Paradise Lost - In Requiem

 01. Never For The Damned / 02. Ash & Debris / 03. The Enemy / 04. Praise Lamented Shade / 05. Requiem / 06. Unreachable / 07. Prelude To Descent / 08. Fallen Children / 09. Beneath Black Skies / 10. Sedative God / 11. Your Own Reality

17 May 2007 / EMI 

 Οι Paradise Lost αποτελούν
ένα φαινόμενο στη μουσική βιομηχανία: κάθε φορά που θα μπουν στο στούντιο δεν
ξέρεις με ποιόν τρόπο θα βγουν!!! Ή για να το πω καλύτερα, αν βάλεις το αυτί
σου για να ακούσεις στα κλεφτά τι σκαρώνουν, να είσαι έτοιμος να ακούσεις από
ατμοσφαιρικό μέταλ έως …ότι προκύψει, στην κυριολεξία. Το μόνο σίγουρο έως τώρα
είναι ότι όταν θα κλείσει η πόρτα του στούντιο τρεις Άγγλοι από το Halifax θα πάρουν
τις θέσεις τους: ο Nick Holmes θα πιάσει το μικρόφωνο, ο Greg Mackintosh θα κάτσει να γράψει τα τραγούδια και ο Aaron Aedy θα είναι εκεί να δοκιμάζει τα ριφάκια
στις κιθάρες.

Δε δέχομαι τα κουραφέξαλα που γράφονται
ή συζητιούνται κυρίως από τους παλιούς σκληροπυρηνικούς ακροατές τους, δε
δέχομαι ότι το Draconian Times είναι αξεπέραστο, ούτε ότι άλλαξαν στην πορεία τον ήχο τους για εμπορικούς
λόγους και για να κονομήσουν κανένα φράγκο παραπάνω. Τους έχω αποδεχθεί ως ένα
παραγωγικό μουσικό σχήμα που κάθε χρόνο μπορεί να σε εκπλήξει με τις επιλογές
του πηγαίνοντας τη μουσική του βήματα μπροστά, χιλιόμετρα θα έλεγα. Και την
Κυριακή 8 Ιουλίου που ο Holmes θα πιάσει για μία ακόμα φορά το μικρόφωνο για να μας παρουσιάσει ζωντανά
το In Requiem δικαιωματικά μπορεί να φωνάξει πριν καν ξεκινήσει το setlist σε παλιούς
και νέους: πάρτε τα, στα μούτρα, 10^ος δίσκος και φτιάξαμε κάτι που
ακούγεται τόσο καλό, τόσο σκοτεινό, τόσο μελωδικό και τόσο σκληρό ταυτόχρονα…

Ένα άλμπουμ για να χάσεις τον
παράδεισο, κοντά στον σκληρό ήχο του Icon αλλά με διαφορετική παραγωγή, πιο
καθαρή και με μεγαλύτερο βάθος σε όλα τα όργανα. Με υπόβαθρο ένα χαοτικό τοπίο στο
οποίο εναλλάσσονται ηλεκτρικές κιθάρες, σύνθια και βηματικά σόλο υπάρχουν
στιγμές που είναι σα να σε βάζουν να κάτσεις στην καρέκλα του ψυχίατρου έτοιμο
να βγάλεις όλα τα συναισθήματα πίκρας και απογοήτευσης που τυχόν έχεις
παγιδευμένα μέσα σου.

Ένα άλμπουμ για να χάσεις την κόλαση,
γιατί ίσως μετά από το άκουσμά του να έχεις κάνει την εξομολόγησή σου, ότι
σκοτεινότερο έχεις κάνει ή έχεις σκεφτεί θα δει το φως, θα στο βγάλει στην
επιφάνεια με την ελπίδα ότι ο τύπος με την τρίαινα που βρίσκεται στην πύλη θα
σε βρει καθαρό και θα σε γυρίσει πίσω.

Ήδη, το single The Enemy που είχε κυκλοφορήσει πριν το άλμπουμ
έστρωνε το τοπίο διαψεύδοντας όσους περίμεναν ένα νέο Symbol of Life, βάζοντας μας στην πρίζα να
περιμένουμε να το ακούσουμε ολοκληρωμένη τη δουλειά τους. Το έχουν αυτό
άλλωστε, έχουν πετύχει κάθε κυκλοφορία τους να βάζει τους ακροατές τους σε μια
γλυκιά αναμονή. Και μη με ρωτήσετε πώς μπορούν να γράφουν ακόμα τραγούδια όπως
το Unreachable και το Your Own Reality, ρωτήστε τους ίδιους. Και πώς μπορούν να γράφουν ακόμα σόλο στις κιθάρες
χωρίς να ακούγονται βαρετοί αν και το κάνουν 17 ολόκληρα χρόνια τώρα.

Όσο κι αν απαιτεί μερικά μεροκάματα η
ακρόασή του, πόσο μάλλον η αφομοίωση των βασικών του στοιχείων, θα πρότεινα την
ολοκληρωμένη εκτίμησή του αφού μπει κανείς στο ατμοσφαιρικό περιβάλλον του. Με
τις ηλεκτρικές εντάσεις του In Requiem η τέχνη της μελωδίας μπορεί να αντιμετωπιστεί κάτω από ένα πρίσμα λιγότερο
αρτιστίκ και να κατανοηθεί από τον καθένα μας με τον δικό του προσωπικό τρόπο.

Μετά απ’ όλα αυτά, μετά το In Requiem πάλι
μου έρχεται το ίδιο ερώτημα που είχα και παλιότερα: τι άλλο πια μπορούν να
κάνουν αυτοί οι άνθρωποι επιτέλους?

Rating: 8 / 10
Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

  Paradise Lost - the enemy  video
{youtube}qMgQoYFp_K4{/youtube}

comments & discussion