O.Children - O.Children

1.Malo 2.Dead Disco Dancer 3.Heels 4.Fault line 5.Smile 6.Ezekiel's son 7.Ruins 8.Radio waves 9.Pray the soul away 10.Don't dig

12 July 2010 - Deadly People

Χμμμ...Δύσκολα τα πράγματα. Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: πρόκειται για έναν αρκετά καλό δίσκο. Το πρόβλημα είναι, ότι μάλλον είναι κάποιος μπερδεμένος εδώ και μπερδεύει και τους υπόλοιπους (εμάς δηλαδή). 
Ακούγοντας το πρώτο σινγλάκι του δίσκου (Dead disco dancer - όχι, δεν είναι αυτός που σκόπευαν να σκοτώσουν οι Smiths), σε μπερδεύει καταρχάς η φωνή. Κάνεις την καρδιά σου πέτρα και περιμένεις και το ρεφρέν, μπας και δεν άκουσες καλά. Και όμως, καλά είχες ακούσει. Η φωνή του τύπου "γκοθίζει" ασύστολα. Σίγουρα αταίριαστο με το μουσικό ύφος του τραγουδιού, παρόλα αυτά όμως, καθόλου (ή μάλλον ελάχιστα) ενοχλητικό. Το μεγάλο σοκ βέβαια έρχεται μόλις δει κάποιος το βίντεο του συγκεκριμένου κομματιού. Φωνή Peter Steel (λέμε τώρα) σε συσκευασία Chuck Berry. Interesting...

Ο δίσκος κινείται σε πιο ήρεμα και γνώριμα νερά απ'ότι το σινγκλάκι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που ακούς είναι αναμενόμενο. Τα φωνητικά βέβαια λίγο μαλακώνουν, αλλά όλα τα άλλα παραμένουν ίδια: σκοτεινό indie με αρκετές πινελιές new wave και μία κουταλιά post punk, γεμάτο νεύρο αλλά και γεμάτο cliché, στα μονοπάτια που είχαν πρωτοβαδίσει οι White lies πριν κάνα δύο χρόνια (αν και το όλο εγχείρημα μοιάζει λίγο πιο βρώμικο αλλά και τσαπατσούλικο από το Farewell to Fairground,  με σαφώς περισσότερα σκοτεινά στοιχεία, περισσότερη κιθάρα, λιγότερα σύνθια και σίγουρα όχι τόσο εντυπωσιακό - τελικά μήπως δεν μοιάζουν τόσο πολύ;) που προσπαθεί ταυτόχρονα να κλέψει λίγo από τον -καλώς εννοούμενο- θόρυβο που κάναν τα τελευταία χρόνια οι Horrors με την ανάνηψη του σκοτεινού ήχου για τα "αυτιά των μαζών" (έδω βέβαια οι όποιες ομοιότητες περιορίζονται στο ύφος και όχι στον ήχο των O.Children) .

Σχεδόν κανένα κομμάτι δεν είναι ουσιαστικά αδιάφορο, όλα είναι (εύκολα κιόλας) άνω του μέτριου, αλλά όπως είναι φυσικό, κάποια ξεχωρίζουν περισσότερο: Radio Waves (ένα νευρωτικό new wave ντελίριο που δείχνει όλη την ικανότητα αλλά και την ανισορροπία των O.Children, μακράν το καλύτερο του δίσκου και ένα από τα καλά της χρονιάς), Malo (ανοίγει με τον καλύτερο τρόπο το album, πολύ πολύ ώριμο), Pray the soul away (όμορφη και σκοτεινή βρωμιά, ίσως το κομμάτι που αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την διαφορετικότητα των φωνητικών) και Fault Line (μάλλον η πιο γήινη -για τα δεδομένα του indie στα 00's- στιγμή του δίσκου, βατή και αναμενόμενή όπως λέγαμε και παλιά αλλά καλοφτιαγμένο από κάθε άποψη), κερδίζουν την κούρσα με τα υπόλοιπα κομμάτια και έχουν και μία ενιαία γραμμή, κάτι το οποίο δεν μπορούμε να ισχυριστούμε για το υπόλοιπο του δίσκου. Κατά πόδας ακολουθεί το Smile (δεν είναι καθόλου κακό, υποτονικό όσο χρειάζεται αλλά κάτι του λείπει ρε γαμώτο, ίσως και κάτι - ένα μέτριο ρεφρέν ας πούμε- να του περισσεύει), λίγο πιο πίσω το Ruins (που μοιάζει σαν να μην προλαβαίνανε και να έβαλαν στον δίσκο την demo version του κομματιού) και το - σε εντελώς δική του φάση (όπως κάθε κλείσιμο album που σέβεται τον εαυτό του) - Don't dig. Τα υπόλοιπα τραγούδια μοιάζουν σαν να έχουν γραφτεί για άλλον δίσκο, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα μειωτικό για την αξία τους.

Αντί επιλόγου, τρία σημεία που πρέπει να αναφερθούν: 
1. Πανέμορφο εξώφυλλο που όμως (ώ τι έκπληξη) μοιάζει παράταιρο με τον υπόλοιπο δίσκο.
2. Το O.Children έχει την πρωτοτυπία (πλέον) να μην ανοίγει με τα καλά του κομμάτια, αλλά να τα έχει διάσπαρτα (όπως συνέβαινε κατά κόρων παλιά και κατ'εξαίρεσην πλέον).
3. Τιμή και δόξα από για ένα συγκρότημα που πήρε το όνομα του (ναί, σωστά μαντέψατε) από τραγούδι των Bad Seeds, αλλά σίγουρα πολύ μεγαλύτερη τιμή και δόξα (και σεβασμό) για το προηγούμενο όνομα του συγκροτήματος που ήταν Bono must Die!

•  o.children @ Myspace