Νομίζω ότι γνώρισα για λίγο μια από τις πτυχές του πολυμήχανου Πάνα και έναν άνθρωπο που αν ήταν σχήμα θα ήταν κύκλος ή τρίγωνο...ή το ένα μέσα στο άλλο... Νομίζω πως ‘άκουγα' κάποιες νότες στην τελευταία σιωπή που συνόδευσε μια παρατεταμένη αναφορά στον Sleazy. Πολύ δουλεμένες μουσικές συνθέσεις, με άπειρα ενδιαφέροντα συναισθήματα πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενα αλλά τόσο έντονα εκφρασμένα από ερμηνευτικής πλευράς. Μια μουσική με πολλά χρώματα που πετάει από πάνω της με βία οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό της αποδίδεται γιατί είναι πραγματικά ελεύθερη. Να μια ιδέα για το πώς ένας άνθρωπος που ακούει συνειδητά πολύ λίγη μουσική, συνθέτει με ένα τρόπο που φαίνεται, σε κάθε μουσική φράση, να περιέχει όλη τη γνώση της μουσικής του κόσμου συμπυκνωμένη. Την Πέμπτη 7 Απριλίου ο Othon μαζί με τον Ernesto Tomasini θα εμφανιστεί ζωντανά στο 6 D.O.G.S και βρήκαμε την ευκαιρία για συνέντευξη...

 

Να φανταστώ ότι ήρθες στο Λονδίνο (1997) γιατί στην Ελλάδα δε μπορούσες να προχωρήσεις στη μουσική όσο εδώ... Royal College of Music, Birbeck College Trinity College of Music και πληθώρα βραβείων από την Ελλάδα και διεθνώς. Στη συνέχεια ποιός θα έλεγες ότι ήταν ο βασικός λόγος για να μείνεις στην Αγγλία? Η καλλιτεχνική και ατομική ‘ελευθερία' που υπάρχει εδώ ή η μεγαλύτερη υποστήριξη που τυγχάνουν οι καλλιτέχνες?

Othon: Η αλήθεια είναι, η οποία είναι και λίγο θλιβερή, ότι στην Αγγλία και ιδίως στο Λονδίνο όπου μένω, έχω λάβει πολύ περισσότερη βοήθεια από ό,τι στην Ελλάδα. Πήρα υποτροφίες, χρηματοδοτήσεις, benefits όταν δεν είχα λεφτά (γέλιο) και γενικά ήταν πιο εύκολο για μένα να σπουδάσω στα συγκεκριμένα πανεπιστήμια και  να κάνω αυτό που θέλω. Όσον αφορά στα πανεπιστήμια ειδικά, δε νομίζω να υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Μετά από ‘κει και πέρα ήταν πολύ πιο εύκολο για μένα να συνεχίσω εδώ για πολλούς λόγους πέρα από το ότι μ' αρέσει πιο πολύ η ζωή. Δε θα γυρνούσα πίσω ακόμα κι αν δεν ήμουνα μουσικός και έκανα κάτι άλλο εκτός κι αν έπρεπε να γυρίσω. Απλά δεδομένου αυτού που είμαι όλα είναι πιο εύκολα εδώ, και το να γνωρίσω ανθρώπους και για τις συνεργασίες και γενικά για να κάνω αυτό που θέλω. Οι άνθρωποι εδώ με αντιμετωπίζουν με πιο ‘ανοιχτό' μάτι ως καλλιτέχνη, δηλαδή δε χρειάστηκε καν να σκεφτώ το ενδεχόμενο του να επιστρέψω. Όταν ήρθα εδώ για να σπουδάσω ήρθα με τη λογική να φύγω μόλις θα τελείωνα και για δυο χρόνια μετά ακόμα έτσι σκεφτόμουν. Στην αρχή επίσης δε μου άρεσε και τόσο το Λονδίνο, με την έννοια ότι περίμενα κάτι πολύ πιο εντυπωσιακό από πολλές απόψεις αλλά σιγά σιγά το αγάπησα πολύ περισσότερο από ό,τι στην αρχή. Όσο ταξιδεύω επίσης σε άλλες πόλεις, όπως για παράδειγμα στο Βερολίνο, στην Ισπανία σε διάφορες πόλεις διαπιστώνω ότι δε θα μου άρεσε να μένω πουθενά αλλού.

 

Διάβασα στο site σου ότι έχεις συνεργαστεί με διάφορους χορογράφους. Ποιοι ήταν αυτοί και πώς θα περιέγραφες τη συνεργασία με αυτό τον καλλιτεχνικό χώρο? Για παράδειγμα είχα πρόσφατα δει ένα βίντεο σε μια έκθεση για τον Diaghilev στο οποίο ο Stravinsky και άλλοι συνθέτες εξέφραζαν μια αγωνία σχετικά με το αν και πώς, μπορεί η μουσική να αποδώσει με τρόπο σαφή στο θεατή, συναισθήματα και ιδέες. Αντιμετώπισες παρόμοια δυσκολία στο να γράψεις μουσική για χορό?

Othon: Έγινε πολύ εύκολα, έκανα κάποιες  συνεργασίες με διάφορους χορευτές από τη σχολή Laban και με μια συγκεκριμένη χορογράφο που λέγεται Sylvia Ferrara η οποία είχε σταματήσει μάλιστα για ένα διάστημα να κάνει χορογραφίες και ασχολείτο με charities στην Αφρική και γενικά με πράγματα άσχετα με το χορό.  Μετά όμως επέστρεψε στο χορό με μεγάλη όρεξη και ήταν φοβερή η παράσταση που έκανε στο space. Τελικά το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας βγήκε αρκετά ‘οργανικό' ενώ συμμετείχα και στη χορογραφία η οποία παρουσιάστηκε στη σχολή Laban εδώ στο Λονδίνο.

 

Έχεις συνεργαστεί με πολύ σημαντικούς και γνωστούς μουσικούς (Peter Christopherson, David Tibet, Coil, Marc Almond, Black Sun Productions, Ernesto Tomasini κλπ) οι οποίοι συμμετείχαν στο πρώτο σου άλμπουμ και απ' ό,τι ξέρουμε ορισμένοι θα βρίσκονται και στο επόμενο άλμπουμ σου. Μπορείς να μου πεις ένα επίθετο και ένα χρώμα που νομίζεις ότι ταιριάζει στον καθένα και το οποίο ταυτόχρονα εκφράζει και τη δική σου γνώμη για τις συνεργασίες μαζί τους?

Othon: Για τον Tibet θα διάλεγα το πράσινο χρώμα, για τον Marc το ανοιχτό μωβ. Θυμάμαι του έκανα ένα δώρο κάποια στιγμή για τα γενέθλιά του, και ήταν ένα κασκόλ σε αυτό το χρώμα. Ο Ernesto, χμμμ πολλά χρώματα βασικά θα του ταίριαζαν θα έλεγα όμως κόκκινο, το χρώμα της φλόγας. Ο Peter Christopherson ...(σιωπή)... ίσως καφέ. Τα χρώματα αυτά τα βλέπω με εντελώς αφαιρετικό τρόπο και όχι με βάση του αν είναι ‘ζεστά' ή όχι. Άλλωστε όλοι είναι πολύ ‘ζεστοί' ως άνθρωποι. Όσον αφορά το καινούριο άλμπουμ ο Marc και ο Ernesto φυσικά θα συμμετάσχουν όπως και η Camille O' Sullivan η οποία θα ερμηνεύσει κάποια κομμάτια με το δικό της συγκλονιστικό τρόπο (ειδικά στα live είναι εκπληκτική). Ο Tibet δε θα είναι γιατί δεν θα υπάρχει κάτι καλό που να του ταιριάζει.

 

Μιας που είμαστε στα χρώματα...στο project ‘We dream in colour' του 6D.O.G.S είσαι το ‘κόκκινο' χρώμα. Κόκκινο όπως το αίμα, η βία, το πάθος? Σου ταιριάζει κατά κάποιο τρόπο αυτό το χρώμα από άποψη συμβολισμού?

(δε μπορώ να σας πω πόσο σχήμα οξύμωρο ήταν αυτή η ερώτηση αφού ο Othon καθόταν απέναντί μου φορώντας μια κατακόκκινη μπλούζα...γι'αυτό και η απάντηση ξεκίνησε με αυθόρμητο γέλιο...). Othon: Η αλήθεια είναι ότι παλιότερα με εξέφραζε πολύ το κόκκινο χρώμα αλλά τώρα όχι τόσο. Ο Άγγελος Πετρουτσάς  είπε ‘ ...εσένα θα σου δώσουμε το κόκκινο χρώμα'. Είναι ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκομαι. Μου αρέσουν πάντως αρκετά χρώματα, μ'αρέσει πάρα πολύ το πράσινο, το γαλάζιο και το μπλε.

 

Στη συναυλία της Πέμπτης στο 6D.O.G.S συμμετέχουν και οι Background Projection με τους οποίους είχες επίσης συνεργαστεί στο παρελθόν?

Othon: Δεν έχω κάνει κάτι μαζί τους. Είχα γνωρίσει τον Πέτρο στην Αθήνα αρκετά παλιότερα ο οποίος μου είχε στείλει cd τους και μου'χε δώσει αρκετό υλικό το οποίο μου άρεσε πολύ. Γενικά σκέφτομαι πως αν μπορώ να συμβάλλω κάπως στη δουλειά κάποιου θα το κάνω. Ας πούμε τώρα ετοιμάζω ένα project με τη Laura Moody, με την οποία κάναμε μια συναυλία στο Leicester square theatre, την κάλεσα σαν guest αλλά έπαιξε ούτως ή άλλως τα δικά μας κομμάτια. Μας έχουν καλέσει το Νοέμβριο στο Ίδρυμα Κακογιάννη και σκέφτομαι να τη φέρω πάλι ως guest επειδή μου αρέσει πάρα πολύ. Χαίρομαι γενικά να βοηθάω άλλους καλλιτέχνες γιατί κι εμένα μ' έχουν βοηθήσει πολύ, ας πούμε ο Tibet ή ο Marc με βοήθησαν ενώ θα μπορούσαν να μην το έχουν κάνει και αν μπορώ με κάποιο τρόπο κι εγώ να κάνω κάτι τέτοιο, ακόμα και με ελάχιστο τρόπο, θα το κάνω.

 

Το πρώτο σου άλμπουμ ‘Digital Angel' ξεκινάει με ένα τραγούδι το ‘When I leave you', που έχει ωραίους στίχους με ένα κυνικό χιούμορ που διατηρείται σε όλο το άλμπουμ. Προσωπικά μου αφήνει μια αίσθηση επιρροών από την ελληνική μουσική παράδοση, καλά κρυμμένη στα αργά μέρη του κομματιού αλλά νομίζω υπαρκτή. Υπάρχει κάτι τέτοιο ως συνειδητή επιλογή?

Othon: Δεν έγινε κάτι τέτοιο συνειδητά, ποτέ πλέον δε γράφω μουσική συνειδητά. Αυτό το έκανα στο πανεπιστήμιο στο Trinity όπου συνέθετα με πιο εγκεφαλικό τρόπο. Τώρα πια η μουσική είναι μέσα από την καρδιά μου, πράγμα το οποίο ισχύει και για το κομμάτι αυτό. Σίγουρα κάποιες αρμονίες έχουν ίσως ελληνικές καταβολές οι οποίες ίσως οφείλονται σε παλιές ταινίες που έβλεπα, τώρα δεν ακούω πολύ ελληνική μουσική. Κάποιοι μουσικοί μου αρέσουν πάρα πολύ, όπως ο Χατζιδάκις για παράδειγμα. Πρέπει να πω όμως ότι όταν έγραψα αυτό το τραγούδι δεν ήξερα καθόλου τη μουσική του Χατζιδάκι, είχα ακούσει μουσική από διάφορες ελληνικές ταινίες αλλά δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με το Χατζιδάκι. Αργότερα στο Λονδίνο, ένας φίλος μου που μένει εδώ άρχισε να μου μιλάει για το Χατζιδάκι και να μου δίνει διάφορα κομμάτια να ακούσω και μου άρεσε απίστευτα. Πέρα όμως από τη μουσική του με ενδιέφερε και ως άνθρωπος πάρα πολύ πέρα από τη δουλειά του. Είναι από τους έλληνες που σίγουρα ξεχωρίζω.

 

Στο άλμπουμ αυτό έχεις κάνει μια διασκευή στο κομμάτι ‘The dreamer is still asleep' των Coil. Καταρχάς γιατί διάλεξες αυτό το κομμάτι? 

Othon: Αυτό είναι μεγάλη ιστορία βασικά και έχει να κάνει με το πώς γνωριστήκαμε με τον Tibet. Κάποιο καιρό αφού είχαμε συστηθεί, μου έστειλε ένα email γιατί με άκουσε να παίζω σε μια από τις πρώτες μου εμφανίσεις, σε ένα event όπου έπαιζαν και οι Current 93 και μου είπε ότι ήθελε να κάνουμε μαζί τη διασκευή αυτού του κομματιού των Coil. Έτσι ξεκίνησε και η φιλία μας. Βέβαια η διασκευή αυτή έγινε μετά από πολύ καιρό, δυο χρόνια τουλάχιστον, αλλά στο μεταξύ βρισκόμασταν σα φίλοι, πήγαινα στο σπίτι του και μετά έβγαλε ο ίδιος το cd μου και επί τη ευκαιρία του θύμησα αυτή την πρόταση που μου είχε κάνει και έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε αυτό το κομμάτι.

Δηλαδή το είχε ξεχάσει εντελώς το κομμάτι και αυτό που σου είχε πει?

Othon: Για την ακρίβεια δεν το είχε ακούσει καν. Το δουλέψαμε όμως τότε και ήταν μια έντονη εμπειρία γιατί ήδη είχε φύγει από τη ζωή ο Jeff και στο στούντιο ο Tibet έκλαιγε συνέχεια Δε μπορούσε να τραγουδήσει, σταματούσαμε συνεχώς και γενικά ήταν κάπως δύσκολα τότε.

 

Επίσης σ' αυτό το άλμπουμ υπάρχει και το κομμάτι ‘Tango Song' του Crowley, που ερμηνεύει ο Marc Almond. Μου άρεσε πάρα πολύ η live ερμηνεία του, παρεμπιπτόντως. Λοιπόν, πώς προέκυψε αυτό το κομμάτι ως μέρος του άλμπουμ? Γιατί ο Crowley και όχι κάποιος άλλος? Ας πούμε ο Βούδας?

Othon: Με τον Crowley ασχολούμαι από 14-15 χρονών και όντας μέλος εδώ και πάρα πολλά χρόνια (αν και ανενεργό τώρα) του Ordo Templi Orientis, επικοινώνησε μαζί μου ο Hymenaeus Beta και μου είπε πως ο Marc Almond θα έκανε, αν δεν κάνω λάθος, με τον εγγονό του Crowley ο οποίος είναι πιανίστας στην Καλιφόρνια, ένα  cd για τον Crowley. Ο Marc λοιπόν είπε ‘Γιατί να μην το κάνουμε με τον Othon?' Και έτσι έγινε δεν το διάλεξα ούτε εγώ ούτε ο Marc.

 

Ο Ernesto Tomasini έχει χαρακτηριστεί κάτι σαν ‘παιδί' του Klaus Nomi. Η αντίθεση τουλάχιστον σκηνικά που υπάρχει μεταξύ σας είναι κάτι που εμένα μου αρέσει πολύ και προσθέτει παραπάνω ενδιαφέρον στη συνολική εμπειρία που έχει κανείς από το live σας. Καταρχάς πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας και επίσης πώς προχωράει? Δίνεις οδηγίες για την ερμηνεία των κομματιών που γράφεις ή το αφήνεις στην πρωτοβουλία του ?

Othon: Είμαι ΠΑΡΑ πολύ συγκεκριμένος όσον αφορά την ερμηνεία. Τα γράφω όλα κάτω, ξέρω ακριβώς τί θέλω. Ο Ernesto είναι πάρα πολύ καλός. Δουλεύουμε και οι δυο πάρα πολύ σκληρά, είμαστε πολύ συγκεντρωμένοι, κάνουμε αρκετές πρόβες και αφού μάθουμε κάτι μετά αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο. Γενικά ταιριάζουμε πολύ στον τρόπο δουλειάς. Έχουμε και οι δυο σπουδάσει κλασσική μουσική κι έτσι δε μας αρέσει να ξεκινάμε πολύ αφηρημένα και να κάνουμε ‘πασαλείμματα'. Ο Ernesto είναι επίσης πολύ συγκεκριμένος σε αυτό που κάνει, αφοσιώνεται πολύ και κάπως έτσι δουλεύουμε. Ξέρω ακριβώς το συναίσθημα που θέλω να αποδώσει και τις δυναμικές επίσης και είναι από τους λίγους ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που ΜΠΟΡΕΙ να δώσει στο 100% αυτό ακριβώς που θέλω...όλοι είναι βέβαια ξεχωριστοί άνθρωποι αλλά ο Ernesto ίσως έχει και το χρόνο, δεν ξέρω πάντως ΜΠΟΡΕΙ και το κάνει πολύ καλά αυτό.

 

Συνήθως οι μουσικοί που έχουν λάβει κλασσική παιδεία είναι πολύ αυστηροί στην κρίση τους για τον εαυτό τους αλλά και για τη μουσική άλλων ανθρώπων γενικότερα. Είσαι έτσι? Έχω ας πούμε φίλους μουσικούς οι οποίοι ακούν σύγχρονα ηλεκτρονικά συγκροτήματα και κυριολεκτικά τα θεωρούν ανάξια προσοχής με τη λογική ότι ‘αυτά τα γράφει ο καθένας'. Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο?

Othon: Όχι δεν είμαι έτσι. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δε μου αρέσουν καθόλου γιατί δε μου αρέσει το στυλ, η αισθητική και ο ήχος τους.  Μπορεί κάτι να είναι πάρα πολύ απλό το οποίο να το έχει γράψει ακόμα και κάποιος ανίδεος από μουσική και να μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν θα έχω οποιοδήποτε ενδοιασμό ούτε να τον συγχαρώ ούτε τίποτα. Γενικά κάτι που μου προκαλεί πολύ δυνατά συναισθήματα οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, μ' αρέσει. Δε μου αρέσει καθόλου το pop culture που υπάρχει τώρα, όχι επειδή είναι πολύ απλό, αλλά από την άποψη της παραγωγής που συνοδεύει τα κομμάτια. Δε μου αρέσει τελικά αυτό που παρουσιάζεται, δε μου αρέσουν οι στίχοι δε μου αρέσουν διάφορα άλλα πράγματα και τελικά δε με εκφράζουν αυτά τα κομμάτια. Βέβαια όλ' αυτά δε σημαίνουν απαραίτητα πως οτιδήποτε εμπορικό δε θα μου αρέσει εξαρχής, μπορεί κάτι να αρέσει σε χιλιάδες ανθρώπους και να το βρίσκω πολύ ωραίο κι εγώ. Δε με ενδιαφέρει μουσική την οποία φορμάρουν με συγκεκριμένο τρόπο οι εκάστοτε δισκογραφικές εταιρείες και την πασάρουν στο κοινό. Με ενδιαφέρουν όμως δουλειές οι οποίες αναδεικνύουν κάτι από το δημιουργό τους. Επομένως δεν κρίνω κάτι με αυστηρά μουσικά κριτήρια. Αυτό, είναι ένα χαρακτηριστικό της  εκπαίδευσης στην κλασσική μουσική, από το οποίο ήθελα να ξεφύγω πολύ γρήγορα.

Οι δάσκαλοι που είχες κατά καιρούς στη μουσική ακολουθούν την πορεία σου ως τώρα? Έχει έρθει κανείς τους σε συναυλία σου για παράδειγμα?

Othon: Κάποιοι δάσκαλοί μου από το Trinity College of Music είναι φανατικοί οπαδοί μου, όπως ο Andrew Poppy ο οποίος έχει έρθει σε αρκετές συναυλίες μου, και είμαι κι εγώ φανατικός οπαδός της μουσικής του. Τη μουσική του όμως τη γνώρισα αφού τελείωσα από το Trinity College, δεν ήξερα, όσο ήμουν μαθητής του ότι έχει κάνει την παραγωγή σε δίσκους των Throbbing Gristle και Psychic TV ας πούμε. Επίσης ήμουν μαθητής του από τύχη, θα μπορούσα να μην τον έχω γνωρίσει. Ο Stephen Montague ο οποίος είναι συνθέτης έχει επίσης παρακολουθήσει την πορεία μου. Από την Ελλάδα δεν υπάρχουν αντίστοιχοι άνθρωποι, γενικά δεν κάνω και πολλές συναυλίες στην Ελλάδα, και η αλήθεια είναι πως αν έρχονταν οι παλιοί μου δάσκαλοι ας πούμε η δασκάλα που είχα στο Εθνικό Ωδείο και η οποία είναι καταπληκτική πιανίστρια, θα ήμουν πολύ στρεσαρισμένος γιατί είναι αρκετά πιο συντηρητική και γι'αυτό δε θα ήθελα να είναι παρούσα.

 

Αυτό που γράφεις για το Παλλάς αληθεύει? Πότε έγινε? Πραγματικά αρνήθηκαν σε μουσικό, σ' εσένα συγκεκριμένα, λόγω εμφάνισης να παίξεις ? Μου φαίνεται τόσο αναχρονιστικό! Είναι τόσο ‘πίσω' ακόμα, ορισμένα μυαλά στην Ελλάδα...Ποια ήταν η αντίδρασή σου στους ανθρώπους αυτούς?

Othon: Το θυμάμαι ως μια ανάμνηση, η αλήθεια είναι ότι το είχα ξεχάσει τελείως αυτό το συμβάν και κάπως προέκυψε σε κάποια συνέντευξη, δε θυμάμαι πώς έγινε, κι έτσι το θυμήθηκα. Ήταν πριν αρκετά χρόνια, μόλις είχα πάρει το δίπλωμα του πιάνου. Δεν ξέρω αν γι' αυτή τη συναυλία ήταν υπεύθυνη η διεύθυνση του Παλλάς ή κάποιος άλλος οργανισμός, γιατί τότε είχα κερδίσει διάφορα βραβεία μεταξύ των οποίων και ένα για το δίπλωμα που είχα πάρει, αυτός ήταν και ο λόγος που με κάλεσαν να παίξω εκεί. Δε θυμάμαι λοιπόν αν υπεύθυνος ήταν κάποιος φορέας σχετικός με τη Χ.Ο.Ν όπου είχα κερδίσει ένα διαγωνισμό τότε και γι' αυτό με κάλεσαν να παίξω εκεί. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι είχα πάει στο γραφείο κάποιου ανθρώπου ο οποίος με είχε καλέσει για να γνωριστούμε και να ορίσουμε την ημερομηνία της συναυλίας η οποία είχε ήδη αποφασιστεί ότι θα γίνει. Ήταν δηλαδή μια τυπική συνάντηση και όχι μια απλή ακρόαση. Όλα λοιπόν πήγαν πολύ ωραία μέχρι που γυρίζοντας στο σπίτι, λαμβάνω ένα τηλεφώνημα στο οποίο μου είπαν ότι δε θα γίνει αυτό το live. Εγώ τότε έβγαινα στη Rebound κλπ, είχα δηλαδή ξεφύγει από όλο το κλασσικό στοιχείο από άποψη αισθητικής, ήταν τρομερή η αντίδρασή μου σ' αυτό που έγινε γιατί δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αλλάξω αυτό που ήμουν ούτε για να κάνω συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής. Αργότερα οι ίδιοι άνθρωποι διοργάνωσαν έναν άλλο διαγωνισμό βορείων προαστίων της Αθήνας στον οποίο και πάλι κέρδισα το πρώτο βραβείο, στο ακροατήριο λοιπόν βρέθηκε η βοηθός εκείνου του ανθρώπου που είχα δει παλιότερα στο Παλλάς. Η γυναίκα αυτή ήρθε μετά και με συνεχάρη λέγοντάς μου ότι πρέπει οπωσδήποτε να παίξω στο Παλλάς και ότι θα μιλήσει εκείνη στον υπεύθυνο κλπ. Ήταν και ο πατέρας μου παρών τότε ο οποίος με υποστήριξε όταν αρνήθηκα αυτή την πρόταση λέγοντας ότι δε με ενδιέφερε καθόλου. Όλα κάνουν ένα κύκλο νομίζω. Πάντως ήμουν πολύ ευγενικός όπως πάντα είμαι. Όμως μου είχαν πει ακριβώς αυτό: ‘Δε θα κάνουμε πρότυπο στα παιδιά έναν άνθρωπο που είναι έτσι'. Αυτό που με εξέπληξε ήταν ότι δε μου το είπαν καν μπροστά μου Αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα και γι' αυτό αυτή η χώρα χάνει τα παιδιά της.

 

Πέρα από το νέο άλμπουμ με τί άλλο θα ασχολείσαι το προσεχές διάστημα?

Othon: Το Σεπτέμβριο ελπίζω να βγει το επόμενο άλμπουμ. Εν τω μεταξύ ασχολούμαι με διάφορα άλλα project. Ας πούμε τώρα γράφω το soundtrack για μια ρομαντική νουβέλα η οποία για'μένα είναι αριστουργηματική, ίσως ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει και θα εκδοθεί από έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους εδώ στην Αγγλία, το Random House. Θα γίνουν κάποιες συναυλίες και η μουσική που γράφω θα συνοδεύει το κείμενο. Επίσης θα ξεκινήσω μια συνεργασία με το Franco B, έναν performance artist.

 

Τελευταία ερώτηση αφορά το ‘Pan'...Δε θέλω να ρωτήσω κάτι συγκεκριμένο πες μου εσύ...Πάντως σε απασχόλησε για κάποιο καιρό πολύ έντονα αυτό θέμα. Ήταν τόσο πιεστικό τελικά ?

Othon: Από τη μια ήταν πιεστικό από την άλλη ήθελα πολύ να συνδυάσω κάπως το γεγονός ότι ο Πάνας μου αρέσει πάρα πολύ ως θεός. Αντικαθιστά το ‘Pan' επομένως όλη αυτή τη σειρά λέξεων που έπρεπε να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω τη μουσική μου. Έχουν αρχίσει λοιπόν τελευταία και με ρωτάνε αρκετοί δημοσιογράφοι γι' αυτό, το οποίο σημαίνει ότι το έχουν διαβάσει κι αυτό είναι θετικό. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να περιγράψω τη μουσική μου με 2 ή με 3 όρους οπότε έτσι αλλάζω κάπως το θέμα της συζήτησης για τη μουσική μου και το πάω στο πιο θεωρητικό στο τί σημαίνει ο Πάνας για' μένα. Αυτός ο όρος επιπλέον μου δίνει την ευχέρεια να κάνω ό,τι θέλω υπό το πρίσμα αυτού του όρου.

 

Έχεις συμμετάσχει σε κάποιες live ερμηνείες soundtrack ταινιών μεταξύ των οποίων και της ταινίας ‘Angelic Conversation' του Derek Jarman. Αυτό το live έγινε με κάποια αφορμή? Και πού ακριβώς?

Othon: Αυτή η συναυλία έγινε στο Τορίνο σε ένα φεστιβάλ. Επικοινώνησε μαζί μου ο Sleazy και μου είπε ότι θα παρουσίαζε αυτό το soundtrack και ότι ήθελε εμένα και τον Tibet να δουλέψουμε λίγο παραπάνω τη σύνθεση. Για' μένα ήταν πολύ δυνατή στιγμή αυτό το live για πολλούς λόγους, τότε είχα γνωρίσει τον Sleazy και δουλεύοντας μαζί του με συγκίνησαν πολλά από αυτά που μου είπε για το τραγούδι για την ερμηνεία κλπ. Ήταν ένας υπέροχος και γλυκύτατος άνθρωπος και για να δουλέψει κανείς μαζί του. Με συγκλόνισε...

Ήταν πολύ ήσυχος και χαρούμενος άνθρωπος και γι'αυτό το λόγο θεωρώ πως η ‘μετάβαση' θα γίνει πολύ εύκολα και είναι βασικό αυτό...

 

Συνέντευξη: Νάντια Σαββοπούλου