Έχουν περάσει ήδη 18 χρόνια από τότε που οι Pearl Jam μας κέρασαν για πρώτη φορά την "μαργαριταρένια μαρμελάδα" τους. Από τα
μεγαλύτερα ονόματα της grunge σκηνής του Seattle που άνθησε την δεκαετία του ‘90. Το μόνο συγκρότημα από εκείνη
τη σκηνή που έμεινε μεγάλο και δεμένο μέχρι και σήμερα! Συγκρότημα που τα album που κυκλοφορεί πάνε κατευθείαν στο
Νο1. Συγκρότημα που όπου και αν παίζει γεμίζει γήπεδα. Συγκρότημα με πολιτικούς
στίχους και άποψη. Συγκρότημα που, όμως, εδώ και χρόνια, δεν έχει κυκλοφορήσει
ένα album αντάξιο
του Ten του 1991, ένα album που να το ρουφάς από την αρχή μέχρι
το τέλος.

Έτσι λοιπόν, λίγο αδιάφορα και επηρεασμένος από την εδώ και
χρόνια μέτρια απόδοση του group, πάτησα το play για να ακούσω το Backspacer, το 9^ο album των Pearl Jam. Για να ανακαλύψω τα 2-3 καλά
κομμάτια του album. Αν τα έβρισκα και αυτά. Όμως για μισό λεπτό. Γρήγορα τελείωσε ο
δίσκος. Μα πόσο διαρκεί; 37 λεπτά. Όχι και πολύ. Αλλά όχι και λίγο για να κυλήσει
σα χείμαρρος στα ακουστικά και νοητικά μου αυλάκια. Μήπως να το ακούσω και άλλη
μια φορά; Τελικά το άκουσα πολλές φορές. Όχι μόνο εκείνη την ημέρα, αλλά και αρκετές
ακόμα. Το Backspacer είναι ένας rock δυναμίτης 11 δεσμίδων. Δεν έχει το super hit που θα αφήσει ιστορία, ωστόσο είναι διαβολεμένα
ισορροπημένο, κάτι που σήμερα, στην εποχή των πολλών κυκλοφοριών και του downloading δεν είναι καθόλου συνηθισμένο. Παρά
την μικρή του διάρκεια, πρόκειται για ένα γεμάτο album και η προσπάθεια να βρεις κομμάτια
που δεν ξεχωρίζουν φαντάζει δύσκολη, μιας και κανένα τραγούδι δεν δείχνει να
έχει γραφτεί απλά για να συμπληρώσει τον δίσκο. Εντούτοις, ένα σκαλοπάτι
παραπάνω από τα άλλα βρίσκεται το σαρωτικό "Got
Some", το πρώτο single "The Fixer" που σε ξεσηκώνει, το εξαιρετικό και
συναισθηματικό "Just Breathe", το "Unthought Known" που σε παίρνει από το
χέρι και σε οδηγεί στη κορύφωση, το υπερηχητικό "Supersonic" που σε
απογειώνει, το ρυθμικό "Force of Nature",
η αιθέρια και μελαγχολική μπαλάντα "The
End". Μεστό, δυνατό, αγνό και καθαρό rock. Αυτό είναι το Backspacer. Μια rock καταιγίδα. Και ταυτόχρονα απλό. Γιατί
κάτι πρέπει να είναι πολύπλοκο για να είναι ωραίο;

Όσοι ψάξουν να βρουν πολιτικούς στίχους και μηνύματα στο Backspacer, όπως στα δύο προηγούμενα album του group, θα απογοητευτούν. Ο Bush είναι πλέον παρελθόν από τον Λευκό Οίκο,
έχει ήδη αναλάβει ο Obama και στην Αμερική υπάρχει ένα κλίμα ευφορίας. Ο ίδιος ο Vedder έχει παραδεχτεί πως η εκλογή του Barrack Obama τον ώθησε να γράψει στίχους αισιόδοξους
και πιο ανάλαφρους. Αγγίζει πάντως και καυτά κοινωνικά ζητήματα, όπως το πρόβλημα
της εξάρτησης από τα ναρκωτικά.

Οι Peal Jam συνεργάζονται ξανά ύστερα από χρόνια
με τον παραγωγό Brendan O' Brien (από
το "Yield" του 1998) θέλοντας να
γυρίσουν πίσω στα απλά και βασικά του rock. Ο Eddie Vedder στο "The Fixer" τραγουδάει
με τη διαχρονικά διαπεραστική φωνή του (που έχουν μιμηθεί πολλοί) "I wanna fight to get it back again" και δείχνει να τα καταφέρνει! Γράφει τους στίχους του
ακόμα σε γραφομηχανή, πατάει το Backspacer (το πλήκτρο επιστροφής στις
γραφομηχανές που βοηθάει στη διόρθωση των λαθών) και προσπαθεί να διορθώσει τη μουσική
μετριότητα των τελευταίων χρόνων. Οι Pearl Jam
επανέρχονται στα πρώτα
δημιουργικά τους χρόνια, μας χαρίζουν έναν από τους καλύτερους rock δίσκους της χρονιάς και ίσως την πιο
πλήρη και σημαντική κυκλοφορία τους από την εποχή του Ten!

Rating: 8,5 / 10
Βαγγέλης Τόμπρας

 {youtube}{/youtube}