Όποιος έχει ακούσει το πρώτο άλμπουμ των εγχώριων Calf "Α Constant Loss Departs From the Sentiment of the Abandoned" (2012) αντιλαμβάνεται ότι είναι πολύ πιθανόν η μετάβαση στο δεύτερο δισκογραφικό τους εγχείρημα "Βastards Anatomy Use A Unicorn Go To Apathy" (μα τί τίτλοι είναι αυτοί;) να συνέβη μέσα από βαθιές ψυχολογικές μεταπτώσεις των μελών του συγκροτήματος, ίσως συνεπικουρία ψυχοτρόπων ουσιών. Ακόμα και το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ, που κυκλοφόρησε σε μορφή βινυλίου στα τέλη του 2014, ενδεικνύει βάσιμα ότι κάτι έχει αλλάξει εδώ σε σχέση με πριν, κάποια κεντρική, καίρια ψυχολογική πτυχή του οργανισμού των Calf έχει αρχίσει, αργά αλλά σταθερά, να μεταπίπτει από το ασφαλές συνειδητό του πρώτου άλμπουμ στον αχανή κόσμο ενός ανερμάτιστου μα σταθεροποιητικού ασυνειδήτου του δεύτερου. Γιατί, αν η μουσική των Calf ξάπλωνε στο Φροϋδικό ντιβάνι, είμαι σίγουρος ότι θα βοηθούσε τον Δόκτορα Σίγκμουντ στην περαιτέρω εξέλιξη της Ψυχαναλυτικής Θεωρίας του.

To εισαγωγικό "Are you Laura Palmer ? No, I’m a fucking psycho" έχει τίτλο που δεν ξεχνάς εύκολα, ειδικά όταν η μουσική που τον συνοδεύει είναι από λυρική έως βίαιη ξανά και ξανά μέχρι τη λήξη αυτού του σχεδόν ενδεκάλεπτου μουσικού κυκεώνα. Κάθε κομμάτι του άλμπουμ είναι σαν να ακούς έναν ολόκληρο δίσκο, όχι τόσο λόγω της διάρκειάς του, όσο λόγω του μουσικού και αισθητικού του περιεχομένου. Κανένα δεν έχει στίχους κι όμως διαθέτει φωνή και μάλιστα ισχυρή, σε τέτοιο σημείο, που αναρωτιέσαι, αν τελικά η στιχουργική είναι απαραίτητη στην περίπτωση που η μουσική διαθέτει ειδικό βάρος ή αν τελικά την εμποδίζει στην εξελικτική της πορεία. Κι αυτό όχι λόγω του μουσικού είδους (;) που οι Calf έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν αλλά επειδή ο μουσικός κόσμος που φαίνεται ότι ζουν δε μετράει το χρόνο με τον συμβατικό τρόπο, αυτόν δηλαδή της ώρας και των υποδιαιρέσεών της. Κατασκευάζουν έναν Χρόνο, που ουσιαστικά δονείται από συναισθήματα σκοτεινά μα κι άλλο τόσο φωτεινά, ώσπου στο τέλος μεταμορφώνεται και διαιρείται σε μικρά σύμπαντα διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας τις αισθήσεις του ακροατή κατά το δοκούν. Με σαφείς επιρροές από το post-rock και τη λεγόμενη noise σκηνή, οι Calf δεν μπορούν με κανένα τρόπο να χαρακτηριστούν ως δισ-διάστατοι λόγω αυτών των επιρροών αλλά μόνο ως δυσ-διάστατοι ακριβώς λόγω της "δυσκολίας" τους να ενταχθούν σε κάτι και κάπου συγκεκριμένα. Γιατί, δεν είναι εύκολο κάποιος να τους "κολλήσει" μια μουσική ταμπέλα, αφού jazz αυτοσχεδιασμοί συμπλέουν με metal βρυχηθμούς, στιγμές indie ανύψωσης και πτώσης εμπλέκονται με feedback και κιθαριστικές παραμορφώσεις industrial αισθητικής, με πανταχού παρούσα τη rhythm section μπάσου-τυμπάνων να αποδομεί μέτρα, ρυθμούς και κάθε αίσθηση συμβατικού χρόνου, όταν την ίδια στιγμή πάνω σε μια τεθλασμένη, ανισσόροπη  γραμμή συναντιούνται οι Birthday Party με τους Godspeed You Black Emperor!.

 Όποιο κομμάτι κι αν ακούσεις σού δίνει την αίσθηση ότι είναι ανολοκλήρωτο, ακριβώς επειδή οι μουσικές μεταπτώσεις είναι τόσες πολλές, που δεν μπορείς να τις διαχειριστείς χωρίς κόπο, χρόνο και διάθεση συναισθηματικής ευρύτητας. Το άλμπουμ θυμίζει μαραθώνιο αγώνα δρόμου, που τη στιγμή που αποφασίζεις να τρέξεις γρήγορα ώστε να βγεις πρώτος και εντείνεις την προσπάθεια, η καρδιά σου τελικά σε προδίδει και την ώρα της πτώσης η ζωή περνάει μπροστά από το βλέμμα σου εν ριπή οφθαλμού. Αν ο Φραντς Κάφκα είχε ακούσει τους Calf  όταν έγραφε τον Πύργο ή τη Δίκη σίγουρα θα ένιωθε ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που δημιουργούν σε ομόκεντρους κύκλους με τον δικόν του, ειδικά αν οι πρώτοι ήχοι που θα έφταναν στα αυτιά του θα ήταν από το "Squeezing blue hope from my christian numb cock".

Οι Calf δεν απευθύνονται σε ακροατές που ζητούν ευκολία, όμως, από την άλλη, δίνουν όλα τα απαραίτητα όπλα, ώστε όποιος ειλικρινά το επιθυμεί να μπορεί να συμβαδίσει με το δύσκολο και πολλές φορές δύστροπο μουσικό τους τοπίο.

Rating: 8,5 / 10

Ο Ελευθεριακός