Μετά το ακουστικό "Demolished Thoughts" ο Moore επιστρέφει στις ρίζες του ή τις ξανακοιτά με διαφορετικό τρόπο, αν υπήρχαν ποτέ τέτοιες στη μουσική του πρόταση κι αν μπορούσε κάποιος να τις ξεριζώσει με ασφαλή τρόπο χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος καταστροφής ολόκληρου του δέντρου. Ένα εξώφυλλο που παραπέμπει σε ανέμελες παραλίμνιες ή παραθαλάσσιες στιγμές κι ένας δίσκος του μελωδικού θορυβοποιού Thurston Moore, που ξεκινάει με αρμονικές στην κιθάρα και ακολουθείται από χαλάρωση pop προδιαγραφών σίγουρα προμηνύει κάτι ενδιαφέρον.

Δεν είναι ότι έχει ξεχάσει το παρελθόν του και πλέον ασχολείται με την pop- αν και μεγάλο μέρος της μουσικής ζωής των Youth έκρυβε εντέχνως και θορυβωδώς pop γραμμές- όμως σε αυτό το άλμπουμ όλα συνδυάζονται πάνω σε έναν καμβά ήχων και αναδυομένων χρωμάτων, που ακόμα κι ένας ορκισμένος οπαδός των Sonic Youth θα ακούσει με ενδιαφέρον, χωρίς όμως πιά να ορκίζεται σε αυτούς, παρά μόνο σε μια απροσδιόριστη πτυχή της Μουσικής Τέχνης. Άλλωστε ο τίτλος του άλμπουμ σε προδιαθέτει να ακούσεις το soundtrack της… καλύτερης μέρας σε ήχους που εναλλάσσονται από τη μελωδία στον θόρυβο κι από εκείνον στο "Tape", που θα σου θυμίσει, ειδικά αν είσαι κάποιας ηλικίας πλέον, εκείνες τις (μετα)εφηβικές κασέτες, που γράφαμε και σβήναμε και ξαναγράφαμε στον εαυτό μας ή σε πολύ αγαπημένα μας πρόσωπα, με τις κιθάρες να θυμίζουν ψυχεδέλεια των 60΄s παιγμένη από κινέζικη, βουδιστική μπάντα. Ίσως τελικά το ομώνυμο κομμάτι να ακούγεται σαν πειραγμένος, παράτονος Tom Petty, που επί τη ευκαιρία μαρσάρει την παλιομοδίτικη λιμουζίνα στο garage του πατέρα του, σολάροντας παράλληλα σε κλασικές ροκ έως και Sabbaθικές φόρμες πάνω σε Blue Cheer μπασογραμμές.

Βαδίζοντας βέβαια προσεκτικά πρίν ή μετά από αυτό, βρίσκεις, κάπου, τους ήχους του "Sister" ή και του "Goo" ακόμα, ανακυκλώνοντας αναγκαστικά ό,τι άκουσες μέχρι εκείνη τη στιγμή μέσα από ένα νέο πρίσμα, που όσο θα παλιώνει τόσο θα ωριμάζει στα αυτιά σου. Ειδικά, όταν γνωρίζεις ότι κάποιος είναι αφιερωμένος στην αγάπη του για σένα παντοτινά και κοντοστέκεται μέσα σου σαν να βρίσκεται σε κάποιον ιερό και απαραβίαστο από τον όχλο χώρο, τότε το ρεφραίν του "Forevermore" μετατρέπεται σε συνθήκη ζωής και θανάτου, γίνεται μανιφέστο. Περνώντας στο οργανικό κομμάτι του δίσκου ("Grace lake") αναρωτιέσαι αν κάποια Δρολαπική, τριπαρισμένη κιθάρα σιγοψιθύρισε τα πρώτα λεπτά του, όταν όμως προσγειώνεσαι λίγο αργότερα στα συνηθισμένα τερτίπια ενός ελκυστικού Θορύβου, αντιλαμβάνεσαι ότι η Νέα Υόρκη βρίσκεται και πάλι στο πλάι σου με ανοικτούς και τεταμένους ενισχυτές.

Στιχουργικά, θα μπορούσε να είναι κι ένας concept δίσκος, μουσικά είναι ένα αμάγαλμα ήχων και συναισθημάτων σε κατιούσες όσο και ανιούσες κλίμακες ψυχικής διάθεσης είτε τον ανασύρεις ως σύνολο είτε τον αντιμετωπίσεις ως οκτώ διαφορετικές και ολοκληρωμένες μουσικές οντότητες. Όλοι οι παίκτες είναι έμπειροι, η ομάδα φαίνεται συντονισμένη ενώ ο Moore φαίνεται να δίνει τον τόνο. Γνωρίζει πώς να σε κάνει βόλτα από τη χαρά στη θλίψη, από τη χαλάρωση στην αντιμετώπιση του εσώτερου εαυτού κι από εκεί στις αντιπαραθέσεις με τις εκρηκτικές του αντιφάσεις.

Kάτι αρνητικό θα μπορούσε να εντοπίσει κανείς στις μελωδικές εμμονές της κιθαριστικής τέχνης του Thurston Moore αλλά αν δεν υπήρχαν αυτές πώς θα μπορούσαμε να ασχολούμαστε με την οποιαδήποτε μέρα σαν να ήταν η καλύτερη; 

Rating: 9 / 10

Ο Ελευθεριακός