Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι η κριτική δεν θα κάνει καμία σύγκριση με τις δουλειές των Interpol. Εκεί οι απαιτήσεις είναι υψηλές και κυριαρχεί μια άλλη σοβαρότητα. Εδώ κρίνουμε την προσωπική πορεία του Paul Banks που αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο. Ο Paul Banks με το δεύτερο σόλο άλμπουμ του επιβεβαιώνει ότι μπορεί να ισορροπήσει τους ρόλους του frontman και του σόλο καλλιτέχνη και φαίνεται ότι μπορεί να το κάνει καλύτερα από πολλούς άλλους. Έχει κάτι τελικά αυτός ο Banks και το μεταφέρει και στα κομμάτια του. Το σπαραχτικό γλυκόπικρο στοιχείο στην ερμηνεία του είναι παρόν και εδώ, πράγμα που με χαροποιεί. Δίνει κάτι το διαφορετικό στην κιθαριστική indie rock κατεύθυνση που ακολουθεί. Λείπει όμως η δυνατή στιγμή σαν το "Games For Days" του πρώτου δίσκου. Παρόλα αυτά παρουσιάζει ένα καλό σύνολο που αν το απομονώσουμε από το παρελθόν του καλλιτέχνη και το δούμε κάτω από ένα ανεξάρτητο πρίσμα, όπως προαναφέραμε, βλέπουμε ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Βέβαια ακούγοντας το δίσκο δεν επέρχεται κατευθείαν ο ενθουσιασμός, τα πράγματα είναι λίγο πιο laidback.

Το 2009 κυκλοφόρησε το "Julian Plenti Is ... Skyscraper" που ήταν η πρώτη σόλο προσπάθεια του. Χρησιμοποιώντας το alter ego Julian Plenti βρήκε ευκαιρία να ξεσκονίσει πολλά τραγούδια που είχαν γραφτεί πριν από τους Interpol. Η πρώτη του αυτή δουλειά δεν ήταν με κανένα τρόπο κάποια δραστική αλλαγή από το υλικό των Interpol. Έδωσε όμως χώρο στον Paul Banks να εξερευνήσει κάποιες προσωπικές κατευθύνσεις, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης των samples και των instrumentals. Με το δεύτερο σόλο άλμπουμ του "Banks", προάγει τις εξερευνήσεις αυτές. Δύο από τα δέκα κομμάτια του άλμπουμ δεν περιέχουν φωνητικά, παρά μόνο ίσως κάποια samples φωνητικών. Το EP "Julian Plenti Lives..." που προηγήθηκε του δίσκου (και αποτελεί την μετάβαση του από τον Julian Plenti στον Paul Banks) τελικά φάνηκε πιο τολμηρό στο τομέα των πειραματισμών. Είχε αυτό το πιο ελεύθερο πνεύμα που γενικά είχαν τα EP παλιότερα (μιας και σήμερα είναι είδος προς εξαφάνιση) περιλαμβάνοντας μία συνεργασία (με την Rachel Berlin) και τρεις ενδιαφέρουσες διασκευές (από Harold Faltermeyer, J Dilla και Frank Sinatra).

Το "Banks" ξεκινάει με το "The Base", ένα βαρύγδουπο στρωμένο κομμάτι με μονότονα φωνητικά που ανά στιγμές φέρει μια παιχνιδιάρικη και trippy διάθεση. Είναι ίσως το πιο άμεσο και προσιτό κομμάτι του άλμπουμ και λειτουργεί καλά ως "μπροστάρης". Με την βαρύτονη χαρισματική του φωνή να ακούγεται ακόμα πιο απελευθερωμένη από ό,τι έχουμε συνηθίσει, εξιστορεί τις γνώριμες σε μας πλέον προσωπικές και εσωτερικές του αναζητήσεις.

"Now and then I can see the truth above the lies / Now and then, oh, I feel those beauties this life belies".

"They're like street lights, they tunnel on and on, into these deep nights, where the lights circle on... so steep".

Στο "Over My Shoulder" τα πράγματα είναι πιο φωτεινά και αποτελεί ένα από τα πιο ρυθμικά κομμάτια του δίσκου. Ξεχωρίζουν ακόμα το "Young Again" που αποτελεί μια ωραία αλλαγή στο ρυθμού και το ύφος από την πιο μελαγχολική σοβαρότητα των υπολοίπων. Το όμορφο και αιθέριο "Arise, Awake" που ξεκινάει σαν ένα χαλαρωτικό ξυπνητήρι με την λεπτεπίλεπτη κιθάρα και τα απαλά τύμπανα καθώς και το χαλαρό "Lisbon", ένα easy listening instrumental, κρύβουν και μια σκοτεινή πλευρά. Το δεύτερο ειδικότερα δίνει την αίσθηση ότι αντί να βρίσκεσαι σε κάποιο ειδυλλιακό ηλιόλουστο θέρετρο, είσαι σε κάποιο off season θέρετρο με φουρτουνιασμένη θάλασσα και την καταιγίδα να παραμονεύει στην γωνία. Το σκοτεινό στοιχείο αυτό καταφέρνει και τρυπώνει με τον ένα η άλλο τρόπο στα τραγούδια και είναι αυτό που κάνει τα πράγματα ενδιαφέροντα. Πράγμα που μπορεί να ακουστεί πιο χαρακτηριστικά στα "I'll Sue You" και "Paid For That". To "Summertime Is Coming" που κλείνει το "Banks", (είχε συμπεριληφθεί στο EP "Julian Plenti Lives...") αποτελεί ίσως ένα από τα πιο ωραία κομμάτια του δίσκου. Σε αυτό συνοψίζονται όλα τα στοιχεία που εκπνέει ο Paul Banks.

Το "Banks" μας παρουσιάζει έναν καλλιτέχνη που έχει ωριμάσει μεν, αλλά δεν έχει δημιουργήσει ακόμα μια ισχυρή αίσθηση ατομικής ταυτότητας. Θα μπορούσε κάποιος πει ότι το "Banks" είναι υποτονικό, ασταθές, και επιφυλακτικό για να κάνει κίνηση προς τα εμπρός. Αν λάβουμε υπόψιν ότι ο Paul Banks εργάστηκε για το δίσκο αυτό κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου στο δρόμο με τους Interpol, ως μια εκτροπή, προσφέροντας μια μορφή απελευθέρωσης και ψυχαγωγίας, τότε μπαίνουμε στο mood να κατανοήσουμε και το έργο του. Τα τραγούδια τα εμπνεύστηκε καθώς υπέμενε την βαρετή μονοτονία για μεγάλα χρονικά διαστήματα στις περιοδείες. Κάτι που καθρεπτίζεται και στο artwork, που αποτελείται από φωτογραφίες που έχει τραβήξει ο ίδιος στα ταξίδια του. Εικόνες αποστασιοποιημένες, θολές, αιθέριες, απόμακρες, συννεφιασμένες, ομιχλώδεις και εν ολίγοις ψυχρές αλλά συνάμα φευγάτες και ονειροπόλες. Απεικονίζουν κατά την γνώμη μου με το καλύτερο τρόπο και το περιεχόμενου του δίσκου.

Αν σας αρέσουν οι Interpol, τότε ίσως να σας αρέσει αυτός ο δίσκος. Αν σας άρεσε ο προηγούμενος δίσκος του Paul Banks τότε λογικά θα σας αρέσει και αυτός εδώ. Όπως και αν έχει, το "Banks" είναι ένας αξιόλογος δίσκος που αν τυχαίνει να είστε στην ίδια φάση με τον δημιουργό του, τότε θα ταυτιστείτε μαζί του.

Rating: 7 / 10
Νίκος Δρίβας