζεται προϋπόθεση δημιουργικότητας.

Αναπαράγουν τους μουσικούς τους μύθους, αλλά η εποχή είναι η κατάλληλη γι' αυτό τον σκοτεινό, επαναληπτικό μουσικό κόσμο των Rattler Proxy.  Λίγο απέχει πια, ελπίζω, η  επόμενη δημιουργική τους φάση. Σε αυτό που λέμε ωριμότητα αλλά στην πραγματικότητα λέγεται εξέλιξη. Στο χέρι τους είναι να εξαπλωθούν ή να μείνουν εκεί που είναι μετατρέποντας την ηχητική τους πλατφόρμα/σκαλοπάτι σε κλουβί με πυκνά κάγκελα και να μείνουν εκεί για πάντα.

Κάτι που πρόσεξα στους The KVB. Δεν τους είχα ξαναδεί αλλά μου αρέσει το στυλ τους και κάθε φορά πάντα θα υπάρχει κάτι στην δισκογραφική τους πορεία που θα με κάνει να τους έχω υπόψη.

Η μουσική τους στηρίζεται στην κιθάρα, στα ηλεκτρονικά κρουστά, στα συνθ και στα εφέ που τα συνοδεύουν.  Όλη τους η δισκογραφία έχει κοινή αισθητική και καθόλου ποικιλία και εναλλαγή τόνων. Είναι τόσο προβλέψιμοι που μπορείς να μαντέψεις ή να ακούσεις από την πρώτη νότα πως θα εξελιχθεί η εκάστοτε σύνθεση τους. Αυτό που περιμένω πάντα για να χαρακτηρίσω αν πέτυχαν είναι συγκεκριμένα στοιχεία. Πόσο σκοτεινά θα ακούγονται τα συνθ, τι χαμηλές θα παίξουν και κυρίως πόσο χαρακτηριστικά θα είναι τα ριφφ. Υπάρχουν αρκετές συναρπαστικές στιγμές στους δίσκους τους και καλύπτουν άνετα setlist με αυτά.

Στο Death Disco όμως κατάλαβα ότι για να βγoυν με αξιώσεις και να μεταδώσουν τις «εξάψεις» των δίσκων τους, για να φτάσει το ηλεκτρικό παραμορφωτικό και γκριζοκόκκινο μουσικό τους στυλ ακόμα παραπέρα από το στούντιο (κατι που είναι δυνατό) χρειάζεται έξτρα κιθάρα, έξτρα ισοστάθμιση των συνθετητών ή κανονική μπάντα. Γιατί αν παραμείνουν έτσι, εγκλωβισμένοι στην πατέντα τους, κάθε φορά θα τους απολαμβάνω για είκοσι λεπτά και μετά θα είμαι απλά περίεργος με τι θα συνεχίσουν ή θα τους βαριέμαι. 

Εντάξει το στυλ, όμως σε τέτοιες μουσικές κατευθύνσεις πρέπει να δοθεί βάση στην καλή αναπαραγωγή των δίσκων όπου εκεί οι προθέσεις και η αγάπη γι' αυτό που κάνουν διακρίνεται καλύτερα και παρασέρνει και εμάς. Στη συναυλία τους όμως ήταν η μισή δύναμη παρούσα. Σημαντικά ριφφ (Dayzed, Live Or Die) ήταν είτε ψιλοθαμμένα είτε διεκπεραιωτικά παιγμένα και σημαντικά ηχοχρώματα των συνθ απλά δεν υπήρχαν και σίγουρα δεν έφταιγε ο ήχος του κλαμπ. Τα υποτονικά έτσι κι αλλιώς φωνητικά παρέμεναν υποτονικά και δεν λειτουργούσαν όπως στους δίσκους. Έτσι ζωντανά δε βγήκαν όλες οι αρετές τους, αντίθετα φάνηκαν όλα αυτά που δεν τους επιτρέπουν να πάνε λίγο παραπέρα. Η ηχητική τους «καταιγίδα» μέχρι το ''Shadows'' μας δρόσιζε μια χαρά έστω και με τις αντιρρήσεις που είχα, αλλά μετά ήταν αποκλιμακούμενη και το ψιλόβροχο απλά μας έκανε να βυθιστούμε σε σκέψεις. Αρνητικό στοιχείο για συναυλία...

Ο ήχος τους είναι στην ψυχοσύνθεση μου. Μου αρέσει και αναζήτησα κάτι παραπάνω στη ζωντανή τους εμφάνιση. Αλλά το ότι σχεδόν βαρέθηκα στα μισά ενώ την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο έχω όλη τη δισκογραφία τους να «καίει» τα αυτιά μου είναι κάτι που με κάνει σκεπτικό, με αφήνει διχασμένο και πλέον περιμένω το επόμενο βήμα τους, όχι με τόσο ενθουσιασμό, αλλά με περιέργεια....

Η προσέλευση πάντως ήταν ικανοποιητική και σίγουρα οι δεσμοί τους με τη χώρα μας είναι πάντα καλοί.

 Setlist :

1. Intro
2. Again &Again
3. Live Or Die
4. Hands
5. Leaning
6. All Around You
7. Dayzed
8. Shadows
9. Always Then
10. Dominance/Submission
11. Never Enough
12. Lines