Η γκαραζ ροκ σκηνή στην Ελλάδα είναι μια από τις δυνατότερες παγκοσμίως. Μπορεί το είδος σε παγκόσμια κλίμακα να μην είναι πλέον στα ύψη, μπορεί να έχει αναμιχθεί με πανκ ή διάφορα άλλα είδη αλλά η αγνή μορφή του πάντα  είναι μια εγγυημένη μορφή ευδαιμονίας. Κάθε γκαράζ πάρτυ ή συναυλία είναι μια γιορτή για το σώμα, μιά ευκαιρία αποσυμοπίεσης ή εκτόνωσης.
Λαμβάνοντας αυτές τις παράμετρους υπ' όψη και έχοντας πάρα πολύ καιρό να βρεθούμε σε ανάλογες περιστάσεις, η συναυλία επανεμφάνισης των θρυλικών, για πολλούς λόγους πλέον,  The Sound Explosion ύστερα από αρκετό καιρό μαζί με τις The Mongrelettes, που έχουν κλέψει αρκετές φορές τις καλύτερες εντυπώσεις σε εμφανίσεις τους πριν από τα πρώτα ονόματα και με ένα όμορφο πρώτο άλμπουμ να ηχεί ευχάριστα εδώ και πολλούς μήνες, δεν θα χανόταν με τίποτα.

Οι THE MONGRELETTES βγήκαν ακριβώς στην ώρα τους τη στιγμή που ο κόσμος γέμιζε το κλαμπ και έδωσε ένα εκρηκτικό σώου που αδικήθηκε λίγο απο τα μπουκωμένα ντραμς και τη χαμηλή ένταση στη φαρφίσα, όμως δεν μας πτόησε καθόλου. Χαρήκαμε όλα τα τραγούδια τους από το περσινό ομώνυμο άλμπουμ τους αλλά και από το πρώτο τους e.p. ''Mon Mec A Moi'' που παίχτηκαν με ένταση και δύναμη. Μπορεί να ξεκινούν από το garage rock, αλλά και οι υπόλοιπες '60'ς αναφορές στη μουσική τους ( ψυχεδέλια, ποπ,  λίγο ρυθμ 'ν' μπλουζ) διαμορφώνουν ένα πιο προσωπικό στυλ που ακόμα αχνοφαίνεται στους δίσκους, βγήκε λίγο περισσότερο σε αυτή την εμφάνισή τους και με λίγη προσοχή μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι που θα μας εκπλήξει στο μέλλον.

Η Marika Yé Yé  έχει το καλύτερο γκαράζ λαρύγγι της χώρας  αυτή τη στιγμή και το στήσιμο της στη σκηνή είχε τον αέρα που πρέπει να έχουν όλες οι fronwomen, όχι μόνο του είδους. Όλα όμως τα μέλη του γκρουπ (Silver Bruise,  Titto Mongrel, Mariloo και Calamity) παίζουν με άνεση, είναι χαρούμενα και αυτή τη χαρά τη μετέδωσαν και σε μας. Νεαρό σχήμα και με ενθουσιασμό αλλά και αγάπη για τη μουσική τους με την οποία μεταφέρουν την ίδια τους τη ζωή, άρα τους δίνει ένα τόνο αυθεντικότητας άσχετα αν προτιμούν vintage φόρμες.
Τα ''Shallow Love'', ''Take It Easy'', ''I Never Told You'', '' Mon Mec A Moi'', το οκτάλεπτο αριστούργημα τους ''It's Over'' ήταν μερικά από τα highlights αλλά και τα υπόλοιπα παίχτηκαν εξαιρετικά. Βέβαια τους αξίζει καλύτερος ήχος και πιο γεμάτες αίθουσες και πρέπει πλέον τώρα που καλοκαιριάζει να κάνουν και περισσότερες εμφανίσεις.
Αντίθετα όμως με τις THE MONGRELETTES, οι THE SOUND EXPLOSION έρχονται από παλιά, δεν είναι σίγουρο αν θα ηχογραφήσουν άλλο δίσκο. Προς το παρόν μόνο επετειακές εμφανίσεις κάνουν οι οποίες είναι πάντα πετυχημένες και όχι άδικα.

Η εποχή που πρωτοακούσαμε το ''Hangover Baby'' να καίει το πλατώ είναι μεν μακρινή αλλά το γεγονός ότι αναγνωρίστηκαν άμεσα σαν μια από τις κυριότερες γκαραζ μπάντες του πλανήτη και φυσικά τα δυναμικά τους live, κουβαλούσαν το μύθο πολλά χρόνια ζωντανά. Η πρώτης τους επανεμφάνιση εδώ και καιρό, χαιρετίστηκε άμεσα με ενθουσιασμό από το πλήθος που γέμισε το κλαμπ και ήρθε μόνο για ένα σκοπό. Να δισκεδάσει μέχρι το τέλος του κόσμου.
Ξεκίνησαν με το μυθικό '' Inspector Clouseu/State Οf My Mind'' και πήραμε όλοι φωτιά για τις επόμενες  ώρες καθώς το ένα τραγούδι τους διαδεχόταν το άλλο χωρίς σταματημό.
Είναι και κάποιας ηλικίας τα «παιδιά» πλέον αλλά τελικά αποδείχτηκαν πιο ανθεκτικοί από όλους μας. Ορμητικοί, κεφάτοι και με τον κόσμο από κάτω να χορεύει συνεχώς, συγχρονίστηκαν και με την αλλαγή εποχής με αποτέλεσμα δίκαια να πρέπει να χαρακτηρίσω την εμφάνιση τους μια μεγάλη γιορτή για την αρχή του Καλοκαιριού στην Αθήνα. Η γκαραζ μυσταγωγία από ανθρώπους που έφτιαξαν μια μπάντα στις αρχές των '90'ς όταν όλοι πάσχιζαν να γίνουν οι νέοι γκραντζ ήρωες ή έπαιζαν Αγγλικά της εποχής και ο ενθουσιασμός αλλά και οι γνώσεις τους ( εκ των εσω σας λέω ότι είναι πολύ καταρτισμένοι σε αυτό παίζουν και γνωρίζουν περισσότερα από όλους τους οπαδούς τους μαζί- ο Γρηγόρης Βάιος δεν πιάνεται-) ήταν αυτό που κράτησε το «πνεύμα» ζωντανό ακόμα και τα χρόνια που ήταν διαλυμένοι (1997-2009).

Σε ένα γεμάτο κλαμπ, με τον ήχο τσίτα, τα αφτιά μας παρέδωσαν πνεύμα, η μέση το ίδιο, τα πόδια περισσότερο. Ο κόσμος είχε μέσω όρο τα 35-40 χρόνια και αυτό είναι λογικό, γιατί όλοι μεγαλώσει με την αναβίωση της γκαραζοψυχεδέλειας στα '80'ς και από τότε έχουμε την «αρρώστια» μέσα μας. Όταν ξεκινούσαν οι THE SOUND EXPLOSION οι εποχές είχαν αλλάξει, ίσως και να μην είμαστε μέσα στο είδος τη στιγμή που γινόταν κατακλυσμός από καινούρια μουσική αλλά τελικά οι αξίες δεν πεθαίνουν. Το να βλέπω, να επιζητώ από μέρες να τους δω, να γουστάρω ακόμα και αν αναπόφευκτα έκαναν μια μικρή κοιλιά προς το τέλος, δείχνει ότι έχω, και μάλλον αν κρίνω από τους συνομήλικους, έχουμε ανάγκη ακόμα αυτή την πρωτόγονη ροκ έκφραση,  ένα είδος ροκ που αρνείται να μεγαλώσει και βράζει στις νότες του καθώς τα κλασικά διονυσιακά ακκόρντα, ο ήχος της φαρφίσα που με τρελλαίνει ακόμα και σήμερα και οι αιωνίως εφηβικοί στίχοι τους ακούγονται άμεσα και γεμάτα ζωή σαν να μην έφυγε ποτέ η εποχή τους ακόμα και σήμερα, την εποχή της κυνικότητας και των μινόρε...

Τα μέλη των THE SOUND EXPLOSION έχουν πλεόν άσπρο μαλλί, είναι «γεματούληδες» τα ρούχα τους προδίδουν άλλο τρόπο ζωής αλλά το πνεύμα τους αρνείται να μπει στη λογική της συμβατικότητας στη διασκέδαση.
Πόσο χρόνο έπαιξαν δεν είχε σημασία. Πολύ και δεν κράτησα ώρα. Ακριβές σετ λιστ; Με δουλεύετε; Τι σημασία έχει; Όλα τα ακούσαμε και περισσότερα ακόμα. Highlights; Ποιός νοιάζεται; Οκ τα δικά τους ''Hangover Baby'', ''Another Lie'', '' She's Sorry'' κλπ αλλά και οι διασκεύες στο '' In The Past'' και ''Written On The Wall'' τα ξεχώρισα αμέσως. Υπήρχε βέβαια και μια λεγεώνα τραγούδια που δεν με ένοιαζε να κρατήσω στατιστικά. Έτσι κι αλλιώς η διασκέδαση προείχε.
Και τους χρωστάμε μεγάλη χάρη που επανεμφανίζονται για να πάρουμε το δικό μας μποτοξ νέοτητας από τη μουσική τους.

Ναι περάσαμε εξαιρετικά. Ναι σίγουρα θα θέλαμε να επαναλαμβάνεται,  όχι «αραιά και που» αλλά ούτε και «κάθε λίγο και λιγάκι».
Και όχι το γκαράζ δεν είναι μια γραφική ροκ φόρμα. Δεν το βλέπαμε ποτέ έτσι και χθες θα μπορούσα να ανταλλάξω όλους τους δίσκους των ANIMAL COLLECTIVE με άλλη μια κόπια  του ''Teen Trash vol.14» για πλάκα. Θα το μετάνιωνα μετά αλλά είναι η αλήθεια.

Χρήστος Μίχος

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης